zaterdag 18 september 2010

Rare dag

Het is weer die rare dag in het jaar, wanneer de wegen worden ingenomen door fietsers, voetgangers en rollerbladers en de auto vakantie heeft. Het eerste jaar dat we hier woonden was het koud en woonden we net in Mevasseret Zion. Ik vond het allemaal maar erg vreemd. Vorig jaar logeerde Jarden bij neef Nathan en mocht Boaz met zijn roze fietsje de straat op, die anders zo uitdrukkelijk als 'mag niet!' gebied door zijn ouders werd bestempeld. Dit jaar zijn Jarden en Boaz allebei thuis. Jarden, bijna 9, heeft met vriendinnen afgesproken om lekker rond te slenteren, kletsen en andere klasgenoten te ontmoeten op straat. We hebben wel heel duidelijk een gebied aangegeven waar ze mag wandelen, want verdwalen lijkt mij geen goed idee.

Jom Kipoer, Grote Verzoeningsdag, begint 's avonds en eindigt de volgende avond. Dit is voor het Jodendom de dag waarop je de laatste kans krijgt om als een zo goed mogelijk mens het jaar af te sluiten. Mensen gaan bijna de hele dag naar de synagoge, vasten en dragen witte kleding en geen leer en sierraden. Alles zo sober mogelijk. Bij ons in huis gaan de dingen gewoon de normale gang: de tv en wasmachine staan aan, al zijn alle Israelische zenders uit de lucht, maar buiten doen we mee met de rest: onze auto blijft staan en we lopen en fietsen op straat. Jarden wilde proberen te vasten voor een paar uur. Vorig jaar heeft ze het vanaf 5 uur 's avonds tot 11 uur de volgende dag volgehouden. Dit jaar liep het ietsje anders, want samen met haar vriendinnetjes zou ze gaan wandelen en picknicken overdag. "O, nou ja, dan niet. Ik was er toch niet echt helemaal mee bezig dit jaar!" Met leuke ideeen kun je een 8-jarige snel omkrijgen!

Boaz was helemaal in zijn nopjes. Hij racede aan een stuk door op zijn 'nieuwe' houten fiets en vergat helemaal dat er ook nog een moeder achter hem aanliep. Een moeder die op een gegeven moment moest rennen, omdat de kruising bij de oprit naar de snelweg, waar Boaz al akelig dicht bij in de buurt kwam, haar toch niet helemaal lekker zat, ook al reden er geen auto's. We zijn helemaal naar Boaz' creche gereden, waar hij erg onder de indruk was dat het hek dicht was en er geen licht brandde. Na 2 uur fietsen was hij doodop...

Jarden vertrok vanochtend, na het maken van huiswerk voor de Nederlandse school, op weg naar haar picknick met een tas met water, een broodje en een zakje met chips voor haar en haar 3 vriendinnen. De eerste keer dat ze helemaal zelfstandig iets buiten doet met haar vriendinnen. Toen ik met Boaz terugkwam van zijn fietstocht die ochtend, zag ik de dames zitten op het gras bij de speeltuin op het picknickkleed, lekker smullend en kletsend. Jammer dat ik geen foto heb kunnen maken, maar ik vond het geweldig om te zien. Ze wordt groot! Daarna kwam natuurlijk het ik-breng-jou-naar-huis-en-dan-jij-mij verhaal. En nu ligt ze heerlijk op de bank een filmpje te kijken en bij te komen van haar avontuur.

dinsdag 14 september 2010

Speeltuin

Afgelopen weekend logeerde Jarden bij Benjamins neef Nathan. Neef Nathan woont met zijn vrouw en 2 kinderen in Nes Tsiona, vanaf ons huis de berg af en dan naar links, ongeveer... Het lijkt wel of Jarden sinds haar 2 maanden van huis de smaak goed te pakken heeft, want in dezelfde week sliep ze ook al bij een vriendinnetje van de Nederlandse school. Ook nu ik dit berichtje schrijf is ze op stap met een vriendinnetje naar de padvinders.

Toen we Jarden brachten voor haar logeerpartij bij neef Nathan, besloten we naar een speeltuin in de buurt te gaan en spullen voor een picnic mee te nemen. De speeltuin stond boordevol glijbanen en klimtoestellen, maar de absolute favoriet was de kabelbaan, de omega in het Ivriet. Klimmen, springen en naar de andere kant roetsjen, de hele middag lang, dat is wat de kinderen gedaan hebben.

Door de hitte, in Nes Tsiona is het door het hoge vochtigheidsgehalte gevoelsmatig 10 graden warmer dan in Jeruzalem, bewogen wij als volwassenen zo weinig mogelijk en als er geen ontkomen aan was, dan het liefst in de schaduw. Lekker eten en drinken, dat is wat wij vooral deden. En Boaz op de omega helpen. Jarden en haar vriendjes hadden geen hulp nodig en we hadden letterlijk geen kind aan ze.

Benjamin kon de verleiding niet weerstaan en waagde samen met Jarden en Boaz een ritje op de omega, en liet zich door de nauwe buis van een van de tunnelglijbanen glijden - waar Jar en Bo hem verwachtingsvol op stonden te wachten. De foto's laten het resultaat zien...

zondag 22 augustus 2010

Geknipt

Eindelijk, na 2 jaar in Israel, heb ik het aangedurfd hier naar de kapper te gaan. En dat is echt een hele stap, kan ik je vertellen. Ik voelde me na mijn bezoek aan mijn 'nieuwe' kapper een beetje meer inwoner van Israel. Jarenlang liet ik niemand anders aan mijn lokken komen dan Mark, van Housewifes on Fire in Amsterdam. Tijdens de laatste vakantie in NL (vorig jaar in de zomer) heb ik nog speciaal een middagje ingepland om door Mark geknipt te worden.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb vaak bij de kapper gezeten en al in de kapperstoel gedacht: nee, dit is het niet (maar daar dan natuurlijk niks van zeggen). En daarna weken wachten tot mijn haar er weer een beetje leuk uitzag. Vriendin Suzanna raadde mij aan om naar Mark te gaan en sinds die ene knipbeurt - volgens mij alweer 10 jaar geleden - was er voor mij geen andere kapper meer. Nou moet ik wel zeggen dat Mark aan mij niet veel verdiend heeft, want ik kwam ongeveer 1 keer per jaar langs. En ook gekunstelde kapsels was niet aan mij besteed. Gelukkig wist Mark dit en knipte hij altijd een relatief onderhoudsvrij kapsel, maar wel op zo'n manier dat ik helemaal blij was met mijn nieuwe haren. Wel een jaar lang! Het is net zoals ik mijn ramen was: gewoon een jaar lang vies laten worden en na de wasbeurt ben ik wekenlang blij met het resultaat. En daar wil ik Mark niet belachelijk mee maken, want hij knipte mijn haar echt geweldig mooi.

Dus, na vorig jaar tijdens mijn vakantie voor de laatste keer bij Mark te zijn geweest, begon mijn haar ondertussen erg zwaar, lang en modelloos te worden. Het werd tijd voor mijn eigenste kapper in Israel. Dat was wel even moeilijk, want ik zie in Israel niet veel vrouwen waarvan ik denk: 'Wauw, zo zou ik mijn haar ook willen hebben, even vragen wie haar kapper is!' Tot een paar weken geleden. Toen mijn buurmeisje thuiskwam met prachtig geknipte haren. En dat leidde ertoe dat ik donderdag bij Ze'ev binnenstapte.

Nou moet ik nog iets meer uitweiden, want Ze'ev is de kapper van mijn buurvrouw, die erg gebrand is op schoon en netjes. Toen ik bij de kapsalon van Ze'ev naar binnen stapte, waren de eerste woorden die mij te binnen schoten niet 'schoon' en 'netjes'. De buitenkant van de kapsalon zag er al erg niet goed onderhouden uit. Dat is in Israel niet ongewoon, er zijn ontzettend veel winkels en werkplekken die al jaren geleden opgeknapt hadden moeten worden, maar waar je als inwoner van Israel eigenlijk immuun voor wordt en waar je niet meer je beslissing of je er naar binnen of er aan voorbij loopt vanaf laat hangen. Maar omdat het naar de kapper gaan in Israel zo'n belangrijke beslissing voor mij was, zag ik weer met mijn Nederlandse ogen. Ik stapte een kapsalon binnen waar 2 meisjes op de bank onderuitgezakt hingen en een dame die werd geknipt door een man die het best omschreven kan worden als een overjarige rocker. Lang, dun, lang geblondeerd, gekruld haar tot ver op zijn rug en tatoeages op beide armen. Jammer dat jullie mijn buurvrouw niet kennen, want de beschrijving van Ze'ev de kapper staat echt lijnrecht tegenover een beschrijving van haar. Ik besloot maar even naar het toilet te gaan en de deur naar het gangetje dat uitkwam op het buitentoilet - zonder licht! - viel uit zijn voegen. "O ja, de deur is kapot!" lachte Ze'ev mij vriendelijk toe. 'Nu kan ik nog weg' dacht ik toen ik weer ging zitten. 'Is dit wel echt de kapper die mijn buurvrouw bedoelde?' Ja, ze heeft het me haarfijn uitgelegd en de kapsalon bevindt zich precies op de door haar beschreven locatie.

Oke, het voordeel van de twijfel dan maar. "Ah, jij bent de buurvouw van R! Je komt uit Denemarken, toch?" Ik wordt naar de haarwasstoel gebracht en een van de meisjes wast mijn haren, terwijl de andere de haren van de vorige geknipte dame aanveegt en ondertussen gezellig met Ze'ev kletst. Ik begin al wat te ontspannen, want als ik iets geweldig vind, is het wel dat iemand aan mijn haren frunnikt. Daarna wordt ik in de knipstoel neergezet, waar Ze'ev mijn haren bekijkt en zegt dat ik erg lang haar heb en er best wel wat vanaf moet. Weet ik. Graag zelfs. Ik vertel hem dat ik al een jaar niet naar de kapper ben geweest omdat ik, tot ik mijn buurmeisje zag, mijn lokken niet in handen van een willekeurige kapper durfde te leggen. Vanaf dat moment kletsen en lachen Ze'ev en ik aan een stuk door. Al 35 jaar zit hij in het kappersvak en hij vindt het geweldig. Zijn zoon zit in het leger en wil ook graag vandaag nog door hem geknipt worden. "Doen ze dat niet in het leger?" vraag ik. "Denk je dat ik die gekken aan de haren van mijn zoon laat komen?" antwoord Ze'ev. Hij doet me steeds meer aan een oude, jointjes-rokende hippie denken, helemaal wanneer hij vraagt wat mijn sterrenbeeld is.

Wat een opluchting: eindelijk mijn haar weer los kunnen dragen en niet aldoor met een uitgezakte paardenstaart rondlopen! Ze'ev fohnt mijn haar, maar op een normale manier. Niet met allemaal stijfsel die je zo snel mogelijk weer uit je haar wilt wassen. Mijn haar ziet eruit zoals ik het zelf ook in model zou brengen (beetje-wax-en-de-zon-droogt-de-boel-wel-op, maar dan met een beetje extra). Ik ben blij en opgelucht: ik heb mijn nieuwe kapper in Israel gevonden. Hoef ik tenminste niet meer te wachten op een vlucht naar NL voor een kappersbezoek.

dinsdag 10 augustus 2010

Als een speer!

Op 16 juli, midden in de drukste periode van de zomerprogramma's aan de universiteit, beviel mijn baas van een lief jongetje. Dit betende voor mij ook een vroege geboorte: van mijn nieuwe baan! Nog maar anderhalve maand had ik mijn vorige nieuwe baan en ineens moet ik het allemaal alleen doen, als hoofd van de afdeling zomerprogramma's. Zoals ik al schreef, op het hoogtepunt van de drukte, maar ik heb het overleefd, die ene dag dat 200 studenten tegelijk uit moesten checken en zich natuurlijk allemaal nare problemen aankondigden die allemaal meteen opgelost moesten worden omdat het vliegtuig NU vertrok. Er was een moment dat ik op het punt stond in huilen/gillen uit te barsten, maar gelukkig nam de gedachte "de kop d'rveur" het van mijn wanhoop over.

Ik zit in een achtbaan: de ene dag denk ik: ik weet nog helemaal niks - niet de taal, niet welke actie ik moet ondernemen en niet hoe ik dat nieuwe project aan moet pakken. De volgende dag (vandaag toevallig) denk ik: wauw het gaat geweldig! Alle problemen vat ik bij de hoorns, dat ene verschrikkelijke onoverkoombare probleem van gister blijkt na contact met een collega helemaal geen probleem te zijn en ik krijg een compliment van de directie voor mijn werk. Fjoeoe... dat lucht op.

Deze raketpromotie is voor mij een geweldige kans om te ontdekken wat ik allemaal kan, mijn grenzen te verleggen en veel nieuwe dingen te leren. En dan te bedenken dat ik een half jaar geleden nog broodjes verkocht! Nog een leuke ontmoeting met mijn vorige werkgever trouwens: bij het geboortefeestje van het zoontje van mijn net bevallen baas blijkt de catering verzorgd te zijn door Holy Bagel!

zaterdag 24 juli 2010

Park Ashkelon

Vandaag zijn we in Ashkelon geweest. De eerste keer sinds we hier wonen. We hadden met neef Nathan en gezin afgesproken om naar de zee te gaan. Elk weekend proberen we een natuurpark te bezoeken en we vonden een combinatie in Ashkelon: strand en natuurpark. In het park staat de oudste ronde poort ter wereld, van een stad in het Kna'anitische (Bronzen) tijdperk. Ook zijn er een aantal restanten van een stadsmuur. Terwijl Ben met Boaz richting de auto liep, had ik mooi de tijd om een paar mooie foto's te maken. Al fantaserend over de tijd dat de restanten deel uitmaakten van een volledige muur, klom ik de trap op en maakte foto's van wat ik om me heen zag. Toen ik de laatste tree nam en naar het uitzicht aan de andere kant van de stadsmuur keek, werd ik ineens wakker geschud: het was niet 2000 voor Christus maar net zoveel jaren erna: flatgebouwen en huizen met rode daken staarden mij aan...

Daarna naar de zee, waar Boaz zich natuurlijk weer helemaal uitleefde in en bij het water.

maandag 19 juli 2010

Afscheidsfeestje creche

Op de deur bij Boaz groep hangt een uitnodiging: het afscheidsfeest voor dit jaar! Niet te geloven: Boaz zit alweer een jaar in de groep bij Leah. Ik weet nog dat ik na het afgelopen jaar bang was dat hij nooit zo'n leuke leidster zou krijgen als Dalia van de babygroep. Maar Leah was net zo geweldig. Boaz heeft dit jaar zoveel gedaan: geverfd, geplakt, gekleid, muziek gemaakt, gesport, gespeeld en gedanst. Ondanks het lieve blonde koppie, hij past op de groepsfoto totaal niet in het plaatje, blijkt Boaz een van de meest gevreesde kinderen op zijn groep te zijn. Boaz laat niet het kaas va zijn brood eten en hij leert op de groep allerlei manieren om zichzelf te "verdedigen". Op een dag hoor ik van de ouders de groep uitlopen met de worden: het is hier echt overleven. Stiekem ben ik blij dat mijn zoon van zich afbijt (misschien soms iets te assertief) en niet in huilen uitbarst en naar de leidster rent. Van Leah hoor ik regelmatig dat Lidor, een jongetje in de groep, tegelijkertijd Boaz' beste vriend en ergste vijand is.

Naarmate het jaar vordert zie ik gelukkig dat de kinderen steeds meer samen spelen, delen en echt vrienden worden. Ook op het eindfeest zie ik dat Boaz praat met zijn groepgenootjes en dat ze samen met de bal spelen. Op het eindfeest geeft Dana een les rythmisch gymnastiek voor de kinderen en de ouders. Vooral de zwembandjes en het grote doek waar de kinderen zich onder kunnen verstoppen doet het goed. Aan het eind krijgt iedereen een fotoboekje mee met foto's van het afgelopen jaar. Een schot in de roos! Boaz loopt al dagen te leuren met zijn boekje en bekijkt keer op keer gebiologeerd de foto's van zichzelf en zijn groepsgenootjes. Foto's van bijzondere feestdagen, spelen in de tuin, de verjaardag, dieren kijken, alles komt voorbij. Voor ons erg leuk om te zien wat er nou allemaal gebeurde op de creche, maar volgens mij ook voor Boaz bijzonder om zo alles wat hij afgelopen jaar meegemaakt heeft, elke keer opnieuw te kunnen bekijken.

Luierloos

Ik weet nog van Jarden dat het een mijlpaal was. Wij ouders vaak nog trotser dan zij zelf. Bij Jarden is onze trots nu verschoven naar haar geweldige schoolresultaten, haar vermogen binnen 2 jaar een taal te beheersen, lekker vrolijk en zichzelf te blijven en haar onafhankelijkheid. Maar nu is Boaz aan de beurt: de luier wordt aan de wilgen gehangen en verruild voor echte onderbroeken. Als ouder moet je dan een balans vinden tussen te enthousiast meedoen: je kind bij elk piepje van de grond te grissen en naar de wc te rennen (wat hem alle motivatie ontneemt en meteen protestreacties oproept), en op de achtergrond toekijken en hem laten bepalen wanneer naar de wc te gaan (wat altijd op een nat pak plus bank/tapijt/bed uitloopt). Gelukkig is er dan altijd nog de creche. Daar gaan ze altijd veel relaxter met dit soort situaties om. Thuis zetten we Boaz elke avond voor het bad trouw op de wc, maar op de creche weigerde hij om naar de wc te gaan. Laat maar, was de reactie op de creche, het komt vanzelf wel. Daar waren wij als beterwetende ouders natuurlijk niet van overtuigd en zetten ons avondritueel gestaag voort. Tot ik op een middag op de creche in het bakje met al Boaz' reservekleding, luiers, etc. zie, dat hij nog net zoveel luiers heeft als toen ik hem in de ochtend bracht! En ja hoor: Leah, Boaz vaste leidster, vertelt dat hij de hele dag naar de wc is geweest en geen luier meer om hoeft. Nou ja, zomaar in 1 dag! Kortom, wij zijn trots!

vrijdag 18 juni 2010

Veel gebeurd

Zo, dat was een drukke maand. Mijn ouders kwamen eind april, zus en familie midden mei en samen vlogen ze begin juni weer terug naar NL. We moeten nog steeds wennen dat die ene afslag op de ringweg niet naar mijn ouders leidt, maar naar een huisje waar nu ongetwijfeld andere mensen zitten. Boaz heeft het nog steeds over "opa en oma?" als we er langs rijden. En wat was het weer geweldig om mijn familie zo dichtbij te hebben. Pap en mam wilden natuurlijk vooral veel naar de zee, want wat is er lekkerder dan in het blauwe water dobberen, met je kleinkinderen om je heen. We zijn met z'n allen een weekend in Metoela, in het noorden van Israel geweest, met leuke huisjes een jaccuzzi en sauna, barbecue en genoeg ruimte voor de kinderen om te spelen. We zijn naar Tel Dan geweest waar altijd en overal water stroomt en naar de Kinneret (meer van Tiberias) om lekker te zwemmen. Jarden en Boaz werden bijna elke dag opgehaald van school en de creche door opa en volgens mij heb ik nog nooit zo vaak achter elkaar gebarbecued. Dat hoeft ook even een poosje niet meer... Helaas gaat de tijd altijd veel te snel voorbij maar gelukkig hebben we veel leuke plaatjes om naar te kijken en te denken 'o ja!'.



Deel 2. Ik heb een andere baan bij de universiteit! YES! Zoals ik al hoopte, heeft mijn voet binnen de deur van de uni geleid tot iets beters, iets met meer zekerheid en uitzicht. Ik had eigenlijk tot september op mijn oude plek zullen blijven, maar op de afdeling van zomerprogramma's kwam een plek vrij voor assistent en mijn oude baas heeft (in zijn nadeel: hij werkt nu met 1 kracht minder) een goed woordje voor mij gedaan en heeft ervoor gezorgd dat ik nu drie deuren verderop werk. En... mijn huidige baas gaat over een maand met zwangerschapsverlof en dan neem ik haar baan over tot ze in december weer terugkomt! Ik ben helemaal blij! Nu mezelf nog meer ingraven daar, want ik ben niet van plan om binnenkort ergens anders te gaan werken.

Deel 3. De verkiezingen. Wat een spanning! En wat een belachelijke uitslag met de PVV als derde partij. O, had ik nu maar gestemd, en nog honderden anderen met mij, dan had mijn favoriet Cohen misschien toch gewonnen. Nu maar hopen dat de PvdA in de regering komt...

Tot slot, de WK. Wederom: wat een spanning! Wat een gedoe om die vuvuzela's en wat een rare uitslagen: Spanje verliest van Zwitserland, Frankrijk van Mexico en Duitsland van Servie??? Gelukkig voetbalt NL zoals ze hoort te voetballen. Gewoon winnen.

vrijdag 23 april 2010

Bezoek uit Nederland

Het is bijna weer zover! Mijn ouders komen naar Israel, dit keer voor een hele maand. Zus 1 komt later in mei 2 weken met familie. Zus 2 komt helaas niet: ze heeft haar huis op het Franse platteland zojuist verkocht en is druk bezig met de rompslomp er omheen.

We hebben een appartement in Bet HaKerem, een leuke wijk in Jeruzalem gehuurd, groot genoeg om al het familiebezoek te kunnen onderbrengen. Manlief is altijd geweldig in het zoeken van de beste aanbiedingen op het internet en vond het appartement in no time, terwijl ik al een uur of 2 op het internet had gespeurd en alleen maar te dure, te kleine, niet leuk ingerichte of ander niet geschikte bouwels had gevonden. We zijn langs geweest om te kijken of het appartement geschikt was en we worden warm ontvangen door een echtpaar van rond de 70. Zelf wonen ze in het appartement naast het te verhuren appertement, met een geweldige tuin, iets waar je zeker in Jeruzalem jaloers op bent. We bekijken het appartement, met de huidige huurders en al erin, en zijn het er over eens: dit is een leuke plek om een maand te wonen. Vlakbij het bos, de dierentuin, de oude stad, Ein Kerem - het leukste dorpje in de buurt - en bij ons. Maar hoe breng je aan de toekomstige huurders over hoe hun huurhuisje er uitziet? Google Earth wordt ingeschakeld en een Ymap, een Israelische locatiezoeker waar een plattegrond en foto's van de huizen en de straat een indruk van de omgeving geven.

En dan begint natuurlijk het verlanglijstjes-doorgeef-festijn. Want wat missen we ook alweer ineens? De schenkstroop voor de pannenkoeken is op en er kan echt niks aan Van Gilse schenkstroop tippen. Ook op de boterham werden vorige maand de laatste paar hagelslagjes geklopt uit het allerlaatste pak. En dan is er natuurlijk kaas. Er is hier kaas, zelfs Nederlandse kaas, maar de smaak van de Israelische kaas is toch anders en de prijs van de Nederlandse kaas ontneemt je meteen alle trek in een lekker plakje jong belegen. Dropjes, stroopwafels, alles passeert de revue en ouders moeten zelfs nieuwe koffers kopen om alle bestelde waar te kunnen meenemen.

Nog een wens: kleren. Want ook al hebben ze hier leuke kleren en is het aantal kledingwinkels per hoofd van de bevolking bijna 1 op 5, er blijft bij mij de heimwee naar HEMA en H&M hangen. Nu is hier net mijn hartewens in vervulling gegaan (oke, op nummer 1 staat nog steeds een filiaal van de HEMA) met het openen van een H&M winkel in Jeruzalem, maar na een bezoekje vandaag viel mijn droom in duigen. Wat in Nederland 1 van mijn favoriete winkels is voor kinderkleren en leuke shirtjes en rokjes voor in de zomer, is hier een winkel waar ik mijn portemonnee niet voor uit mijn tas haal. Wat een armoe! En dan te bedenken dat er bij het openen van het H&M filiaal in Tel Aviv hele rijen voor de deur elkaar stonden te verdrukken en histerisch gillend en graaiend de winkel in stormden. Wat hebben ze dan in vredesnaam meegenomen, vraag ik mezelf af, kijkend naar de lapjes onaantrekkelijke stof in de rekken.

De website van de HEMA rondsurfend, zie ik allemaal leuke, kleurige hebbedingetjes. Ik kan nu al niet wachten op het opengaan van de koffers en het uitpakken, bekijken en eten van de spullen. Sinterklaas in april! En als de euforie van het uitpakfestijn is weggezakt, is er natuurlijk de overweldigende luxe van een maand lang ouders in de buurt en 2 weken zus met familie. Ik kijk er naar uit!

woensdag 17 maart 2010

Dag van de Woede

Overvliegende helicopters en geweerschoten bepaalden gister de sfeer van mijn werkdag. Mijn nieuwe werkplek, de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, voor het gemak maar Hebrew U, is gebouwd op Mount Scopus, een enclave die zich net over de grens van het Arabische gedeelte van Jeruzalem bevindt. Waarom helicopters en geweerschoten? Omdat dinsdag door de Hamas was uitgeroepen tot De Dag van de Woede. Op deze dag hebben de Palestijnse Autoriteiten alle moslims opgroepen de Al-Aksa Moskee te beschermen, omdat Israel van plan zou zijn de moskee te verwoesten en er de Derde Tempel op te bouwen.

Het begon eigenlijk met de heropening van de Choerva (De Verwoeste) synagoge in het Joodse Kwartier in Jeruzalem deze bewuste dinsdag. De synagoge doet zijn naam "De Verwoeste" eer aan, omdat het een geschiedenis van destructies en wederopbouwingen achter de rug heeft. De synagoge werd voor het eerst gebouwd in 1701 door Judah HaChasid. Amper 20 jaar later werd de synagoge platgebrand door lokale schuldeisers, nadat HaChasids volgelingen de huur niet konden betalen. In 1864 keurden Ottomaanse Turken de herbouw van de synagoge goed en herrees een enorm gebouw midden in het Joodse Kwartier. Maar ook deze synagoge werd geen al te lang leven gegund, tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 tussen Israel en Jordanie werd het gebouw nogmaals met de grond gelijk gemaakt.

De heropening van de Choerva is voor Palestijnen een voorbode van wat er te gebeuren staat met de Tempelberg. Op de plek waar nu de Al-Aksa Moskee staat, zal de Derde Tempel worden gebouwd, vrezen ze.

Op deze Dag van de Woede heeft de Hamas opgeroepen alle ontwapende brigades hun wapens terug te geven zodat er gevochten kan worden in de Jeruzalem Intifada. Als reactie op de Palestijnse oproep werden meteen de veiligheidsregels door de Israelische overheid aangescherpt, mochten alleen mannen van boven de 50 met een geldig Israelisch identiteitsbewijs de moskee bezoeken en werden er 3.000 extra politiemensen in de oude stad ingezet.

Op het nieuws was te zien dat er op veel plekken in Arabische wijken in de stad rellen ontstonden. Palestijnse jongens die met stenen naar de politie gooiden en rookgranaten teruggegooid kregen en gearesteerd werden. Wel hebben de Palestijnse Autoriteiten de demonstraties alleen beperkt tot de gebieden die onder de Israelische autoriteit vallen, inclusief Jeruzalem. Het werd niet toegestaan dat er werd gedemonstreerd in Palestijnse steden op de Westerlijke Jordaanoever.

Dat het De Dag van de Woede was, heb ik gemerkt. Wat ik al eerder schreef: de hele dag helikopters cirkelend in de buurt, geweerschoten. Ik zit met mijn rug naar het raam, met trouwens een adembenemend uitzicht over de stad, en heb niet heel veel gezien, maar een student die bij mij aanschoof zei ineens: "Wow, what's going on!" En wees naar de duidelijk zichtbare geweerschoten, niet meer dan een paar honderd meter bij ons gebouw vandaan. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het hele universiteitsterrein uitzonderlijk goed bewaakt wordt en het bijna onmogelijk is binnen te komen als je geen student of werknemer bent, of op een andere manier aan kunt geven dat je er iets te zoeken hebt. Ik voelde me veilig, maar ben eerder naar huis gegaan, omdat ik dacht dat er overal zware bewaking zou zijn en files op de weg. Maar niets was minder waar. Op mijn weg terug naar huis was alles als vertrouwd en toen ik tegen een moeder op de creche zei dat het echt oorlog was in de stad, keek ze me verbaasd aan: niks van gemerkt.

vrijdag 12 februari 2010

JAAAA! Een Nieuwe Baan!

Eindelijk, na anderhalf jaar is het dan zover! Ik heb een baan op de werkplek gevonden waar ik het aller-allerliefst wilde werken: de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem! Laat ik beginnen bij het begin. Solliciteren in Israel is een ander verhaal dan in Nederland. Dit verschil wordt nog wel het meest gekenmerkt door het aantal reacties dat je krijgt op je sollicitatiebrief: nul. Ik geloof dat ik op elke 50 sollicitaties die ik heb uitgestuurd gemiddeld 1 of 2 reacties heb ontvangen. Echt zeer ontmoedigend, kan ik je vertellen. Het is alsof je je met zorg gemaakte brieven in een bodemloze put gooit, wat bij mij weer leidde tot het recalcitrant copy-pasten van mijn brieven waarbij ik alleen de naam van de ontvanger en de werkplek aanpaste. Ik moet er wel bij vermelden dat organisaties als NGO's en organisaties werkzaam op het gebied van mensenrechten wel een reactie gaven, maar altijd negatief, dus daar was ik dan ook weer niet blij mee.

Ik ben een enkele keer uitgenodigd voor een gesprek, maar na afloop liep ik met een slecht gevoel de deur uit. Uitbating, is het eerste woord wat me te binnen schiet. Lange dagen, schamel salaris, dito aantal vakantiedagen en een minimaal sociaal pakket. Ik begon af en toe echt aan mijn jarenlange werkervaring en talenkennis te twijfelen. Deed dat er dan niet toe in dit land? Of was het dan toch niet zo goed als ik dacht? Uiteindelijk zal het vooral gelegen hebben aan het nieuwe immigrant zijn. Want hoe goed is je Ivriet na anderhalf jaar? Eerlijk gezegd twijfel ik daar zelf ook wel eens aan, ondanks tegensprekende reacties van mensen om mij heen. Ik kan me mondeling inmiddels goed redden, maar schrijven en lezen is achtergebleven. En ik wil natuurlijk wel een leuke werkplek, het liefst met veel Engels, maar ook genoeg Ivriet om te blijven leren. O, en leuke collega's, graag wat gezelliger dan de onbeleefde pittbull die een Israeli kan zijn. Eigenlijk wilde ik mijn oude werkplek in NL hier in Israel: de universiteit.

En dat is me nu gelukt! Na een zoveelste probleem met de financiele afdeling van mijn bagelbaan, besloot ik mijn CV te sturen naar een aantal mensen binnen de internationale school van de universiteit in Jeruzalem. Aangezien ze nog steeds niet bij mij hadden aangebeld om mij die ene perfecte baan aan te bieden, terwijl ik toch 6 jaar werkervaring bij de Universiteit van Amsterdam had, besloot ik zelf maar te laten weten dat ik er was. Wat dat betreft kan ik nog veel leren op een assertiviteitscursus... Maar, beter laat dan nooit, denk ik dan maar.

De volgende dag krijg ik een telefoontje van het administratief hoofd van de undergraduate afdeling van de Rothberg International School aan de universiteit van Jeruzalem. Of ik vandaag langs kon komen voor een gesprek? JA! NATUURLIJK! En daar zat ik dan diezelfde middag in een kamer - die niet zoals de meeste gebouwen aan elkaar hangt met plakbandjes, schreeuwend om een goede pleisterlaag en een fris likje verf - een sollicitatiegsprek voerend, half in het Engels, half in het Ivriet. En voor het eerst liep ik na het gesprek weg met een goed gevoel: hier zou ik willen werken en wat een leuke mensen!

Oke, qua salaris ga ik weer helemaal terug naar af. In Israel is blijkbaar niet het werk dat je doet van belang (administratief werk, onder andere het inschrijven van studenten, beschikbaar maken van syllabi en het inplannen van colleges en examens), maar de reden waarom je wordt aangenomen. Ik vervang iemand die met zwangerschapsverlof gaat tot september en dat betekent dat ik weinig ga verdienen. Maar ik wil zo graag bij universiteit werken. Wat mij betreft hoef ik daar tot de dag dat we ooit naar NL teruggaan, niet meer weg. En ik heb mezelf opgelegd dat ik heilig geloof in het feit dat eenmaal binnen de uni, ik snel doorstroom naar een andere, vaste baan.

Deze week was dan eindelijk het moment aangebroken dat ik mijn collega's moest vertellen dat ik wegging. Hartverwarmend waren hun reacties. Want ook al heb ik vaak gedacht 'wat doe ik hier? ik kan toch een veel betere baan krijgen?', mijn collega's, zeker de laatste groep waar ik mee werk, zijn geweldig. Ik heb veel geleerd: hoe bak ik een bagel, Ivriet, hoe zorg ik ervoor dat die koppige collega toch doet wat ik hem/haar vraag en hoe bestel ik op z'n onbeleefst een kopje koffie (de taxi- en buschauffeurs in Israel zijn niet van het meest elegante soort). Ik ben blij dat ik midden in de Israelische samenleving heb mogen werken, maar ik hoop dat ik nu mijn uiteindelijke werkplek heb gevonden.

zondag 10 januari 2010

Echt Winter...

We volgen hier alle berichten over het bar en boze weer in Nederland: sneeuw, ijs en harde wind met gevoelstemperatuur van -15, op de voet. Sneeuw mis ik wel een beetje en schaatsen ook (alhoewel ik weet dat ik echt niet op de schaats ga, maar binnen lekker bij de verwarming kruip), maar ben toch blij dat ik hier woon. Zo gingen we op 10 januari richting het strand, omdat het gewoon zomer was die dag. Jarden in zwempak de zee in en Boaz in z'n rompertje langs de kustlijn rennend, het was eigenlijk te belachelijk voor woorden. Want ook al wordt het hier niet zo extreem als in NL toch horen regen, kou en soms wat sneeuw of hagel wel bij een Israelische winter.



Inmiddels is die kou ook hier langsgekomen en zijn de regen en sneeuw gevallen. Hele woeste waterstromen ontstonden in de woestijn (vrachtauto's werden meegesleept en een niewsgierige toeschouwer is verdronken) en je kon zelfs skien in het hoge noorden. Ook in Jeruzalem heeft het maar liefst 1 dag gehageld en iets van een minuut gesneeuwd. Helaas had het de dagen daarvoor erg geregend, dus er bleef niets liggen. Opvallend: zodra in de weerberichten sneeuw wordt voorspeld, loopt de volgende dag de halve stad met een sjaal en een muts rond want, oeoeoe, die ene sneeuwvlok mocht toch eens precies op jouw hoofd vallen.

Direct na de regen en kou stonden, alsof iemand op een knopje had gedrukt, ineens alle amandelbomen vol met bloesem. Precies op tijd voor Toe B'Sjwat, het bomenfeest, de dag waarop in het hele land bomen worden geplant en overal gedroogd fruit wordt verkocht en gegeten. De berg waarop Mevasseret Zion is gebouwd, die normaal een beetje saai groen lijkt staat opeens vol met witte en roze bebloesemde bomen. Erg mooi.