zaterdag 6 december 2008

Sint & Woestijn

Foto's van de oase in de woestijn. Wadi David bij Ein Gedi, Dode Zee


Ik heb me voorgenomen wat vaker op mijn blog te schrijven, dus jullie zullen het merken ook: elke dag een nieuw bericht! Hmmm, eens kijken hoe lang ik dat vol ga houden...

Zoals beloofd: hoe was het sinterklaasfeest gister? Heel erg leuk. Zoals een echt Sintfeest hoort te zijn: met snoepjes, pepernoten, manderijnen en echte gluhwein (oetsje te vroeg, maar het gaat om het idee)... en een juf die erbij staat dat je van alles maar 1 mag nemen! Ha, gelukkig waren ze niet zo streng en kon iedereen toch los gaan. Het was ontzettend leuk georganiseerd, met voor alle kinderen een cadeautje en een chocoladeletter, zelfs Boaz kreeg er een! De Sint leek alleen wel een van de straat getrokken toevallige Nederlandse voorbijganger (niet zo raar in Modi'in, waar veel Nederlanders wonen), met zijn spijkerbroek en sportschoenen die overduidelijk onder zijn mantel uit staken. De Pieten waren zoals het moet: grappig, veel aanwezig en halverwege het feest met witte plekken op het gezicht van het zweten in het synthetische pakje. Er was een lachpiet, een shiroetiempiet (shiroetiem betekent onder andere wc in het Ivriet, en deze piet kwam binnen met een toiletrol achter zich aan gerold) en een nietpiet, die overal "niet" op zei. Ook Jarden mocht bij de Sint komen en werd gevraagd haar favoriete bezigheid te laten zien: handstand en radslag doen. Als 7-jarige stond ze daar als een wat slungelig wordende meid, die toch ineens erg verlegen was voor de Sint. Maar de handstand werd gedaan en natuurlijk veel door de pieten nagedaan. Jarden doet echt overal de handstand en radslag, in huis, middenin de kamer of tegen de muur, het liefst dan met haar voeten het licht aan en uit doen, buiten op straat, in de winkel en op school. Heel herkenbaar, heb ik toen ik klein was ook een periode gedaan, maar zou niet weten of mijn armen het nu nog houden... Een erg geslaagd feest, gezellig ook, met ouders van de Nederlandse school, waarvan ik nu het merendeel ken. Voor Jarden is na dit jaar het geloven in de Sint er wel af, ze weet al dat wij de cadeautjes voor haar kopen en in haar schoen doen, dat er niemand door de schoorsteen kruipt en ook hoe de pieten van het Sinterklaasjournaal er in het echt uitzien. Maar toch wilde ze er nog niet helemaal aan en staat ze wel braaf liedjes voor haar gezette schoen te zingen en maakt ze tekeningen voor de Sint.

Vandaag zijn we met z'n vieren naar de Dode Zee gereden, naar Ein Gedi, waar een kiboets en een natuurpark is. Middenin de woestijn ineens een oase met watervallen, planten en dieren. Het is een wandelroute in de bergen langs een stroompje met een aantal watervallen. Jarden wilde bij elke waterval de laarzen uit en het water in, net als alle andere mensen die op deze warme dag in december hadden besloten hier naartoe te komen. We hebben steenbokken en rotskonijnen (met in de Latijnse naam procavia, dus Jarden meteen verkocht) gezien. Er schijnen ook hyena's en luipaarden en wolven rond te lopen, maar die komen alleen 's nachts tevoorschijn en zijn verder bang voor het lawaai wat de gemiddelde Israeli produceert. Een erg mooie route in witte bergen en uitzicht op de Dode Zee, ver onder ons. Helaas droogt De Dode Zee langzaam op, omdat het water uit de rivieren waardoor het gevoedt wordt onderweg door mensen wordt gebruikt. Dit kun je heel duidelijk zien als je langs de Zee rijdt: in 25 jaar is het zeker 50 meter teruggetrokken. Er wordt naar oplossingen gezocht om dit probleem op te lossen, maar in een klimaat als dit is water iets wat je snel tekort komt.
Wil je alle foto's zien die we gemaakt hebben tijdens onze wandeling? Klik dan op de onderstaande foto.

donderdag 4 december 2008

Sinterklaas

Was Jarden toch even bang dat ze Sinterklaas zou moeten missen dit jaar! Maar gelukkig zijn de Nederlanders in Israel dit volksfeest niet vergeten en worden er ook Sint feestjes georganiseerd in het land van Chanoeka en Pesach.

Afgelopen vrijdag kwam de Sint aan in Yaffo, een stadje naast Tel Aviv. De Sint voer de haven in op het rondvaartbootje waar we een paar maanden geleden nog een tochtje mee hadden gemaakt, maar dat mocht de pret niet drukken. Half Nederlands Israel met kinderen stond klaar om de Sint te begroeten en samen met hem, 3 pieten en de Nederlandse ambassadeur in Israel (netjes opgedirkt in pak) een tochtje op de boot te maken. Er werden pepernoten gestrooid, liedjes gezongen - wat eerst trouwens met liedjes als "hoofd, schouders, knieen, teen" en "en van je hela, hola houdt er de moed maar in"(!) begon, waardoor ik me af begon te vragen of de Nederlanders die hier te lang zaten de Sinterklaasliedjes waren vergeten, maar dat bleek gelukkig niet het geval - en iedereen moest natuurlijk met de goed man op de foto.

Door de harde wind voer de boot maar niet te ver uit, om de pepernoten in de buikjes van de kinderen te houden. We waren speciaal met vrienden en kinderen die een band met NL hebben gekomen, en Jarden genoot. Er was 1 piet, die iedereen geweldig aanspoorde (inclusief de Sint, die af en toe wat afwezig om zich heen zat te kijken ipv aandachtig naar de kinderen te lachen en te luisteren) en zich als een heuse piet gedroeg, met stomme grapjes en harde stem. De andere 2 waren wat verlegen, maar deelden lief pepernoten uit aan iedereen die wilde. Na het boottochtje kregen alle kinderen een zakje met Sintsnoep. Ook Boaz kreeg een zakje, wat hij een hele poos stijf in zijn hand vast heeft gehouden, dit kon niemand hem meer afnemen: zijn eerste Sintcadeau!

Het is natuurlijk heel flauw en makkelijk om vanaf de zijkant te staan zeuren, maar toch was het feest niet zoals een Nederlands Sintfeest. Er miste iets: de sfeer, de kinderen en ouders die opgewonden staan te wachten totdat een echte waardige Sint tevoorschijn komt, waar iedereen in zijn hart toch een beetje bang voor is. We gingen wat teleurgesteld naar huis en mijn vriendin deelde me lief, maar vastbesloten mee dat ze de volgende keer niet meer mee zou gaan naar een door Nederlanders in Israel georganiseerd feestje (ze was ook al mee geweest naar het kinderfeest een poosje geleden, wat ook al geen succes was). Maar waar het om ging, was dat Jarden het leuk heeft gehad, die heeft weer een portie Sint gehad, toch het leukste kinderfeest van het jaar.

En het is nog niet afgelopen. Sint komt morgen weer, nu naar de Nederlandse school in Modi'in, waar Jarden 1 keer per week naartoe gaat. Ook heeft de Sint, in de vorm van vader en moeder in NL, een grote doos vol met lekkers gestuurd: kruidnootjes, marsepein, borstplaat, speculaas, banketstaaf... noem het maar op, het zit erin! Leuk! Krijg bij het zien van al dat lekkers natuurlijk spontaan ernstige heimwee. Met zoveel mogelijk mensen delen dat heerlijke suikergoed: Jarden neemt pepernoten mee naar school om aan haar klasgenootjes uit te delen, die meteen verkocht zijn, een vriendin uit NL met 2 kinderen komt zich misselijk eten (de mond van 1 van haar zoontjes heeft letterlijk 1 uur achter elkaar non-stop kauwbewegingen gemaakt) en schoonmoeder in Netanya kan natuurlijk ook niet overgeslagen worden. Helaas heeft de Sint in NL maling aan kosjer, dus alleen een chocoladeletter en wat hagelslag bleven bij haar achter. Omdat het voor haar alleen maar een kwelling was om te kijken naar al het andere lekkers wat ze niet mocht eten, hebben we de doos maar gauw uit haar zicht gezet.

Hoe het feest morgen verloopt, vertel ik later. Ook niet onbelangrijk om te vermelden: naast het vertaalwerk voor online casino's, en wat kortlopende projecten die ik via via krijg, werk ik nu 10 uur per week voor een filmproductiemaatschappij in Jeruzalem. Ik reageerde op een vacature voor office manager/productie assistent voor 25 uur per week, maar door economische crisis is het aantal uren teruggeschroefd en is ook de inhoud van de functie veranderd (Israelischer kan het niet...). Maar, alles kan veranderen in de toekomst, het lijkt me leuk bij het bedrijf te werken.