zaterdag 6 december 2008

Sint & Woestijn

Foto's van de oase in de woestijn. Wadi David bij Ein Gedi, Dode Zee


Ik heb me voorgenomen wat vaker op mijn blog te schrijven, dus jullie zullen het merken ook: elke dag een nieuw bericht! Hmmm, eens kijken hoe lang ik dat vol ga houden...

Zoals beloofd: hoe was het sinterklaasfeest gister? Heel erg leuk. Zoals een echt Sintfeest hoort te zijn: met snoepjes, pepernoten, manderijnen en echte gluhwein (oetsje te vroeg, maar het gaat om het idee)... en een juf die erbij staat dat je van alles maar 1 mag nemen! Ha, gelukkig waren ze niet zo streng en kon iedereen toch los gaan. Het was ontzettend leuk georganiseerd, met voor alle kinderen een cadeautje en een chocoladeletter, zelfs Boaz kreeg er een! De Sint leek alleen wel een van de straat getrokken toevallige Nederlandse voorbijganger (niet zo raar in Modi'in, waar veel Nederlanders wonen), met zijn spijkerbroek en sportschoenen die overduidelijk onder zijn mantel uit staken. De Pieten waren zoals het moet: grappig, veel aanwezig en halverwege het feest met witte plekken op het gezicht van het zweten in het synthetische pakje. Er was een lachpiet, een shiroetiempiet (shiroetiem betekent onder andere wc in het Ivriet, en deze piet kwam binnen met een toiletrol achter zich aan gerold) en een nietpiet, die overal "niet" op zei. Ook Jarden mocht bij de Sint komen en werd gevraagd haar favoriete bezigheid te laten zien: handstand en radslag doen. Als 7-jarige stond ze daar als een wat slungelig wordende meid, die toch ineens erg verlegen was voor de Sint. Maar de handstand werd gedaan en natuurlijk veel door de pieten nagedaan. Jarden doet echt overal de handstand en radslag, in huis, middenin de kamer of tegen de muur, het liefst dan met haar voeten het licht aan en uit doen, buiten op straat, in de winkel en op school. Heel herkenbaar, heb ik toen ik klein was ook een periode gedaan, maar zou niet weten of mijn armen het nu nog houden... Een erg geslaagd feest, gezellig ook, met ouders van de Nederlandse school, waarvan ik nu het merendeel ken. Voor Jarden is na dit jaar het geloven in de Sint er wel af, ze weet al dat wij de cadeautjes voor haar kopen en in haar schoen doen, dat er niemand door de schoorsteen kruipt en ook hoe de pieten van het Sinterklaasjournaal er in het echt uitzien. Maar toch wilde ze er nog niet helemaal aan en staat ze wel braaf liedjes voor haar gezette schoen te zingen en maakt ze tekeningen voor de Sint.

Vandaag zijn we met z'n vieren naar de Dode Zee gereden, naar Ein Gedi, waar een kiboets en een natuurpark is. Middenin de woestijn ineens een oase met watervallen, planten en dieren. Het is een wandelroute in de bergen langs een stroompje met een aantal watervallen. Jarden wilde bij elke waterval de laarzen uit en het water in, net als alle andere mensen die op deze warme dag in december hadden besloten hier naartoe te komen. We hebben steenbokken en rotskonijnen (met in de Latijnse naam procavia, dus Jarden meteen verkocht) gezien. Er schijnen ook hyena's en luipaarden en wolven rond te lopen, maar die komen alleen 's nachts tevoorschijn en zijn verder bang voor het lawaai wat de gemiddelde Israeli produceert. Een erg mooie route in witte bergen en uitzicht op de Dode Zee, ver onder ons. Helaas droogt De Dode Zee langzaam op, omdat het water uit de rivieren waardoor het gevoedt wordt onderweg door mensen wordt gebruikt. Dit kun je heel duidelijk zien als je langs de Zee rijdt: in 25 jaar is het zeker 50 meter teruggetrokken. Er wordt naar oplossingen gezocht om dit probleem op te lossen, maar in een klimaat als dit is water iets wat je snel tekort komt.
Wil je alle foto's zien die we gemaakt hebben tijdens onze wandeling? Klik dan op de onderstaande foto.

donderdag 4 december 2008

Sinterklaas

Was Jarden toch even bang dat ze Sinterklaas zou moeten missen dit jaar! Maar gelukkig zijn de Nederlanders in Israel dit volksfeest niet vergeten en worden er ook Sint feestjes georganiseerd in het land van Chanoeka en Pesach.

Afgelopen vrijdag kwam de Sint aan in Yaffo, een stadje naast Tel Aviv. De Sint voer de haven in op het rondvaartbootje waar we een paar maanden geleden nog een tochtje mee hadden gemaakt, maar dat mocht de pret niet drukken. Half Nederlands Israel met kinderen stond klaar om de Sint te begroeten en samen met hem, 3 pieten en de Nederlandse ambassadeur in Israel (netjes opgedirkt in pak) een tochtje op de boot te maken. Er werden pepernoten gestrooid, liedjes gezongen - wat eerst trouwens met liedjes als "hoofd, schouders, knieen, teen" en "en van je hela, hola houdt er de moed maar in"(!) begon, waardoor ik me af begon te vragen of de Nederlanders die hier te lang zaten de Sinterklaasliedjes waren vergeten, maar dat bleek gelukkig niet het geval - en iedereen moest natuurlijk met de goed man op de foto.

Door de harde wind voer de boot maar niet te ver uit, om de pepernoten in de buikjes van de kinderen te houden. We waren speciaal met vrienden en kinderen die een band met NL hebben gekomen, en Jarden genoot. Er was 1 piet, die iedereen geweldig aanspoorde (inclusief de Sint, die af en toe wat afwezig om zich heen zat te kijken ipv aandachtig naar de kinderen te lachen en te luisteren) en zich als een heuse piet gedroeg, met stomme grapjes en harde stem. De andere 2 waren wat verlegen, maar deelden lief pepernoten uit aan iedereen die wilde. Na het boottochtje kregen alle kinderen een zakje met Sintsnoep. Ook Boaz kreeg een zakje, wat hij een hele poos stijf in zijn hand vast heeft gehouden, dit kon niemand hem meer afnemen: zijn eerste Sintcadeau!

Het is natuurlijk heel flauw en makkelijk om vanaf de zijkant te staan zeuren, maar toch was het feest niet zoals een Nederlands Sintfeest. Er miste iets: de sfeer, de kinderen en ouders die opgewonden staan te wachten totdat een echte waardige Sint tevoorschijn komt, waar iedereen in zijn hart toch een beetje bang voor is. We gingen wat teleurgesteld naar huis en mijn vriendin deelde me lief, maar vastbesloten mee dat ze de volgende keer niet meer mee zou gaan naar een door Nederlanders in Israel georganiseerd feestje (ze was ook al mee geweest naar het kinderfeest een poosje geleden, wat ook al geen succes was). Maar waar het om ging, was dat Jarden het leuk heeft gehad, die heeft weer een portie Sint gehad, toch het leukste kinderfeest van het jaar.

En het is nog niet afgelopen. Sint komt morgen weer, nu naar de Nederlandse school in Modi'in, waar Jarden 1 keer per week naartoe gaat. Ook heeft de Sint, in de vorm van vader en moeder in NL, een grote doos vol met lekkers gestuurd: kruidnootjes, marsepein, borstplaat, speculaas, banketstaaf... noem het maar op, het zit erin! Leuk! Krijg bij het zien van al dat lekkers natuurlijk spontaan ernstige heimwee. Met zoveel mogelijk mensen delen dat heerlijke suikergoed: Jarden neemt pepernoten mee naar school om aan haar klasgenootjes uit te delen, die meteen verkocht zijn, een vriendin uit NL met 2 kinderen komt zich misselijk eten (de mond van 1 van haar zoontjes heeft letterlijk 1 uur achter elkaar non-stop kauwbewegingen gemaakt) en schoonmoeder in Netanya kan natuurlijk ook niet overgeslagen worden. Helaas heeft de Sint in NL maling aan kosjer, dus alleen een chocoladeletter en wat hagelslag bleven bij haar achter. Omdat het voor haar alleen maar een kwelling was om te kijken naar al het andere lekkers wat ze niet mocht eten, hebben we de doos maar gauw uit haar zicht gezet.

Hoe het feest morgen verloopt, vertel ik later. Ook niet onbelangrijk om te vermelden: naast het vertaalwerk voor online casino's, en wat kortlopende projecten die ik via via krijg, werk ik nu 10 uur per week voor een filmproductiemaatschappij in Jeruzalem. Ik reageerde op een vacature voor office manager/productie assistent voor 25 uur per week, maar door economische crisis is het aantal uren teruggeschroefd en is ook de inhoud van de functie veranderd (Israelischer kan het niet...). Maar, alles kan veranderen in de toekomst, het lijkt me leuk bij het bedrijf te werken.

zondag 9 november 2008

Tweede School

Jarden is vandaag naar de Nederlandse school geweest! De Jip en Janneke School in Modi'in (http://www.dutch-school.com/), een nieuwe stad zo'n 20 minuten rijden van Mevasseret vandaan. Elke week krijgen kinderen daar 1 dag 2 uur achter elkaar les volgens het Nederlandse onderwijssysteem. Dus, Jarden zit weer gewoon in groep 4, samen met een ander jongetje. Een vriendin hier, haar jongste zoon zit bij Boaz op de creche en haar oudste zoon gaat ook een dag naar de Jip en Janneke School, heeft me op de school gewezen. Eerst dacht ik, is het niet verwarrend voor Jarden om naast het onderwijs in Ivriet ook Nederlands onderwijs te volgen? Maar ze doet het goed op de dagelijkse school, ze heeft nu zelfs ook les in een immigrantenklasje, en ze mist het Nederlandse onderwijs best wel een beetje. Dus vandaag was het weer letters aan elkaar schrijven en Huisje, Boompje, Beestje van SchoolTV kijken. Er zitten 5 andere kinderen in haar klasje, samen met 1 jongen zit zij in groep 4. Haar groepsgenoot wordt 3-talig opgevoed (Ivriet, Engels, Nederlands) en is een slimme jongen, dus ze zijn aan elkaar gewaagd volgens de juf. Voor mij ook leuk, want zo zit ik ineens weer met moeders in het Nederlands te kletsen op het geimproviseerde schoolpleintje. We worden warm onthaald en iedereen weet dat Jarden vandaag voor het eerst in de klas meedoet. Leuk.

Nog meer leuks: ik ga eindelijk eens aan de slag met werk. Het is geen wereldbaan en lang niet full-time, dus ook niet echt kas spekkend, maar het is een begin. Nooit gedacht dat ik dit werk ooit zou doen, maar ik ga promotieteksten voor online casino's vertalen van het Engels naar het Nederlands! En ik vind het nog leuk ook. Gewoon vanuit huis via een advertentiebureau in Israel. Mijn contactpersoon is een dame, volgens mij Duits of Deens, zij stuurt mij elke week teksten die vertaald moeten worden en ik wordt hier elke maand voor betaald. Alles is beter dan geen werk en zo heb ik ondertussen de mogelijkheid door te blijven zoeken naar een echte baan.

Op de terugweg vanuit Modi'in naar huis heb ik weer een trip door bezet gebied gemaakt in mijn onwetendheid. In plaats van dezelfde weg terug te nemen zag ik ineens een bord de andere kant op die mij de weg naar Jeruzalem zou wijzen. Heb ik genomen. Eerst was ik me van geen kwaad bewust, maar ineens zag ik weer een soort grenspost voorbij flitsen en de plaatsnamen begonnen Arabisch te klinken. Alle afslagen vanaf deze weg zijn afgesloten, de afslag is gewoon afgesneden en afgezet met stenen en hekken, je kunt alleen maar rechtdoor. Links en rechts muren en afrasteringen en dan zie ik een afslag naar Ramallah. Het is op zich een normale weg en redelijk druk, maar weer besef ik dat ik zo dicht bij een andere wereld woon, waar dreiging is en waar het ineens onveilig voelt. Want wat ik al eerder schreef, in een 'gewone' plek als Mevasseret voel ik me veiliger dan op straat in Nederland. Hier kun je 's avonds gewoon een wandelingetje maken en wat voor je uit mijmeren, zonder dat je over je schouder hoeft te kijken.

Iets heel anders: een paar foto's van de omgeving, zoals beloofd. Dit zijn foto's van een wandelroute in een ravijn achter Jardens school, dus letterlijk om de hoek. Let op de 2e en 4e foto: hier begint Jeruzalem vanaf de kant van Tel Aviv gezien, met een enorme begraafplaats. Har HaMenochot, de rustberg. Het is een stad op zich, omdat zoveel mogelijk Joodse mensen zo dicht mogelijk bij Jeruzalem begraven willen worden en cremeren niet mag. Er wordt zelfs al in verdiepingen begraven, begraafflats. Een andere begraafplaats in Jeruzalem is de Olijfberg.

dinsdag 4 november 2008

Jarden is jarig!

Of eigenlijk, Jarden was jarig...gister. En dat hebben we natuurlijk gevierd! Met een zelfgebakken appeltaart (zonder de Hollandse basterdsuiker toch gelukt!) en lasagne als avondeten. En natuurlijk een ontbijtje op bed en liedjes in wel 3 talen. Meneer en mevrouw lagen allebei nog te slapen toen we de slaapkamer binnen kwamen, Jarden zat meteen rechtop in bed zodra ze ons hoorde en ook Boaz had niet lang nodig om met slaapzak en al rechtop in zijn bed te gaan staan. Twee slaperige koppies, Jarden glom er doorheen: eindelijk, mijn verjaardag! Tien dagen voor haar verjaardag werd het tijd voor een kalender, waarop ze de dagen af kon tellen. Samen ontworpen en gekleurd en elke dag mocht de jarige in spe een dag wegstrepen. Telkens met een andere kleur natuurlijk, dus dat leverde in de ochtend wel eens stress op, omdat nog net even voor het naar school gaan de kalender afgestreept moest worden en de juiste kleur niet gevonden kon worden. Maar we hebben het gehaald! Volgende week wordt haar feestje gevierd en op school wordt aan het eind van de maand de verjaardagen gevierd van alle kinderen die die maand jarig zijn geweest. Jarden heeft haar eerste kinderfeestje al gehad van een vriendinnetje uit de klas, waar echt alles uit de kast werd gehaald. De kinderen hebben allemaal zelf een taart gemaakt en er was een echte chocoladefontein waar je zelf je stukjes fruit en snoepjes in mocht doen. Hmm, dat is wel even wat anders dan wat wij in ons hoofd hadden, hoe kunnen we daar ooit aan tippen? We verzinnen wel iets leuks, maar dan in een wat uitgekleder vorm...

Vandaag kregen we een telefoontje van de moeder van Kisuf, Jardens vriendinnetje uit Amstelveen met Israelische ouders. Kisuf is in Israel! Maar wel helemaal bij de dode zee, zo'n anderhalf uur rijden hier vandaan, langs bezette gebieden en grotendeels door de woestijn. Oei, dat is wel even slikken, maar ik kan Jarden natuurlijk niet haar ontmoeting met haar vriendin ontnemen. En eigenlijk vind ik het wel leuk om een nieuw stuk van Israel in m'n eentje te ontdekken. Dus ik met Jarden en Boaz in de auto op weg naar hotel Royal aan de zoute zee. De weg is prachtig, met hoge, droge, witte bergen van steen en zand, Jarden en ik kijken onze ogen uit. Af en toe rijden we langs Bedoeinendorpjes, met hutjes van planken en doeken en hier en daar een kameel. Vlakbij de zee een straat met allerlei winkeltjes met aardewerken beelden. Bij elke winkel ligt een kameel voor de deur. Omdat voor mij alles wat niet Israelisch is als een bedreiging overkomt, ik ben een echte scheiterd en denk dan meteen aan bommen en granaten, kan ik pas nu ik thuis ben denken: wat bijzonder dat ik dat gezien heb. In m'n eentje in de auto met 2 kleine kinderen om te beschermen dacht ik op het moment zelf alleen aan heel hard er voorbij rijden. De controleposten die we onderweg passeren bevestigen mijn gevoel van hier is het niet helemaal pais en vree. Vriendin Anat zegt dat veel mensen ook liever omrijden dan de weg via Jerusalem te nemen naar de dode zee, terwijl het mede door de controleposten nu veilig is. Maar het is dus wel eens anders geweest.

Eenmaal bij de dode zee aangekomen, zijn we er natuurlijk nog lang niet. Nog een half uur rijden we met links de zee en rechts de woestijnbergen. En het is warm. We zien gazellen langs de weg grazen en af en toe zie je in de lege droogte ineens een oase met palmbomen en hier en daar een restaurant of een kiboets. We passeren Ein Gedi en Messada, hier ben ik een paar jaar geleden tijdens mijn eerste bezoek aan de dode zee geweest. Veel wandelroutes ook door wadi's, ravijnen en rivierbeddingen, iets wat we zeker een keer gaan doen. En dan zijn daar in de leegte ineens de hotels, in een grote groep bij elkaar aan de zee. Mensen lopen in badjassen over straat en ook Kisuf staat bij de ingang van het hotel te wachten in haar bikinibroekje en een t-shirt. Eindelijk zien ze elkaar weer, wat hebben ze elkaar gemist. De meisjes vliegen elkaar in de armen en gaan meteen samen op stap naar het zwembad. Even met oppas en papa van Kisuf gepraat en hup de auto weer in met Boaz, want ik moet nog terug en het wordt al bijna donker! Wat me eerst eng lijkt, blijkt adembenemend mooi te zijn: prachtig gekleurde luchten met de lichte, kale bergen en hier een daar een groepje lichten van een dorpje. Boaz merkt hier ondertussen niks van, hij snurkt de hele weg terug naar huis, moe van een dag op de creche. Gelukkig maar.

Boaz gaat naar een creche in een dorpje naast Mevasseret, waar hij op de babygroep zit. De eerste week ben ik er telkens bij gebleven terwijl hij 2 uurtjes per dag ging wennen, maar deze week is het echt gewoon naar de creche zonder mama. De eerste dag brullen en de hele tijd bij de leidster op schoot, maar vandaag heeft hij een paar uur zelf gespeeld, rond gekropen en spelletjes met de leidsters gedaan. Als ik hem op kom halen met Jarden zit hij met een groepje kinderen op de grond met een koekje in zijn hand heel tevreden te zijn. Zodra hij ons ziet begint hij natuurlijk meteen te huilen, maar het gaat erom dat de tijd voordat hij besefte ons te missen, hij het erg leuk heeft gehad. Leuk ook om te zien hoe hij op andere kinderen reageert en hoe hij dingen van ze overneemt.

Ook Jarden heeft het steeds leuker op school, ze heeft Mini de cavia ingezet om meer vriendinnen te scoren en dat heeft gewerkt. Op de dag dat ze Mini mee naar school nam en wat over haar heeft verteld, had ze wel 2 vriendinnen te spelen, zelfs het meisje dat eerst niet zo leuk tegen haar deed. Jarden redt het wel.

dinsdag 21 oktober 2008

Foto's!

Eindelijk wat foto's van ons verblijf in Israel! Boaz heeft gister besloten dat hij wel kan beginnen met staan, dat hij biscuitjes lekker vindt en zonder te stikken kan opeten, dat blijven liggen op zijn rug niet leuk is als hij wordt verschoond en dat hij soms zijn fles vast wil houden bij het eten. Dat hoef je niet uit te spreiden over een paar weken, dat kan ook allemaal in 1 dag.




Jarden heeft zich zondag overgegeven aan het koekhappen op een kinderdag voor Nederlanders in Israel. Jammer genoeg waren de Nederlandse lekkernijen zoals de pannekoeken droog en koud, dus hup, de prullebak in en een potje appelstroop en een pak hagelslag elk voor 5 euro is een beetje teveel van het goede. Ik had best wel wat van de dag verwacht wat betreft contacten opdoen, maar uiteindelijk heb ik welgeteld 1 telefoonnummer opgeslagen en ze woont ook nog bijna anderhalf uur rijden hier vandaan. Niet voor herhaling vatbaar, maar we zijn wel weer een ervaring rijker.



En natuurlijk een foto van de auto. En nee, we hebben geen bon op de ruit, is gewoon reclame!


Foto's van de omgeving volgen snel. Daar zijn we het allebei over eens: de omgeving is prachtig, veel natuur en overal plekken waar je kunt wandelen, fietsen of picknicken.

woensdag 15 oktober 2008

Wennen

Het is wel wennen hoor, wonen in een nieuw land. De eerste paar weken werden gekenmerkt door lekker naar het strand en zwembad gaan, vakantie vieren. Tussendoor moesten er ook allerlei administratieve dingen geregeld worden, zoals inschrijven in Israel, verzekeringen en werkvergunning aanvragen en aanmelden voor school. Eerlijk gezegd is vooral Benjamin hiervoor op stap geweest, omdat ik de taal nog niet goed genoeg beheers om te begrijpen wat er wordt gezegd en om duidelijk te maken wat ik nou eigenlijk wil. Deze week ben ik er toch eens op uit geweest om bij de gemeente van Mevasseret een kopie van Benjamins Israelische bewijs van burgerschap langs te brengen om zo Jardens inschrijving op school rond te krijgen. Simpel, zou je denken, kan niks fout gaan. Nou, dat heb ik geweten... Ten eerste was de dame die ik moest hebben niet aanwezig, ze was naar de bank en moest daarna tassen ophalen (zover ik het goed heb begrepen...) De dame die mij wel kon helpen dacht eerst dat ik een schoolpasje voor Jarden op kwam halen, dat was niet wat ik nodig had. Ik in mijn beste Ivriet uitgelegd waarvoor ik kwam, want Engels is niet iets wat de meeste Israeli's goed beheersen. Ook maar goed voor mij, anders zou ik snel verleid kunnen worden om Engels te gaan spreken, iets wat ik mezelf verboden heb, tenzij het echt niet anders kan. Mij begreep ze goed, maar toen ging ze allemaal vragen stellen waarvan ik blijkbaar niet alles goed heb begrepen, want ze kon de kopie niet aannemen en doorgeven aan de dame in kwestie. Benjamin nog geprobeerd te bellen om hem met de behulpzame dame te laten praten (alles wat ik niet voor elkaar krijg en waar moeilijk over gedaan wordt, krijgt hij binnen 2 seconden geregeld, vaak nog met extra's erbij) maar ik kon hem niet te pakken te krijgen. Ik dus onverrichte zake weer op weg naar huis, Benjamin belde dat hij zelf nog wel even langs zou gaan. Natuurlijk kreeg hij het meteen voor elkaar en het bleek dat ik op een vraag van haar, of Jarden vervoer naar school nodig heeft, ja heb gezegd! En we wonen 200 meter bij haar school vandaan. Zucht... Zo gaat het dus vaak en daarom schuif ik Benjamin vaak naar voren als er dingen geregeld moeten worden. Misschien wel stom, want zo leer ik het natuurlijk nooit, maar het schellt wel tijd en hoofdpijn.

Verder over het wennen, na de eerste weken van vakantiegevoel, kwam de aanloop naar de zoektocht naar een baan en een huis. Telkens weer iets om naar uit te kijken en te regelen. Zodra we eenmaal in ons huis zitten zal alles wel meer op zijn plaats vallen, denk je dan. Maar met het nieuwe huis komt niet meteen het gevoel van ik voel me thuis, wel ben ik blij met onze eigen plek. Maar er zijn nog geen vrienden, je bent nog niet bekend met de plek, je weet niet hoe je ergens moet komen en waar de juiste supermarkt zit, die goede produkten voor een lage prijs verkoopt (een soort Israelische Lidl ;)). Afgelopen week was daarom even een dieptepunt voor mij, ook omdat ik ziek werd. Waarom zijn we gegaan? Ik mis Nederland, waar ik alles ken en waar alles makkelijk is. Zelfs mijn jeugdherinneringen komen sterk naar boven en ik mis de weilanden en de straten waar ik vroeger speelde (hoewel ik blij was dat ik toendertijd diezelfde straten achter me kon laten: ook weer het gevoel van ik wil iets nieuws, er is meer). Veel dingen zijn hier gewoon anders: de natuur, de mentaliteit van de mensen, het klimaat, het verkeer en hoe mensen hier leven. Dat was wat ik juist zo graag wilde toen ik uit Nederland vertrok, maar het valt me zwaarder dan ik had gedacht, het is niet alleen leuk om alles nieuw te hebben, alles wat je kent bestaat ineens niet meer, je moet alles opnieuw leren.

Afgelopen week mijn eerste sollicitatiegesprek gehad (als account manager bij een telemarketing bedrijf), de reis er naartoe was ook weer een geval van totale miscommunicatie. Ik wist waar ik moest zijn (dacht ik) en de buslijnen en tijden hadden we van tevoren uitgezocht. Helemaal volgens het boekje, zodat er niks mis zou kunnen gaan. Ik had de juiste bus naar Jeruzalem, waar ik het juiste kaartje kocht en ook in de stad pakte ik de juiste bus. Allemaal zelf gedaan en zelf gevraagd, helemaal goed. Ik moest op nr 1 Shderot Golda Meir zijn, de buschauffeur wist waar ik uit moest stappen. Ik was precies op tijd bij nummer 1. Maar geen IDT Global Services, het bedrijf waar ik moest zijn. Wel een tandartspraktijk en veel chassidische mensen, ik was midden in een ultra orthodoxe wijk beland. Hmm, dit kon niet goed zijn. Het telefoonnummer van IDT was niet bereikbaar, netzomin als alle opties die je kon kiezen via het algemene nummer. Mooi is dat. Benjamin gebeld, die mij zo goed en zo kwaad als hij kon probeerde te helpen via de routebeschrijving op de IDT website. Ik weer in de bus verderop de straat in, de buschauffeur heeft blijkbaar gezegd dat ik er bij de volgende halte eruit moest, maar ik dacht dat hij zei dat hij zo aan zou geven waar ik eruit moest... Helemaal de ring op met de bus, op weg naar de volgende ultra orthodoxe wijk, een lieve mevrouw in de bus legt me uit hoe ik terug moet komen en waar ik wel moet zijn. Met een andere bus weer terug en nu in ieder geval bij het industrieterrein waar ik moet zijn. Nu het juiste gebouw nog... Ierdereen die ik het vraag weet het ongeveer, maar niet goed genoeg, zodat ik blijf rondzwerven en nu toch echt gefrustreerd begin te raken. Uiteindelijk weet iemand mij toch de juiste weg uit te leggen en zijn aanbod om mij er met zijn auto naartoe te brengen sla ik vriendelijk maar resoluut af. Dat moet ik er niet ook nog eens bij hebben, een mogelijkheid dat ik een nare Israeli van me af moet slaan. Anderhalf uur na de afgesproken tijd kom ik eindelijk aan bij het gebouw van IDT, helemaal aan het andere eind van de straat, waarschijnlijk tellen ze aan beide kanten vanaf nummer 1. Geen probleem dat ik te laat ben, we doen het gesprek gewoon nu. Het gesprek verloopt prima, maar het blijkt dat je bij deze baan goed uitgebuit wordt: je werkt 9 uur per dag aan de telefoon, voor weinig geld (in de advertentie stond: goede betaling met extra's), geen extra's zoals een telefoon of lease auto, geen ziektekosten, geen pensioen, je kunt zelf elk moment ontslaan worden, dus geen contract, maar zelf moet je een boete betalen als je binnen 6 maanden vertrekt. Zelfs mijn jarenlange werkervaring leveren geen beter betaling op, er valt niet te onderhandelen. Dit doen we dus maar niet. Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet op zoek naar een baan.

Er is nu nog een ander sollicitatiegesprek over en ik hoop van de andere solliciaties ook nog iets te horen na de feestdagen, want anders lijkt het net een bodemloze put waar ik oneindig reacties op advertenties ingooi.

Er zijn natuurlijk ook goede dingen: we hebben vanaf morgen onze eigen auto! Met dank aan mijn lieve moeder en oma. Zondag gaan we naar een kinderdag voor alle Nederlanders en hun kinderen die in Israel wonen, waar we wat toekomstige Nederlandse vrienden hopen te maken, ook voor Jarden. En vandaag heb ik op straat iemand ontmoet met een kindje bijna net zo oud als Boaz. Ze zou zomaar mijn eerste zelf gevonden vriendin in Israel kunnen worden!

zondag 5 oktober 2008

Alles Nieuw

Zo, daar zijn we weer! Even een poosje uit de lucht geweest in verband met verhuizing, de aanloop daarvan en het neer laten dwarrelen van het verhuisstof. Maar, we zitten in ons eigen huis! Nog wel zonder wasmachine, bank en stoelen en morgen zonder koelkast, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben tenslotte bedden, kasten om onze spullen in te stoppen, stromend water, een computer met internet en een telefoon. En dat allemaal in een leuk huis, waar ook Jarden en Boaz het al erg naar hun zin hebben. Woensdagavond zijn we door Avishai, een vriend van ons, hier naartoe gebracht en de volgende dag hebben we Jarden ingeschreven voor school. Vrijdag is ze met een kleine traktatie voor de kinderen in haar klas naar school gegaan, in een nieuw t-shirt met school logo en ze kwam vrolijk thuis. Er zijn dieren op school: visen en vogeltjes en de school is van binnen versierd met allemaal mooie dingen gemaakt door de kinderen. Ze zit in klas B3 en de kinderen zijn erg enthousiast en willen graag met haar spelen (daar hebben de zakjes snoep die ze heeft uitgedeeld natuurlijk ook aan meegeholpen :) ). Btekent natuurlijk ook weer nieuwe boeken kopen, die ze deze keer gelukkig niet elke dag mee hoeft te slepen naar school. De kinderen hebben daar een laatje waar ze hun spullen in kunnen leggen. De school is hier 200 meter vandaan, over een poosje kan ze alleen naar school heen en teruglopen. Vandaag is er al een vriendinnetje komen spelen die hier in de straat woont, dus we hopen dat ze het hier meer naar haar zin krijgt dan op haar vorige school.

We hebben voor we hier kwamen groot ingeslagen bij een electriciteitswinkel, waar de dames met plaknagels (met altijd de nagel van de ringvinger versierd met een bloemetje) achter een computer je bestelling verwerken en iedereen staat te dringen om geholpen te worden. Wat hebben we moeten kopen: een koelkast, wasmachine, waterkoker, tosti ijzer (Jarden kan niet zonder), staafmixer (Boaz kan niet zonder), sinaasappelpers (dachten we niet zonder te kunnen, maar staat nog onaangeraakt in de kast), strijkijzer en strijkplank. Goedkoper dan waar we het hebben gekocht konden we het niet krijgen, maar helaas betekent dit wel dat we tosti ijzer en de waterkoker al hebben moeten ruilen, de koelkast met een deuk is bezorgd, morgen wordt opgehaald en pas over een week wordt vervangen en dat de wasmachine ook een deuk heeft en het nog niet duidelijk is wanneer deze wordt vervangen. Dat was dus een bad vol met was doen vandaag, die nu overal in huis uit hangt te druppen en waarschijnlijk over 3 dagen wel droog is. O ja, de stoelen die we bij de eettafel hebben gekocht zwerven ergens tussen Netanya en Jeruzalem zodat we heel lief van de verhuurders 3 klapstoeltjes te leen hebben gekregen, omdat we anders nergens kunnen zitten. We kijken televisie op een deken op de vloer, gezellig met Mini de cavia tussen ons in. Positieve dingen zijn er natuurlijk ook: we hebben een mooie eettafel, een televisie met gratis kabel (was niet afgesloten na de vorige huurder), een computer met internet en webcam en een huistelefoon. En we hebben ook allebei een mobiele telefoon. Dit allemaal vooral dankzij de geweldige hulp die we van onze ouders krijgen! Een bedanje is wel op zijn plaats!

En... ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Er is nog geen datum geprikt, maar het gaat om administratief werk vanuit huis voor Amerikaanse bedrijven. Dit zou prima zijn voor de komende tijd, omdat we nog geen opvang hebben voor Boaz en Jarden en ik wil natuurlijk wel aan de slag. Later meer hierover. Nu gauw slapen, want de klok is hier gister een uur terug gezet (zitten we nu op de Nederlandse tijd) en ook al staat er op de klok 10 uur, ik voel me alsof het al 11 uur is.

Nog 1 laatste ding: Boaz kruipt, beetje stuntelig nog, maar toch. En hij krijgt twee boventanden, zodat hij mooie rode billetjes heeft.

zaterdag 13 september 2008

Huis

We hebben een huis! (Wel onder voorbehoud, want niks is zeker totdat er getekend is...) Het is een een benedenverdieping geworden van een huis in Mevasseret, een stadje vlakbij Jeruzalem. Het is er rustig en groen, met de school voor Jarden om de hoek, en met Jeruzalem op 20 minuten afstand, dus eigenlijk hebben we een Amstelveen in Israel gevonden. We hebben er maar 2 keer voor naar Jeruzalem op een neer hoeven rijden. De eerste keer voor niks: anderhalf uur en een file getrotseerd voor een kelder zonder daglicht en open ruimtes. De huisbazin praatte er mooi omheen en vond dat de ramen onder de grond, die op een muur uitkeken, toch echt genoeg licht binnen lieten en dat de open ruimtes geen belemmering zouden zijn voor slapende kinderen in de slaapkamer met tegelijk tv en bezoek in de woonkamer. Dat ze het durfden te verhuren! Binnen een week ben je gillend gek.

De dag daarna toch nog maar een keer proberen, ditmaal via een makelaar, die wel een maand huur vraagt, maar dan weet je in ieder geval dat iemand heeft gekeken en weet of dit enigszins aan je wensen voldoet of niet. En het was raak. De eerste woning is leuk, met een tuin voor onszelf en 3 slappkamers, maar met een te kleine woonkamer. De 2e woning is een benedenverdieping, met een trapje naar beneden, een halletje waarop de 2 slaapkamers en de badkamer uitkomen en die rechtdoor leidt naar de open woon/eetkamer en keuken. Rondom het huis is een tuin en, ook niet onbelangrijk na de catacombe die we dag daarvoor zagen, overal ramen, dus veel licht. En, het zal ook niet waar zijn, de huisbaas die boven woont met vrouw en 2 oudere kinderen, spreekt Nederlands! Hij heeft een paar jaar in Nederland in Wageningen gestudeerd en werkt nu voor de Israelische overheid als bodemdeskundige. Leuke mensen die het prima vinden dat we de tuin gebruiken en meteen aanbieden dat hun dochters het leuk zouden vinden om op te passen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Het was even aftasten in het begin, omdat de huisbazin wat gereserveerd was: even kijken wat we in huis halen. Maar na een poosje kwam er een warme vrouw tevoorschijn en hebben we lang zitten praten. Deze week wordt alles rondgemaakt, als het goed is, met 2 mensen die borg voor ons moeten staan, en kunnen we uiterlijk 1 oktober in ons eigen huis!

Voor Jarden is er een goede school vlakbij ons huis, dus daar zijn we al uit, maar voor Boaz is het nog even zoeken. We zijn de dag nadat we ons huis hadden gevonden weer naar Mevasseret gereden om 2 misjpachtonim te bekijken, een soort oppasmoeders met maximaal 5 oppaskinderen en 1 maon, een creche. Bij de eerste misjpachton waren we bij binnekomst het liefst meteen weer omgedraaid. We kwamen een kleine kamer binnen met vieze kleden op de grond, waar 3 kinderen ons met betraande ogen aankeken. De oppasmoeder probeerde er nog iets moois van te maken: ze zijn allemaal aan het wennen en natuurlijk zitten ze hier niet de hele dag, we gaan ook op het balkon en we doen muziek eens in de week. Nee, bedankt, hier wil je je kind niet achterlaten. De tweede misjpachton was veel beter, een leuke vrouw, die alles goed in de hand leek te hebben en enthousiast was. Toch wilden we ook nog bij creches kijken om te zien hoe het er daar aantoe ging en of er plek zou zijn. De creche was ook oké op het eerste gezicht, maar ik mis toch wel de rust en het overzicht van de creche in Amstelveen... Volgens mij moeten ze mij daar ook een paar wendagen geven. Er is op dit moment geen plek op de creche, de 2e misjpachton is nog een optie. Maar we hebben nog tijd. Benjamins werk begint pas eind oktober ivm de feestdagen van 30 september tot 22 oktober (Rosj HaSjana-Joods Nieuwjaar, Jom Kipoer-Grote Verzoendag, Soekot-Loofhuttenfeest en het eindigt met Simcha Tora-Vreugde der Wet) en ik heb tot nu toe nog geen baan gevonden. Wel word ik van alle kanten geholpen door vrienden en vriendinnen en door hun vrienden en vriendinnen. Dat is wel geweldig hier: iedereen probeert een handje te helpen en niemand is te beroerd de baas aan te spreken om te vragen of er werk is voor een Nederlandse dame die nieuw is in Israel. Ik reageer op veel dingen, maar heb tot nu toe nog geen reactie gekregen. Elke dag check ik mijn mail in de hoop dat ik een positief bericht heb ontvangen. Dan duurt de tijd toch wel erg lang, ook al kan ik niet verwachten dat er binnen een week wordt gereageerd op mijn sollicitatie. Gewoon doorzoeken dan maar.

dinsdag 2 september 2008

School

Jarden gaat naar school! Maandag is ze voor het eerst gegaan en ze vindt het leuk, gelukkig. Jarden gaat naar een school ver bij de plek waar we nu wonen vandaan, omdat we haar hadden aangemeld bij een school in de buurt van het huis waar we dachten te zullen gaan wonen. In Israel ben je gebonden aan een bepaalde school die in de wijk staat waar je woont. Drie dagen voor de school begon hebben we Jarden bij de gemeente aangemeld en de dag voor school begon (zondag is hier een gewone werkdag, vrijdag en zaterdag zijn vrije dagen) zijn we naar Jardens school gegaan om haar aan te melden. Geen probleem! De directrice heeft Jarden laten zien in welke klas ze komt, een halfronde klas met het alef-bet (alfabet) op het bord en dolfijnengordijnen voor de ramen, en heeft verteld wie haar juf wordt en wat ze voor de lunch mee naar school kan nemen. De schooldagen zijn zondag tot en met donderdag van 8 tot kwart voor 1 en vrijdag van 8 tot 10 voor 12. Zes dagen naar school! Maar dan wel wat korter dan in NL.

We kregen ook een lijst mee van spullen die ze nodig had voor school. Dat werd dus op zondag op stap...samen met de rest van Israel die op die allerlaatste dag besloot alles in te slaan. De winkels in Israel zijn wat betreft de hoge verwachtingen van service en het niet zo nauw nemen met de rij al heel anders dan in Nederland, maar die dag was het echt een gekkenhuis. Mensen roepen door elkaar heen om geholpen te kunnen worden en verdrukken elkaar bij de kassa. Natuurlijk staan er ook altijd een paar kinderwagens midden in het gangpad en het grappige is: niemand doet hier moeilijk over. Uiteindelijk hebben Ben en Jarden de spullen weten te bemachtigen, terwijl ik bij de ingang onder de airco probeer droog te blijven-wat een hitte-Boaz af en toe wat eten geef, en een vader uitleg wie Barbie is en wie Bratz. Maar we zijn nog niet klaar: er moeten shirts gekocht worden met het schoollogo, wat alle kinderen naar school aandoen. Een soort van uniform, maar dan veel milder. Benjamin heeft drie uur in de rij gestaan om drie shirtjes te bemachtigen. Omdat het zo druk was heeft degene die het logo er ter plekke voor je opplakt waarschijnlijk niet goed opgelet, dus het logo van Jardens eerste shirt brokkelt er op de eerste dag al af. Nou ja, we gaan binnenkort waarschijnlijk toch verhuizen, wat een andere school betekent, dus hier moeten we het dan maar even mee doen.

Jarden heeft een enorme schooltas gekregen van haar opa en oma hier. Dat is nodig omdat de kinderen elke dag de boeken en schriften mee naar school moeten nemen, net als op de middelbare school in NL. Jarden heeft taal, rekenen, wereldkennis, geometrie, tora les, topografie, muziekles en sport op school, we hebben een rooster gekregen zodat we kunnen zien welke spullen ze elke dag mee naar school moet nemen. Ze heeft ook meteen huiswerk, niet veel, maar elke dag een beetje. Ivriet schrijven en lezen oefent Benjamin elke dag met haar, omdat ze hier natuurlijk wat mee achterloopt. Dat vindt ze wel vervelend, "Ik ben aldoor de laatste als we iets op moeten schrijven". Heel logisch voor ons, maar voor Jarden, wiens sterke punten lezen en taal zijn, is het wel even slikken. Gelukkig is ze apetrots als ze na een uur geconcentreerd studeren met Benjamin al veel letters goed en best snel kan schrijven. Gelukkig heeft ze een leuke klas met een lieve en goede juf, bovendien heeft ze al vriendinnen gemaakt, dus dat komt wel goed met haar.

zaterdag 30 augustus 2008

En het wordt...Jeruzalem

Benjamin heeft een baan gekregen bij een mensenrechtenorganisatie in Jeruzalem! En ik heb mijn werkvergunning gekregen! Donderdag de afspraak bij het ministerie van binnenlandse zaken waar een dame al onze documenten, brieven en foto's doornam en zich afvroeg waarom we uit Nederland verhuisden naar een moeilijk land zoals Israel. Niet eens zozeer een serieuze vraag om onze opzet te testen, eerder oprechte verbazing van haar kant. Eigenlijk zat ik er wat voor de sier bij en moest af en toe iets invullen en ondertekenen. Benjamin heeft het hele gesprek gevoerd en vragen beantwoord. Met als resultaat: een mooie sticker in mijn paspoort met working permit - unrestricted!

Nu zijn we hard op zoek naar woonruimte en een auto. Anat heeft vandaag een rondje leuke wijken om in te wonen in Jeruzalem gedaan met mij. Jeruzalem is totaal anders dan Netanya, veel groener, in de bergen-op elke heuvel is een andere wijk gebouwd, een andere bouwstijl en bovendien is het er mooier. Het weer is ook anders, wel net zo warm, maar veel minder vochtig en dat scheelt echt in de liters vocht die je dagelijks verliest en de energie die uit je lichaam sijpelt ongeveer een uur nadat je bent opgestaan. 's Avonds is het ook meteen een stuk minder warm en veel huizen hebben geen airconditioning, iets waar je in Netanya echt niet zonder kunt. Centrale verwarming is eerder een must, omdat het in de winter flink koud kan worden en het soms zelfs sneeuwt! We hebben een paar leuke wijken gezien en voor Anat was het meteen een reisje langs memory lane, de leukste plek was zelfs vlakbij het huis waar Anat is geboren en opgegroeid.

Tot nu toe hebben we nog niets kunnen vinden dat beschikbaar is en voor een redelijke prijs. We denken er zelfs over om in een dorpje te gaan zoeken dat aan Jeruzalem vastligt, Mevaserret. Veel mensen trekken uit Jeruzalem om in plekken vlakbij de stad te gaan wonen waar de kwaliteit van leven beter is en de scholen hoger staan aangeschreven. Nadeel voor ons is alleen dat we dan echt 2 auto's of een auto en een motorscooter moeten hebben, omdat we dan niet alles met het openbaar vervoer kunnen doen.

Vandaag ook voor het eerst in de bus van Jeruzalem naar Tel Aviv gezeten, samen met Anat en daarna met een stinkend mini busje door naar Netanya. Morgen ga ik een paar sollicitatiebrieven schrijven in de hoop dat ik ook snel een leuke baan zal vinden.

zondag 24 augustus 2008

Tandje 2

Jaaa, tandje 1 heeft een zusje: tandje 2! Ze wonen naast elkaar en beide maken het goed.

Boaz heeft het fruit en de yoghurt ontdekt. Met zijn mondje open wacht hij op het volgende hapje dat hij lekker van het lepeltje sabbelt. We zijn helemaal trots dat hij ineens het fruitlicht heeft gezien en geven hem alle soorten die we in huis hebben.

Vannacht gaan we toch maar eens proberen om Boaz door te laten slapen. Na zijn ziek zijn wordt hij weer 2 keer per nacht wakker en gaat erg moeilijk slapen, tot grote frustratie van de andere vier (inlcusief Mini de caav) slapers. Nachtelijke rondjes wandelen buiten zorgen wel dat hij uiteindelijk weer in slaap valt, maar dit is toch echt niet de bedoeling. Wij verhuizen daarom allemaal naar de woonkamer vannacht zodat Boaz kan leren zelf in slaap te vallen en de hele nacht door te slapen. Ben benieuwd...

zaterdag 23 augustus 2008

Status Saskia en dipje Jarden

Wat is het toch fijn als je contacten hebt in Israel, er valt altijd wel wat te ritselen. In eerste instantie was mijn afspraak bij het ministerie van binnenlandse zaken op 11 september (tjee, wat een datum...kan bijna niets goeds betekenen). Tijdens deze afspraak wordt bekeken of mijn status van toerist omgezet kan worden naar een voorlopige verblijfsvergunning. Dit zou onder andere betekenen dat ik mag werken! Bij het maken van de afspraak werd ons verteld dat het zin heeft om af en toe te bellen om de afspraak naar voren te schuiven. Ondanks verwoede pogingen van Benjamin, die dan elke dag op dat ene uur dat de afsprakenvooruitschuiflijn beschikbaar was belde en elke keer een ander aan de lijn kreeg die zich afvroeg waarom wij belden, was het antwoord steevast "nee, dat is niet mogelijk". Hmm, zoveel zin heeft het dus niet om te bellen. Maar... niet getreurd, dan maar via een omweg: Shifra, de jongste zus van Benjamin, kent wel iemand bij het ministerie. En ja hoor: "Stuur je gegevens maar door en ik kijk wel wat ik kan regelen." Nu kan ik de 28e al langskomen, dat is toch 2 weken eerder! Als je iemand kent, gaan de zaken zo veel sneller. Anders sta je achteraan in de rij en is het wachten op je beurt. Het ministerie is niet makkelijk overtuigd dat ik de vrouw van Benjamin ben en samen met hem hier in Israel wil wonen. Wat willen ze allemaal hebben: de normale documenten zoals geboorteakte en trouwakte (alles met apostille natuurlijk, anders is het niets waard), een brief van Benjamin over hoe we elkaar ontmoet hebben en over ons huwelijk tot nu toe. daar blijft het niet bij, ook Benjamins ouders moeten een brief schrijven over mij en mijn leven met Benjamin. En dat is niet 1-2-3- gedaan. Mirjam, Benjamins moeder, schrijft prachtige brieven over hoe goed ik ben, voor Benjamin en de staat Israel, elke ambtenaar zouden de tranen in de ogen schiten. Maar van Benjamin mag ze vooral niet overdrijven en moeten er dingen geschrapt en zakelijker worden geschreven. Benjamins versie wordt weer afgekeurd omdat deze doorspekt is met juridische taal, die geen normaal mens uit zijn pen krijgt. Uiteindelijk is er een compromis gesloten, maar dan zijn we wel 3 dagen verder. Daarnaast hebben we foto's nodig van voor en na ons huwelijk en van de bruiloft zelf. Verder moeten we bezijzen dat we ook echt samen zijn en niet voor het papiertje getrouwd zijn. Is het hebben van 2 kinderen voldoende bewijs? Lijkt me wel. Er moet in ieder geval weer een goed gevuld dossier en dito tas mee naar de afspraak. Ben benieuwd hoe het verloopt...

Jarden heeft even een dip gehad, vond dat ze niks meer kon, nooit hielp en dat we haar sukkel mochten noemen. Dit heeft ze nog nooit eerder gezegd, normaal blaakt ze van zelfvertrouwen. Hier moet ingegrepen worden en dat doen we dan ook meteen. Omdat Jarden de afgelopen tijd veel vriendinnen en familie heeft gezien die (ultra) orthodox zijn, ziet zij hoe anders zij leven: zaterdag een rustdag, bepaalde dingen niet mogen eten en andere kleding dragen. Jarden wil ook graag een lange rok dragen met een blouse en panties. Haar netjes in een staart en ze is als door een ringetje te halen. Als de gewone Jarden loopt ze wel eens met 3 dagen ongekand haar, ongestreken kleren en ongepoetste tanden rond. Maar ze wordt er erg onzeker van. We hebben haar uitgelegd dat het niet beter is om als orthodox te leven, maar anders. Het is onmogelijk voor haar om aan alle regeltjes te voldoen omdat dit niet haar en onze regels zijn. Haar enige link met het joodse geloof is dat ze geen varkensvlees eet. En dat is in Israel echt geen moeite. Gelukkig veranderde ze vandaag haar orthodoxe pakje weer voor een luchtig bloemenjurkje met spagetthibandjes en rent ze weer vrolijk rond. Scheelt toch ook wel met de hitte hier. Wel hebben we met haar afgesproken dat we morgen met haar sjabbatkleding gaan kopen, 1 keer in de week moet kunnen.

donderdag 21 augustus 2008

Boaz is ziek en heeft een tandje!

Boaz is sinds zondag ziek. Hij heeft koorts, hoest en heeft een snotneus. Dat betekent veel zweten, huilen en 's nachts feest vieren. Overdag gaat het gelukkig wat beter, zodat hij wel meekan naar het strand, de stad, vrienden en het zwembad. Af en toe krijgt hij een zetpil om de ergste koorts weg te nemen en de pijn wat draaglijk te maken. Ondanks alles blijft Boaz lachen, soms letterlijk tussen de tranen door. Dinsdag ontdekten we dat de ellende niet voor niets is: er is een tandje geboren! Omdat de koorts en het hoesten niet afnamen hebben we hem gisteravond meegenomen naar een avondarts. Handig, omdat je daar zonder afspraak naartoe kunt. Om 12 uur 's nachts gaan deze avondposten dicht en neemt het ziekenhuis de taak over. Er bleek gelukkig niets met hem aan de hand te zijn, ook niet door de ringwormschimmel die Jarden op de valreep voor het vertrek naar Israel opliep, en er was ook geen sprake van de 5de, 6de of 338ste ziekte. Vandaag gaat het weer een stuk beter met hem en hij lijkt hier zelf blij om te zijn.

Verder hebben wij de kinderen en onszelf bij de sociale verzekeringsbank geregistreerd. Deze instantie is in Israel verantwoordelijk zowel voor de ziektekostenverzekering als de AOW en WAO. De kinderen zijn per direct verzekerd en gezien Boaz' ziekte komt dat goed van pas. En...we hebben onze eigen bankrekening! Waar je wel niet blij mee kunt zijn als je alles opnieuw op moet starten in een ander land.

Benjamins sollicitatie ging erg goed, het gesprek was leuk en de test die hij moest doen was moeilijk, maar te doen. Begin volgende week hoort hij meer.

Gister sprak ik af met vriendin Anat, die ik heb leren kennen in Nederland, maar voor ons in maart samen met man en kind zijn vertokken naar Israel. Leuk om haar hier te zien. Samen met Boaz, Jarden en haar dochterje Yael gaan we naar het zwembad en daarna naar Tel Aviv waar Anat woont. Tel Aviv is zo anders dan Netanya. De mensen zijn rustiger, er is minder geschreeuw en getoeter op straat en de mensen zien er ook anders uit, wat meer Westers. We eten samen en gaan naar het Yarkon park, een groot park aan de rivier, met veel speeltuinen, een kleine kinderboerderij en veel mensen. Ook hier leeft het. Op de heenweg in het park veel families met kinderen, op de terugweg is het donker en is het publiek veranderd in hordes hardlopers.

Op de terugweg naar Netanya met de auto merken we weer dat de nonchalante, haast onwetende rijstijl van Israeli's tot echt gevaarlijke situaties kan leiden. Anat moet meer dan eens ingrijpen om een ongeluk te voorkomen. Ineens van rechts inhalen, de auto ertussen drukken, niet kijken als je van baan wisselt en 70 rijden op de snelweg. Je moet je ogen constant open houden en opletten wat bestuurders om je heen doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrijere rijgedrag mij wel bevalt, maar op de snelweg kun je echt niet harder dan 120 rijden, want anders voelt het onveilig. Dat is in Nederland toch anders, daar stoor je je aan het feit dat iemand niet snel genoeg terug in de rechter rijbaan gaat of achter je zit te drukken om in te kunnen halen. Ik denk dat de mond van de gemiddelde Nederlander openvalt als hij in Israel rijdt en misschien niet eens de weg op durft. Net als ik de eerste paar keer dat ik hier kwam. Maar dat is nu dus anders.

zondag 17 augustus 2008

Werk?

Benjamin heeft woensdag een gesprek in Jerusalem bij een mensenrechtenorganisatie. Mocht dit op iets uitlopen, dan zou dit betekenen dat we niet in Netanya kunnen blijven wonen door de afstand. Net nu we toch in het huis van Benjamins zus kunnen in een nieuwe wijk van Netanya. Hier zijn familie en vrienden dichtbij en de zee is natuurlijk ook niet onbelangrijk... Mocht het op niets uitlopen, dan is er nog uitzicht op wat andere dingen, Benjamin schakelt al zijn contacten in om een baan te kunnen vinden. Ik begin binnenkort met Ivriet lessen, iets waar ik erg naar uitkijk, omdat ik in gesprekken wordt belemmerd door een beperkte woordenschat en ik eigenlijk veel wil zeggen, maar de woorden nog niet weet. Ik dwing mezelf om zoveel mogelijk Ivriet te praten, wat betekent dat ik soms maar korte gesprekjes kan houden. Elke dag leer ik nieuwe woorden, maar ik wil ook graag de grammatica leren, zodat ik een wat sterkere basis heb. Verder slijten we onze dagen bij de zee, het zwembad en met vrienden en familie. Jarden heeft al een paar vriendinnetjes gemaakt waar ze veel mee speelt. Hier is het zomervakantie tot september, zodat ze zich niet hoeft te vervelen.

woensdag 13 augustus 2008

Netanya

Om de nieuwsgierige thuisblijvers een idee te geven van onze nieuwe woonplaats, hebben we een promotiefilmpje over Netanya gekregen van een vriend van Benjamin. Let op: je ziet natuurlijk alleen de mooie dingen, zoals het strand en de mooie boulevard. Dit zijn inderdaad de pluspunten van Netanya, ze zijn echt mooi. Maar er zijn ook veel plekken die je beter niet op je promo filmpje wilt laten zien... Oude gebouwen met afbladderende verf, rotzooi op straat, slecht onderhouden tuinen met troep, af en toe stank en veel zwerfkatten. De mooie mensen met dito kleding zijn ook niet echt representatief voor de gemiddelde bewoner van Netanya.

Wil je meer zien, ga dan eens naar YouTube en zoek op Netanya.

dinsdag 12 augustus 2008

We zijn er!

Zondagochtend reden we in de regen naar Schiphol, het perfecte weer om uit Nederland te vertrekken. Ouders, zus Marleen, neefje Milo en vrienden Philip, Astrid met kinderen Lilly en Sam kwamen ons uitzwaaien. Het inchecken verliep soepel, de 20 kilo extra werd ons niet aangerekend, we werden verplaatst naar voorin het vliegtuig met een slaapwieg voor Boaz. Naar de gezondheidspapieren van Mini de cavia werd niet eens gevraagd, zelfs niet bij aankomst in Israel (alle moeite van naar de dierenarts, voedsel en waren autoriteit voor verklaring en stempel voor niets geweest...).

Het afscheid viel ons zwaar, ook tijdens het afscheidsfeest voor Jarden (en natuurlijk ook een beetje voor ons) de dag daarvoor in het park. Veel lieve vrienden en familie kwamen en het was een warm en gezellig afscheid, wat we niet hadden willen missen. Op de plek waar wij verder mochten, maar onze lieve uitzwaaiers niet, kwamen de onvermijdelijke tranen. Hoe lang zul je elkaar niet zien? Ineens het besef van de afstand die gaat ontstaan. "De volgende keer dat we Boaz zien kan hij al lopen." Dan wordt het wel heel definitief en (on)werkelijk.

De dagen voor vertrek vroegen we onszelf regelmatig af: waarom gaan we eigenlijk weg? Waarom vond ik Nederland niet leuk meer? Het is nu toch juist hartstikke leuk hier? Maar als we nu niet zouden gaan, zouden we spijt krijgen. Dus alle stress, hard werken tot in de late uurtjes om alles af en ingepakt te krijgen, alle mensen die we aan het werk gezet hebben, zijn de moeite waard geweest. Kunnen we eindelijk echt beleven hoe het is om met de hele familie in een ander land te wonen. En tot nu toe valt het niet tegen. Ondanks alle onzekerheden, het ontbreken van een vast woonadres, het leven uit koffers en met z'n 4-en plus Mini de cavia op 1 slaapkamer, is het voornamelijk het gevoel van we hebben het gedaan en de energie van een nieuwe uitdaging die de boventoon voeren.

Op het vliegveld van Tel Aviv werden we opgewacht door Benjamins ouders, ondanks de vastdag die dag in Israel. Wat een verschil in temperatuur! In de auto naar huis realiseer je je dat je nu niet als toerist, komt, maar als inwoner. Een raar gevoel - kan ik nog weg? - nee, toch maar niet.

Vandaag zijn we naar een zwembad in mosjav Vitkin gegaan, waar we een abonnement hebben, om een paar uur te zwemmen. Heerlijk, met een hangstoel voor Jarden, lekker met andere kinderen en ouders in het water en Boaz op een kleedje in de schaduw. Vanavond nog naar het strand geweest en als we Jarden in haar topje en onderbroekje over het strand en in het water zien rennen, weten we waar het voor gedaan hebben. Het is nog steeds druk op straat en er zijn veel mensen op het strand, waar het zeewater warm is. Het leeft hier! Nu hoeven we niet meer de dagen af te tellen tot we weer naar Nederland moeten en de vakantie af wordt gesloten, we blijven!

De bureaucratie is een ander verhaal, daar zijn we niet voor gekomen, maar het moet wel gebeuren. Dat betekent uren wachten, doorverwezen worden naar een andere plek en steeds maar die zware tas met alle papieren meezeulen. Stapje voor stapje worden we opgenomen als Israelische burgers.

We hebben al veel foto's gemaakt, maar het is nog niet gelukt ze op de computer te krijgen. Nog even geduld voor de plaatjes bij de woorden...

donderdag 7 augustus 2008

Afscheid op de creche en naschoolse opvang

Afscheid Boaz

Boaz nam op maandag 4 augustus afscheid op de creche. Ook al heeft hij maar een paar maanden in groep paars gezeten, hij heeft het enorm naar zijn zin gehad en veel geleerd. In het begin was het even wennen met slapen en eten geven (hij heeft zo zijn gebruiksaanwijzing...) maar toen baby en leidsters eenmaal wisten hoe met elkaar om te gaan was het allemaal oké. Op 4 augustus hadden de leidsters, Bianca en Chantal, een afscheidsposter voor hem gemaakt en hij kreeg een lieve knuffel als aandenken. We zullen de creche en de leidsters missen!

Afscheid Jarden


Jarden heeft op dinsdag 5 augustus afscheid genomen op de naschoolse opvang. Als traktatie had Jarden dieren tompouches meegenomen. Ze kreeg een boekje met tekeningen en afscheidsberichtjes van haar vrienden en vriendinnen als kado. Nog even met de groep op de foto en dan is het toch echt tijd om dag tegen iedereen te zeggen. Een beetje moeilijk, want Jarden voelt zich als een vis in het water op de opvang en de vrienden en vriendinnen die ze heeft gemaakt kent ze toch alweer 2 en een half jaar. Maar Jarden is vooral heel erg enthousiast over haar verhuizing naar Israel: "Nog 3 daagjes en dan gaan we!"

Op haar school had Jarden al voor de zomervakantie afscheid genomen. We hopen dat Jarden in Israel net zo'n leuke school zal vinden als de 1e Montessorischool in Amstelveen!