En het wordt...Jeruzalem

Benjamin heeft een baan gekregen bij een mensenrechtenorganisatie in Jeruzalem! En ik heb mijn werkvergunning gekregen! Donderdag de afspraak bij het ministerie van binnenlandse zaken waar een dame al onze documenten, brieven en foto's doornam en zich afvroeg waarom we uit Nederland verhuisden naar een moeilijk land zoals Israel. Niet eens zozeer een serieuze vraag om onze opzet te testen, eerder oprechte verbazing van haar kant. Eigenlijk zat ik er wat voor de sier bij en moest af en toe iets invullen en ondertekenen. Benjamin heeft het hele gesprek gevoerd en vragen beantwoord. Met als resultaat: een mooie sticker in mijn paspoort met working permit - unrestricted!

Nu zijn we hard op zoek naar woonruimte en een auto. Anat heeft vandaag een rondje leuke wijken om in te wonen in Jeruzalem gedaan met mij. Jeruzalem is totaal anders dan Netanya, veel groener, in de bergen-op elke heuvel is een andere wijk gebouwd, een andere bouwstijl en bovendien is het er mooier. Het weer is ook anders, wel net zo warm, maar veel minder vochtig en dat scheelt echt in de liters vocht die je dagelijks verliest en de energie die uit je lichaam sijpelt ongeveer een uur nadat je bent opgestaan. 's Avonds is het ook meteen een stuk minder warm en veel huizen hebben geen airconditioning, iets waar je in Netanya echt niet zonder kunt. Centrale verwarming is eerder een must, omdat het in de winter flink koud kan worden en het soms zelfs sneeuwt! We hebben een paar leuke wijken gezien en voor Anat was het meteen een reisje langs memory lane, de leukste plek was zelfs vlakbij het huis waar Anat is geboren en opgegroeid.

Tot nu toe hebben we nog niets kunnen vinden dat beschikbaar is en voor een redelijke prijs. We denken er zelfs over om in een dorpje te gaan zoeken dat aan Jeruzalem vastligt, Mevaserret. Veel mensen trekken uit Jeruzalem om in plekken vlakbij de stad te gaan wonen waar de kwaliteit van leven beter is en de scholen hoger staan aangeschreven. Nadeel voor ons is alleen dat we dan echt 2 auto's of een auto en een motorscooter moeten hebben, omdat we dan niet alles met het openbaar vervoer kunnen doen.

Vandaag ook voor het eerst in de bus van Jeruzalem naar Tel Aviv gezeten, samen met Anat en daarna met een stinkend mini busje door naar Netanya. Morgen ga ik een paar sollicitatiebrieven schrijven in de hoop dat ik ook snel een leuke baan zal vinden.

Tandje 2

Jaaa, tandje 1 heeft een zusje: tandje 2! Ze wonen naast elkaar en beide maken het goed.

Boaz heeft het fruit en de yoghurt ontdekt. Met zijn mondje open wacht hij op het volgende hapje dat hij lekker van het lepeltje sabbelt. We zijn helemaal trots dat hij ineens het fruitlicht heeft gezien en geven hem alle soorten die we in huis hebben.

Vannacht gaan we toch maar eens proberen om Boaz door te laten slapen. Na zijn ziek zijn wordt hij weer 2 keer per nacht wakker en gaat erg moeilijk slapen, tot grote frustratie van de andere vier (inlcusief Mini de caav) slapers. Nachtelijke rondjes wandelen buiten zorgen wel dat hij uiteindelijk weer in slaap valt, maar dit is toch echt niet de bedoeling. Wij verhuizen daarom allemaal naar de woonkamer vannacht zodat Boaz kan leren zelf in slaap te vallen en de hele nacht door te slapen. Ben benieuwd...

Status Saskia en dipje Jarden

Wat is het toch fijn als je contacten hebt in Israel, er valt altijd wel wat te ritselen. In eerste instantie was mijn afspraak bij het ministerie van binnenlandse zaken op 11 september (tjee, wat een datum...kan bijna niets goeds betekenen). Tijdens deze afspraak wordt bekeken of mijn status van toerist omgezet kan worden naar een voorlopige verblijfsvergunning. Dit zou onder andere betekenen dat ik mag werken! Bij het maken van de afspraak werd ons verteld dat het zin heeft om af en toe te bellen om de afspraak naar voren te schuiven. Ondanks verwoede pogingen van Benjamin, die dan elke dag op dat ene uur dat de afsprakenvooruitschuiflijn beschikbaar was belde en elke keer een ander aan de lijn kreeg die zich afvroeg waarom wij belden, was het antwoord steevast "nee, dat is niet mogelijk". Hmm, zoveel zin heeft het dus niet om te bellen. Maar... niet getreurd, dan maar via een omweg: Shifra, de jongste zus van Benjamin, kent wel iemand bij het ministerie. En ja hoor: "Stuur je gegevens maar door en ik kijk wel wat ik kan regelen." Nu kan ik de 28e al langskomen, dat is toch 2 weken eerder! Als je iemand kent, gaan de zaken zo veel sneller. Anders sta je achteraan in de rij en is het wachten op je beurt. Het ministerie is niet makkelijk overtuigd dat ik de vrouw van Benjamin ben en samen met hem hier in Israel wil wonen. Wat willen ze allemaal hebben: de normale documenten zoals geboorteakte en trouwakte (alles met apostille natuurlijk, anders is het niets waard), een brief van Benjamin over hoe we elkaar ontmoet hebben en over ons huwelijk tot nu toe. daar blijft het niet bij, ook Benjamins ouders moeten een brief schrijven over mij en mijn leven met Benjamin. En dat is niet 1-2-3- gedaan. Mirjam, Benjamins moeder, schrijft prachtige brieven over hoe goed ik ben, voor Benjamin en de staat Israel, elke ambtenaar zouden de tranen in de ogen schiten. Maar van Benjamin mag ze vooral niet overdrijven en moeten er dingen geschrapt en zakelijker worden geschreven. Benjamins versie wordt weer afgekeurd omdat deze doorspekt is met juridische taal, die geen normaal mens uit zijn pen krijgt. Uiteindelijk is er een compromis gesloten, maar dan zijn we wel 3 dagen verder. Daarnaast hebben we foto's nodig van voor en na ons huwelijk en van de bruiloft zelf. Verder moeten we bezijzen dat we ook echt samen zijn en niet voor het papiertje getrouwd zijn. Is het hebben van 2 kinderen voldoende bewijs? Lijkt me wel. Er moet in ieder geval weer een goed gevuld dossier en dito tas mee naar de afspraak. Ben benieuwd hoe het verloopt...

Jarden heeft even een dip gehad, vond dat ze niks meer kon, nooit hielp en dat we haar sukkel mochten noemen. Dit heeft ze nog nooit eerder gezegd, normaal blaakt ze van zelfvertrouwen. Hier moet ingegrepen worden en dat doen we dan ook meteen. Omdat Jarden de afgelopen tijd veel vriendinnen en familie heeft gezien die (ultra) orthodox zijn, ziet zij hoe anders zij leven: zaterdag een rustdag, bepaalde dingen niet mogen eten en andere kleding dragen. Jarden wil ook graag een lange rok dragen met een blouse en panties. Haar netjes in een staart en ze is als door een ringetje te halen. Als de gewone Jarden loopt ze wel eens met 3 dagen ongekand haar, ongestreken kleren en ongepoetste tanden rond. Maar ze wordt er erg onzeker van. We hebben haar uitgelegd dat het niet beter is om als orthodox te leven, maar anders. Het is onmogelijk voor haar om aan alle regeltjes te voldoen omdat dit niet haar en onze regels zijn. Haar enige link met het joodse geloof is dat ze geen varkensvlees eet. En dat is in Israel echt geen moeite. Gelukkig veranderde ze vandaag haar orthodoxe pakje weer voor een luchtig bloemenjurkje met spagetthibandjes en rent ze weer vrolijk rond. Scheelt toch ook wel met de hitte hier. Wel hebben we met haar afgesproken dat we morgen met haar sjabbatkleding gaan kopen, 1 keer in de week moet kunnen.

Boaz is ziek en heeft een tandje!

Boaz is sinds zondag ziek. Hij heeft koorts, hoest en heeft een snotneus. Dat betekent veel zweten, huilen en 's nachts feest vieren. Overdag gaat het gelukkig wat beter, zodat hij wel meekan naar het strand, de stad, vrienden en het zwembad. Af en toe krijgt hij een zetpil om de ergste koorts weg te nemen en de pijn wat draaglijk te maken. Ondanks alles blijft Boaz lachen, soms letterlijk tussen de tranen door. Dinsdag ontdekten we dat de ellende niet voor niets is: er is een tandje geboren! Omdat de koorts en het hoesten niet afnamen hebben we hem gisteravond meegenomen naar een avondarts. Handig, omdat je daar zonder afspraak naartoe kunt. Om 12 uur 's nachts gaan deze avondposten dicht en neemt het ziekenhuis de taak over. Er bleek gelukkig niets met hem aan de hand te zijn, ook niet door de ringwormschimmel die Jarden op de valreep voor het vertrek naar Israel opliep, en er was ook geen sprake van de 5de, 6de of 338ste ziekte. Vandaag gaat het weer een stuk beter met hem en hij lijkt hier zelf blij om te zijn.

Verder hebben wij de kinderen en onszelf bij de sociale verzekeringsbank geregistreerd. Deze instantie is in Israel verantwoordelijk zowel voor de ziektekostenverzekering als de AOW en WAO. De kinderen zijn per direct verzekerd en gezien Boaz' ziekte komt dat goed van pas. En...we hebben onze eigen bankrekening! Waar je wel niet blij mee kunt zijn als je alles opnieuw op moet starten in een ander land.

Benjamins sollicitatie ging erg goed, het gesprek was leuk en de test die hij moest doen was moeilijk, maar te doen. Begin volgende week hoort hij meer.

Gister sprak ik af met vriendin Anat, die ik heb leren kennen in Nederland, maar voor ons in maart samen met man en kind zijn vertokken naar Israel. Leuk om haar hier te zien. Samen met Boaz, Jarden en haar dochterje Yael gaan we naar het zwembad en daarna naar Tel Aviv waar Anat woont. Tel Aviv is zo anders dan Netanya. De mensen zijn rustiger, er is minder geschreeuw en getoeter op straat en de mensen zien er ook anders uit, wat meer Westers. We eten samen en gaan naar het Yarkon park, een groot park aan de rivier, met veel speeltuinen, een kleine kinderboerderij en veel mensen. Ook hier leeft het. Op de heenweg in het park veel families met kinderen, op de terugweg is het donker en is het publiek veranderd in hordes hardlopers.

Op de terugweg naar Netanya met de auto merken we weer dat de nonchalante, haast onwetende rijstijl van Israeli's tot echt gevaarlijke situaties kan leiden. Anat moet meer dan eens ingrijpen om een ongeluk te voorkomen. Ineens van rechts inhalen, de auto ertussen drukken, niet kijken als je van baan wisselt en 70 rijden op de snelweg. Je moet je ogen constant open houden en opletten wat bestuurders om je heen doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrijere rijgedrag mij wel bevalt, maar op de snelweg kun je echt niet harder dan 120 rijden, want anders voelt het onveilig. Dat is in Nederland toch anders, daar stoor je je aan het feit dat iemand niet snel genoeg terug in de rechter rijbaan gaat of achter je zit te drukken om in te kunnen halen. Ik denk dat de mond van de gemiddelde Nederlander openvalt als hij in Israel rijdt en misschien niet eens de weg op durft. Net als ik de eerste paar keer dat ik hier kwam. Maar dat is nu dus anders.

Werk?

Benjamin heeft woensdag een gesprek in Jerusalem bij een mensenrechtenorganisatie. Mocht dit op iets uitlopen, dan zou dit betekenen dat we niet in Netanya kunnen blijven wonen door de afstand. Net nu we toch in het huis van Benjamins zus kunnen in een nieuwe wijk van Netanya. Hier zijn familie en vrienden dichtbij en de zee is natuurlijk ook niet onbelangrijk... Mocht het op niets uitlopen, dan is er nog uitzicht op wat andere dingen, Benjamin schakelt al zijn contacten in om een baan te kunnen vinden. Ik begin binnenkort met Ivriet lessen, iets waar ik erg naar uitkijk, omdat ik in gesprekken wordt belemmerd door een beperkte woordenschat en ik eigenlijk veel wil zeggen, maar de woorden nog niet weet. Ik dwing mezelf om zoveel mogelijk Ivriet te praten, wat betekent dat ik soms maar korte gesprekjes kan houden. Elke dag leer ik nieuwe woorden, maar ik wil ook graag de grammatica leren, zodat ik een wat sterkere basis heb. Verder slijten we onze dagen bij de zee, het zwembad en met vrienden en familie. Jarden heeft al een paar vriendinnetjes gemaakt waar ze veel mee speelt. Hier is het zomervakantie tot september, zodat ze zich niet hoeft te vervelen.

Netanya

Om de nieuwsgierige thuisblijvers een idee te geven van onze nieuwe woonplaats, hebben we een promotiefilmpje over Netanya gekregen van een vriend van Benjamin. Let op: je ziet natuurlijk alleen de mooie dingen, zoals het strand en de mooie boulevard. Dit zijn inderdaad de pluspunten van Netanya, ze zijn echt mooi. Maar er zijn ook veel plekken die je beter niet op je promo filmpje wilt laten zien... Oude gebouwen met afbladderende verf, rotzooi op straat, slecht onderhouden tuinen met troep, af en toe stank en veel zwerfkatten. De mooie mensen met dito kleding zijn ook niet echt representatief voor de gemiddelde bewoner van Netanya.

Wil je meer zien, ga dan eens naar YouTube en zoek op Netanya.

We zijn er!

Zondagochtend reden we in de regen naar Schiphol, het perfecte weer om uit Nederland te vertrekken. Ouders, zus Marleen, neefje Milo en vrienden Philip, Astrid met kinderen Lilly en Sam kwamen ons uitzwaaien. Het inchecken verliep soepel, de 20 kilo extra werd ons niet aangerekend, we werden verplaatst naar voorin het vliegtuig met een slaapwieg voor Boaz. Naar de gezondheidspapieren van Mini de cavia werd niet eens gevraagd, zelfs niet bij aankomst in Israel (alle moeite van naar de dierenarts, voedsel en waren autoriteit voor verklaring en stempel voor niets geweest...).

Het afscheid viel ons zwaar, ook tijdens het afscheidsfeest voor Jarden (en natuurlijk ook een beetje voor ons) de dag daarvoor in het park. Veel lieve vrienden en familie kwamen en het was een warm en gezellig afscheid, wat we niet hadden willen missen. Op de plek waar wij verder mochten, maar onze lieve uitzwaaiers niet, kwamen de onvermijdelijke tranen. Hoe lang zul je elkaar niet zien? Ineens het besef van de afstand die gaat ontstaan. "De volgende keer dat we Boaz zien kan hij al lopen." Dan wordt het wel heel definitief en (on)werkelijk.

De dagen voor vertrek vroegen we onszelf regelmatig af: waarom gaan we eigenlijk weg? Waarom vond ik Nederland niet leuk meer? Het is nu toch juist hartstikke leuk hier? Maar als we nu niet zouden gaan, zouden we spijt krijgen. Dus alle stress, hard werken tot in de late uurtjes om alles af en ingepakt te krijgen, alle mensen die we aan het werk gezet hebben, zijn de moeite waard geweest. Kunnen we eindelijk echt beleven hoe het is om met de hele familie in een ander land te wonen. En tot nu toe valt het niet tegen. Ondanks alle onzekerheden, het ontbreken van een vast woonadres, het leven uit koffers en met z'n 4-en plus Mini de cavia op 1 slaapkamer, is het voornamelijk het gevoel van we hebben het gedaan en de energie van een nieuwe uitdaging die de boventoon voeren.

Op het vliegveld van Tel Aviv werden we opgewacht door Benjamins ouders, ondanks de vastdag die dag in Israel. Wat een verschil in temperatuur! In de auto naar huis realiseer je je dat je nu niet als toerist, komt, maar als inwoner. Een raar gevoel - kan ik nog weg? - nee, toch maar niet.

Vandaag zijn we naar een zwembad in mosjav Vitkin gegaan, waar we een abonnement hebben, om een paar uur te zwemmen. Heerlijk, met een hangstoel voor Jarden, lekker met andere kinderen en ouders in het water en Boaz op een kleedje in de schaduw. Vanavond nog naar het strand geweest en als we Jarden in haar topje en onderbroekje over het strand en in het water zien rennen, weten we waar het voor gedaan hebben. Het is nog steeds druk op straat en er zijn veel mensen op het strand, waar het zeewater warm is. Het leeft hier! Nu hoeven we niet meer de dagen af te tellen tot we weer naar Nederland moeten en de vakantie af wordt gesloten, we blijven!

De bureaucratie is een ander verhaal, daar zijn we niet voor gekomen, maar het moet wel gebeuren. Dat betekent uren wachten, doorverwezen worden naar een andere plek en steeds maar die zware tas met alle papieren meezeulen. Stapje voor stapje worden we opgenomen als Israelische burgers.

We hebben al veel foto's gemaakt, maar het is nog niet gelukt ze op de computer te krijgen. Nog even geduld voor de plaatjes bij de woorden...

Afscheid op de creche en naschoolse opvang

Afscheid Boaz

Boaz nam op maandag 4 augustus afscheid op de creche. Ook al heeft hij maar een paar maanden in groep paars gezeten, hij heeft het enorm naar zijn zin gehad en veel geleerd. In het begin was het even wennen met slapen en eten geven (hij heeft zo zijn gebruiksaanwijzing...) maar toen baby en leidsters eenmaal wisten hoe met elkaar om te gaan was het allemaal oké. Op 4 augustus hadden de leidsters, Bianca en Chantal, een afscheidsposter voor hem gemaakt en hij kreeg een lieve knuffel als aandenken. We zullen de creche en de leidsters missen!

Afscheid Jarden

Jarden heeft op dinsdag 5 augustus afscheid genomen op de naschoolse opvang. Als traktatie had Jarden dieren tompouches meegenomen. Ze kreeg een boekje met tekeningen en afscheidsberichtjes van haar vrienden en vriendinnen als kado. Nog even met de groep op de foto en dan is het toch echt tijd om dag tegen iedereen te zeggen. Een beetje moeilijk, want Jarden voelt zich als een vis in het water op de opvang en de vrienden en vriendinnen die ze heeft gemaakt kent ze toch alweer 2 en een half jaar. Maar Jarden is vooral heel erg enthousiast over haar verhuizing naar Israel: "Nog 3 daagjes en dan gaan we!"

Op haar school had Jarden al voor de zomervakantie afscheid genomen. We hopen dat Jarden in Israel net zo'n leuke school zal vinden als de 1e Montessorischool in Amstelveen!