zaterdag 26 december 2009

Kerst in Nazareth

Eerste Kerstdag in Israel, het is als een gewone doordeweekse dag als je niet beter zou weten. Jarden is op het vliegtuig naar Nederland vertrokken eerder deze week om Kerst bij oom, tantes, neefje, nichtje, opa en oma te vieren. Uitgerekend dit jaar lekker veel sneeuw, leuk! Wij blijven achter en besluiten toch ook iets kersterigs te willen doen, behalve de kerstboom die mooi in onze woonkamer staat te pronken met zijn lichtjes en plastic ballen. Boaz heeft de boom maar 1 keer omgegooid en 1 keer een hapje uit een piepschuim bal genomen, verder heeft hij zich keurig aan onze wensen en waarschuwende vinger gehouden. Jarden had op de avond van het opzetten van de boom een paar stoelen om de boom geschoven en warme chocolademelk gemaakt voor iedereen. Af en toe lagen Jarden en Boaz zelfs op een dekentje onder de boom om stiekem aan de versiering te frutselen. Eerder deze maand was het Chanoeka, het Joodse lichtfeest waar 8 dagen lang kaarsjes worden aangstoken in de chanoekia, elke avond eentje extra, en stonden kerstboom en chanoekia broederlijk in dezelfde huiskamer.

We besluiten op 25 december naar Nazareth te gaan, waar een kerk is gebouwd op de plek waar de aartsengel Gabriel aan Maria aankondigde dat zij van Jezus zou gaan bevallen. De kerk is prachtig, erg groot, met een boven en een onderkerk. De onderste kerk is een grote ruimte met in het midden de grot waar de aankondiging aan Maria zou zijn gedaan. Vanaf de grot is er een uitkijk naar de kerk boven. Een robuuste wenteltrap verbindt de onderste met de bovenste kerk, waar veel modern glas en lood werk is te zien. In de bovenste kerk hangen prachtige werken van Maria en Jezus, door verschillende landen gemaakt en aan de kerk geschonken. Ik heb nog noot zoiets moois in een kerk gezien: de verschillende kunststijlen en de vrijheid in gebruik van materialen hebben prachtige gevarieerde kunstwerken opgeleverd. Het meest opvallend en ik zou bijna zeggen bevrijdend is wel het werk geschonken door Japan. In elke katholieke kerk worden Maria en Jezus blank, West Europees afgebeeld. Op het Japanse werk zijn Maria en Jezus Japans, met bijbehorende haardracht en kimono. Ja, waarom eigenlijk niet?!

Ook om de kerk is een grote veranda met aan de muren afbeeldingen van Maria door landen over de hele wereld gemaakt en gedoneerd. In de buitenmuren van de kerk zijn bijbelse teksten gebeiteld. De kerk en de omliggende pleinen op beide niveaus zijn prachtig, voor mij vooral omdat ze afwijken van de standaard kerk. Zeker de moeite waard om te bezoeken.

Ik moet wel zeggen dat de kerstsfeer ook in de kerk ontbrak, ondanks de kerststal. Op de markt vlakbij de kerk zag ik tot mijn blijdschap een winkel afgeladen met kerstballen, slingers, kerstmutsen en kerstmannen. Alles lekker goedkoop en van plastic, maar al die kleuren en glitters wakkerden mijn kerstgevoel toch aan. En ook die ene enkele deur met een kerstkrans en versiering er boven sprong meteen in mijn kerstzoekende oog. Maar ondanks deze 'overdaad' aan kerstsfeer neem ik me voor om volgend jaar ook gewoon, samen met Jarden, Boaz en misschien zelfs Ben (als ie wil), naar Nederland te gaan. Er gaat echt niks boven de sfeer die Nederland verrijkt rond Kerst en zeker niet boven het samenzijn met mijn hele familie inclusief kerstboom en kerstdiner. Zelfs de plek waar Jezus is opgegroeid kan hier niet aan tippen!

vrijdag 4 december 2009

vrijdag 6 november 2009

Jardens 8e Verjaardag

Op 3 november was het dan weer zover, de dag waar Jarden elk jaar naar uitkijkt: haar verjaardag! Vorig jaar woonden we net een maand in Mevasseret en hadden we de meisjes uit Jardens klas uitgenodigd. Het werd een ervaring om nooit te vergeten en ook om liever niet weer opnieuw te beleven... Het was een grote gillende meiden bende en het sieradendoosjes verven en versieren werd een grote troep op de grond, kinderen stapten in de verf en door het hele huis vonden we dagen later nog glittertjes. Oke, zo moest het dus niet! Les 1: geen feestje in je eigen huis vieren in Israel. Les 2: Israelische meisjes hebben een iets strengere doch creatieve aanpak nodig dan Nederlandse.

Dit jaar hadden we een feestje in de dierentuin van Jeruzalem gepland, de mooiste en leukste dierentuin die ik ooit heb gezien (zie ook ons uitstapje met familie De Haan/Nienhuis/Agsteribbe in mei). Ben had een speciaal verjaardagsarrangement geregeld, met een gids, een spel en dieren aaien. Weer werden alle meisjes uitgenodigd op een door Jarden zelf ontworpen uitnodiging van Snoopy. Jarden had ook een taart met Snoopy ontworpen en er samen met mij een maquette van gemaakt. Die wilde ze aan de moeder van een vriendinnetje laten zien, die een eigen bedrijfje heeft waar ze zelf taarten op bestelling maakt, onder andere voor verjaardagsfeestjes. Navraag naar de prijs had tot resultaat dat Jarden moest kiezen: of een feestje in de dierentuin of een zelfontworpen taart laten maken. Het werd de dierentuin. Of tenminste, dat was de bedoeling...

Hoe meer 3 november naderde, des te meer maakten we ons zorgen over het weerbericht. Na maanden van hete zomer en daarna ontkenning van de herfst - eind oktober en gewoon 30 graden - besefte het Israelische weer ineens dat het al november was en dat er toch echt eens regen moest gaan vallen. Dat mondde uit in overstromingen in Netanya en belachelijke onweersbuien waarin op sommige plaatsen 125mm regen viel! Maar, in de voorspellingen werd volgehouden dat dinsdagmiddag 3 november, het tijdstip van Jardens feestje, het droog zou zijn. Dinsdagochtend 3 november kwam en het regende. Hard. We bleven geloven dat het toch echt op zou houden, maar rond een uur of 11 begonnen we toch zenuwachtig te worden en besloten we de dierentuin af te zeggen. Geen enkel kind zou op komen dagen als we met dit plensweer naar de dierentuin gingen. En door de omschakeling van het weer was de helft van het groepje sowieso al uitgevallen door ziekte.

Maar wat nu? Ik begon bij mijn collega's ideeen voor een hoe-vul-ik-een-vier-uur-durende verjaardag thuis te vragen, wat tot een leuk lijstje met spelletjes leidde, maar gelukkig kwam Ben al snel met een veel leukere oplossing: het wetenschapsmuseum in Jeruzalem. Is bijna nog leuker dan de dierentuin! Er kon gelukkig nog een verjaardagsarrangement op het laatste moment geregeld worden, zodat het feestje toch nog werd gered. Na mijn werk, het was inmiddels iets minder hard gaan regenen, in huis alles snel klaargemaakt voor de lunch (de kinderen kwamen meteen vanuit school naar het feest), de taart, chips, drankjes, borden, bestek en prachtige bloem met 8 kaarsjes, die na aansteken opengaat en Happy Birthday speelt (en vervolgens niet meer ophield, zelfs nadat schoonmama erop had getrapt lag het ding bij het naar huis gaan nog steeds in de prullebak na te piepen) ingepakt en de dames van school opgehaald. Race tegen de klok: we hadden 1 uur om bij het museum te komen en er moest nog geluncht worden en schoonfamilie was er nog niet. En bijna de hele schoonfamilie was meegekomen, zelfs schoonzus en neefje uit Amerika! Met mijn schoonfamilie op stap betekent altijd vertraging, want schoonmama wil nog een kopje koffie drinken en schoonzussen hadden ons huis nog nooit gezien. Maar we gingen toch vrij op tijd op weg, alle kinderen bij schoonmama in de auto, de grote bus met wel 6 zitplaatsen. De rest in de twee overgebleven auto's. Eerst Boaz van de creche halen en ondertussen het museum opbellen dat we iets later zouden komen. Dat werd een half uur later, want eerst reed schoonzus als een slak en later waren we steeds in de buurt van het museum, maar waar is dat verrekte museum nou precies? Weer met het museum aan de telefoon, maar die zorgden ervoor dat we ineens bij de ingang naar het regeringsgebouw stonden. Niet goed. Paar keer gevraagd aan voetgangers (het regende inmiddels niet meer) en na een aantal U-turns kwamen we eindelijk aan bij het wetenschapsmuseum.

Sorry, sorry dat we te laat zijn! Nee, geen probleem! We worden meteen opgevangen en de twee begeleidsters staan al klaar, samen met de kamer waar het eerste uur allemaal proefjes worden gedaan, die de kinderen zelf ook mogen doen. Zitten op een bord met spijkers, waarom doet dat geen pijn? En waarom gaat zelfs de ballon die je erop drukt niet stuk? En waarom gebeurt dat wel als je hetzelfde met 1 spijker doet? Een kistje met vloeibaar helium is ontzettend interessant: bloemen en balonnen worden erin gestopt en komen er anders uit. En het stoom dat eraf komt, is dat heet of koud? Een spelletje met touwtjes, waardoor de meisjes twee aan twee aan elkaar vast zitten: er is een manier om los te komen, maar hoe? Ze leren ontzettend veel en ook voor ons is het leuk en leerzaam. Oudste schoonzus is helemaal gefascineerd door de spelletjes en wil alles weten om ook met haar kinderen in Amerika te kunnen doen. Ze heeft 5 dochters en alles wat de dames bezig kan houden is van harte welkom.

Na de proefjes krijgen de feestvierders een rondleiding door het museum. Ik zet ondertussen met schoonzus de tafel klaar met de taart, chips, snoep en drankjes. En de verjaardagskaars natuurlijk. De kaars wordt met ooohhh! begroet, gelukkig doet ie het zoals op de verpakking staat. Ook schoonzus 2 is helemaal onder de indruk en wil dat ik er minstens vijf voor haar koop. Jarden krijgt nog een t-shirt en een jaarabonnement voor het museum. Leuk!

Na de taart gaan de dames weer terug het museum in en ruim ik met schoonfamilie en begeleidsters de troep op. Als ik een kijkje neem in het museum ben ik echt blij verrast door de vele verschillende dingen die de kinderen kunnen doen: zelf een echte draaimolen laten draaien, een bal die door een windblazer op 1 plek in de lucht blijft hangen, een apparaat die de blaadjes die de kinderen erin stoppen met een knal de lucht in blaast. En ik heb maar 2 minuten gekeken en er zijn nog 2 verdiepingen. De meisjes spelen nog verder en ik ga het tevredenheidsonderzoek bij de kassa invullen en betalen. Bij de antwoorden alleen maar geweldig ingevuld, want die hebben een paar uur vantevoren toch maar een leuk feestje voor mijn dochter in elkaar gedraaid en mijn sombere uitzicht weggewuifd op 4 uur met een gropeje meisjes in mijn huis opgesloten te zitten, naarstig op zoek naar het volgende spelletje om da aandacht vast en de sfeer leuk te houden! De bewaker en de dame bij de kassa wel even ingeschakeld voor hulp bij het invullen van het onderzoek, want lezen en schrijven in het Ivriet is nog steeds niet mijn sterkste punt. Begint wel beter te worden trouwens!

Daarna iedereen weer in de auto en op weg naar huis. Het feestje was absoluut geslaagd en we zullen zeker met Jarden terugkomen. Met dank aan mijn schoonfamilie, die geweldig geholpen hebben met vervoer en gewoon door aanwezig te zijn, aan Ben, die altijd een oplossing weet te vinden als ik denk dat alles verloren is en aan de museum medewerkers die een feestje hebben georganiseerd alsof wij het al weken vantevoren hadden gereserveerd.

Dus voor iedereen die Jeruzalem zal gaan bezoeken (vooral met kinderen), naast de dierentuin op nummer 1, is het wetenschapsmuseum absoluut een aanrader!

De foto's:

dinsdag 29 september 2009

Nieuw Jaar

We wonen al een jaar in Israel en een voor een komen de feestdagen weer voorbij, een goede meetlat om te zien hoe we deze vorig jaar beleefden en hoe het ons dit jaar afgaat.

We beginnen natuurlijk met mijn verjaardag: 35 jaar op 20 september en dit jaar werd dat gevierd met de eerste regen in 5 maanden! Oke, de natuur was er echt aan toe, maar waarom plensbuien op mijn verjaardag? 's Ochtends werd ik door man en 2 kindjes wakker gemaakt met een ontbijtje, verjaardagsliedje en een kadootje. Daarna hebben we het ontbijt nog eens dunnetjes over gedaan in het enige cafe dat open was in Jeruzalem (het was toevallig ook Joods Nieuwjaar en dat betekent, net als elke zaterdag, dat in Jeruzalem alles op slot gaat). Daarna kwamen Matti, Anat en Yael die ons uit een in het water dreigend te vallen dag haalden richting Tel Aviv, waar alles gewoon leuker is. We hebben daar gegeten in een gezellig restaurantje, lekker buiten, want regen bestaat eigenlijk niet in Tel Aviv. Daarna hebben we nog wat rondgelopen. Wat een leuke winkeltjes en mooie huizen (alleen onbetaalbaar natuurlijk, een van de redenen die ons belemmeren om naar Tel Aviv te verhuizen). Ben eigenlijk vergeten wat ik vorig jaar op mijn verjaardag heb gedaan...

Op de dag voor mijn verjaardag was het Rosj Hasjana, Joods nieuwjaar. Dat betekent veel traditionele dingen eten, zoals appel met honing voor een zoet nieuwjaar, vis met hoofd er nog aan (want rosj betekent hoofd, in dit geval hoofd van het jaar) en natuurlijk granaatappel, het symbool voor deze feestdag. Wij hebben het dit jaar gewoon bij veel appel met honing en honingcake gehouden (laatste eten we nog steeds. Echt een aanrader, het hele jaar door, tot we er misselijk van worden en het niet meer kunnen zien). Vorig jaar woonden we nog bij Bens ouders en hebben daar de dag gevierd met een traditionele maaktijd. Dit jaar ligt schoonvader helaas in het ziekenhuis, hopelijk mag hij na de feestdagen weer naar huis. We zijn wel bij hem op bezoek geweest en bij schoonmama in Netanya, met een honingcake onder de arm natuurlijk!

Afgelopen zondagavond en maandag oeverdag was het Jom Kipoer, Grote Verzoendag, de dag dat ALLES stil staat in dit land. Dat is het leuke van hier wonen, iedereen doet collectief mee met alle feestdagen. De een misschien wat strenger dan de ander, maar er zijn weinig mensen die zich in een auto wagen op Jom Kipoer, zeker in de buurt van Jeruzalem, de stad waar religie zwaar weegt. Op Jom Kipoer krijg je de laatste kans om alle zonden die je het afgelopen jaar hebt begaan recht te breien, door de hele dag in de synagoge te zitten, je zo sober mogelijk te kleden (witte kleding, geen leren schoenen en geen sieraden), geen electriciteit te gebruiken of vuur te maken en te vasten. Eigenlijk wordt de hele maand voor Jom Kipoer heel vroeg in de ochtend - ik hoor de mensen zingen in de synagoge als ik 's ochtends om half 6 de deur uitstap op weg naar m'n werk - al Slichot (sorry/genade) gevraagd in de synagoge. Op Jom Kipoer wens je elkaar symbolisch een goede handtekening toe, dus dat je goed aangeschreven zult worden in het boek van De Heer.

In de praktijk betekent Jom Kipoer voor ons dat we op straat kunnen fietsen en lopen - zelfs een klein stukje op de snelweg geweest, maar dat was toch niet helemaal veilig - dat we de auto niet gebruiken en geen eten koken. Zou niet eerlijk zijn: de heerlijke geur van gebraden kip terwijl de buren op een houtje bijten tot het vasten voorbij is. Voor Ben betekent het ook stiekem op een afgelegen plek roken, dat kun je ook beter niet in het openbaar doen. Boaz crosste met zijn loopfietsje midden op de weg, zigzaggend en af en toe met de benen omhoog en Jarden logeerde bij Bens neef Nathan en reed daar op een fiets.


Het is echt een bijzondere dag in Israel. Wie in een auto rijdt wordt nagekeken en soms loop je zelfs de kans dat je auto kans met stenen bekogeld wordt. Op de avond dat Jom Kipoer begint zijn er altijd mensen die iets te laat zijn vertrokken en nog rijden om op tijd thuis te komen. Er zit iets van twijfel in hun rijden: moet ik nou heel hard rijden om zo snel mogelijk van de straat af te zijn, of juist langzaam, omdat ik anders de mensen die al midden op straat lopen en fietsen aanrijd? Op de snelweg zien we een groep skaters die van Jeruzalem naar Tel Aviv skaten, een tocht van zo'n 4 tot 5 uur, met in het begin berg op, berg af.

Deze dag is ook bijzonder omdat ie-de-reen voor deze dag speciaal zijn of haar fiets uit de schuur haalt of een nieuwe koopt. Het hele jaar door zie je bijna niemand op de fiets, maar op deze dag heeft iedereen er een. Juist omdat dit voor veel mensen (vooral kinderen) de enige dag in het jaar is dat er gefietst wordt, is het niet ongevaarlijk om je op straat te begeven. En de kinderen scheuren echt met de fiets, allemaal met een helm op natuurlijk.

Vorig jaar woonden we met Jom Kipoer net in ons huis, het was koud en we liepen 's avonds met vrienden buiten op straat. Dit jaar is het wat minder koud, maar 's avonds en vroeg in de ochtend is een trui wel nodig. Die kun je later weer uitdoen, omdat overdag de temperatuur nog steeds rond de 25 graden ligt.

En dan het laatste feest tot half december: Soekot, het Loofhuttenfeest. Dit feest begint eind deze week. Tijdens dit feest zetten mensen een soort tent (soeka) bij huis op, waar ze een week lang in eten en soms ook slapen. De meest ijverigen onder de mensen zetten meteen na het uitgaan van Jom Kipoer al de soeka op bij hun huis. Zo ook onze verhuurders die boven ons wonen. Vorig jaar hebben Jarden en ik eerst de soeka bij schoonouders in Netanya versierd (wij hebben het simpel gehouden, maar je kunt de meest kitscherige spullen kopen: zo lang het maar glimt, glanst en glittert in je soeka) en daarna hebben we in de soeka gegeten.

Als ik terugkijk, voel ik me veel meer thuis dan een jaar geleden, ik voel me meer een burger van dit land en minder een buitenstaander. Ik kan na een jaar zeggen (en dan spreek ik ook voor Ben, Jarden vindt het na de vakantie en ontmoetingen met haar vrienden in NL toch leuker in NL, en Boaz heeft geen mening, want die weet niet beter dan dat hij hier woont) dat we het echt leuk heb hier en dat het een goede keus is geweest om hier naartoe te verhuizen. Nu alleen nog familie en vrienden binnen een uur reistijd, dan is het helemaal perfect!

woensdag 26 augustus 2009

Vakantie!

Alweer bijna een maand zijn we terug in Israel na twee weken vakantie in Nederland, Frankrijk en Luxemburg. Bijna een jaar nadat we in het vliegtuig stapten met 3 koffers richting Israel om ons geluk daar eens te beproeven, gaan we met 2 koffers terug. Terug naar Europa, waar ineens alles zo ontzettend groen is, echt een weldaad aan groen in allerlei tinten, verzadigd lijkt het bijna. En al het water! Rivieren en meren tot aan de rand van de oever gevuld! In Israel laten de bomen en struiken nu echt de blaadjes hangen, de grond is droog en de beddingen hebben al maanden geen water vervoerd. Je kunt de natuur bijna horen gillen: dorst! water! nu!

We landden in Frankrijk, Charles de Gaulle: Ben, Boaz en ik, want Jarden was al weken lang de wereld aan het verkennen. Eerst met haar oma uit Israel, met wie ze naar Amerika is gevlogen om 3 weken haar oom, tante, nichtjes en neefje te bezoeken. Daarna met dezelfde oma terug met een pitstop in Nederland, waar ze door opa en oma daar werd opgevangen om 2 weken bij hun vakantie te vieren. We dachten van tevoren dat 5 weken zonder ons te lang voor haar zou zijn, maar ze heeft het geweldig goed volgehouden, ons af en toe wel gemist, maar vooral veel lol gehad en dingen beleefd.

Terug naar Frankrijk. Vanaf het vliegveld met de gehuurde auto op weg naar Evelyn (al zolang we daar naartoe gaan rijden we verkeerd, dus deze keer was geen uitzondering...) waar we een nachtje blijven slapen, om de volgende dag naar Nederland te rijden. Heerlijk, het huis van mijn zus, de heuvels, de uitgestrekte velden met mais en rollen hooi, de kleine dorpjes - waar elke dag, maakt niet op welk tijdstip van de dag, een zondag lijkt. We kijken onze ogen uit en genieten. Lekker hard scheuren op de snelweg, eindelijk! In Israel ben je een dappere ziel als je met 120 op de kilometerwijzer het gaspedaal nog verder in durft te drukken.

En daar rijden we dan Nederland binnen, niks veranderd! Dezelfde wegaanwijsborden, iedereen rijdt keurig rechts en haalt links in, koeien in de weilanden langs de weg. He, koeien! De echte zwart-wit gevlekte kent Boaz alleen maar van zijn boekje met dierenplaatjes. Tijd voor een introductie. Boaz vindt het interessant en op het woordje koe had hij al geoefend, dus dat kon hij nu mooi voor de dieren in het echt gebruiken. En heel veel caravans! Overal komen we ze tegen. Eindelijk rijden we dan de afrit Ouderkerk aan de Amstel vanaf de A9 af. He, er is een nieuwe kruising en er staat een KPMG gebouw waar ze nog niet eens mee begonnen waren toen we weggingen. Nog even door onze straat rijden en dan op naar ons logeeradres voor een week: het huis van dierbare vrienden in Amstelveen. Heerlijk, een huis met een tuin, bergen speelgoed, een mooie verdieping voor ons alleen, heerlijke bedden om in te slapen: wat een luxe. Dit wordt de basis waarin we in een week tijd onze geliefde vrienden en familie zullen gaan bezoeken.

En natuurlijk is er nooit genoeg tijd om iedereen die we graag wilden zien te ontmoeten en het bezoek is altijd te kort. Maar toch is het heerlijk om zoveel lieve vrienden en familie te ontmoeten. Net of we eigenlijk helemaal niet weg zijn geweest. We zitten bij vrienden in de tuin gezellig bij te praten, drinken koffie in het winkelcentrum, leuk: weer eens winkelen in Amstelveen, even later schuiven we bij andere vrienden aan voor het eten. Jarden moet natuurlijk met haar vriendinnetjes van haar vroegere school afspreken, kampeert met haar jaarlijkse kampeervriendje bij het strand en krijgt tussendoor snel even een paar oorbellen in de oortjes geschoten, want dat wilde ze al zo lang. Het babietje van hartsvriendin gezien, samen met hartsvriendin 2. Opa en oma moeten natuurlijk ook bezocht worden. Boaz schuift in de tuin op de tractor rond, zit samen met z'n zus achter de piano en bij oma in het stoeltje achter op de fiets, en leeft zich uit in de speeltuin. Ik ga met mam weer eens naar die leuke kledingwinkel in Winschoten waar ik altijd bovenbudgettelijk slaag. Jeee: de HEMA, H&M, C&A, V&D, Zeeman, Kruidvat, Blokker, alles moet natuurlijk even bezocht worden. Eindelijk kan het weer!

Een dagje met beste vriendin, wandelen in het Vondelpark, slenteren door de Leidsestraat, even op onze oude werkplek kijken, samen eten en vooral veel praten en lachen. En na twee jaar eindelijk weer eens naar de kapper, want ik wil niemand anders aan m'n haar hebben dan Mark van Devils & Angels aan de Vijzelgracht. Eten bij onze goede vriendin en Jardens kampeervriendje, met wie ze graag wil trouwen. En Boaz vindt het allemaal prima, die kun je overal mee naartoe nemen, hij vermaakt zich wel, vooral als er een tuin is en dingen met wielen waar je op kunt zitten. En dan is het ineens vrijdag: tijd om de spullen in te pakken, huis schoon te maken en op weg te gaan naar Frankrijk. gelukkig zien we onze lieve gastheer en -vrouw nog, net terug van vakantie. Hup, hun koffers aan de kant, lekker drankje en hapje erbij en relaxed in de tuin bijkletsen. Maar dan is het toch echt tijd. De spullen gaan in de auto, Boaz en Jarden vast in de riemen en we rijden met onze geweldige Citroen C4 diesel (wat kan dat ding trekken zeg!) richting Parijs.

Na weer fout te zijn gereden komen we aan op de plek waar we zijn begonnen: bij Evelyn in Pommeuse. Pap, mam en zus met gezin zijn er al en het wordt een weekend van samen buiten eten, veel rond het zwembadje zitten om te kijken naar neefjes en nichtjes die met elkaar spelen (leuk om ze zo bij elkaar te zien!) en natuurlijk een bezoekje aan Disney. Jarden gaat 2 keer met Evelyn mee naar de manege waar ze op een pony mag rijden. Eerst in de binnenbak en daarna ook buiten in de velden. Jarden kleedt zich helemaal in stijl aan: broek en topje, ze wil er als een heuse amazone uitzien. Ze is met alles ontzettend serieus bezig, of het nou het borstelen en opzadelen van de pony is, of het opvolgen van de aanwijzingen van tante die met de zweep midden in de bak staat en vrolijk meerent buiten als er wordt gedraafd (en de temperatuur doet niet onder voor een doorsnee zomerdag in Israel!)

En dan is het tijd voor afscheid van bijna de hele familie en gaan wij richting Luxemburg, Lultzhausen om prezies te zijn. We logeren in een een mooie jeugdherberg bij een prachtig meer. 's Ochtends op z'n jeugdherbergs met een gemengd gezelschap in de ontbijtruimte: gezinnen zoals de onze en een groep kinderen die op zeilkamp zijn. Zelf je rommel opruimen, zelfs zelf de tafels schoonmaken, maar dat gaat me te ver. Leuk kamertje met stapelbedden (gaat me na jaren van jeugherbergervaring wel wat tegenstaan, in een familiekamer verwacht ik onderhand wel een tweepersoonsbed) en logeerkribje voor baby Bo. We zijn veel op stap, wandelen over de brug naar de overkant van het meer - mooi de nevel nog op het water - in de bergen, zelfs Boaz loopt zo'n 2 kilometer met behulp van spelletjes doen en af en toe even stoppen omdat hij een bepaald hobbeltje in de weg tien keer opnieuw wil bewandelen. Het is er gewoon mooi en rustig en groen. Er valt buiten dit niet veel te beleven, Luxemburg stad kennen we nu wel een beetje en buiten dat is het in elk stadje vooral erg rustig. Wel ontdekken we een winkelcentrum met een HEMA, Kruidvat, Zeeman en Blokker! Nou, dat is natuurlijk precies wat we nodig hadden! De Nederlandse versies zijn groter en leuker, maar het was toch nog een leuk extraatje.

Met Jarden nog gevaren in een kano op het meer/de rivier, waar we een zij-arm helemaal zijn afgevaren. We huren de kano bij de herberg waar de behulpzame maar net (en niet goed) ingewerkte jongen zich met vallen en opstaan door de kanoverhuurprocedure heenslaat. Vestjes aan (hoe ging dat schuurtje ook alweer open en waar heb ik de sleutel eigenlijk?), peddels uitkiezen (neem jij maar een dubbele peddel, want jij moet al het werk doen, zegt hij tegen mij. o, maar dat moet ik ook, zegt een andere huurder, terwijl zijn vrouw er schaapachtig bij staat te lachen. nee, u moet gewoon de normale peddel nemen, zegt de jongen. waarom? denk ik, wat maakt het uit?), kano's van het slot (oooh, waar is DIE sleutel nou weer?), slepen naar het water (loeizwaar!) en routes met no-go zones meegeven (o, shit, vergeten in het kantoortje, even - betekent 10 minuten wachten voor ons - halen!). Uiteindelijk is het allemaal gelukt en hebben Jarden en ik heerlijk een paar uur op het water gevaren. Weer: wat een rust, wat groen, en wat mooi.

Na twee nachtjes natuurschoon gaan we voor de laatste keer op weg naar zus Evelyn. Nog even van de tuin genieten, kinderen nog maar eens in het zwembajde en Jarden nog een keer op de rug van een pony, de volgende dag vetrekken we met volle koffers richting het vliegveld. Past allemaal nog in de auto ook! Was wel even een Tangram oplossen, ik achterin met Bo en Jar, 2 koffers voorin en de rest in de achterbak. We moesten Ben wel helpen met naar verkeer van rechts uitkijken, want die kant was door de koffers geheel aan het bestuurderszicht onttrokken.

En daar stonden we dan weer in de rij, vertrouwd Ivriet om ons heen horend en door de vertrouwde bewaking heen. De incheck ging gesmeerd, die paar kilo's extra werden ons niet aangerekend, maar bij de controle bij de gate stuitten we op rotpersoneel. Skates in de handbagage zijn gevaarlijk! Nou ja, wie had dat ooit gedacht? Ik probeer nog wat voor elkaar te krijgen, maar de dame begint steeds harder te roepen dat we de skates bij de bagage drop off af kunnen leveren. Aaaah! Nou, geef die zonnebrand en deodorant die je hebt weggegooid ook maar weer terug dan gaat die ook mee naar de incheck, trut. Was even de 100 ml vloeistofregel vergeten... Benjamin rennend terug en ik sta met een schreeuwende Boaz en een beduusde Jarden te wachten tot ie terugkomt. En dat doet hij gelukkig. In het vliegtuig voel ik me meteen weer thuis. Iedereen kletst met elkaar en de stewardessen zijn leuk, behulpzaam en kindvriendelijk. Niks geen: "zo zijn de regels" meer (behalve wanneer er steevast bij elke vlucht wel iemand opstaat om alvast zijn handbagage te verzamelen zodra de wielen de landingsbaan hebben geraakt. Dat gaat zelfs een Israelische stewardess te ver). We gaan naar huis. Compleet met 2 kinderen.

We hebben 2 geweldige weken gehad en het was bijzonder om alles en iedereen weer te zien. We kijken nu al uit naar de volgende keer dat we iedereen zien.

vrijdag 17 juli 2009

Bijdrage Volkskrant Reizen

Ik probeer ook regelmatig (betekent bij mij af en toe) op mijn weblog van Volkskrant Reizen te schrijven. Omdat Israel toch vaak de meest heftige reacties losmaakt, gaan mijn bijdrages vaak over Israel en het conflict. Deze week las ik op de website van Volkskrant Reizen een bijdrage van Sophie Hilbrand, die voor een uitzending van Spuiten en Slikken in Tel Aviv was gestrand. Ook hier kwamen natuurlijk weer de meeste explosieve reacties op en ik kon niet anders dan ook reageren. Je kunt mijn bijdrage lezen via de volgende link: http://www.volkskrantreizen.nl/correspondent/Saskia-in-Israel/artikel10636969/israel_altijd_goed_voor_e.

zaterdag 4 juli 2009

Geitenboerderij Sataf

We hebben op een feestje van een ex collega van Ben een Deens stel leren kennen. Ze zijn hier omdat zij bij het Rode Kruis werkt. Hij is journalist en zorgt voor de 3 kinderen. Vorige week zijn we met hun naar de geitenboerderij bij Sataf gegaan. Voor ons een nieuwe plek, waar ons nieuwe autootje (de ander gaf er te vaak de brui aan - kan ik ook wel een blog over vol schrijven, doe ik misschien nog wel eens - kortom, verkocht en Hyundai Getz gekocht) de barre tocht over onverharde wegen heeft doorstaan. Onze vrienden reden prinsheerlijk in Jeeps, dus die hadden geen moeite met de weg. Aan het eind van de weg lag een klein paradijsje, met een overdekt zitplaatsje en geruite kleedjes op de tafel, waar we ons in de schaduw tegoed deden aan de huisgemaakte geitenkaasjes, olijven, zongedroogde tomaatjes, brood en een glaasje wijn. Dit alles samen met een goed gesprek, fijn gezelschap en kinderen die leuk met elkaar speelden, maakten het een geweldige middag. Zeker een plek om terug te komen en vrienden om vaker mee af te spreken. Al met al blijf ik me toch erg Europees voelen, ook al voel ik me hier in Israel thuis.

vrijdag 3 juli 2009

Thuis spelen

Bij ons huis hebben we een klein plaatsje waar de kinderen kunnen spelen. Jarden is sinds een paar weken net haar springtouw vergroeid en springt nog net geen touwtje in bed... Natuurlijk moeten we de hele tijd kijken naar de nieuwe dingen die ze kan: "Kijk, ik kan wel 20 keer achter elkaar", "Kijk, ik kan eerst vooruit en dan achteruit...nu op een been...en nu met ogen dicht!" Ja, ja, ze oefent wat af en ook al haar vriendinnen zijn dankzij haar verslingerd geraakt.

Boaz vindt ergens in en uit klimmen erg leuk en houdt van pakkertje spelen, op en neer het paadje afrennend, het liefst met zijn zus. Zijn eigen wagen duwen is ook favoriet en Mini de cavia had na Jarden geen grotere fan kunnen krijgen dan Boaz. "Ninni!" roept hij enthousiast als hij haar ziet en ze krijgt sla en worteltjes van hem uit de koelkast. Ook aait hij haar op zijn manier heel lief. Net iets te hard natuurlijk, zodat Mini soms haar tandjes in een vinger zet en Boaz hartverscheurend begint te huilen, niet begrijpend waar hij dit aan verdient heeft.

zaterdag 27 juni 2009

We komen terug!

Na een jaar in Israel hebben we besloten om terug te komen naar Nederland...voor 2 weken dan. We komen van 6 tot 20 augustus en zijn ongeveer een week in NL. We vliegen naar en van Charles de Gaulle in Parijs. Jarden gaat 1 juli al op reis: eerst 3 weken met haar Israelische oma naar Amerika, om haar tante, oom, nichtjes en neefje te bezoeken en daarna 2 weken naar NL bij haar opa en oma daar.

Strandweer!

Het is hier sinds een aantal weken goed warm. Er zitten af en toe dagen met een hittegolf tussen, zodat we beter binnen kunnen blijven. Afgelopen woensdag en donderdag was het ook weer zover, het was gemiddeld 35 graden. Gelukkig is het goed uit te houden, airco helpt ook erg mee en we wonen op een beneden etage, zodat het vrij koel blijft binnen. Dag en nacht staan onze ramen open en we slapen onder een dun dekentje. Mij hoor je niet klagen, ik vind het heerlijk!

De afgelopen weekenden zijn we vrijwel elke zaterdag naar het strand in Risjon LeTsion geweest. Jarden dook meteen de zee in, net alsof ze al jaren aan het strand woonde. Boaz had wat meer tijd nodig, maar elke week was een enorme sprong vooruit: de eerste keer bleef hij op zijn handoekje. Probeerde wel al het zonnebaden uit, maar dat was het dan. De keer daarna stapte hij dapper door het zand en durfde zelfs met zijn voetjes in de zee te staan. De weken daarna rende hij spontaan de zee in en ging zelfs in het water liggen. Alleen dat zoute water in je mond...

vrijdag 29 mei 2009

Staartje Familiebezoek

Nog steeds niet het hele verhaal verteld. Want na het vertrek van zus 1 en ouders, was er natuurlijk nog een tweede zus over! Wij gingen die week wel weer aan het werk, naar school en naar de creche, dus voor Evelyn de kans om even bij te komen van het gereis en om alles op haar gemakkie doen. Twee dagen heeft ze doorgebracht in Netanya, bij Bens moeder en nicht, lekker bakken op het strand en kampvuren kijken tijdens Lag BaOmer, de dag waarop de dood van Rabbi Shimon Bar Jochai wordt herdacht. Deze rabbijn is een van de grondleggers van de Kabbala, de joodse mystieke leer, die op de dag van zijn overlijden de diepste geheimen van de Kabbala onthulde. De reden waarom er kampvuren worden aangestoken op deze dag, is om te herdenken dat het pas donker werd nadat Jochai alles had verteld wat hij wilde vertellen en dat al het licht daarmee ondergeschikt is aan het spirituele licht. Het kampvuur symboliseert de kracht van het licht.

Samen met Evelyn nog gewandeld, langs een rivier (de schildpaddenrivier, waar we ook al eerder met mijn ouders waren) naar de zee. Erg bijzonder om te zien. Van de brede rivier is bij het overgaan in de zee nog maar een klein stroompje over.


We zijn ook een dag met z'n allen naar het noorden gereden, langs de grens met Jordanie. Eerst hebben we in Tel Dan, een natuurgebied in de Galilee gewandeld. Overal stroomt water, er staan zelfs bordjes die verwijzen naar het paradijs. Op de top van een heuvel staat een prachtige grote boom van wel 2000 jaar oud! Ook zijn er overblijfselen van een oude tempel te zien.


Later die dag rijden we door naar het meer van Galilee, in Israel de Kinerret genoemd. Jarden maakt natuurlijk meteen weer vrienden met een meisje daar en durft het koude water in te gaan. Ook Boaz raakt langzaam over zijn angst voor koud water heen en steekt af en toe een voetje in het meer.


En dan is het familiebezoek voorbij... We hebben erg genoten om iedereen zo dicht bij te hebben en gewoon weer samen te kunnen eten, drinken, lezen en kletsen. Wat ik vooral heerlijk vond, was dat ik gewoon in de auto kon stappen en 10 minuten later bij mijn ouders en zus op de stoep stond. En familie die om me heen scharrelt, terwijl ik een boekje zat te lezen.

dinsdag 26 mei 2009

Familiebezoek - Vervolg

En dat was nog niet alles! Wat hebben we nog meer gedaan? Evelyn, Marleen en ik zijn samen een dagje op stap geweest, naar Ein Kerem, een dorpje tegen Jeruzalem aan. Het dorpje is een voormalig Arabisch dorp, tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog zijn de inwoners echter gevlucht en wonen er vooral Joodse mensen in het dorp. De architectuur van een aantal huizen en andere gebouwen laat inderdaad zien dat het hier een voormalig Arabisch dorp betreft. Ein Kerem is voor Christenen vooral bekend als de plek waar Maria vaak kwam en waar zij haar schoonzus Elisheva ontmoete toen zij beide zwanger waren. Maria van Jezus en Elisheva van Johannes de Doper. Er is een kerk geplaatst op de plek waar Maria en Elisheva elkaar ontmoeten en de bron waar Maria regelmatig uit dronk is nog steeds te bezoeken (het water is alleen niet meer drinkbaar...). Er is ook een kerk voor Johannes de Doper gebouwd en er is een mooi klooster van Les Soeurs de Notre-Dame de Sion. Nadat we alles hebben bekeken hebben we lekker gegeten bij een Libanees restaurantje.
Voor meer informatie over Ein Kerem: http://en.wikipedia.org/wiki/Ein_Kerem.


De volgende dag vroeg in de ochtend vertrokken Peter, Marleen, Milo en Ymke naar Nederland... Voor papa en mama was dit de laatste dag (dachten we) en tijd om datgene te doen wat ze absoluut nog wilden doen voor hun vertrek. Papa wilde graag Ein Kerem zien (wel een klus met zijn heup en kruk, want er moeten veel trappen gelopen worden) en mama wilde graag naar een kibboets. Evelyn en ik hadden Ein Kerem al gezien, dus gingen wij wandelen bij Tsafat, een mooie wandelroute door de bergen zo'n 10 kilometer vanaf ons huis. Jarden en Boaz gingen natuurlijk ook mee. Aan het eind van onze route belandden we in de speeltuin, waar papa, mama en Benjamin, die samen Ein Kerem hadden bezocht, ons op kwamen halen.


Daarna zijn we naar Tsoeba gegaan, een mooie kibboets zo'n 20 kilometer bij ons vandaan. Het liefst zouden Ben en ik, en ook Jarden, in een kibboets willen wonen: kinderen lekker naar buiten zonder zorgen, de sfeer is vaak geweldig en je hebt een leuk huis met tuin in een beschermde, kleinschalige omgeving. Tsoeba komt zeker in aanmerking, mochten we ooit gaan verhuizen naar een kibboets!


Het was de bedoeling dat papa en mama de volgende dag zouden vertrekken, maar er kwam een kink in de kabel. Benjamin en Jarden brachten de reizigers midden in de nacht naar het vliegveld, maar toen bleek dat papa en mama helemaal niet op de lijst stonden! De vlucht was overboekt en er was gewoon geen plek meer, maar hier waren we van tevoren niet over geinformeerd. Benjamin heeft hemel en aarde bewogen, de medewerkers van Issta, de reisorganisatie, en El Al net zo lang aan het hoofd gezeurd, totdat hij het voor elkaar heeft gekregen dat de koffers in ieder geval achter konden blijven en papa en mama al ingecheckt waren. We hoefden nu alleen nog maar hun boarding passen op te halen. Heeft wel uren geduurd en daarna dus weer naar Mevasseret en wachten tot de middag. Achteraf heeft de baas van Issta NL heeft haar welgemeende excuses aangeboden en 100 euro korting p.p. toegezegd, heel netjes. Het ophalen van de boarding passen verliep soepel en ik heb na enig aandringen ook nog mooie plekken voor pap en mam kunnen regelen, zodat ze iig geval genoeg beenruimte hadden. O ja, en een rolstoel met duwer tot aan de gate.

woensdag 13 mei 2009

Familiebezoek

Sinds 22 april is mijn hele familie op bezoek geweest, eerst mijn ouders, een par dagen daarna kwamen Marleen en gezin en als laatste kwam Evelyn. We hebben een week met z'n allen samen doorgebracht en veel gezien en gedaan. Het was ontzettend goed en gezellig om iedereen hier te hebben en de tijd gaat dan naturlijk veel te snel. Ik zal later verslag doen van wat we allemaal hebben gedaan, maar foto's zeggen ook al veel.

Nachal Alexander, een rivier waarin veel zoetwaterschildpadden en otters zwemmen. Op deze dag was het een nationale feestdag en veelmensen trokken erop uit om te gaan picknicken, op z'n Israelisch natuurlijk, dus het halve huis mee, met tent, barbecue, veel eten, speelgoed voor de kinderen, kleden en de auto ernaast, zodat de muziek lekker hard kan (zelfs, of juist vooral, op het stilste plekje wil een rasechte Israeli lawaai aan z'n hoofd).


Dezelfde dag zijn we naar Caesarea gegaan, een van de eerste kunstmatig aangelegde havens, gebouwd door Herodes in 22 voor Christus. In de haven van Caesarea zijn nog veel restanten van de haven zelf, verschillende gebouwen, een paardenrenbaan, waar ook gladiatorspelen werden gehouden ter vermaak van het volk, en een amfitheater te zien zijn. Na de regeerperiode van Herodes is Caesaria door veel andere volken veroverd en opnieuw opgebouwd, telkens werd op de plek waar van oorsprong een synagoge stond, het heilige huis van de nieuwe bewoners gebouwd, zodat er o.a. ook een tempel, moskee en kerk hebben gestaan. Meer informatie is te lezen op: http://nl.wikipedia.org/wiki/Caesarea_(Maritima).


Peter en Marleen, Milo en Ymke kwamen een dag voor Evelyn aan, en zodra we compleet waren, gebon het echte werk. De oude stad van Jeruzalem moest natuurlijk bezocht worden, met de klaagmuur (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Klaagmuur, de Al-Aqsa moskee (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Al-Aqsamoskee, de Heilige Grafkerk (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Heilige_Grafkerk - de stad loopt over van de vele historische en religieuze belangrijke locaties - en de Arabische markt natuurlijk. Ergens op een terrasje lekker falafel met groente, salade en brood gegeten en daarna uitgeput weer terug naar huis. Niet veel foto's van de oude stad zelf, voornamelijk heb ik de familie op de foto gezet, had ik meer oog voor...


De volgende dag zijn we richting de Dode Zee gereden, een mooie rit door de woestijn en enorm eind langs de Dode Zee zelf, met aan de ene kant de bergen en aan de ander kant de zee en de bergen van Jordanie. Eerst zijn we naar Massada gereden, een burcht boven op een enorme rots in de woestijn gebouwd. Weer speelde Herodes een belangrijke rol: hij heeft een muur om het enorme terrein bovenop de berg laten bouwen, zo'n 600 bij 300 meter. Massada is ook vooral bekend om het tragische verhaal dat zich af heeft gespeeld tijdens de Joodse Revolutie. Na de verwoesting van de tempel in Jeruzalem, trok Eliezer Ben Zair samen met een grote groep mensen naar Massada om zo weerstand te bieden tegen de Romeinen. Toen bekend werd dat de verdediging niet langer stand kon houden, heeft de bevolking massaal zelfmoord gepleegd, om zo niet in handen van de Romeine te vallen en tot slaaf gemaakt te worden. Zie ook: http://www.parks.org.il/ParksENG/company_card.php3?CNumber=853401.


Na Massada zijn we op de weg terug naar Jeruzalem gestopt bij het strand van Ein Gedi, zodat de liefhebber in de Dode Zee kon drijven. Marleen, Evelyn en Jarden waren de enige die zich in het water waagden...


De volgende dag zijn we wat dichter bij huis gebleven, en daar is ook genoeg te beleven, zoals de dierentuin van Jeruzalem. Voor papa hadden we dit keer een rolstoel gehuurd, zodat hij zich niet met een kruk door de hele dierentuin hoefde te slepen. In februari is hij geopereerd aan zijn heup en hele stukken lopen is nog moeilijk. Het was erg rustig in de dierentuin, gelukkig, dus we konden alle dieren op ons gemakkie bekijken.


Shoresh, het plaatsje 10 minuten rijden vanaf ons huis. Hier verbleef de hele familie (behalve Evelyn, die sliep bij ons op de bank).

dinsdag 28 april 2009

Herdenkingsdag en Onafhankelijkheidsdag

Je leeft hier van feestdag naar feestdag. Of nee, niet alles is feestdag te noemen. Afgelopen week was de herdenking van de jodenvervolging in de WO II. Vandaag werden de gesneuvelde soldaten tijdens de oorlogen gevoerd door Israel herdacht. Morgen is het wel feest, dan wordt de 61e onafhankelijkheidsdag van Israel gevierd. Beide herdenkingsdagen worden hier door iedereen serieus genomen. Er worden uitgebreide ceremonies gehouden, met de minister-president en de president als eregasten. De officiele ceremonie van de herdenking van de jodenvervolging wordt bij het Yad VaShem museum in Jeruzalem gehouden, het holocaust museum. Er zijn slachtoffers van de vervolging aanwezig en zij vertellen hun verhaal. Ook de minister-president en de president noemen de namen van hun familieleden die zijn omgebracht. De herdenking komt hier in Israel voor mij ineens veel dichter bij, ik sta er nu met mijn neus bovenop. Bijna iedereen heeft wel familie verloren in de oorlog of zelf de verschrikkingen van de oorlog meegemaakt. Bijna iedereen lijdt of heeft geleden onder de gevolgen van de vervolging. Dit is het land waar de mensen wonen die de holocaust of de gevolgen hiervan aan den lijve hebben ondervonden.

Op de herdenkingsdagen wordt 1 of 2 minuten stilte gehouden. Tijdens die 1 of 2 minuten gaat het luchtalarm af en sta je met verbazing te kijken wat er gebeurt, een totale transformatie van het normaal altijd bezige en drukke Israel. Iedereen heeft altijd haast en er wordt overal getoeterd, maar tijdens het stil houden staat alles en iedereen letterlijk stil. Iedereen staat stil op straat, in winkels, op zijn of haar werk of waar dan ook. Auto's, taxi's, bussen, alles stopt, mensen stappen uit en staan stil. Er is volgens mij niemand die gewoon doorgaat met waar hij of zij mee bezig was. Deze bijzondere en absurde gebeurtenis wordt compleet gemaakt door wat er gebeurt wanneer het luchtalarm stopt: iedereen gaat gewoon weer verder met waar ze tijdens het alarm mee gestopt waren. Heel raar en bijzonder om mee te maken. Ook raar: de hele dag wordt op de Israelische radiozenders muziek uit de begintijd van Israel gedraaid, en iedereen wenst elkaar toch een vrolijke feestdag voor de volgdende dag: Onafhankelijkheidsdag.

De Onafhakelijkheidsdag is vanavond begonnen en is een nationale feestdag. Wij zijn met mijn ouders naar Netanya gegaan en zitten morgen waarschijnlijk op het strand. Ook leuk vandaag: Jarden, Boaz en ik zijn bij vrienden uit NL op bezoek geweest, die in Israel op vakantie zijn: Marieke, Li (Jardens schoolvriendin uit NL) en Amit. Jarden en Li zijn helemaal blij om elkaar weer te zien en spelen samen alsof ze elkaar gister nog hebben gezien. Leuk om elkaar even weer te zien en bij te praten.

Pesach

Het is alweer 2 weken geleden, maar toch kan ik het feest van Pesach niet overslaan op mijn blog. Pesach is het feest waarin de uittocht van de joden uit Egypte wordt herdacht. Israel is de weken voor het begin van Pesach totaal in de ban van de grote schoonmaak. Want Pesach betekent vooral heel veel schoonmaken van tevoren, vanuit religieus oogpunt om je huis vrij te maken van alles wat maar gist kan bevatten, vanuit een meer praktisch oogpunt: gewoon de grote voorjaarsschoonmaak. Onze buren gaan helemaal uit hun dak, Rivka loopt de hele dag met rubber handschoenen aan om het hele huis van boven tot onder af te soppen en Einav heeft speciaal vrij genomen om zijn vrouw in deze klus bij te staan. Rivka maakt in het dagelijks leven al veel schoon en ze loopt helemaal te glimmen met Pesach voor de deur. Ze vertelt enthousisast, met lichtjes in haar ogen dat ze oprecht blij is met Pesach, want nu kan ze alles eens echt goed schoonmaken. Ik wordt aangestoken door haar enthousiasme, half maar, want ik krijg het niet voor elkaar het hele huis op zijn kop te zetten. Heb gewoon alle ramen eruit gehaald en schoongemaakt. Was ook nuttig en nodig. Iedereen die ik ken maakt zijn/haar huis schoon, het is echt een bijenkorf. Mensen staan bij de supermarkt in de rij met tientallen schoonmaakdoekjes en liters schoonmaakmiddel in hun karretje. Bij de autowasserette is het topdrukte, er staan hele rijen en de prijzen zijn ineens verdubbeld! Maar dan wordt wel je hele auto grondig onder handen genomen, zelfs de ruimte bij de reserveband wordt schoongemaakt. Wij wachten nog maar even tot de gekte is afgelopen.

In de supermarkten zie je de weken voor Pesach beetje bij beetje dat schappen met niet kosjere Pesach producten langzaamaan leeg beginnen te raken en dat nieuwe rijen met schappen ontstaan met producten die wel kosjer voor Pesach zijn. In de winkels is er een hele week geen product te koop dat niet kosjer voor Pesach is, hele rijen en schappen zijn afgeplakt. Hier staan alle producten die niet kosjer genoeg zijn te wachten tot ze weer in het karretje belanden de week daarop. In de Russische en Arabische winkels kun je gewoon nog een lekker broodje kopen.

Voor mij betekende het ook een hele week vrij, omdat de bagelshop waarin ik werk kosjer op het hoogste niveau is en er dan niks verkocht mag worden wat gist bevat, zoals bagels dus. Woensdagavond, zodra Pesach is afgelopen, draait alles op volle toeren: eindelijk weer brood, na een week afzien met matzes. Volgend jaar sla ik voor Pesach ook groots in op de markt: de vriezer gaat vol met brood! Ik hoef toch niks kosjers te doen in mijn huis.

De avond waarop Pesach begon, de seider avond, waren we bij Benjamins ouders. Het eerste gedeelte van de seider avond was leuk, het hele verhaal van de uittocht van de Joden uit Egypte wordt gelezen en je eet en drinkt bepaalde dingen die je moeten herinneren aan de bittere tijd die de Joden hadden voor de uittocht als slaven van de Egyptenaren. Iedereen leest een stuk van het verhaal, ook al snap je niks van wat je leest, in mijn geval. Halverwege het verhaal aten we en daarna wordt het resterende stuk van het verhaal gelezen. Dat gedeelte is minder, omdat iedereen vol is en helemaal geen zin heeft om nog eens anderhalf uur te lezen en te luisteren. We waren uiteindelijk om half 1 's nachts klaar...

Na Pesach gaat alles weer gewoon zijn gang en zie je dat mensen opgelucht zijn. Ik geloof niet dat er iemand is die voor zijn plezier vrijwillig een week lang zonder gistproducten leeft, als je juist gewend bent je hele dag hiermee te vullen.

woensdag 1 april 2009

1 april

Het is 1 april en mijn schoonvader, een grapjas vanaf zijn geboorte volgens mij, kon het niet laten om de halve familie in de maling te nemen. Op mijn werk belt hij mij op, om te vragen of ik vanmiddag bij de apotheek een medicijn voor hem op kan halen: Prilmo, voor diabetispatienten die last van jeuk hebben. Niet zo duur, zegt hij nog, er zitten 12 pillen in een doosje. Ik braaf naar de apotheek op mijn fietsje en bel hem in de rij bij de apotheek voor de zekerheid nog eens op om te vragen of ik de naam goed heb doorgekregen. Ja hoor, helemaal goed, moeten ze daar wel hebben volgens hem. Nog geen 10 seconden later belt hij terug, gierend van de lach: zet eens een A voor en een p achter de naam van het medicijn? Hahaha: Aprilmop, krijg je dan! Gelukkig was ik nog niet aan de beurt, maar anders had ik dus mooi voor gek gestaan. Het leek hem geweldig dat ik daar stond en dat de apotheekassistent mij aan zou kijken van: waar heb je het over, dat medicijn hebben we helemaal niet! Gierend van de lach geeft hij de telefoon aan mijn schoonmoeder en blijkt dat hij ook Bens zus en Benjamin zelf heeft gebeld om hetzelfde te doen! Nu nog even bedenken hoe we hem volgend jaar terug kunnen pakken...

Wandelen


We wandelen hier veel. Bijna elk weekend trekken we erop uit, met z'n 4-en of met vrienden of familie. Begin maart zijn we met neef Natan, de neef van Benjamin en zijn gezin, gaan wandelen in hun woonplaats: Nes Tsiona. Het was een georganiseerde wandeltocht en er liepen ontzettend veel mensen mee, ook veel kinderen. Eerst door een woonwijk en daarna de heuvels in. Om de kilometer was er wel iets te doen vooral voor kinderen, om de aandacht van de wandeling af te leiden en vervelende vragen te vermijden (hoe lang nog, zijn we er al bijna? ik wil naar huis, ik ben moe, wil me dragen? enz, enz.) Er bloeien al veel bloemen, ook een aantal zeldzame soorten en de sinaasappels hangen alweer (of nog steeds, weet ik even niet meer) in de bomen. Het was een leuke wandeling, met aan het eind natuurlijk een ijsje, want het was erg warm.
Een paar weken geleden zijn we gaan wandelen in Ya'ar Britanica, het Britse Bos (de tegenhanger van het Amsterdamse Bos misschien?), ongeveer 15 minuten rijden van Mevasseret. We waanden ons echt in een andere wereld, bijna Brits inderdaad, met glooiende groene heuvels en koeien in de wei... En echt alles staat in bloei, heel mooi. In februari, rond Toe Be'Swat, het Bomenfeest geloof ik in het Nederlands, waarbij heel veel bomen worden geplant, staan overal de amandelbomen in bloei. Voor de rest is alles nog kaal, maar overal zie je witte en roze bloesem tussendoor.

vrijdag 27 maart 2009

Boaz loopt!

Eindelijk is het dan zover: Boaz loopt! Helemaal alleen, bedoel ik dan, want lopen deed hij al een poosje, maar dan met alles hij kon duwen, zoals de daarvoor gemaakte speelgoedauto, maar ook met stoelen, tafels, krukjes. Alles kon, als het maar goed schoof. Maar sinds een week of 3 heeft hij genoeg zelfvertrouwen om het alleen te proberen. Eerst ging het wat onwennig en was het eerder een soort rennen om maar niet te vallen, van de ene ouder naar de ander. Daarna tijdens een etentje bij vrienden, de eerste keer dat hij zelf een klein stukje ging lopen en we hem zagen denken: wat doe ik nou eigenlijk? Om daarna toch nog maar weer een paar stapjes te nemen. De eerste keer dat hij echt bewust los liep thuis, ging hij maar meteen een rondje maken in alle kamers, want dit was toch wel een ontdekking. En nu heeft hij dan zijn eerste echte schoenen aan, die Ben samen met zijn moeder heeft gekocht. Wel handig hoor, nu kunnen we hem overal neerzetten en loopt hij zelf zijn weggetje, in plaats van dat we hem altijd dragen en kruipen kan natuurlijk ook niet overal. We hebben in de stress om vooral die eerste stapjes maar vast te leggen foto's kunnen maken, maar zoals je kunt zien is het een veel bewogen moment geweest, dus sorry voor de vage foto's...

Boaz heeft ook het kletsen ontdekt en zegt een aantal dingen na, zoals hey, en maakt heel braaf en entousiast het rijtje af van: een, twee... drie! Vooral bij het afstappen van de trap klinkt bij elke tree: drie! Boaz is erg consequent, wat betekent dat ook als wij in een heel andere context "twee" zeggen, hij steevast weer invalt met, je raadt het al: "drie!" Verder is het vooral Boaziaans, maar het leuke is dat hij bij het praten wel intonatie gebruikt, bijvoorbeeld alsof hij een vraag stelt.

Poerim en regen

Wat is er nog meer gebeurd? Het was Poerim 10 maart. Poerim is een feest naar aanleiding van het boek van Esther uit de Tenach (Oude Testament). De dag voor Poerim is een vastendag en in Jeruzalem (en alle ommuurde steden) en alle plaatsen waar vanuit je Jeruzalem kunt zien wordt Poerim een dag later gevierd dan in de rest van Israel. Mensen gaan met Poerim verkleed, eten Hamansoren (Haman is de slechterik in het verhaal) en horen zich eigenlijk allemaal te bezatten, zodat je niet meer herkenbaar bent als de persoon die je normaal bent en je geen onderscheid meer kunt maken tussen goed en slecht. Bij ons ging het er wat minder ruig aantoe: Jarden had een mooie jurk uitgezocht in de speelgoedwinkel die ineens was uitgebreid met een enorme verkleedafdeling. Ze was een dame zoals ze zelf zei, waarschijnlijk om te verdoezelen dat de jurk eigenlijk een roze prinsessenjurk was, terwijl ze roze en prinsessen stom vindt. Op school heeft ze Poerim gevierd en daarna had ze vakantie, die ze bij haar opa en oma in Netanya heeft doorgevracht, voornamelijk samen met haar goede vriendin Samara, de kleindochter van de nicht van Bens moeder (volgen jullie het nog), die een half jaar voor ons vanuit Australie naar Israel is geemigreerd. Ik had van mijn werk een feest, ik heb het simpel gehouden met een bloemslinger, een kroon en een Hawaii-rokje. De volgende dag was het gewoon weer om 6 uur werken, maar dan wel verkleed en geschminkt met spullen die de baas had meegebracht.
Het heeft een aantal dagen flink geregend, waardoor het land totaal is veranderd. Ineens ontstonden er woeste rivieren en stroompjes in het normaal droge landschap en echt alles werd groen. In Nederland klaagt men als het regent, maar hier is iedereen blij: het land heeft water nodig en er is regelmatig een tekort. Elke dag als ik in de ochtend met de bus naar mijn werk ga, zie ik de zon boven Jeruzalem opkomen en liggen de wolken nog in de valleien tussen de bergen. Mevasseret ligt op een berg voor Jeruzalem, dus bij het afdalen van de berg heb je een prachtig uitzicht. Met allemaal lichtjes in de bergen van de verschillende dorpen en een mooi gekleurde lucht. Als ik naar de bushalte loop, hoor ik overal vogels fluiten, net als op mijn 18e toen ik thuiskwam van een nacht stappen. En geen chagrijnige buschaffeur 's ochtends! Mijn vaste chauffeur is een gezellige man die iedereen luidkeels met een goedemorgen verwelkomt, waarschijnlijk vooral om de half slapende mensen wakker te schudden en altijd een hele groep van collega's om zich heen heeft zitten, die elke ochtend opnieuw alle nieuwtjes bespreken en discussieren over politiek en landelijke problemen. Never a dull moment in Israel, zelfs niet om half 6 in de ochtend.

dinsdag 10 maart 2009

Verblijfsvergunning!

Alweer meer dan een maand geleden dat Boaz jarig was en ik voor het laatst het geschreven. Sinds ik werk is echt alles anders geworden, zelfs de tijd schijnt te zijn gaan vliegen! Wat is er allemaal gebeurd? Het eerste wat in me opkomt is de auto die stuk is gegaan. Natuurlijk op zaterdag, als alles hier dicht is, op weg naar Benjamins ouders, in de stromende regen, met 2 kinderen achterin. De motor was oververhit en geen olie of water kon daar verandering in brengen. Nou was dit natuurlijk niet een plotseling mankement, de maanden daarvoor hadden we al regelmatig de koelvloeistof voor de motor bij moeten vullen, zo vaak dat we zelfs zijn overgegaan op water van de airconditioning van Bens ouders, die zijn moeder heel netjes de hele zomer spaart, zodat de halve tuin vol licht met flessen. Iedereen lacht haar daar om uit, maar ondertussen neemt iedereen altijd een paar flessen onder de arm mee, om het ruitsproei- en het koelvloeistofreservoir bij te vullen. Lekker goedkoop. De achterbak van onze auto lag dus al een poosje vol met flessen water. De laatste 2 weken voordat de auto het begaf was het elke dag bijvullen en uiteindelijk zag je gewoon het water uit de radiator op de straat druppelen. Maar natuurlijk gewoon door blijven rijden, want het zal allemaal best wel meevallen! Niet dus... Gelukkig kon een vriend ons ophalen en mochten we de auto van Bens zus lenen voor een paar dagen. De auto zelf hebben we bij een benzinepomp geparkeerd en werd twee dagen later keurig door een vrachtauto opgehaald en naar de garage gebracht. Kapotte waterpomp, lek in de radiator, 2 aandrijfriemen toe aan vervanging en een steunblok voor de motor kapot was de uitslag. Alles keurig netjes gemaakt binnen 2 dagen voor een goede prijs. Iedereen hierheen verhuizen als het om het drukken van de kosten voor autoreparatie gaat! Vanuit mijn werk heb ik de auto opgehaald in Jeruzalem. Er ging weer een wereld voor me open. De buschauffeurs kennen de stad op hun duimpje en de mijne zet me precies op de goede plek af. Het is een stadje in een stad: straten vol met alleen maar garages en alles wat met auto's te maken heeft. Allemaal kleine werkplaatsen, het is net als een straat vol rijtsjeswoningen, maar dan is elke huis een garage. Als ik vraag waar mijn garage is, weet iedereen ook meteen waar ik moet zijn: "Oh, bij de garage van Dani en Yossi, dat is hier om de hoek, tweede garage links." Het is me wel eens moeilijker afgegaan om iets te vinden in Jeruzalem... De garagehouder zelf laat me alles heel geduldig zien en legt uit wat hij heeft gedaan, heel netjes in het Engels. Ik ga met een auto die weer rijdt als een zonnetje naar huis.


Zit ik heel gezellig over de auto te vertellen, vergeet ik iets veel belangrijkers: ik heb een verlopige verblijfsvergunning gekregen! Ik was aldoor al stiekem jaloers op Benjamin, omdat hij altijd met zo'n blauw mapje met zijn identiteitsbewijs erin rondliep. Je wordt hier regelmatig gevraagd naar je identiteitsbewijs en de Israelische versie van het Burgerservicenummer en ik moest dan altijd zeggen: "Nee, dat heb ik niet" om vervolgens mijn paspoort tevoorschijn te toveren. Niet iedereen kan hier een ander schrift dan Ivriet lezen, dus af en toe waren er wat verwarde blikken, gevolgd door: "Ja, is goed". Maar nu kan ik dus zelf mijn eigen blauwe mapje uit mijn tas halen en ik ben erg trots als ik bij de supermarkt of bij het benzine tanken mijn tehoedat zehoet, zoals het in Ivriet heet, mag tonen. Om mijn bewijs te krijgen zijn Ben en ik bij het immigratiekantoor in Netanya op gesprek geweest, waar we allebei apart werden 'verhoord' over ons leven samen in NL en Israel, onze vrienden, en hoe het ons hier bevalt. Allemaal erg vriendelijk, het was meer een gesprek. Daarna werd ons dossier beoordeeld en doorgestuurd naar Jeruzalem, allemaal razendsnel en goed gecomuniceerd en uiteindelijk kreeg ik dus mijn begeerde verblijfsvergunning. Dus ook wat administratieve rompslomp betreft: allemaal hier naartoe verhuizen!

woensdag 11 februari 2009

Verkiezingen en verjaardag


Gister was een bijzondere dag. Boaz werd 1 jaar, we waren precies een half jaar in Israel en de landelijke verkiezingen werden gehouden. We beginnen natuurlijk met het belangrijkste: Boaz' verjaardag. 's Ochtends vroeg liet Boaz ons weten dat hij wakker was en zat rechtop in bed te wachten op wat komen zou. Er kwamen balonnen, een poster met foto's van een jaar uit Boaz' leven en een ontbijtje door zijn zus bereidt: biscuitjes en Bamba, de razend populaire Israelische versie van de pinda Chipito. Er is hier volgens mij geen kind dat er niet mee wordt groot gebracht. De balonnen werden meteen enthousiast begroet door Boaz, die eigenlijk nooit last heeft van een ochtendhumeur. Ook de verjaardagsliedjes werden door Boaz meteen begeleid door grootse handgebaren. Hij hoort op de creche en van ons vaak de Israelische versie van 'Klap eens in je handjes' en doet dan in versneld temp alle gebaren mee. Maakt niet uit welk liedje je aanhaalt, Boaz voert standaard en altijd even enthousiast de gebaren van dat ene liedje op. Een blije jarige in ieder geval. We vertrekken richting Netanya, Benjamins moeder is volgens de Joodse kalender op dezelfde dag als Boaz jarig dit jaar. Ook 2 zussen met kinderen zijn er en andere familie komt langs, we eten taart en ander lekkers samen en kado's worden uitgedeeld en uitgepakt. Erg gezellig en 's avonds rijden we met een volgepropte auto weer richting Jeruzalem. Voor Boaz was alle drukte tijdens zijn 1e verjaardag iets te heftig en viel hij pas rond 12 uur 's nachts echt in slaap tot de ochtend. En voor mij ging de wekker toch echt weer om kwart voor 5...

Waarom in hemelsnaam zo vroeg? Omdat ik sinds 3 weken in een bagelshop werk, waar ik de vroege dienst draai! Na een maandenlange zoektocht naar een baan gelijkwaardig aan wat ik in NL deed, en wat op niets uitliep en mij alleen maar in een depressie sleepte, heb ik gereageerd op mijn huidige baan. Alles beter dan thuiszitten, was mijn conclusie, want zo was het niet uit te houden en vroeg ik mezelf alleen maar af waarom ik in godsnaam was geemigreerd. Wachten tot de kinderen thuiskomen en full-time huisvrouw zijn kon ik ook in NL doen. Op een gegeven moment (wat is een betere voor een crisis dan de Kerstdagen?) hebben we echt gedacht, we stoppen ermee en gaan terug, dit is niet waarvoor we naar Israel zijn gekomen. Het was onze bedoeling dat we een leuke periode zouden hebben en dat was het verre van. Maar nu, met een baan waarmee ik terug bij start ben, is alles als een blad aan de boom omgeslagen. Ik heb structuur in mijn dag, voel me nuttig, verdien geld, ontmoet veel mensen, heb leuke collega's en leer ook nog eens sneller Ivriet spreken. We zien het weer zitten om in Israel te wonen en zijn weer terug bij het plan om 3 jaar te blijven.

Genoeg om te ervaren hoe de nieuwe regering in Israel het er vanaf gaat brengen... Gister was ook de dag van de landelijke verkiezingen in Israel. Speciaal voor deze bijzondere dag heeft bijna het hele land vrij en alles wordt groots gevolgd. De belangrijkste spelers: Tsipi Livni, van de Kadima partij, ook de partij van Sharon en Olmert; Ehud Barak, van de Avoda partij; Benjamin Netyahu, van de Likoed partij en Avigdor Lieberman, van Yisrael Beitenu. Kadima is centrum, Avoda is centrum links, Likoed rechts en Yisrael Beitenu ultra rechts. De dagen voor de verkiezingen woedt een hevige strijd tussen de partijen. Ver voordat ik besef dat de verkiezingsstrijd is begonnen wordt ik bij binnenkomst van Jeruzalem telkens aangestaard door 3 verdiepinghoge banners met een foto van Lieberman en een van zijn slogans: "Ik geloof hem!" Lieberman is hard in zijn opstelling tegenover Arabsiche Israeliers: je bent met ons of je gaat eruit. Een andere slogan van Lieberman is dat alleen hij Arabisch spreekt: de taal van geweld. Veel mensen stemmen op hem, vooral Russen, omdat Lieberman zelf van Russische afkomst is, maar even zoveel mensen noemen hem een fascist.

De eigenlijk strijd gaat uiteindelijk tussen Tzipi Livni, die vooral eerlijk wordt genoemd, en Benjamin Netanyahu, die blijkbaar met al zijn politieke vijanden vrede heeft weten te sluiten en van tevoren wordt genoemd als de winnaar van deze verkiezingen. Netanyahu wordt door iedereen liefkozend Bibi genoemd, wat vaker voor schijnt te komen: een paar van de topmensen in het leger hebben ook troetelnaampjes die je niet bij ijzervreters zou verwachten. Barak strijdt ook hard mee, maar zal uiteindelijk flink in moeten leveren. Op de dag van de verkiezingen gebruikt de belangrijkste nieuwszender, Chadasjot 10 (Nieuws 10), 3 prominente torens in het centrum van Tel Aviv als staafdiagrammen om de verkiezingsuitslagen op te projecteren. Met grote schijwerpers in verschillenden kleuren wordt per partij een toren belicht met het corresponderende aantal stemmen. Erg origineel, we rijden er zelfs langs op onze weg terug naar huis vanuit Netanya. Dat er geen grote ongelukken zijn gebeurd met al die starende mensen vanuit hun auto, valt me nog mee.

Hoe gaat het stemmen in zijn werk? Iedere gerechtigde stemmer krijgt een kaartje met de oproep om te stemmen in een bepaald stemlokaal. Dit zijn vaak scholen en andere openbare gebouwen. Voor Benjamin is het Jardens school en Jarden gaat natuurlijk mee! Op de meeste plekken stem je door een briefje van de partij waar je op stemt in een envelop te doen en daarna in de stembus te gooien. Er zijn ook lokalen waar je electronisch kunt stemmen, maar vaak gaat het met papiertjes. Raar, er zijn vaker dingen in Israel waarvan ik denk: waarom nog zo ouderwets, terwijl op andere gebieden Israel voorloopt? Een fax is bijvoorbeeld een onmisbaar apparaat in ieders huishouden en ook het salaris wordt vaak betaald door een cheque uit te schrijven.

Iedere partij heeft een of een combinatie van letters toegewezen gekregen, die de naam vormt van lijst waarop uiteindelijk gestemd wordt. Zo is Kadima lijst Ken en de chassidische partij is lijst Giemel (een letter uit het Hebreeuwse alfabet). Zodra de stembureau's sluiten worden er razendsnel peilingen samengesteld en om half zes de volgende waren 99 procent van alle stemmen geteld. Uiteindelijk heeft Kadima Likoed toch ingehaald en nu wordt er heftig gespeculeerd over hoe de regering met deze uitslag gevormd kan gaan worden. Want een linkse regering samen met Kadima kan door verlies van nagenoeg alle linkse partijen niet gevromd worden. Een logische stap, Kadima met Likoed en/of Yisrael Beitenu is door uiteenliggende standpunten op het cruciale punt: Israel en de bezette gebieden, bijna onwerkbaar. Daarom heeft de Likoed zich ook als winnaar opgeworpen, zij kunnen namelijk makkelijk een rechtse regering vormen. We wachten af...

vrijdag 16 januari 2009

De Situatie

Jullie zullen wel denk, Saskia schrijft maar over leuke uitstapjes en problemen in huiselijke kring, maar het is toch oorlog in Israel? Als ik de media mag geloven in NL ligt heel Israel onder vuur en is het dagelijks leven totaal ontwricht. Dat is in bepaalde gebieden ook zo, maar in het grootste gedeelte van Israel gaat iedereen gewoon naar zijn werk en school, doet iedereen net zoveel boodschappen als anders en zelfs uitstapjes maken en picknicken kan.

De media in Israel berichten over niets anders dan de oorlog. Hier wordt gesproken over Oorlog in het Zuiden en de hele operatie wordt wel Gegoten Lood genoemd, wat refereert naar een liedje van Chanoeka, het moment waarop de oorlog begon. Er worden af en toe directe beelden vanuit Gaza getoond, waar nu een handjevol journalisten is toegelaten en verder is het berichten vanaf de zijlijn. Het is 1 grote bende in Gaza en mensen komen veel dingen tekort, om over de angst die de kinderen moeten ervaren maar te zwijgen.

Het is oorlog in Gaza, niet in Israel. Er worden elke dag ook een aantal raketten op Israel afgevuurd, steden in een zone van 40 kilometer rond Gaza lopen elke dag kans getroffen te worden, maar dat blijft zo rond de 18 per dag steken. Ook de vrienden waar wij vorige week mee gingen wandelen wonen in de 40 kilometerzone en hebben een aantal dagen de kinderen thuis moeten houden, uit angst dat raketten scholen zouden raken. Dat is ook een aantal keren gebeurd. De raketten vanuit Gaza kunnen niet goed gericht worden en komen vaak op afgelegen plekken terecht en treffen gelukkig hun doel, de burger, niet vaak. Nu gaan kinderen weer naar school, omdat het Israelische leger elke aanslag meteen bestraft door op de plek waar vandaan de raket wordt afgevuurd meteen te beschieten. De munitie van het Israelische leger kan wel uitermate goed gericht worden en het leger op de grond ziet waarvandaan er wordt geschoten en geeft dit door. Elke dag nemen de beschietingen vanuit Gaza af en men verwacht dat de Hamas deze week de oorlog nog wil beeindigen.

Benjamin volgt alle ontwikkelingen op de voet, uit interesse en omdat hij door zijn werk nauw bij de oorlog betrokken is. Alle speculaties, alle nieuwtjes die uit Gaza komen, al het nieuws dat journalisten ontvangen van het leger en het ministerie, alles wordt uitgezonden. Ik kijk elke dag even, maar niet teveel, omdat ik me er liever wat afzijdig van houd. Mijn standpunt is dat ik dankbaar ben dat het Israelische leger de inwoners van Israel beschermt, ik heb enorm respect voor alle mensen die hun leven op het spel zetten om mijn veiligheid en dat van mijn familie en vrienden te beschermen. Aan de andere kant zie ik hoe Gaza compleet wordt verwoest en constant onder vuur ligt. Mensen zitten gevangen in een zone die totaal is afgesloten, hebben tekort aan alles en leven in constante angst. Israel heeft gelijk dat ze in actie komt om haar burgers te beschermen, maar het doel, zo hard terugslaan dat Hamas nooit meer iets tegen Israel durft te ondernemen, wordt denk ik niet gehaald.

maandag 12 januari 2009

Het Bos van Ben Shemen




Afgelopen zaterdag hebben we de kinderen en tassen met eten en drinken ingepakt en zijn we richting Ben Shemen gereden, hier ongeveer een half uur rijden vandaan richting Tel Aviv. Bij Ben Shemen is een enorm groot bos in heuvelachtig gebied, waar je uren kunt wandelen, fietsen en picknicken. Omdat het zaterdag is en mooi weer is het vrij druk, maar gelukkig kun je vrij ver het bos in met de auto. We hadden afgesproken met vrienden, die we kennen van de Nederlandse school. Zij hadden hun hondje meegnomen, dus aan Jarden hadden we geen kind meer, die liep telkens met haar vriendinnetje achter het hondje aan te vangen.

Onze vrienden zitten in een soortgelijke situatie als wij: man is Nederlands, vrouw Israelisch en 2 kinderen. Ze hebben 6 jaar samen in Nederland gewoond en nu wonen ze inmiddels 10 jaar in Israel. We wandelen een paar uur over een mooi pad en ondertussen passeren er veel fietsers op de mountainbike, wat een nationaal tijdsverdrijf lijkt te zijn op de vrije dag. Een vader is met zijn 2 zoons op stap met de mountainbike, maar de kinderen lopen meer naast de fiets dan dat ze hard over de paadjes sjeesen. Ik denk dat vader volgende week gewoon weer met zijn vrienden gaat crossen en de kinderen bij moeder achterlaat. Af en toe wordt je opgeschrikt door een crossmotor of zo'n vierwielige motor (even de naam vergeten).
Het is leuk om een mengelmoes van Ivriet en Nederlands te praten, wetend dat mensen je snappen in beide talen. Aan het eind van de wandeling gaat dan eindelijk die achterklep van de auto open en komt de voedselvoorraad tevoorschijn. We vinden een leuke plek tussen de rotsen en spreiden de kleedjes uit. Er wordt meteen een vuurtje gestookt door de kinderen, waar ze lang mee zoet zijn. Er ontstaat een strijd tussen de zoon van onze vrienden en Jarden en haar vriendin: wiens vuur is het beste? De dames hebben nog niet zoveel ervaring en gooien telkens hooi op het vuur, wat natuurlijk een enorme vlam geeft, waar zij dan helemaal enthousiast over zijn, maar wat van korte duur is. Hij daarentegen, heeft zichtbaar jarenlange ervaring en weet zijn vuur goed op te bouwen en aan te houden. Er moet natuurlijk van alles in dat vuur en de dames spelen winkeltje waar wij eten kunnen kopen, wat ze eerst in de vlammen hebben gehouden. Hmmm, lekker?
Boaz kruipt ondertussen vrolijk tussen ons door en eet af en toe wat. Ook hij heeft het naar zijn zin. Als de zon onder begint te gaan, wordt het tijd om alle spullen in te pakken en richting huis te gaan. Het was een leuke dag, dit was een van de redenen voor ons om naar Israel te komen. De natuur en het weer bieden de kans om veel buiten te ondernemen en samen met vrienden wordt het helemaal leuk!

zaterdag 10 januari 2009

Boaz in het Ziekenhuis

Zo, dat heb ik lang vol gehouden, dat vaker schrijven. Elke dag had ik me voorgenomen... Dat zal ik wel nooit halen, maar de lange stilte heeft een reden, natuurlijk.
Het begon met Boaz die ziek werd. Koorts, diarree, overgeven, de gewone wintergriep/koorts, zeg maar. Waar volgens mij de halve wereld plat door ligt en wat maar niet weg wil gaan. Maar op het moment dat wij dachten dat hij weer wat levendiger werd en er bovenop leek te krabbelen, bleef hij toch ineens wel erg stil liggen, en het roepen om drinken werd erger. We zagen hem echt onder onze ogen dunner worden, zijn spekbeentjes werden plotseling spillebeentjes. En apatisch is niet 1 van de woorden die bij je opkomen als je aan Boaz denkt. Dit ging verkeerd. Diezelfde avond de kinderen ingepakt en naar de huisartsenpost in Jeruzalem gereden. Daar werden binnen no-time verschillende tests bij hem afgenomen en de conclusie was al snel: uitgedroogd.
Boaz had een infuus nodig, maar zijn aders waren erg moeilijk te vinden. Met wattenplukken besmeurd met bloed van het proberen op verschillende plekken hebben we hem weer ingepakt en mee naar de Eerste Hulp bij het Hadassa ziekenhuis in Ein Kerem, vlakbij Jeruzalem, genomen. Het was inmiddels al een uur of 1 's nachts en Jarden bleef dapper meegaan, maar verlangde wel erg naar haar bed. Ook Ben en ik waren moe, door de afgelopen nachten waarin Boaz veel wakker was. Weer tests gedaan, door een dokter die het moest redden met een assistent die er geloof ik nog niet zo lang werkte en een patientje met het Down syndroom, die telkens onze kamer binnen kwam stormen en dan in het Arabisch begon te kletsen. Boaz kreeg allerlei tests, zoals een urinetest, waarbij hij een zakje om zijn piemeltje kreeg in zijn luier en verschillende bloedtests. De ader was na een poosje zoeken uiteindelijk gevonden. Zijn infuus werd aangesloten en toen kon hij na een fles eindelijk in zijn bedje op de 1e hulp. Hij viel gelukkig snel in slaap, zodat ik ook de slaapstoel in ons "kamertje" uit kon trekken en een paar uur slaap kon inhalen.
De kamertjes waren door gordijnen gescheiden units, rondom een balie waar dag en nacht personeel aanwezig was. Rond 6 uur kwam de eerste ronde temperaturen en hartslag meten langs, daarna nog even weer geslapen en toen kwamen Benjamin en Jarden. Boaz was al meteen een heel stuk opgeknapt, ook al had hij enorme wallen onder zijn ogen en was hij nog erg magertjes en bleek. Ik ben met Jarden terug naar huis gegaan en Benjamin is bij Boaz gebleven. Al snel kon Boaz naar de Moeder en Kind Afdeling van het enorme ziekenhuis. Hier kwam hij op een kamer te liggen met een jongetje (David) van ongeveer zijn leeftijd en hetzelfde probleem. Met de ouders van David klikte het meteen erg goed, maar Benjamin verzweeg toch maar wat voor werk hij precies deed. De vader liet namelijk meteen merken dat hij een hekel had aan Arabieren. Met hun voorliefde voor grote gouden schakelkettingen en armbanden, worden deze groep mensen ook wel arsim genoemd. Maar verder geen kwaad woord over ze, want ze waren erg lief.
Op de afdeling was het, ondanks de ziektes van de kinderen, een gezellige boel, iedereen kletste met elkaar en ging regelmatig even kijken hoe het met andermans kind was. Elke dag kwamen en gingen er kinderen met hun ouders, soms was het zo druk dat kinderen en ouders met hun bed op de gang moesten wachten tot er een plek vrij kwam. Boaz ging met sprongen vooruit, gelukkig. Na anderhalve dag mocht zijn infuus er af en de dag daarna mocht hij weer naar huis. Drie nachtjes slapen op een nieuwe plek. Boaz vond het allemaal prachtig in het ziekenhuis, vooral de speelruimte, waar ze elke dag activiteiten organiseerden voor de kinderen. Het was Chanoeka vakantie, dus werden er veel tollen, chanoekia's (kaarsenstandaard voor 8 kaarsen en de aansteekkaars) en oliekannetjes geknutseld. Omdat Boaz helemaal los ging met het voetenkrukje en hier de hele ruimte mee doorschuifelde, heb ik me maar op het knutselen gestort, waar de begeleidsters erg blij mee waren. Leuk, een moeder die iets moois kan maken! Kom hier ook nog even een kaars beplakken! Ik vond het bijna jammer om weer weg te gaan, want hier kon ik ook weer eens goed oefenen met mijn Ivriet.

Gelukkig was Boaz weer zo snel opgeknapt, maar het bleek een echte uitputtingsslag te zijn geweest voor ons. Ik kon echt even niet de energie vinden om opnieuw te zeggen: kom we gaan er vol goede moed weer tegenaan. Het duurt nu al 5 maanden dat ik geen serieus werk heb en elke keer weer reageren op advertenties, waar je bijna nooit een reactie op ontvangt, is demotiverend. Ik zit veel thuis en voel me een huisvrouw in een gevangenis. Op een gegeven moment ben ik zelfs naar cafe's hier in de buurt gegaan om te vragen of ze mensen zochten, maar hier wordt ik gehinderd door het feit dat mijn Ivriet niet perfect is. Ik begrijp veel en kan mezelf goed uitdrukken, maar in 5 maanden is mijn niveau natuurlijk nog niet geweldig goed. Ik hoor verhalen van mensen die wel een jaar naar werk hebben gezocht, dus zo slecht doe ik het nog niet, maar af en toe zakt de moed me in de schoenen. Maar ik heb geen keus, gewoon doorzetten, in de hoop dat er op een gegeven moment toch een leuke baan langskomt.
Volgende keer meer...