dinsdag 21 oktober 2008

Foto's!

Eindelijk wat foto's van ons verblijf in Israel! Boaz heeft gister besloten dat hij wel kan beginnen met staan, dat hij biscuitjes lekker vindt en zonder te stikken kan opeten, dat blijven liggen op zijn rug niet leuk is als hij wordt verschoond en dat hij soms zijn fles vast wil houden bij het eten. Dat hoef je niet uit te spreiden over een paar weken, dat kan ook allemaal in 1 dag.




Jarden heeft zich zondag overgegeven aan het koekhappen op een kinderdag voor Nederlanders in Israel. Jammer genoeg waren de Nederlandse lekkernijen zoals de pannekoeken droog en koud, dus hup, de prullebak in en een potje appelstroop en een pak hagelslag elk voor 5 euro is een beetje teveel van het goede. Ik had best wel wat van de dag verwacht wat betreft contacten opdoen, maar uiteindelijk heb ik welgeteld 1 telefoonnummer opgeslagen en ze woont ook nog bijna anderhalf uur rijden hier vandaan. Niet voor herhaling vatbaar, maar we zijn wel weer een ervaring rijker.



En natuurlijk een foto van de auto. En nee, we hebben geen bon op de ruit, is gewoon reclame!


Foto's van de omgeving volgen snel. Daar zijn we het allebei over eens: de omgeving is prachtig, veel natuur en overal plekken waar je kunt wandelen, fietsen of picknicken.

woensdag 15 oktober 2008

Wennen

Het is wel wennen hoor, wonen in een nieuw land. De eerste paar weken werden gekenmerkt door lekker naar het strand en zwembad gaan, vakantie vieren. Tussendoor moesten er ook allerlei administratieve dingen geregeld worden, zoals inschrijven in Israel, verzekeringen en werkvergunning aanvragen en aanmelden voor school. Eerlijk gezegd is vooral Benjamin hiervoor op stap geweest, omdat ik de taal nog niet goed genoeg beheers om te begrijpen wat er wordt gezegd en om duidelijk te maken wat ik nou eigenlijk wil. Deze week ben ik er toch eens op uit geweest om bij de gemeente van Mevasseret een kopie van Benjamins Israelische bewijs van burgerschap langs te brengen om zo Jardens inschrijving op school rond te krijgen. Simpel, zou je denken, kan niks fout gaan. Nou, dat heb ik geweten... Ten eerste was de dame die ik moest hebben niet aanwezig, ze was naar de bank en moest daarna tassen ophalen (zover ik het goed heb begrepen...) De dame die mij wel kon helpen dacht eerst dat ik een schoolpasje voor Jarden op kwam halen, dat was niet wat ik nodig had. Ik in mijn beste Ivriet uitgelegd waarvoor ik kwam, want Engels is niet iets wat de meeste Israeli's goed beheersen. Ook maar goed voor mij, anders zou ik snel verleid kunnen worden om Engels te gaan spreken, iets wat ik mezelf verboden heb, tenzij het echt niet anders kan. Mij begreep ze goed, maar toen ging ze allemaal vragen stellen waarvan ik blijkbaar niet alles goed heb begrepen, want ze kon de kopie niet aannemen en doorgeven aan de dame in kwestie. Benjamin nog geprobeerd te bellen om hem met de behulpzame dame te laten praten (alles wat ik niet voor elkaar krijg en waar moeilijk over gedaan wordt, krijgt hij binnen 2 seconden geregeld, vaak nog met extra's erbij) maar ik kon hem niet te pakken te krijgen. Ik dus onverrichte zake weer op weg naar huis, Benjamin belde dat hij zelf nog wel even langs zou gaan. Natuurlijk kreeg hij het meteen voor elkaar en het bleek dat ik op een vraag van haar, of Jarden vervoer naar school nodig heeft, ja heb gezegd! En we wonen 200 meter bij haar school vandaan. Zucht... Zo gaat het dus vaak en daarom schuif ik Benjamin vaak naar voren als er dingen geregeld moeten worden. Misschien wel stom, want zo leer ik het natuurlijk nooit, maar het schellt wel tijd en hoofdpijn.

Verder over het wennen, na de eerste weken van vakantiegevoel, kwam de aanloop naar de zoektocht naar een baan en een huis. Telkens weer iets om naar uit te kijken en te regelen. Zodra we eenmaal in ons huis zitten zal alles wel meer op zijn plaats vallen, denk je dan. Maar met het nieuwe huis komt niet meteen het gevoel van ik voel me thuis, wel ben ik blij met onze eigen plek. Maar er zijn nog geen vrienden, je bent nog niet bekend met de plek, je weet niet hoe je ergens moet komen en waar de juiste supermarkt zit, die goede produkten voor een lage prijs verkoopt (een soort Israelische Lidl ;)). Afgelopen week was daarom even een dieptepunt voor mij, ook omdat ik ziek werd. Waarom zijn we gegaan? Ik mis Nederland, waar ik alles ken en waar alles makkelijk is. Zelfs mijn jeugdherinneringen komen sterk naar boven en ik mis de weilanden en de straten waar ik vroeger speelde (hoewel ik blij was dat ik toendertijd diezelfde straten achter me kon laten: ook weer het gevoel van ik wil iets nieuws, er is meer). Veel dingen zijn hier gewoon anders: de natuur, de mentaliteit van de mensen, het klimaat, het verkeer en hoe mensen hier leven. Dat was wat ik juist zo graag wilde toen ik uit Nederland vertrok, maar het valt me zwaarder dan ik had gedacht, het is niet alleen leuk om alles nieuw te hebben, alles wat je kent bestaat ineens niet meer, je moet alles opnieuw leren.

Afgelopen week mijn eerste sollicitatiegesprek gehad (als account manager bij een telemarketing bedrijf), de reis er naartoe was ook weer een geval van totale miscommunicatie. Ik wist waar ik moest zijn (dacht ik) en de buslijnen en tijden hadden we van tevoren uitgezocht. Helemaal volgens het boekje, zodat er niks mis zou kunnen gaan. Ik had de juiste bus naar Jeruzalem, waar ik het juiste kaartje kocht en ook in de stad pakte ik de juiste bus. Allemaal zelf gedaan en zelf gevraagd, helemaal goed. Ik moest op nr 1 Shderot Golda Meir zijn, de buschauffeur wist waar ik uit moest stappen. Ik was precies op tijd bij nummer 1. Maar geen IDT Global Services, het bedrijf waar ik moest zijn. Wel een tandartspraktijk en veel chassidische mensen, ik was midden in een ultra orthodoxe wijk beland. Hmm, dit kon niet goed zijn. Het telefoonnummer van IDT was niet bereikbaar, netzomin als alle opties die je kon kiezen via het algemene nummer. Mooi is dat. Benjamin gebeld, die mij zo goed en zo kwaad als hij kon probeerde te helpen via de routebeschrijving op de IDT website. Ik weer in de bus verderop de straat in, de buschauffeur heeft blijkbaar gezegd dat ik er bij de volgende halte eruit moest, maar ik dacht dat hij zei dat hij zo aan zou geven waar ik eruit moest... Helemaal de ring op met de bus, op weg naar de volgende ultra orthodoxe wijk, een lieve mevrouw in de bus legt me uit hoe ik terug moet komen en waar ik wel moet zijn. Met een andere bus weer terug en nu in ieder geval bij het industrieterrein waar ik moet zijn. Nu het juiste gebouw nog... Ierdereen die ik het vraag weet het ongeveer, maar niet goed genoeg, zodat ik blijf rondzwerven en nu toch echt gefrustreerd begin te raken. Uiteindelijk weet iemand mij toch de juiste weg uit te leggen en zijn aanbod om mij er met zijn auto naartoe te brengen sla ik vriendelijk maar resoluut af. Dat moet ik er niet ook nog eens bij hebben, een mogelijkheid dat ik een nare Israeli van me af moet slaan. Anderhalf uur na de afgesproken tijd kom ik eindelijk aan bij het gebouw van IDT, helemaal aan het andere eind van de straat, waarschijnlijk tellen ze aan beide kanten vanaf nummer 1. Geen probleem dat ik te laat ben, we doen het gesprek gewoon nu. Het gesprek verloopt prima, maar het blijkt dat je bij deze baan goed uitgebuit wordt: je werkt 9 uur per dag aan de telefoon, voor weinig geld (in de advertentie stond: goede betaling met extra's), geen extra's zoals een telefoon of lease auto, geen ziektekosten, geen pensioen, je kunt zelf elk moment ontslaan worden, dus geen contract, maar zelf moet je een boete betalen als je binnen 6 maanden vertrekt. Zelfs mijn jarenlange werkervaring leveren geen beter betaling op, er valt niet te onderhandelen. Dit doen we dus maar niet. Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet op zoek naar een baan.

Er is nu nog een ander sollicitatiegesprek over en ik hoop van de andere solliciaties ook nog iets te horen na de feestdagen, want anders lijkt het net een bodemloze put waar ik oneindig reacties op advertenties ingooi.

Er zijn natuurlijk ook goede dingen: we hebben vanaf morgen onze eigen auto! Met dank aan mijn lieve moeder en oma. Zondag gaan we naar een kinderdag voor alle Nederlanders en hun kinderen die in Israel wonen, waar we wat toekomstige Nederlandse vrienden hopen te maken, ook voor Jarden. En vandaag heb ik op straat iemand ontmoet met een kindje bijna net zo oud als Boaz. Ze zou zomaar mijn eerste zelf gevonden vriendin in Israel kunnen worden!

zondag 5 oktober 2008

Alles Nieuw

Zo, daar zijn we weer! Even een poosje uit de lucht geweest in verband met verhuizing, de aanloop daarvan en het neer laten dwarrelen van het verhuisstof. Maar, we zitten in ons eigen huis! Nog wel zonder wasmachine, bank en stoelen en morgen zonder koelkast, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben tenslotte bedden, kasten om onze spullen in te stoppen, stromend water, een computer met internet en een telefoon. En dat allemaal in een leuk huis, waar ook Jarden en Boaz het al erg naar hun zin hebben. Woensdagavond zijn we door Avishai, een vriend van ons, hier naartoe gebracht en de volgende dag hebben we Jarden ingeschreven voor school. Vrijdag is ze met een kleine traktatie voor de kinderen in haar klas naar school gegaan, in een nieuw t-shirt met school logo en ze kwam vrolijk thuis. Er zijn dieren op school: visen en vogeltjes en de school is van binnen versierd met allemaal mooie dingen gemaakt door de kinderen. Ze zit in klas B3 en de kinderen zijn erg enthousiast en willen graag met haar spelen (daar hebben de zakjes snoep die ze heeft uitgedeeld natuurlijk ook aan meegeholpen :) ). Btekent natuurlijk ook weer nieuwe boeken kopen, die ze deze keer gelukkig niet elke dag mee hoeft te slepen naar school. De kinderen hebben daar een laatje waar ze hun spullen in kunnen leggen. De school is hier 200 meter vandaan, over een poosje kan ze alleen naar school heen en teruglopen. Vandaag is er al een vriendinnetje komen spelen die hier in de straat woont, dus we hopen dat ze het hier meer naar haar zin krijgt dan op haar vorige school.

We hebben voor we hier kwamen groot ingeslagen bij een electriciteitswinkel, waar de dames met plaknagels (met altijd de nagel van de ringvinger versierd met een bloemetje) achter een computer je bestelling verwerken en iedereen staat te dringen om geholpen te worden. Wat hebben we moeten kopen: een koelkast, wasmachine, waterkoker, tosti ijzer (Jarden kan niet zonder), staafmixer (Boaz kan niet zonder), sinaasappelpers (dachten we niet zonder te kunnen, maar staat nog onaangeraakt in de kast), strijkijzer en strijkplank. Goedkoper dan waar we het hebben gekocht konden we het niet krijgen, maar helaas betekent dit wel dat we tosti ijzer en de waterkoker al hebben moeten ruilen, de koelkast met een deuk is bezorgd, morgen wordt opgehaald en pas over een week wordt vervangen en dat de wasmachine ook een deuk heeft en het nog niet duidelijk is wanneer deze wordt vervangen. Dat was dus een bad vol met was doen vandaag, die nu overal in huis uit hangt te druppen en waarschijnlijk over 3 dagen wel droog is. O ja, de stoelen die we bij de eettafel hebben gekocht zwerven ergens tussen Netanya en Jeruzalem zodat we heel lief van de verhuurders 3 klapstoeltjes te leen hebben gekregen, omdat we anders nergens kunnen zitten. We kijken televisie op een deken op de vloer, gezellig met Mini de cavia tussen ons in. Positieve dingen zijn er natuurlijk ook: we hebben een mooie eettafel, een televisie met gratis kabel (was niet afgesloten na de vorige huurder), een computer met internet en webcam en een huistelefoon. En we hebben ook allebei een mobiele telefoon. Dit allemaal vooral dankzij de geweldige hulp die we van onze ouders krijgen! Een bedanje is wel op zijn plaats!

En... ik ben uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Er is nog geen datum geprikt, maar het gaat om administratief werk vanuit huis voor Amerikaanse bedrijven. Dit zou prima zijn voor de komende tijd, omdat we nog geen opvang hebben voor Boaz en Jarden en ik wil natuurlijk wel aan de slag. Later meer hierover. Nu gauw slapen, want de klok is hier gister een uur terug gezet (zitten we nu op de Nederlandse tijd) en ook al staat er op de klok 10 uur, ik voel me alsof het al 11 uur is.

Nog 1 laatste ding: Boaz kruipt, beetje stuntelig nog, maar toch. En hij krijgt twee boventanden, zodat hij mooie rode billetjes heeft.