zaterdag 24 juli 2010

Park Ashkelon

Vandaag zijn we in Ashkelon geweest. De eerste keer sinds we hier wonen. We hadden met neef Nathan en gezin afgesproken om naar de zee te gaan. Elk weekend proberen we een natuurpark te bezoeken en we vonden een combinatie in Ashkelon: strand en natuurpark. In het park staat de oudste ronde poort ter wereld, van een stad in het Kna'anitische (Bronzen) tijdperk. Ook zijn er een aantal restanten van een stadsmuur. Terwijl Ben met Boaz richting de auto liep, had ik mooi de tijd om een paar mooie foto's te maken. Al fantaserend over de tijd dat de restanten deel uitmaakten van een volledige muur, klom ik de trap op en maakte foto's van wat ik om me heen zag. Toen ik de laatste tree nam en naar het uitzicht aan de andere kant van de stadsmuur keek, werd ik ineens wakker geschud: het was niet 2000 voor Christus maar net zoveel jaren erna: flatgebouwen en huizen met rode daken staarden mij aan...

Daarna naar de zee, waar Boaz zich natuurlijk weer helemaal uitleefde in en bij het water.

maandag 19 juli 2010

Afscheidsfeestje creche

Op de deur bij Boaz groep hangt een uitnodiging: het afscheidsfeest voor dit jaar! Niet te geloven: Boaz zit alweer een jaar in de groep bij Leah. Ik weet nog dat ik na het afgelopen jaar bang was dat hij nooit zo'n leuke leidster zou krijgen als Dalia van de babygroep. Maar Leah was net zo geweldig. Boaz heeft dit jaar zoveel gedaan: geverfd, geplakt, gekleid, muziek gemaakt, gesport, gespeeld en gedanst. Ondanks het lieve blonde koppie, hij past op de groepsfoto totaal niet in het plaatje, blijkt Boaz een van de meest gevreesde kinderen op zijn groep te zijn. Boaz laat niet het kaas va zijn brood eten en hij leert op de groep allerlei manieren om zichzelf te "verdedigen". Op een dag hoor ik van de ouders de groep uitlopen met de worden: het is hier echt overleven. Stiekem ben ik blij dat mijn zoon van zich afbijt (misschien soms iets te assertief) en niet in huilen uitbarst en naar de leidster rent. Van Leah hoor ik regelmatig dat Lidor, een jongetje in de groep, tegelijkertijd Boaz' beste vriend en ergste vijand is.

Naarmate het jaar vordert zie ik gelukkig dat de kinderen steeds meer samen spelen, delen en echt vrienden worden. Ook op het eindfeest zie ik dat Boaz praat met zijn groepgenootjes en dat ze samen met de bal spelen. Op het eindfeest geeft Dana een les rythmisch gymnastiek voor de kinderen en de ouders. Vooral de zwembandjes en het grote doek waar de kinderen zich onder kunnen verstoppen doet het goed. Aan het eind krijgt iedereen een fotoboekje mee met foto's van het afgelopen jaar. Een schot in de roos! Boaz loopt al dagen te leuren met zijn boekje en bekijkt keer op keer gebiologeerd de foto's van zichzelf en zijn groepsgenootjes. Foto's van bijzondere feestdagen, spelen in de tuin, de verjaardag, dieren kijken, alles komt voorbij. Voor ons erg leuk om te zien wat er nou allemaal gebeurde op de creche, maar volgens mij ook voor Boaz bijzonder om zo alles wat hij afgelopen jaar meegemaakt heeft, elke keer opnieuw te kunnen bekijken.

Luierloos

Ik weet nog van Jarden dat het een mijlpaal was. Wij ouders vaak nog trotser dan zij zelf. Bij Jarden is onze trots nu verschoven naar haar geweldige schoolresultaten, haar vermogen binnen 2 jaar een taal te beheersen, lekker vrolijk en zichzelf te blijven en haar onafhankelijkheid. Maar nu is Boaz aan de beurt: de luier wordt aan de wilgen gehangen en verruild voor echte onderbroeken. Als ouder moet je dan een balans vinden tussen te enthousiast meedoen: je kind bij elk piepje van de grond te grissen en naar de wc te rennen (wat hem alle motivatie ontneemt en meteen protestreacties oproept), en op de achtergrond toekijken en hem laten bepalen wanneer naar de wc te gaan (wat altijd op een nat pak plus bank/tapijt/bed uitloopt). Gelukkig is er dan altijd nog de creche. Daar gaan ze altijd veel relaxter met dit soort situaties om. Thuis zetten we Boaz elke avond voor het bad trouw op de wc, maar op de creche weigerde hij om naar de wc te gaan. Laat maar, was de reactie op de creche, het komt vanzelf wel. Daar waren wij als beterwetende ouders natuurlijk niet van overtuigd en zetten ons avondritueel gestaag voort. Tot ik op een middag op de creche in het bakje met al Boaz' reservekleding, luiers, etc. zie, dat hij nog net zoveel luiers heeft als toen ik hem in de ochtend bracht! En ja hoor: Leah, Boaz vaste leidster, vertelt dat hij de hele dag naar de wc is geweest en geen luier meer om hoeft. Nou ja, zomaar in 1 dag! Kortom, wij zijn trots!