woensdag 26 januari 2011

Vakantie in NL

Het is alweer bijna twee maanden geleden, dat we met z'n vieren in het vliegtuig stapten op een warme dag in Israel en landden in een besneeuwd landschap - vanuit het vliegtuig zagen we bevroren sloten en besneeuwde akkers en daken - waar papa en mama ons met jassen, sjaals, mutsen en handschoenen op stonden te wachten. Kies maar uit, voor bruikleen voor twee weken. En dat was geen overbodige luxe. Wat was het koud zeg! Ik kreeg spierpijn van het constant met opgetrokken schouders rondlopen, zodat de wind en kou maar niet langs die sjaal, dikke jas en lagen kleding zou gaan. Maar het was vooral mooi en bijzonder om weer eens sneeuw te zien. Voor Boaz was het de eerste keer en op de parkeerplaats bij de McD op weg naar Winschoten stond hij met zijn mond open en tong naar buiten gestoken sneeuwvlokken op te vangen.

We begonnen onze vakantie in Winschoten, waar Sinterklaas ook langs was geweest en een mooi speelkeukentje voor Boaz en Ymke had achtergelaten. Neef en nicht vielen meteen aan op de kookplaat, bordjes, kopjes en pannetjes. Ook met de knikkerbaan werd intensief gespeeld. Ik vind het altijd bijzonder dat bij mijn ouders al het speelgoed tevoorschijn komt waar ik ook mee speelde en dat mijn eigen kinderen er met net zoveel plezier mee spelen. Winschoten is natuurlijk voor mij winkelen - mijn favoriete kledingwinkel, de HEMA, Zeeman en al die andere leuke winkels waar je kleren en speelgoed kunt kopen. In Israel hadden we voor Boaz nog niet echt lange broeken en shirt nodig gehad, maar in NL moesten we echt serieuze laagjes kleding gaan kopen: hempjes, spijker- en corduroybroeken, koltruitjes en natuurlijk een sjaal en muts. Jarden ontdekte meteen de leggings en met een paar leuke jurkjes erop was ze helemaal NL-meisje-van-negen-stijl.

Boaz wilde vooral veel in de sneeuw spelen en liep met rode wangen sneeuw te scheppen en een sneeuwpop te bouwen. Ymke logeerde ook bij opa en oma, zodat ze samen met Boaz kon spelen, want Jarden, Ben en ik gingen een paar dagen naar Amstelveen en omgeving om vrienden en familie daar te zien. Dat is zoals altijd een hele planning: wie willen we zien en wanneer? Er is altijd te weinig tijd en nooit zien we alle mensen die we zouden willen zien. We beginnen bij Wytze: Jardens vriend vanaf de creche. Allebei nu negen en elkaar al anderhalf jaar niet meer gezien: dat is best even wennen. Met een vuilniszak samen van de heuvel glijden breekt het ijs en tegen de tijd dat ze weer wat gewend zijn is helaas het moment gekomen om te vertrekken. Op weg naar Ralf en Marije, Roel en Gijs. De kinderen zijn enorm gegroeid en veranderd maar toch is het net of we elkaar een paar weken geleden nog hebben gezien. Dat is wel absoluut het grootste nadeel van in het buitenland wonen: je mist je vrienden en familie.

Later in de avond vertrekken we naar zus Marleen, Peter en Milo, die een mooie nieuwe keuken hebben en een paar dagen de uitvalsbasis zijn voor ons bezoek aan de randstad. Jarden gaat een paar uur naar haar oude school in Amstelveen en speelt meteen weer met haar vriendinnen alsof ze nooit is weggeweest. Wat opvalt is dat alle koppies hetzelfde zijn gebleven, maar dat iedereen ontzettend is gegroeid. Leuk om allemaal ouders weer te zien en te spreken. Jarden slaapt 's avonds bij Lilly, Ben bij vrienden en ik bij Daan. Lekker weer speklapjes eten en eindelijk weer eens goed bijkletsen. De volgende dag het hele winkelcentrum in Amstelveen doorgelopen en ik vind het geweldig om alle winkels af te struinen, net alsof ik er nog woon. Lekker snert met rookworst en een saucijzenbroodje bij de HEMA en later een stroopwafel. Ik heb hier wel eens een zakje stroopwafels gekocht. Helemaal dolblij en vol verwachting happend in de wafel ontdekte ik dat de smaak niet eens in buurt kwam van de stroopwafel die de man in het kraampje op de markt ter plekke voor mij maakt. De volgende dag was het plan om naar Drenthe te vertekken om met de hele familie van mijn moeder's kant te gaan eten. Hevige sneeuwval en gladheid zorgden ervoor dat we af moesten zeggen, wat nog in een lelijke strijd om annuleringskosten eindigde. De Rheezerbelten in Hardenberg: daar reserveer ik nooit weer! Ons bezoek aan Jim en Marieke valt bijna in het water door dit hele gedoe: nogmaals sorry Jim en Marieke! 's Middags wagen wij toch de tocht terug naar Winschoten, wat best goed verloopt, ook al ligt er een dik pak sneeuw, zelfs op de snelweg. Boaz en Ymke hebben het leuk gehad bij opa en oma en hebben natuurlijk samen pepernoten gebakken en heel veel gespeeld. De Sint brengt kadootjes en Boaz leert al goed hoe hij Sinterklaasliedjes moet zingen. Hij vindt het hele gedoe van kloppen op de deur, kadootjes in je schoen en papernoten gooiende pieten erg interessant. Het is tegelijkertijd ook Chanoeka en de chanoekia, die we op zolder vinden in een van de dozen met onze spullen die we mochten stallen toen we gingen emigreren, wordt uit het stof gehaald en met een paar kaarsjes versierd. Ook weer spannend: dat donker met kaarsjes en liedjes. Kinderen vinden het geweldig!

Dan wordt het tijd voor ons laatste bezoek: zus Evelyn in Frankrijk. Zus wacht al een tijdje op het rondkomen van de koop en verkoop van haar nieuwe en oude huis en veel is ingepakt. Maar toch is het gewoon nog net zo leuk en gezellig als altijd. We gaan naar het paard van Evelyn en Boaz en Jarden mogen ook even rijden. Het is niet te harden, zo koud is het, maar alleen ik lijk dat te voelen. De volgende dag ga ik met Jarden en Boaz naar Disney. Voor Boaz de eerste keer en hij kijkt zijn ogen uit. Weken nadat we weer terug zijn in Israel heeft hij het over het kasteel en de draak, de heks en de poppetjes in Small World. Voor Jar en mij is het bekend terrein, maar het is altijd leuk om naar Disney te gaan, vooral met iemand die er nog niet eerder is geweest. Aan het eind van ons bezoek begint het te sneeuwen. Hard te sneeuwen. Zo hard, dat we op de terugweg over een stuk waar we normaal een half uur doen, ineens 8 uur onderweg zijn. Wat een frustratie. Het maakt niet uit welke sluipweg we proberen te nemen: alles staat vast. Gelukkig bereiken we uiteindelijk Evelyns huis. Het vriest nu ook behoorlijk, we zijn wel met onze neus in de winterboter gevallen. De volgende dag besluiten we vroeg richting NL te rijden, wat een goed besluit is geweest, want al het vrachtverkeer heeft een rijverbod gekregen, de wegen liggen vol met sneeuw en de wegen rond Parijs beginnen snel vol te raken. Dit keer ontsprongen wij gelukkig de dans en we kunnen goed doorrijden als we Parijs voorbij zijn. De andere kant van de weg heeft duidelijk minder geluk: we rijden langs kilometers stilstaande auto's en dubbele rijen gestrande vrachtauto's. Maar het landschap om ons heen is adembenemend: met de opgaande zon en het besneeuwde land is het als een sprookje. Gelukkig konden we er rijdend van genieten.

De laatste dag in NL en dan vertrekken we weer naar het land waar de winter als een herfst in NL is. Zodra we landen is het gewoon warm en alle jassen kunnen in de koffer blijven. Het is altijd weer wennen de eerste week terug, zeker omdat ik ook met mijn nieuwe extra baan naast mijn werk bij de Universiteit begin. We hebben erg genoten in NL en kijken nu al uit naar ons volgende bezoek. Hopelijk hoeven we daar niet nog eens anderhalf jaar voor te wachten...