De Situatie

Jullie zullen wel denk, Saskia schrijft maar over leuke uitstapjes en problemen in huiselijke kring, maar het is toch oorlog in Israel? Als ik de media mag geloven in NL ligt heel Israel onder vuur en is het dagelijks leven totaal ontwricht. Dat is in bepaalde gebieden ook zo, maar in het grootste gedeelte van Israel gaat iedereen gewoon naar zijn werk en school, doet iedereen net zoveel boodschappen als anders en zelfs uitstapjes maken en picknicken kan.

De media in Israel berichten over niets anders dan de oorlog. Hier wordt gesproken over Oorlog in het Zuiden en de hele operatie wordt wel Gegoten Lood genoemd, wat refereert naar een liedje van Chanoeka, het moment waarop de oorlog begon. Er worden af en toe directe beelden vanuit Gaza getoond, waar nu een handjevol journalisten is toegelaten en verder is het berichten vanaf de zijlijn. Het is 1 grote bende in Gaza en mensen komen veel dingen tekort, om over de angst die de kinderen moeten ervaren maar te zwijgen.

Het is oorlog in Gaza, niet in Israel. Er worden elke dag ook een aantal raketten op Israel afgevuurd, steden in een zone van 40 kilometer rond Gaza lopen elke dag kans getroffen te worden, maar dat blijft zo rond de 18 per dag steken. Ook de vrienden waar wij vorige week mee gingen wandelen wonen in de 40 kilometerzone en hebben een aantal dagen de kinderen thuis moeten houden, uit angst dat raketten scholen zouden raken. Dat is ook een aantal keren gebeurd. De raketten vanuit Gaza kunnen niet goed gericht worden en komen vaak op afgelegen plekken terecht en treffen gelukkig hun doel, de burger, niet vaak. Nu gaan kinderen weer naar school, omdat het Israelische leger elke aanslag meteen bestraft door op de plek waar vandaan de raket wordt afgevuurd meteen te beschieten. De munitie van het Israelische leger kan wel uitermate goed gericht worden en het leger op de grond ziet waarvandaan er wordt geschoten en geeft dit door. Elke dag nemen de beschietingen vanuit Gaza af en men verwacht dat de Hamas deze week de oorlog nog wil beeindigen.

Benjamin volgt alle ontwikkelingen op de voet, uit interesse en omdat hij door zijn werk nauw bij de oorlog betrokken is. Alle speculaties, alle nieuwtjes die uit Gaza komen, al het nieuws dat journalisten ontvangen van het leger en het ministerie, alles wordt uitgezonden. Ik kijk elke dag even, maar niet teveel, omdat ik me er liever wat afzijdig van houd. Mijn standpunt is dat ik dankbaar ben dat het Israelische leger de inwoners van Israel beschermt, ik heb enorm respect voor alle mensen die hun leven op het spel zetten om mijn veiligheid en dat van mijn familie en vrienden te beschermen. Aan de andere kant zie ik hoe Gaza compleet wordt verwoest en constant onder vuur ligt. Mensen zitten gevangen in een zone die totaal is afgesloten, hebben tekort aan alles en leven in constante angst. Israel heeft gelijk dat ze in actie komt om haar burgers te beschermen, maar het doel, zo hard terugslaan dat Hamas nooit meer iets tegen Israel durft te ondernemen, wordt denk ik niet gehaald.

Het Bos van Ben Shemen

Afgelopen zaterdag hebben we de kinderen en tassen met eten en drinken ingepakt en zijn we richting Ben Shemen gereden, hier ongeveer een half uur rijden vandaan richting Tel Aviv. Bij Ben Shemen is een enorm groot bos in heuvelachtig gebied, waar je uren kunt wandelen, fietsen en picknicken. Omdat het zaterdag is en mooi weer is het vrij druk, maar gelukkig kun je vrij ver het bos in met de auto. We hadden afgesproken met vrienden, die we kennen van de Nederlandse school. Zij hadden hun hondje meegnomen, dus aan Jarden hadden we geen kind meer, die liep telkens met haar vriendinnetje achter het hondje aan te vangen.

Onze vrienden zitten in een soortgelijke situatie als wij: man is Nederlands, vrouw Israelisch en 2 kinderen. Ze hebben 6 jaar samen in Nederland gewoond en nu wonen ze inmiddels 10 jaar in Israel. We wandelen een paar uur over een mooi pad en ondertussen passeren er veel fietsers op de mountainbike, wat een nationaal tijdsverdrijf lijkt te zijn op de vrije dag. Een vader is met zijn 2 zoons op stap met de mountainbike, maar de kinderen lopen meer naast de fiets dan dat ze hard over de paadjes sjeesen. Ik denk dat vader volgende week gewoon weer met zijn vrienden gaat crossen en de kinderen bij moeder achterlaat. Af en toe wordt je opgeschrikt door een crossmotor of zo'n vierwielige motor (even de naam vergeten).

Het is leuk om een mengelmoes van Ivriet en Nederlands te praten, wetend dat mensen je snappen in beide talen. Aan het eind van de wandeling gaat dan eindelijk die achterklep van de auto open en komt de voedselvoorraad tevoorschijn. We vinden een leuke plek tussen de rotsen en spreiden de kleedjes uit. Er wordt meteen een vuurtje gestookt door de kinderen, waar ze lang mee zoet zijn. Er ontstaat een strijd tussen de zoon van onze vrienden en Jarden en haar vriendin: wiens vuur is het beste? De dames hebben nog niet zoveel ervaring en gooien telkens hooi op het vuur, wat natuurlijk een enorme vlam geeft, waar zij dan helemaal enthousiast over zijn, maar wat van korte duur is. Hij daarentegen, heeft zichtbaar jarenlange ervaring en weet zijn vuur goed op te bouwen en aan te houden. Er moet natuurlijk van alles in dat vuur en de dames spelen winkeltje waar wij eten kunnen kopen, wat ze eerst in de vlammen hebben gehouden. Hmmm, lekker?

Boaz kruipt ondertussen vrolijk tussen ons door en eet af en toe wat. Ook hij heeft het naar zijn zin. Als de zon onder begint te gaan, wordt het tijd om alle spullen in te pakken en richting huis te gaan. Het was een leuke dag, dit was een van de redenen voor ons om naar Israel te komen. De natuur en het weer bieden de kans om veel buiten te ondernemen en samen met vrienden wordt het helemaal leuk!

Boaz in het Ziekenhuis

Zo, dat heb ik lang vol gehouden, dat vaker schrijven. Elke dag had ik me voorgenomen... Dat zal ik wel nooit halen, maar de lange stilte heeft een reden, natuurlijk.

Het begon met Boaz die ziek werd. Koorts, diarree, overgeven, de gewone wintergriep/koorts, zeg maar. Waar volgens mij de halve wereld plat door ligt en wat maar niet weg wil gaan. Maar op het moment dat wij dachten dat hij weer wat levendiger werd en er bovenop leek te krabbelen, bleef hij toch ineens wel erg stil liggen, en het roepen om drinken werd erger. We zagen hem echt onder onze ogen dunner worden, zijn spekbeentjes werden plotseling spillebeentjes. En apatisch is niet 1 van de woorden die bij je opkomen als je aan Boaz denkt. Dit ging verkeerd. Diezelfde avond de kinderen ingepakt en naar de huisartsenpost in Jeruzalem gereden. Daar werden binnen no-time verschillende tests bij hem afgenomen en de conclusie was al snel: uitgedroogd.

Boaz had een infuus nodig, maar zijn aders waren erg moeilijk te vinden. Met wattenplukken besmeurd met bloed van het proberen op verschillende plekken hebben we hem weer ingepakt en mee naar de Eerste Hulp bij het Hadassa ziekenhuis in Ein Kerem, vlakbij Jeruzalem, genomen. Het was inmiddels al een uur of 1 's nachts en Jarden bleef dapper meegaan, maar verlangde wel erg naar haar bed. Ook Ben en ik waren moe, door de afgelopen nachten waarin Boaz veel wakker was. Weer tests gedaan, door een dokter die het moest redden met een assistent die er geloof ik nog niet zo lang werkte en een patientje met het Down syndroom, die telkens onze kamer binnen kwam stormen en dan in het Arabisch begon te kletsen. Boaz kreeg allerlei tests, zoals een urinetest, waarbij hij een zakje om zijn piemeltje kreeg in zijn luier en verschillende bloedtests. De ader was na een poosje zoeken uiteindelijk gevonden. Zijn infuus werd aangesloten en toen kon hij na een fles eindelijk in zijn bedje op de 1e hulp. Hij viel gelukkig snel in slaap, zodat ik ook de slaapstoel in ons "kamertje" uit kon trekken en een paar uur slaap kon inhalen.

De kamertjes waren door gordijnen gescheiden units, rondom een balie waar dag en nacht personeel aanwezig was. Rond 6 uur kwam de eerste ronde temperaturen en hartslag meten langs, daarna nog even weer geslapen en toen kwamen Benjamin en Jarden. Boaz was al meteen een heel stuk opgeknapt, ook al had hij enorme wallen onder zijn ogen en was hij nog erg magertjes en bleek. Ik ben met Jarden terug naar huis gegaan en Benjamin is bij Boaz gebleven. Al snel kon Boaz naar de Moeder en Kind Afdeling van het enorme ziekenhuis. Hier kwam hij op een kamer te liggen met een jongetje (David) van ongeveer zijn leeftijd en hetzelfde probleem. Met de ouders van David klikte het meteen erg goed, maar Benjamin verzweeg toch maar wat voor werk hij precies deed. De vader liet namelijk meteen merken dat hij een hekel had aan Arabieren. Met hun voorliefde voor grote gouden schakelkettingen en armbanden, worden deze groep mensen ook wel arsim genoemd. Maar verder geen kwaad woord over ze, want ze waren erg lief.

Op de afdeling was het, ondanks de ziektes van de kinderen, een gezellige boel, iedereen kletste met elkaar en ging regelmatig even kijken hoe het met andermans kind was. Elke dag kwamen en gingen er kinderen met hun ouders, soms was het zo druk dat kinderen en ouders met hun bed op de gang moesten wachten tot er een plek vrij kwam. Boaz ging met sprongen vooruit, gelukkig. Na anderhalve dag mocht zijn infuus er af en de dag daarna mocht hij weer naar huis. Drie nachtjes slapen op een nieuwe plek. Boaz vond het allemaal prachtig in het ziekenhuis, vooral de speelruimte, waar ze elke dag activiteiten organiseerden voor de kinderen. Het was Chanoeka vakantie, dus werden er veel tollen, chanoekia's (kaarsenstandaard voor 8 kaarsen en de aansteekkaars) en oliekannetjes geknutseld. Omdat Boaz helemaal los ging met het voetenkrukje en hier de hele ruimte mee doorschuifelde, heb ik me maar op het knutselen gestort, waar de begeleidsters erg blij mee waren. Leuk, een moeder die iets moois kan maken! Kom hier ook nog even een kaars beplakken! Ik vond het bijna jammer om weer weg te gaan, want hier kon ik ook weer eens goed oefenen met mijn Ivriet.

Gelukkig was Boaz weer zo snel opgeknapt, maar het bleek een echte uitputtingsslag te zijn geweest voor ons. Ik kon echt even niet de energie vinden om opnieuw te zeggen: kom we gaan er vol goede moed weer tegenaan. Het duurt nu al 5 maanden dat ik geen serieus werk heb en elke keer weer reageren op advertenties, waar je bijna nooit een reactie op ontvangt, is demotiverend. Ik zit veel thuis en voel me een huisvrouw in een gevangenis. Op een gegeven moment ben ik zelfs naar cafe's hier in de buurt gegaan om te vragen of ze mensen zochten, maar hier wordt ik gehinderd door het feit dat mijn Ivriet niet perfect is. Ik begrijp veel en kan mezelf goed uitdrukken, maar in 5 maanden is mijn niveau natuurlijk nog niet geweldig goed. Ik hoor verhalen van mensen die wel een jaar naar werk hebben gezocht, dus zo slecht doe ik het nog niet, maar af en toe zakt de moed me in de schoenen. Maar ik heb geen keus, gewoon doorzetten, in de hoop dat er op een gegeven moment toch een leuke baan langskomt.

Volgende keer meer...