vrijdag 27 maart 2009

Boaz loopt!

Eindelijk is het dan zover: Boaz loopt! Helemaal alleen, bedoel ik dan, want lopen deed hij al een poosje, maar dan met alles hij kon duwen, zoals de daarvoor gemaakte speelgoedauto, maar ook met stoelen, tafels, krukjes. Alles kon, als het maar goed schoof. Maar sinds een week of 3 heeft hij genoeg zelfvertrouwen om het alleen te proberen. Eerst ging het wat onwennig en was het eerder een soort rennen om maar niet te vallen, van de ene ouder naar de ander. Daarna tijdens een etentje bij vrienden, de eerste keer dat hij zelf een klein stukje ging lopen en we hem zagen denken: wat doe ik nou eigenlijk? Om daarna toch nog maar weer een paar stapjes te nemen. De eerste keer dat hij echt bewust los liep thuis, ging hij maar meteen een rondje maken in alle kamers, want dit was toch wel een ontdekking. En nu heeft hij dan zijn eerste echte schoenen aan, die Ben samen met zijn moeder heeft gekocht. Wel handig hoor, nu kunnen we hem overal neerzetten en loopt hij zelf zijn weggetje, in plaats van dat we hem altijd dragen en kruipen kan natuurlijk ook niet overal. We hebben in de stress om vooral die eerste stapjes maar vast te leggen foto's kunnen maken, maar zoals je kunt zien is het een veel bewogen moment geweest, dus sorry voor de vage foto's...

Boaz heeft ook het kletsen ontdekt en zegt een aantal dingen na, zoals hey, en maakt heel braaf en entousiast het rijtje af van: een, twee... drie! Vooral bij het afstappen van de trap klinkt bij elke tree: drie! Boaz is erg consequent, wat betekent dat ook als wij in een heel andere context "twee" zeggen, hij steevast weer invalt met, je raadt het al: "drie!" Verder is het vooral Boaziaans, maar het leuke is dat hij bij het praten wel intonatie gebruikt, bijvoorbeeld alsof hij een vraag stelt.

Poerim en regen

Wat is er nog meer gebeurd? Het was Poerim 10 maart. Poerim is een feest naar aanleiding van het boek van Esther uit de Tenach (Oude Testament). De dag voor Poerim is een vastendag en in Jeruzalem (en alle ommuurde steden) en alle plaatsen waar vanuit je Jeruzalem kunt zien wordt Poerim een dag later gevierd dan in de rest van Israel. Mensen gaan met Poerim verkleed, eten Hamansoren (Haman is de slechterik in het verhaal) en horen zich eigenlijk allemaal te bezatten, zodat je niet meer herkenbaar bent als de persoon die je normaal bent en je geen onderscheid meer kunt maken tussen goed en slecht. Bij ons ging het er wat minder ruig aantoe: Jarden had een mooie jurk uitgezocht in de speelgoedwinkel die ineens was uitgebreid met een enorme verkleedafdeling. Ze was een dame zoals ze zelf zei, waarschijnlijk om te verdoezelen dat de jurk eigenlijk een roze prinsessenjurk was, terwijl ze roze en prinsessen stom vindt. Op school heeft ze Poerim gevierd en daarna had ze vakantie, die ze bij haar opa en oma in Netanya heeft doorgevracht, voornamelijk samen met haar goede vriendin Samara, de kleindochter van de nicht van Bens moeder (volgen jullie het nog), die een half jaar voor ons vanuit Australie naar Israel is geemigreerd. Ik had van mijn werk een feest, ik heb het simpel gehouden met een bloemslinger, een kroon en een Hawaii-rokje. De volgende dag was het gewoon weer om 6 uur werken, maar dan wel verkleed en geschminkt met spullen die de baas had meegebracht.
Het heeft een aantal dagen flink geregend, waardoor het land totaal is veranderd. Ineens ontstonden er woeste rivieren en stroompjes in het normaal droge landschap en echt alles werd groen. In Nederland klaagt men als het regent, maar hier is iedereen blij: het land heeft water nodig en er is regelmatig een tekort. Elke dag als ik in de ochtend met de bus naar mijn werk ga, zie ik de zon boven Jeruzalem opkomen en liggen de wolken nog in de valleien tussen de bergen. Mevasseret ligt op een berg voor Jeruzalem, dus bij het afdalen van de berg heb je een prachtig uitzicht. Met allemaal lichtjes in de bergen van de verschillende dorpen en een mooi gekleurde lucht. Als ik naar de bushalte loop, hoor ik overal vogels fluiten, net als op mijn 18e toen ik thuiskwam van een nacht stappen. En geen chagrijnige buschaffeur 's ochtends! Mijn vaste chauffeur is een gezellige man die iedereen luidkeels met een goedemorgen verwelkomt, waarschijnlijk vooral om de half slapende mensen wakker te schudden en altijd een hele groep van collega's om zich heen heeft zitten, die elke ochtend opnieuw alle nieuwtjes bespreken en discussieren over politiek en landelijke problemen. Never a dull moment in Israel, zelfs niet om half 6 in de ochtend.

dinsdag 10 maart 2009

Verblijfsvergunning!

Alweer meer dan een maand geleden dat Boaz jarig was en ik voor het laatst het geschreven. Sinds ik werk is echt alles anders geworden, zelfs de tijd schijnt te zijn gaan vliegen! Wat is er allemaal gebeurd? Het eerste wat in me opkomt is de auto die stuk is gegaan. Natuurlijk op zaterdag, als alles hier dicht is, op weg naar Benjamins ouders, in de stromende regen, met 2 kinderen achterin. De motor was oververhit en geen olie of water kon daar verandering in brengen. Nou was dit natuurlijk niet een plotseling mankement, de maanden daarvoor hadden we al regelmatig de koelvloeistof voor de motor bij moeten vullen, zo vaak dat we zelfs zijn overgegaan op water van de airconditioning van Bens ouders, die zijn moeder heel netjes de hele zomer spaart, zodat de halve tuin vol licht met flessen. Iedereen lacht haar daar om uit, maar ondertussen neemt iedereen altijd een paar flessen onder de arm mee, om het ruitsproei- en het koelvloeistofreservoir bij te vullen. Lekker goedkoop. De achterbak van onze auto lag dus al een poosje vol met flessen water. De laatste 2 weken voordat de auto het begaf was het elke dag bijvullen en uiteindelijk zag je gewoon het water uit de radiator op de straat druppelen. Maar natuurlijk gewoon door blijven rijden, want het zal allemaal best wel meevallen! Niet dus... Gelukkig kon een vriend ons ophalen en mochten we de auto van Bens zus lenen voor een paar dagen. De auto zelf hebben we bij een benzinepomp geparkeerd en werd twee dagen later keurig door een vrachtauto opgehaald en naar de garage gebracht. Kapotte waterpomp, lek in de radiator, 2 aandrijfriemen toe aan vervanging en een steunblok voor de motor kapot was de uitslag. Alles keurig netjes gemaakt binnen 2 dagen voor een goede prijs. Iedereen hierheen verhuizen als het om het drukken van de kosten voor autoreparatie gaat! Vanuit mijn werk heb ik de auto opgehaald in Jeruzalem. Er ging weer een wereld voor me open. De buschauffeurs kennen de stad op hun duimpje en de mijne zet me precies op de goede plek af. Het is een stadje in een stad: straten vol met alleen maar garages en alles wat met auto's te maken heeft. Allemaal kleine werkplaatsen, het is net als een straat vol rijtsjeswoningen, maar dan is elke huis een garage. Als ik vraag waar mijn garage is, weet iedereen ook meteen waar ik moet zijn: "Oh, bij de garage van Dani en Yossi, dat is hier om de hoek, tweede garage links." Het is me wel eens moeilijker afgegaan om iets te vinden in Jeruzalem... De garagehouder zelf laat me alles heel geduldig zien en legt uit wat hij heeft gedaan, heel netjes in het Engels. Ik ga met een auto die weer rijdt als een zonnetje naar huis.


Zit ik heel gezellig over de auto te vertellen, vergeet ik iets veel belangrijkers: ik heb een verlopige verblijfsvergunning gekregen! Ik was aldoor al stiekem jaloers op Benjamin, omdat hij altijd met zo'n blauw mapje met zijn identiteitsbewijs erin rondliep. Je wordt hier regelmatig gevraagd naar je identiteitsbewijs en de Israelische versie van het Burgerservicenummer en ik moest dan altijd zeggen: "Nee, dat heb ik niet" om vervolgens mijn paspoort tevoorschijn te toveren. Niet iedereen kan hier een ander schrift dan Ivriet lezen, dus af en toe waren er wat verwarde blikken, gevolgd door: "Ja, is goed". Maar nu kan ik dus zelf mijn eigen blauwe mapje uit mijn tas halen en ik ben erg trots als ik bij de supermarkt of bij het benzine tanken mijn tehoedat zehoet, zoals het in Ivriet heet, mag tonen. Om mijn bewijs te krijgen zijn Ben en ik bij het immigratiekantoor in Netanya op gesprek geweest, waar we allebei apart werden 'verhoord' over ons leven samen in NL en Israel, onze vrienden, en hoe het ons hier bevalt. Allemaal erg vriendelijk, het was meer een gesprek. Daarna werd ons dossier beoordeeld en doorgestuurd naar Jeruzalem, allemaal razendsnel en goed gecomuniceerd en uiteindelijk kreeg ik dus mijn begeerde verblijfsvergunning. Dus ook wat administratieve rompslomp betreft: allemaal hier naartoe verhuizen!