Zo, dat heb ik lang vol gehouden, dat vaker schrijven. Elke dag had ik me voorgenomen... Dat zal ik wel nooit halen, maar de lange stilte heeft een reden, natuurlijk.
Het begon met Boaz die ziek werd. Koorts, diarree, overgeven, de gewone wintergriep/koorts, zeg maar. Waar volgens mij de halve wereld plat door ligt en wat maar niet weg wil gaan. Maar op het moment dat wij dachten dat hij weer wat levendiger werd en er bovenop leek te krabbelen, bleef hij toch ineens wel erg stil liggen, en het roepen om drinken werd erger. We zagen hem echt onder onze ogen dunner worden, zijn spekbeentjes werden plotseling spillebeentjes. En apatisch is niet 1 van de woorden die bij je opkomen als je aan Boaz denkt. Dit ging verkeerd. Diezelfde avond de kinderen ingepakt en naar de huisartsenpost in Jeruzalem gereden. Daar werden binnen no-time verschillende tests bij hem afgenomen en de conclusie was al snel: uitgedroogd.
Boaz had een infuus nodig, maar zijn aders waren erg moeilijk te vinden. Met wattenplukken besmeurd met bloed van het proberen op verschillende plekken hebben we hem weer ingepakt en mee naar de Eerste Hulp bij het Hadassa ziekenhuis in Ein Kerem, vlakbij Jeruzalem, genomen. Het was inmiddels al een uur of 1 's nachts en Jarden bleef dapper meegaan, maar verlangde wel erg naar haar bed. Ook Ben en ik waren moe, door de afgelopen nachten waarin Boaz veel wakker was. Weer tests gedaan, door een dokter die het moest redden met een assistent die er geloof ik nog niet zo lang werkte en een patientje met het Down syndroom, die telkens onze kamer binnen kwam stormen en dan in het Arabisch begon te kletsen. Boaz kreeg allerlei tests, zoals een urinetest, waarbij hij een zakje om zijn piemeltje kreeg in zijn luier en verschillende bloedtests. De ader was na een poosje zoeken uiteindelijk gevonden. Zijn infuus werd aangesloten en toen kon hij na een fles eindelijk in zijn bedje op de 1e hulp. Hij viel gelukkig snel in slaap, zodat ik ook de slaapstoel in ons "kamertje" uit kon trekken en een paar uur slaap kon inhalen.
De kamertjes waren door gordijnen gescheiden units, rondom een balie waar dag en nacht personeel aanwezig was. Rond 6 uur kwam de eerste ronde temperaturen en hartslag meten langs, daarna nog even weer geslapen en toen kwamen Benjamin en Jarden. Boaz was al meteen een heel stuk opgeknapt, ook al had hij enorme wallen onder zijn ogen en was hij nog erg magertjes en bleek. Ik ben met Jarden terug naar huis gegaan en Benjamin is bij Boaz gebleven. Al snel kon Boaz naar de Moeder en Kind Afdeling van het enorme ziekenhuis. Hier kwam hij op een kamer te liggen met een jongetje (David) van ongeveer zijn leeftijd en hetzelfde probleem. Met de ouders van David klikte het meteen erg goed, maar Benjamin verzweeg toch maar wat voor werk hij precies deed. De vader liet namelijk meteen merken dat hij een hekel had aan Arabieren. Met hun voorliefde voor grote gouden schakelkettingen en armbanden, worden deze groep mensen ook wel arsim genoemd. Maar verder geen kwaad woord over ze, want ze waren erg lief.
Op de afdeling was het, ondanks de ziektes van de kinderen, een gezellige boel, iedereen kletste met elkaar en ging regelmatig even kijken hoe het met andermans kind was. Elke dag kwamen en gingen er kinderen met hun ouders, soms was het zo druk dat kinderen en ouders met hun bed op de gang moesten wachten tot er een plek vrij kwam. Boaz ging met sprongen vooruit, gelukkig. Na anderhalve dag mocht zijn infuus er af en de dag daarna mocht hij weer naar huis. Drie nachtjes slapen op een nieuwe plek. Boaz vond het allemaal prachtig in het ziekenhuis, vooral de speelruimte, waar ze elke dag activiteiten organiseerden voor de kinderen. Het was Chanoeka vakantie, dus werden er veel tollen, chanoekia's (kaarsenstandaard voor 8 kaarsen en de aansteekkaars) en oliekannetjes geknutseld. Omdat Boaz helemaal los ging met het voetenkrukje en hier de hele ruimte mee doorschuifelde, heb ik me maar op het knutselen gestort, waar de begeleidsters erg blij mee waren. Leuk, een moeder die iets moois kan maken! Kom hier ook nog even een kaars beplakken! Ik vond het bijna jammer om weer weg te gaan, want hier kon ik ook weer eens goed oefenen met mijn Ivriet.
Gelukkig was Boaz weer zo snel opgeknapt, maar het bleek een echte uitputtingsslag te zijn geweest voor ons. Ik kon echt even niet de energie vinden om opnieuw te zeggen: kom we gaan er vol goede moed weer tegenaan. Het duurt nu al 5 maanden dat ik geen serieus werk heb en elke keer weer reageren op advertenties, waar je bijna nooit een reactie op ontvangt, is demotiverend. Ik zit veel thuis en voel me een huisvrouw in een gevangenis. Op een gegeven moment ben ik zelfs naar cafe's hier in de buurt gegaan om te vragen of ze mensen zochten, maar hier wordt ik gehinderd door het feit dat mijn Ivriet niet perfect is. Ik begrijp veel en kan mezelf goed uitdrukken, maar in 5 maanden is mijn niveau natuurlijk nog niet geweldig goed. Ik hoor verhalen van mensen die wel een jaar naar werk hebben gezocht, dus zo slecht doe ik het nog niet, maar af en toe zakt de moed me in de schoenen. Maar ik heb geen keus, gewoon doorzetten, in de hoop dat er op een gegeven moment toch een leuke baan langskomt.
Volgende keer meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten