tag:blogger.com,1999:blog-1711160470634608732024-03-19T03:55:31.236-07:00Wij gaan naar Israel!Op 10 augustus 2008 begon ons nieuwe leven in Israel. Een geweldig avontuur, maar veel te ver weg voor familie en vrienden die achterblijven in Nederland. Via dit blog kan iedereen ons toch een beetje volgen.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.comBlogger66125tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-40394707260058588792023-12-09T14:28:00.000-08:002023-12-10T03:48:49.750-08:007 oktober 2023<p>Ik kan niet geloven dat er al 2 maanden voorbij zijn gegaan sinds 7 oktober. Dat in 2 maanden het leven van totale chaos, angst en onzekerheid is neergedwarreld en er weer ruimte is voor muziek, blijdschap, rust en regelmaat. Mijn plan voor zaterdagochtend 7 oktober was dat ik mijn laatste knipje in mijn kaart voor het zwembad in Shoresh zou maken, de laatste dag dat het openluchtzwembad open was tot de lente weer komt. Het seizoen afsluiten met een uur in het water onder de blauwe lucht terwijl de meeste mensen nog liggen te slapen of net wakker worden. Ik was eigenlijk al wat te laat opgestaan maar wilde toch gaan - dat ik die laatste 60 shekel niet zou verliezen :) - en sowieso, een uur zwemmen in de open lucht zorgt ervoor dat ik een boost van energie en positiviteit krijg. Die punten zocht ik in een leven waar ik niet meer tevreden was met waar ik woonde, de mensen in het land en waar de regering het land naartoe stuurde. Ik voelde me gevangen, ook in mezelf, dat ik mezelf er niet toe kon brengen om een nieuwe woon- en werplek te zoeken en dat ik mij mee liet slepen in negatieve gedachten. De ochtend van 7 oktober zorgde ervoor dat dat in een keer aan de kant werd geveegd. Ik krijg een bericjte van een Nederlandse vriendin die bij mij in de buurt woont, "Het is weer een zooitje. Raketten, ik zit bij de tv. Hoor je de boemen?" Die hoor ik inderdaad. Ver weg, maar ik hoor ze. Ik ga door met mijn voorbereidingen om naar het zwembad te gaan, want dit zal zo wel weer overgaan en de raketten worden toch niet richting Jeruzalem gestuurd, zoals altijd. Zoals bijna altijd, want soms komen ze deze kant op. En ze komen deze kant op. Rond 9 uur beginnen de luchtalarmen ook hier af te gaan. Vanaf het moment dat het luchtalarm afgaat heb je een bepaalde tijd waarin je naar de veilige ruimte moet gaan. Des te dichter je bij de plek van afvuren zit, des te minder tijd heb je om naar de veilige ruimte te gaan. Voor raketten die vanuit Gaza worden afgevuurd, hebben we ongeveer anderhalve minuut. Mensen die in het gebied rondom Gaza wonen hebben 15 seconden. Als je buiten bent en er geen veilige ruimte in de buurt is, ga je op de grond liggen met je armen over je hoofd. Ook als je in de auto of bus zit, stap je uit en ga je op de grond liggen. In ons huis en gebouw is geen speciale ruimte die is gebouwd en tegen raketinvallen beschermt. Vanaf 1992 wordt er in elk huis een veilige kamer gebouwd, ons gebouw is daarvoor gebouwd en daarom is onze veilige ruimte het trappenhuis, waar we een paar verdiepingen naar beneden gaan, wat verder bij het dak vandaan. </p><p>Ik heb inmiddels het nieuws aangezet om te zien wat er nou eigenlijk aan de hand is. En daar begint zich langzaamaan te ontvouwen wat er gebeurt: Hamasstrijders en Gazaanse burgers zijn door het beveiligingshek gebroken met, zo blijkt pas minstens een week later, duizenden tegelijk. Met auto's, motoren, te voet, met paramotors en ook via de zee. Met wapens, raketten tegen tanks, machinegeweren, handgranaten en schietende drones. En met instructies om zoveel mogelijk burgers te vermoorden en te kidnappen, schade aan te richten en spullen te stelen. Niet alleen dat, maar ook om dit op zo'n manier te doen dat er zoveel mogelijk angst en pijn wordt veroorzaakt, niet alleen bij de slachtoffers, maar ook voor wie kijkt naar de beelden en de verhalen hoort. Veel wordt live gefilmd door de terroristen zelf, velen hadden een body cam of Go-Pro camera waarmee ze alles filmden en veel daarvan daarna online publiceerden, via Telegram, gestreamd via facebook accounts of live via een videogesprek met een familielid van de mensen die op dat moment worden gemarteld, verkracht of vermoord.</p><p>Op de verschillende nieuwszenders is van al deze beelden niets te zien. Via een van de verslaggevers horen we dat er een enorme dissonance is tussen wat er op het nieuws wordt getoond en wat er op de sociale media voorbij komt. Dit wordt met opzet gedaan. Screeners bij de nieuwszenders kijken welk nieuwsmateriaal er binnenkomt en daarna wordt geselecteerd wat er op het nieuws wordt getoond. De beelden waarmee de sociale media wordt overspoeld zijn te gruwelijk om op tv te tonen en het hele land is ook zonder de beelden al totaal overspoeld door angst en ongeloof. Ook is het duidelijk dat het leger en de overheid net als elke burger totaal verrast zijn, want urenlang is er geen zichtbare actie van het leger of reactie van de overheid. Behalve dan: het is oorlog. Ja, dat hadden we zelf ook al ontdekt. Veel later, bij het vrijkomen van verhalen van mensen die in het oorlogsgebied zelf woonden of er juist naartoe gingen om te helpen, blijkt dat er vrij snel speciale troepen van het leger actief zijn om de terroristen uit te schakelen, maar veel soldaten gingen ook vanuit zichzelf, met of zonder versterking. Om te kunnen helpen waar ze konden om de burgers te beschermen. </p><p>Het beveiligingshek tussen Gaza en Israel wordt door camera's en sensoren bewaakt. Het is geen hermetisch afgesloten hek, er zijn overgangsplekken waar onder andere dagarbeiders vanuit Gaza door heen en weer gaan. Op zaterdagochtend 7 oktober werd in Gaza besloten de aanval nu in te zetten, een inval waar ze al minstens een jaar voor aan het oefenen waren en waar Israel ook van op de hoogte was maar zich niet door bedreigd voelde. Het hek, de beveilingssystemen en het leger rondom de afscheiding zouden ons beschermen. Op die zaterdagochtend werden de beveiligingssystemen op en rondom het beveilingshek uitgeschakeld, waardoor er geen waarschuwingen naar de soldaten werden gestuurd dat het hek werd doorbroken. Deze soldaten zijn meisjes, wiens taak het is op controleposten naar de beveiligingscamera's te kijken en aan te geven wanneer er een signaal wordt gestuurd dat er activiteit is rond het hek. Hamasstrijders en burgers konden zo het hek doorbreken en de legerbases, kiboetsen en steden rondom Gaza werden binnengevallen.</p><p>Het was die ochtend een feestdag in Israel: Simchat Tora of Vreugde der Wet, waarop de Tora, de eerste 5 boeken van de Joodse bijbel, wordt gevierd. Deze feestdag wordt direct na Soekot, Loofhuttenfeest gevierd. Bovendien was het een zaterdag, een dag van rust, zoals de zondag in Nederland en de dag waarop het 50 jaar was geleden dat de Yom Kipoer oorlog begon. Ook die dag 50 jaar geleden, waren veel Israelische soldaten met verlof. Dat zorgde ervoor dat het leger nog erger verrast werd en het lang duurde voor er gecoordineerd actie werd ondernomen. Op die dag was het een totale chaos en het leek of het land overspoeld werd door terroristen die vermoorden, verbranden, verkrachten en plunderen, zonder dat iemand ingreep. Dat was mijn gevoel nog steeds tijdens de eerste dagen daarna. Ik durfde de deur niet uit en zelfs als ik mijn hoofd over de rand van het balkon stak als ik geluid hoorde beneden, was ik bang dat er beneden iemand zou staan die een kogel door mijn hoofd zou schieten. En ik bevond me niet eens in het gebied waar de terroristen rondliepen. </p><p>Ik ben iemand die geen nieuws kijkt, omdat ik mijn hoofd liever met andere dingen vul, maar die dag en de dagen daarna kon ik mezelf niet niet van het scherm losmaken. Zelfs naar de keuken gaan of naar de wc voelde alsof ik iets cruciaals had gemist in de tijd dat ik niet het nieuws volgde, alles om maar een soort van grip op de realiteit te krijgen en te weten waar er wat gebeurde. In Israel en de Palestijnse gebieden wonen Palestijnen, Joden en alles wat daar tussen zit, door elkaar. Of beter gezegd, naast elkaar, in het geval van de Palestijnse gebieden soms gescheiden door een hek of afscheidingsmuur, maar in het grootste gedeelte van Israel dorp naast dorp, stad naast stad. Er zijn een paar dorpen en steden waar Palestijnen, Joden en alles wat daar niet toe behoort, gemengd wonen of in verschillende wijken naast elkaar, zoald Lod, Ramle of Jeruzalem. Er zijn ook geen gemengde scholen, op een paar uitzonderingen na. Palestijnen, Joden en wie daar niet toe behoort sturen hun kinderen naar een Palestijnse, Joodse of soms Christelijke school. Pas op de universiteit of hogeschool komen alle groepen samen. Gemengde vriendschappen komen ook bijna niet voor, laat staan een relatie of trouwen en kinderen krijgen. Naast het dorp waar ik woon, Mevasseret Zion, vlakbij Jeruzalem, zijn de buurdorpen Palestijns: Abu Gosh en Eejn Nekuba en Eejn Raffa. Ik moet eerlijk zeggen dat ik geen probleem heb om in Abu Gosh rond te rijden en lopen, naar winkels te gaan en met mensen te praten, maar dat ik nog nooit in Eejn Nekuba en Eejn Raffa ben geweest, ik heb er alleen omheen gewandeld. Waarom? Omdat toen ik hier net kwam een vriendin die hier is opgegroeid, zei: in Abu Gosh wonen vriendelijke Palestijnen die samen willen leven met Joden, in Eejn Nekuba en Eejn Raffa wonen vijandige Palestijnen. Ik hoor van vrienden die wel in de twee dorpen zijn geweest die ik als "no go zone" beschouw, dat het leuke plekken zijn, de mensen zijn vriendelijk en het eten is lekker. Er is bij mij dus angst die nergens anders op is gebasseerd dan iets wat een vriendin ooit heeft gezegd. En zo wonen heel veel mensen hier, met angst voor andere mensen. En die bestaande angst zorgde ervoor dat op 7 oktober, toen Hamasstrijders en Gazaanse burgers Israel moordend, verminkend, verbrandend, verkrachtend en gijzelaars nemend introkken, iedereen bang was dat dit nu ook hun lot zou worden, vooral omdat er ook ontzettend veel Gazaanse burgers meededen. Dit was geen oorlog van een leger, maar van een bevolkingsgroep. Ik dacht dat als Palestijnse burgers uit Gaza hier aan mee doen, ook de Palestijnse burgers die in de dorpen om ons heen wonen, hier aan mee zouden doen. Dat dat uiteindelijk niet gebeurd is, zegt iets in het voordeel van Palestijnen in Israel en de Palestijnse gebieden. Die zaterdag, waarop het hele land op zijn gat lag, op zijn kwetsbaarst was en er niet in slaagde zich te verdedigen, was het allerbeste moment om toe te slaan en eindelijk die verrekte Joodse staat omver te werpen en er een Palestijnse staat van te maken.</p><p>Die angst voor een Palestijnse aanval in het hele land was er de eerste paar weken: wie kun je vertrouwen? Wat denkt de Palestijnse kassamedewerkster? Is ze blij met wat er op 7 oktober is gebeurd of vindt ze het verschrikkelijk? Ik probeerde en probeer het nog steeds, om tijdens mijn interactie met een Palestijn erachter te komen wat hij eigenlijk denkt, aan welke kant staat hij? Aan de kant van samen willen leven, de ander in zijn waarde laten en als mens beschouwen met gevoelens en waarden die met die van hem overeenkomen, hoe moeilijk dat samenleven soms dan ook is? Of aan de kant van een radicaal fundamentalistische terrorostische organisatie die dood en verderf willen voor Israel en haar burgers en al moordend, verbrandend, verkrachtend, verminkend en plunderend rondraast. Maar dat weet je niet, want je vraagt er niet naar. Dit onderwerp snijd je niet makkelijk met een Palestijn aan. Ook ik vind het moeilijk om contact te hebben met mijn Palestijnse vriendin, die ik al jaren ken, we komen bij elkaar over de vloer, eten samen, gaan samen op uitstapjes en werken samen. Ongeveer een week na 7 oktober durfde ik eindelijk een berichtje te sturen, om te kijken hoe het met haar was en om te scannen hoe zij over de situatie dacht. En eerlijk gezegd vond ik het raar dat zij nog geen contact met mij had gezocht. Ik vind het moeilijk om aan te geven waarom, maar ik denk vooral omdat zij tot de bevolkingsgroep behoort die deze afslachting uitvoerde. Ze vond het verschrikkelijk wat er op 7 oktober was gebeurd maar zei in 1 adem dat het ook verschrikkelijk is wat er in Gaza gebeurt. En dat wilde ik eigenlijk niet horen. Want het kan me helemaal niks schelen wat er nu in Gaza gebeurt. Ik wil alleen maar erkenning voor wat er in Israel is gebeurd. Ik kan me niet anders indenken dat na alles wat er op 7 oktober is aangericht, ook door Gazaanse burgers, dat Gaza inclusief burgers platgegooid moet worden. Ik denk niet dat er ook maar 1 Gazaan is die nog sympathie voor Israel op kan brengen nu ze als ratten in de val zitten en alles vernield wordt en dat betekent voor mij dat elke Gazaan aan de kant van Hamas staat en dood aan Israel en haar burgers wil. Dat betekent dood aan mij, mijn kinderen en de mensen die ik hier lief heb. En dat ga ik niet laten gebeuren. Ik ben wel klaar met het mij inleven in hoe moeilijk de Palestijnen het hebben. Ik weet dat Israel geen lieverdje is, dat er veel foute dingen gebeuren en dat er net als Palestijnse fundamentalistische terroristen ook Joodse varianten rondlopen die wat mij betreft net zo slecht zijn en mogen oprotten met hun extremistische, dood aan de Palestijnen en dit land is van ons en jullie moeten oprotten standpunten, maar fuck it, de Palestijnen maken het ook wel erg moeilijk met zelfmoordaanslagen, het neersteken en neerschieten van burgers, politiemensen en soldaten. Er staat niet voor niks een muur met checkpoints op sommige plekken van waaruit de plegers van aanslagen komen. Wat is een juiste manier om mensen die slecht willen tegen te houden? Heeft de aanval van Hamas, de terroristische organisatie, ervoor gezorgd dat ik nu ook extremistisch en radicaal ben geworden en geen erkenning heb voor gevoelens en levens van Gazanen en degenen die de aanval van Hamas steunen? <a href="https://youtu.be/PgAq-9_4Rzs?si=co_MgZrHKexY8GQw">Dit filmpje</a> geeft uitleg over Gaza, hoe het is ontstaan, wie er de macht had en heeft en hoe een gedeelte van bevolking denk over leven in Gaza. Het geeft me wat hoop. Mosab Hassan Yousef, zoon van een van de mede-oprichters van Hamas, <a href="https://youtu.be/pjOEJumoABg?si=tjBA_MkajiOSCJnR">vertelt over Hamas</a> en hoe het was als kind onder het regime van Hamas op te groeien.</p><p>Weer terug naar 7 oktober. Waar elke groep Hamasstrijders en Gazaanse burgers zijn eigen opdracht had. Een gedeelte ging naar de legerbases waar soldaten in hun pyjama's worden vermoord of ontvoerd. De veilige ruimtes in sommige legerbases zijn betonnen bouwsel met vaak een opening aan beide kanten, om tegen raketten en kogels vanaf de andere kant van het beveiligingshek te beschermen, maar niet tegen terroristen die op de basis rondlopen. Soldaten die in de beveiligde ruimtes schuilden zaten in een open val. Er werden handgranaten en rookbommen naar binnen gegooid en terroristen stapten naar binnen en openden het vuur. Sommige, maar niet alle soldaten waren gewapend en wie geen wapen had, had eigenlijk geen kans. Ook met wapen waren de soldaten vaak niet in staat de golf van geweld te doorstaan. Veel soldaten zijn vermoord of ontvoerd. Of vermoord en daarna ontvoerd. Israel heeft als beleid dat het ook de lijken van Israelische burgers terug wil, om wie er is omgekomen een waardige begrafenis te geven en om de nabestaanden hun geliefd persoon terug te geven en zo iets af te kunnen sluiten. Dit weet Hamas en ontvoert daarom ook lijken. Als ruilmiddel, om druk uit te oefenen en om te manipuleren.</p><p>Een gedeelte van de Hamasstrijders en Gazaanse burgers ging naar <a href="https://youtu.be/Taab_3a3124?si=XVk1O1SmhQ9-SI2S">kiboetsen</a> en steden rondom Gaza. Mensen die ze onderweg daar naartoe tegenkwamen in auto's of op straat lopend, werden neergeschoten. Huizen werden verbrand om de mensen uit hun veilige ruimtes te jagen en om ze daarna op te wachten terwijl ze uit het raam klommen of zich ergens tussen de struiken verstopten. Kinderen worden voor de ogen van hun ouders, broers of zussen vermoord, verkracht en gemarteld, ouders worden voor de ogen van hun kinderen en partners vermoord, verkracht en gemarteld, mensen worden levend verbrand, soms terwijl ze aan elkaar gebonden zijn. Een baby werd in een oven gestopt waar hij levend is gebraden. In een van de filmpjes die door de terroristen zelf is gefilmd, werd een huis van een familie binnengevallen waar eerst de ogen van de vader werden uitgestoken, daarna de borsten van de moeder werden afgesneden en daarna een hand en een voet van de kinderen werden afgehakt. Daarna trokken de terroristen de koelkast open en gingen iets te eten. Mensen van Zaka, de organisatie die verantwoordelijk is voor het ruimen van de lijken, <a href="https://youtu.be/ptL6KvnDmjs?si=78fmnJUqI_2SiMZ2">vertellen over wat ze aantroffen</a>, ook <a href="https://youtu.be/pCK49QIVc9U?si=r7suFHgfTxfM4g4J">Jamal Varaki</a>. </p><p>Op sommige kiboetsen waren er groepen mensen die een gewapende brigade vormen en die op tijd beseften wat er aan de hand was, dat het niet alleen om raketten ging, maar dat er gewapende terroristen rondom of in de kiboets waren en met de weinige middelen die ze hadden, de strijd aangingen en zo levens hebben gered. Als een soort laatste beschermingslijn tussen terroristen totdat deze bij burgers zonder wapens zouden komen.</p><p>Overal en door iedereen werd er geprobeerd hulpdiensten en het leger in te schakelen, Israeli's hebben een diep vertrouwen in de betrouwbaarheid, kracht en het kunnen van het leger. Op die dag dachten veel mensen, terwijl ze zich schuil hielden of aan het vechten waren: nog even en dan komt het leger wel. Maar het leger kwam niet. Hulpdiensten werd gezegd niet het gebied in te gaan omdat de hoeveelheid indringers onvoorstelbaar was en op alles wat rondliep of -reed schoten, met het soort wapens dat ook hulpdiensten zoals politie hier niet tegenop konden. En het leger? Ik snap nog steeds niet waarom het zo lang duurde voor het leger echt zichtbaar en massaal in actie kwam. Overal in het land was het in de ochtend al duidelijk, ook voor wie zich aan de Shabbat rust houdt en geen telefoon gebruikt of nieuws kijkt, de luchtalarmen zorgden hier wel voor, dat er iets extreems aan de hand was en de Shabbat rust mag verbroken worden in geval van levensbedreigende gebeurtenissen. Dat was dit. Omdat er geen reactie of actie kwam op de telefoontjes, appjes of mails naar de officiele instanties, begonnen mensen de verslaggevers op het nieuws om hulp te vragen. In uitzendingen waren er live telefoongesprekken met mensen die in de veilige ruimte zaten en fluisterend vertelden dat er mensen in of rond hun huis rondliepen, Arabisch pratend, schietend, schreeuwend, dat er brand was in huis en of er alsjeblieft hulp ingeschakeld kon worden.</p><p>De laatste groep Hamasstrijders en Gazaanse burgers ging naar het muziekfestival Nova, vlakbij kiboets Re'im. Een jaarlijks muziekfestival dat begon op vrijdagavond en in de vroege ochtend, terwijl de meeste mensen nog aan het dansen waren, begonnen de regen van raketten boven het festivalterrein. Op filmpjes van festivalbezoekers zie je rook in de lucht van de raketten en ook een paramotor. Sommige mensen denken dat de knallen bij het festival horen, maar al snel gaat de muziek uit en wordt iedereen verzocht te schuilen. Een aantal mensen blijft en denkt, dit gaat zo wel weer over en een gedeelte gaat richting de auto om naar huis te gaan. Dan begint het schieten, eerst nog in de verte, maar al snel komt het dichterbij. Op het moment dat zelfs de politie die het festival bewaakt, vlucht en zegt dat iedereen moet rennen voor zijn leven, is het voor de mensen die dit hoorden, duidelijk dat het een zaak van leven of dood was. Er zijn duizenden bezoekers bij het festival en op de smalle toegangsweg naar het festival ontstaat vrij snel een file. Door het schieten beginnen mensen in paniek te raken en weten niet of ze in de auto moeten wachten, door de velden moeten rijden of uit de auto te stappen en weg te rennen. De terroristen komen van verschillende kanten aanrijden in pick-up trucks volgeladen met wapens en ammunitie en een aantal komen met paramotors. Een gedeelte komt de wegrijdende festivalgangers tegemoet rijden en worden vermoord. Ze dachten dat ze op weg naar veiligheid waren, weg van de raketaanvallen en het schieten, maar rijden recht in een val. De terroristen vermoorden iedereen, checken of mensen dood zijn of dat ze alsof doen, niemand die in de auto zit op de weg naar het festival en niet rennende heeft geprobeerd te vluchten, overleeft de moordende, verkrachtende, verminkende en ontvoerende golf. De mensen die te voet vluchten, rennen door de open velden en proberen te schuilen in greppels, in de bosjes, alles wat maar iets van dekking geeft, om de regen van kogels die aan alle kanten voorbij schieten, te ontkomen. Sommige mensen rennen richting de kiboetsen in de buurt met het idee dat ze daar veilig zullen zijn. Niet wetende dat ze ook daar in de fuik van de slachtpartijen lopen. Ook op het festivalterrein zelf, waar mensen schuilen onder het podium, in de chemische toiletten, in tenten, caravans, in vuilniscontainers of alles wat maar een soort van veilige schuilplaats lijkt, komt diezelfde golf aan. Van Hamasstrijders en Gazaanse burgers die vermoorden, verkrachten, ook nadat het slachtoffer is vermoord, ledematen afhakken en mensen verbranden. Een meisje wordt door verschillenden mannen verkracht, van de een naaar de ander gegooid, terwijl haar vriend toe moet kijken. Als een van hun een geluid maakt gaan ze eraan, wordt er geschreeuwd. Alles wordt gefilmd met de telefoon van het meisje en naar haar familie gestuurd. Het meisje wordt aan het eind vermoord. Er zijn <a href="https://www.instagram.com/seven10stories/" target="_blank">verhalen van overlevenden</a> die uren in een schuilplek hebben gezeten en alles wat er om hen heen gebeurde, hebben gehoord, gezien, geroken en gevoeld. Ze vragen zich af hoe ze dit in godsnaam hebben overleefd en waarom zij niet zijn ontdekt en vermoord. </p><p>Ouders, familie, vrienden zoeken in alle ziekenhuizen naar hun geliefden, of proberen zo dicht mogelijk bij het festivalterrein in de buurt te komen om iets, wat dan ook te horen of zien. Sommige mensen stappen in de auto en rijden richting het festivalterrein, om te redden wie er te redden valt, met gevaar voor eigen leven. Een man is 15 keer heen en weer gereden van de omgeving van het festival naar een veilige schuilplaats in de buurt. Elke keer met een auto vol festivalgangers die schuilden of op de vlucht waren. Veel mensen durven niet uit hun schuilplek te komen, omdat sommige Gazanen als Israelische soldaten zijn verkleed of door in Hebreeuws te spreken proberen mensen uit hun schuilplaats te lokken.</p><p>Vijf vrienden van mijn dochter en haar vriend zijn ook op het festival, ze zouden met de hele vriendengroep van 12 man gaan, maar niet iedereen wilde uiteindelijk. Mijn dochter en haar vriend gelukkig ook niet. Ze laat mij de appjes zien in de vriendengroep, waarin heen en weer wordt geschreven over wie er meegaat naar het festival. Het laatste berichtje is van mijn dochter: "Is iedereen oke?" Het wordt duidelijk dat 5 van de groep met z'n allen naar het festival zijn gereden. Mijn dochter is in alle filmpjes die er vrijkomen op zoek naar de Jeep van 1 van de vriendinnen, want daar zijn ze vast mee gereden en daar kunnen ze ongetwijfeld mee ontsnappen, want die kan over alle rijden en dan voel je nog steeds niets, zegt ze. De hele tijd is ze in contact met vrienden uit het groepje om er achter te komen of er nieuws is, er worden lijsten gepubliceerd met namen van overlevenden en wie er overleden is, gebaseerd op verhalen van festivalgangers die het gelukt is levend terug te komen. Ze zoekt naar een teken van leven, dood, of wat dan ook, alles wat maar een einde aan het niet weten maakt. Ze kijkt filmpjes waarvan ik liever niet wil dat ze ze ziet, maar ze zoekt naar een glimp van een van hun of van de auto. Na vijf dagen belt een vriendin om te zeggen dat 2 vrienden zijn geidentificeerd als vermoord. Een paar uur later wordt duidelijk dat ook een derde vriend is geidentificeerd als vermoord. De volgende dag worden ze begraven. Twee vrienden, een stel, worden samen begraven. Volgens beide families was dat de makkelijkste beslissing in het hele proces. Ik rijd mijn dochter naar een van haar vriendinnen en samen rijden ze naar de begrafenissen, waar ze ook spreken. Drie van de vrienden die op het festival waren, zijn gedeelte van de legergroep van de vriend van mijn dochter. De legergroep is de ochtend na 7 oktober gerecruteerd, net zoals de meeste soldaten tot 40 jaar die hun diensttijd er al op hebben zitten, maar nog steeds oproepbaar zijn in tijden van oorlog. Omdat ze gerecruteerd zijn, kunnen ze niet naar de begrafenissen. Ze hebben in de ochtend een stukje geschreven en gestuurd voor elk van de overleden vrienden en hun vrouwen of vriendinnen gaan naar de begrafenissen om dit voor te dragen. Mijn hart breekt voor mijn dochter en haar vriend. Diezelfde avond wordt duidelijk dat ook een vierde vriendin uit het groepje is geidentificeerd als vermoord. De volgende ochtend rijd ik mijn dochter naar de vierde begrafenis in twee dagen. </p><p>Ondertussen wordt er iets meer bekend over wat er met de vrienden op het festival is gebeurd. De vader van 1 van de vermoorde vriendinnen is een bekend zakenman, die een succesvol bedrijf heeft opgericht waar ook veel Palestijnen werken. Hij ziet het samenwerken naar een gemeenschappelijk doel als een manier om het mogelijk te maken samen te leven. Uitgerekend zijn dochter wordt vermoord. Hij gaat met 1 van de oud generaals uit het leger op het moment dat het nog totaal onveilig is om het gebied binnen te gaan, naar het festivalterrein. Hij wil weten wat er met zijn dochter en haar vrienden is gebeurd. Ook hij heeft eerst op allerlei manieren geprobeerd uit te vinden waar ze is, via het localiseren van haar telefoon, tot het via contacten proberen te achterhalen of ze is ontvoerd. Hij weet via het localiseren van de telefoon van zijn dochter de auto te vinden waarin ze zaten op het moment dat ze werden vermoord. <a href="https://www.youtube.com/watch?v=DJf06V0hzMQ" target="_blank">Hij vertelt</a> dat de auto van drie kanten is beschoten met verschillende wapens. Op een laatste filmpje die de vijf hebben gemaakt is te zien dat ze met z'n vijven in de auto zitten en weg van het festival rijden. Je ziet zijn dochter lachend op de achterbank zitten, aan de andere kant een vriendin die zichtbaar bang is en haar hoofd op de arm van de vriend die in het midden zit, legt. De vriend die de bestuurder is, zegt dat ze niet bang hoeft te zijn en dat hij ook met deze auto heel snel kan rijden, sneller dan de anderen. Ze gaan er vanuit dat ze richting de veiligheid rijden, in gesprekken en berichtjes die ze naar familie stuurden, vertellen ze dat ze niet bang hoeven te zijn, dat ze rijden en dat er politie voor ze rijdt. Maar ze rijden recht in de val. Het laatste wat je op het filmpje hoort is: "Rechts of links, rechts of links?" Waarschijnlijk om te proberen om van de weg te gaan en te ontsnappen. Nu de auto is gevonden, blijkt ook dat ze niet met de Jeep zijn gekomen, maar met de Nissan Micra van een de vrienden, omdat ze daar met z'n vijven in passen. In de Jeep kun je met vier man zitten met riemen aan. Mijn dochter is er van overtuigd dat als ze met de Jeep waren gekomen, ze nog in leven waren. Over de vijfde vriend blijft het lang onduidelijk wat er is gebeurd en waar hij is. We horen later dat de familie tweemaal is geinformeerd dat hij is gevonden en als vermoord is geidentificeerd, maar tweemal blijkt dit niet het geval te zijn. De eerste keer worden zijn portemonnee en sleutels gevonden naast het lichaam van zijn vriend en er wordt aangenomen dat hij het is. De tweede keer wordt er op basis van oorbellen in het linkeroor aangenomen dat hij het is. De familie heeft DNA afgegeven, maar er is in dit geval niet gecheckt of het DNA van de lichamen die ze hebben gevonden, hiermee overeenkwam. Gelukkig drong de vader er twee keer op aan om het lichaam te zien en te identificeren, vaak werd gezegd aan de families dat het beter is het lichaam niet te zien omdat het erg verminkt was, anders had de familie iemand anders begraven. Ik vraag me af in hoeveel gevallen dit ook werkelijk gebeurd is. Pas na een paar weken wordt aangegeven dat de vijfde vriend is <a href="https://stories.bringthemhomenow.net/">gekidnapt naar Gaza</a>. </p><p>In de nacht komen mijn dochter en haar vriend bij mij. Ik wilde dat mijn dochter bij mij zou zijn nu haar vriend opgeroepen was. En sowieso, ik wilde mijn twee kinderen bij mij hebben. Ook al is de gedachte om naar buiten te gaan en in de auto te rijden angstaanjagend, want wie weet wat je onderweg tegenkomt. Ze vertellen dat er bijna geen auto op de weg was en dat wie er reed, allemaal vrij langzaam in dezelfde baan reed. Elke auto die aan de kant staat, wordt met argwaan voorbij gereden, in 1 klap is iedereen een potentiele mordenaar geworden. Ze rijden eerst naar de ouders van haar vriend, die in een buurt in Jeruzalem wonen, waar rondom ook veel Palestijnen wonen en niet een van de aangenaamste buurten is. Ik was echt bang dat ze naar het hol van de leeuw reden, maar ik kon niet verwachten dat hij niet zijn ouders zou bezoeken voordat naar het zuiden zou rijden om het leger weer in te gaan. Gelukkig ging het allemaal goed en komen ze veilig en heel bij mij aan. We zijn blij om bij elkaar te zijn, maar ook doodsbang, voor wat er komen gaat en omdat we morgen afscheid moeten nemen van de vriend van mijn dochter. Ze slapen die nacht samen in mijn bed, ik op de bank. Alles voelt als afscheid en een laatste keer. Maar dat kan ik niet laten merken en ik kan het niet zeggen. Ik vertel aan de vriend van mijn dochter dat ik trots op hem ben en dat zijn legergroep sterk is en dat ze dit gaan winnen en dat ik dankbaar ben dat ze ons beschermen met gevaar voor hun eigen leven. In de ochtend komt een van zijn vrienden in het leger en samen rijden ze naar het zuiden, naar een legerbasis dichtbij Gaza, waar niemand weet of het uberhaupt veilig is om daar met je auto zonder wapen, want die is op de basis, naartoe te rijden. Maar ze gaan, want het land en haar burgers moeten beschermd worden. Doodsbang waren ze, waren we allemaal op die ochtend, maar we geven elkaar een knuffel en nemen afscheid, weer met de woorden dat we trots zijn en dankbaar en dat we van ze houden. Ik dacht echt dat dit de laatste keer was dat we hem zagen en deze angst zat weken in mijn lijf, het maakte ademen moeilijk soms.</p>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-62657414293970526522012-01-09T09:22:00.000-08:002012-01-11T07:03:03.978-08:00Nog een Jaar...Vanaf het moment dat we in Israel kwamen wonen, moet ik elk jaar, samen met Ben, bij het Israelische Ministerie van Binnenlandse Zaken langs om mijn verblijfsvergunning te verlengen. Omdat ik niet Joods ben, mag ik in Israel wonen en werken omdat Ben Israeli is. Dit verandert na 4 jaar, wanneer ik kan kiezen voor de Israelische nationaliteit. <br />
<br />
Elk jaar, zo'n twee maanden voor mijn verblijsfvergunning verloopt, verzamelen Ben en ik documenten zoals salarisstroken, bewijs van inschrijving van Jarden en Boaz bij hun school en creche, rekeningen, huurcontract van ons huis, foto's en een "aanbevelingsbrief" van een familielid, waar om wordt gevraagd als bewijs dat ik in Israel woon en werk en ik samenleef met Ben. <br />
<br />
De foto's en de brief blijven de leukste onderdelen. Omdat ik altijd degene ben die foto's maakt, is een foto van ons 4-en zeldzaam. Door het jaar heen op familiefeestjes, waar de fotocamera's te voorschijn komen, gaat bij ons altijd als automatisch een alarmbel rinkelen: "We moeten op de foto als gelukkig gezin!" Boaz wordt uit zijn spel geplukt en Jarden vanachter haar bord met eten - zo, dat is ook weer geregeld voor dit jaar. <br />
<br />
En dan de brief. Mijn schoonzus was dit jaar zo lief om een brief te schrijven, waarin eigenlijk elk jaar hetzelfde wordt geschreven, maar dan net iets anders: wie ben ik en wat doe ik hier? We zijn er nu in getraind om de juiste balans te vinden tussen de waarheid en de hemel in prijzen... <br />
<br />
Met het hele pakket documenten gaan Ben en ik samen naar de afdeling van het ministerie in het centrum van Jeruzalem. Dat is elke keer een wedstrijd. Voor de afspraak waar je je documenten inlevert kun je alleen bij het ministerie terecht op bepaalde dagen en alleen tussen 8 en 9. Kom je daarbuiten, dan heb je pech. Dan wordt je, soms vriendelijk, soms niet, verzocht om een andere keer terug te komen. No mercy. <br />
<br />
Als je om kwart voor 8 aan komt lopen, staat er al een rij op de stoep voor de ingang van het ministerie. Zodra de deuren open gaan, loop je eerst door de detectoren en wordt je tas gecontroleerd (niets nieuws in Israel) en dan probeer je zo snel mogelijk de trappen op bij de juiste afdeling te komen om daar je paspoort of verblijfsvergunning in te leveren. Dat gaat gepaard met je niet door iemand anders in te laten halen op weg naar de afdeling en, daar eenmaal aangekomen, ervoor te zorgen dat iemand anders niet even snel voordringt bij het afgeven van je paspoort. Zodra dat is gelukt, heb je het vervelendste deel achter de rug en kun je rustig gaan zitten en wachten tot je wordt geroepen. De paspoorten worden netjes op een stapel bewaard, op volgorde van het moment van inleveren. Zodra de volgende aan de beurt is, wordt het bovenste paspoort van het stapeltje genomen en wordt de naam van de eigenaar van het paspoort geroepen. <br />
<br />
Zodra de stapel documenten met ons is doorgenomen, betalen we het bedrag voor het verlengen van mijn verblijfsvergunning en maken we een afspraak voor Het Verhoor, op een dag vlak voor het verlopen van mijn verblijfsvergunning. <br />
<br />
Vandaag was het De Dag Van Het Verhoor. De eerste jaren zaten we zenuwachtig te wachten op onze beurt, waarop eerst Ben aan een vragenvuur wordt onderworpen en daarna ik. Zenuwachtig, omdat we niet wisten wat we moesten verwachten en omdat, ook al hadden we niks te verbergen, het toch altijd voelde of er werd gespeurd naar niet overeenkomende feiten of gebeurtenissen uit onze verhalen. En dan wordt het ineens spannend om op te noemen wie je vrienden zijn, waar je je boodschappen doet en wanneer je de laatste keer iets voor je man hebt gekocht. Want jeetje, ik koop nooit iets voor Ben, maar dat komt natuurlijk erg verdacht over! En in welk jaar zijn we ook alweer getrouwd? Dat is helemaal fout om niet te weten! Ben en ik zijn inmiddels gepokt en gemazeld: we nemen van tevoren al deze cruciale gegevens door en spreken af wat we gaan zeggen. <br />
Het begint slecht: we beginnen een uur later en de afdeling gaat gewoon dicht voor de lunch om 12 uur, ook al hebben we een afspraak om half twaalf en staan we al sinds die tijd te wachten. Maar als we dan uiteindelijk aan de beurt zijn, blijkt het het leukste verhoor te worden dat we ooit hebben gehad sinds we in Israel zijn. Ben blijft ook al zo belachelijk lang weg voor zijn deel van het verhoor. En als hij dan uiteindelijk lachend samen met onze verhoorster uit de verhoorkamer kom, weet ik dat dit een makkie zal worden.<br />
<br />
Mijn verhoorster vertelt dat het gesprek met Ben zo leuk en interessant was dat ze niet eens de standaardvragen heeft doorgenomen, laat staan dat ze iets heeft opgeschreven. Normaal wordt alles wat je zegt tijdens een verhoor opgeschreven. Ook ik begin anders dan anders, met het emigratieverhaal van Jardens cavia. Een onderzoek door de dierenarts, een stempel van het hoofd van het Ministerie van Ik Weet Niet Meer Wat en een speciale kooi voor het vervoer in het vliegtuig - alles hadden we geregeld. Zodra we landden op het vliegveld van Tel Aviv, was er geen kip die vroeg naar onze papieren of zelfs ook maar een blik wierp op de kooi of haar inhoud. Zij vertelt meteen dat ze eens zonder problemen een hondje in een schoendoos met gaatjes en een strandtas heeft meegenomen in het vliegtuig. Eigenlijk is dit verhoor als het vertellen van mijn verhaal, zoals ik dit aan een vriend zou vertellen. Ook zij vertelt anekdotes uit haar persoonlijke leven en we lachen om elkaars verhalen. Ik heb nog nooit serieus echt gelachen bij een verhoor.<br />
<br />
Aan het eind krijg ik mijn gewilde verblijsvergunning als een sticker in mijn paspoort en als een papiertje in mijn Israelische identiteitsbewijs. Als ik de verhoorkamer uitloop, zeg ik dat ik het oprecht een leuk gesprek vond. Ik kan er weer een jaar tegenaan!Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-33094827600444151342011-11-05T04:44:00.000-07:002011-11-05T04:44:49.501-07:00Een Andere WereldVorige week reden we met z'n vieren in de auto naar een andere wereld. Maar 2 uur bij ons huis vandaan, in Meron, in het noorden van Israel, maar het was niet zozeer de plek, maar de mensen die ervoor zorgden dat ik me op een andere planeet voelde. <br />
<br />
We reden naar Meron omdat Aharon, het zoontje van Bens zus, drie jaar is geworden. Bens zus leeft als ultra-orthodoxe vrouw met haar zes kinderen en man in Bnej Brak, het ultra-orthodoxe centrum in de Israelische samenleving. Als je als ultra-orthodox jongetje 3 jaar wordt, worden de peijes geknipt, lange stukken haar die vanaf boven de oren, vaak gekruld, langs de zijkant van het voorhoofd hangen. De rest van het haar wordt kort geschoren. Tot die tijd is het haar niet geknipt en heeft Aharon met net zulke lange lokken als zijn zussen rondgelopen. Het knippen van de peijes is een mijlpaal in het leven van een ultra-orthodox jongetje en wordt uitgebreid gevierd. De zus van Benjamin had haar familie en goede vrienden uitgenodigd voor een weekend in Meron en aan het eind van dat weekend zou Aharon's peijes worden geknipt.<br />
<br />
Alle aanwezigen waren ultra-orthodox, wat betekende dat Jarden en ik de kledingkast in moesten duiken op zoek naar onze lange, degelijke rokken en hooggesloten shirts met lange mouwen. Daar hebben we niet veel van, dus dat werd een uur voor ons vertrek koortsachtig op zoek naar combinaties die 1. niet te bloot zijn en 2. tegelijkertijd wel leuk staan. Het kostte wat omkleedsessies en frustraties: "Nou, dan ga ik wel zo. Dan zie ik er maar uit alsof ik in mijn pyjama loop", maar het is gelukt. Want hoewel de mannen van Bens zussen inmiddels wel aan onze levens- en kledingsstijl zijn gewend, deze tolerantie konden we moeilijk van de andere bezoekers verwachten. Let wel, dit is een gemeenschap waar de eetzaal met lakens wordt opgedeeld in 2 afscheiden gedeeltes: een voor vrouwen en een voor mannen, zodat er niet naar elkaar gekeken kan worden. Bij het idee alleen al gaat meteen mijn protestalarm af, maar het is altijd minder erg dan ik denk. Gelukkig zijn de familie en vrienden niet zo conservatief dat de mannen mij niet aankijken - om alle mogelijke kansen van het overslaan van een vonk, of het ontstaan van seksuele gevoelens voor iemand anders dan je vrouw of een al getrouwde vrouw te vermijden. Dat maakt het al een stuk makkelijker. Tot mijn verbazing ging een familievriend zelfs helemaal uit zijn dak van de manier waarop ik Ben een "goet sjabbes" wenste - een groet in het Jiddisj tijdens de Sjabbat (zaterdag). Ik snap nooit zo goed wat nu wel en niet kan en ik zie altijd dat ultra-orthodoxe mannen, ondanks alle strenge regels, net als iedere niet religieuze man op straat zijn, alleen met een andere verpakking.<br />
<br />
We kwamen donderdagavond aan, helemaal onszelf in spijkerbroek, en we hadden afgesproken dat we ons om zouden toveren in een ultra-orthodoxe familie, zodra de familie en vrienden van de vader van Aharon zouden komen. Bens familie doet absoluut niet moeilijk over hoe we eruit zien of dat we de Sjabbat regels wel of niet respecteren, maar de andere kant van de familie is hier iets minder tolerant in. <br />
<br />
Vrijdagochtend vertrokken Ben en ik naar Tsfat, een stadje 10 minuten verderop, dat de bakermat is geweest van de Kabbalah, de Joodse mystieke leer. Het is een klein stadje, met mooie steegjes en honderden trappen, waar bijzondere gevels, deuren en synagoges te vinden zijn. Een veel bezochte plek is de begraafplaats waar veel mensen die belankrijk zijn voor het Jodendom zijn begraven. De begraafplaats is gebouwd tegen de berg waar bovenopTsfat is gevestigd. De graven van de belangrijkste mensen zijn lichtblauw geverfd en kun je verspreid over de begraafplaats zien liggen. Teruglopend in het stadje vinden we een prachtige, kleine synagoge, met veel kleuren, en hetzelfde lichtblauw dat zo kenmerkend is voor Tsfat. <br />
<br />
Eenmaal weer terug op de plek van het feest voor Aharon, transformeren we naar ons ultra-orthodoxe zelf en we beginnen met de voorbereidingen. De eetruimte inrichten en kijken hoe er werd gekookt. En er wordt veel gekookt: 2 maaltijden per dag voor een groep van zo'n 70 man. Familie en vrienden nemen zelfgemaakt eten mee: heerlijke cakes en koekjes staan er klaar voor het ontbijt. Het voelt als een soort schoolreis: de eetzaal met zijn plastic tafels en stoelen (die tegen mijn verwachting in toch erg gezellig werd), de huisjes - waar de eigenaar zich voor zou moeten schamen dat hij er geld voor vraagt - en het buiten zijn met iedereen. De kinderen spelen met elkaar rondom de huisjes en in de eetzaal, we zitten uren op de schommelbank met elkaar te praten en we wandelen door Meron. Vrijdagavond, het begin van de Sjabbat, eten we met elkaar en er wordt zoals gebruikelijk veel gezongen. Inmiddels blijken er in de lakens die ter afscheiding dienen met wasknijpers kleine doorkijkraampjes te zijn gemaakt, zodat er ook nog wat te gluren valt naar de mannen. En het is eigenlijk heel gezellig met alleen maar vrouwen aan tafel.<br />
<br />
Aan het eind van het weekend rijden we met alles weer in de auto gepakt de berg op naar de begraafplaats van Rabban Shimon Bar Yochai (Rashbi). Rashbi heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de kabbalah en Lag BeOmer is een feestdag in Israel, vooral bekend om zijn kampvuren, waarop zijn sterfdag wordt geeerd. De begraafplaats is een groot gebouw met pleintjes waar je van bovenaf op kunt kijken. Die avond is het feest: honderden mannen van de rabbijn waar het gezin van Bens zus bij hoort, dansen en zingen op een van de pleintjes. Er zijn die avond vier jongetjes van dezelfde groep waar peijes bij worden geknipt. Op een verhoging staat een tafel en mooi beklede stoel, waar straks de rebbe (rabbijn) op zal zitten om de eerste plukjes haar van de jongetjes af te knippen, als symbolisch startsein. Net als in de eetzaal mogen vrouwen en mannen niet gemengd samen zijn. De mannen dansen aan een kant van de afscheiding met de jongetjes, en omdat het aan de andere kant van de afscheiding natuurlijk hartstikke saai is, daar valt niets te vieren, klimmen alle vrouwen de trappen op om van bovenaf op de feestende mannenmenigte neer te kijken. De jonge jongens dansen wild in een kring om de vaders met hun 3-jarige zoontjes op de nek en de oudere, getrouwde mannen wiegen heen en weer in een grotere langzamer ronddraaiende cirkel.<br />
<br />
Ik vond het geweldig. Ik geloof dat ik de hele tijd met een grote lach op mijn gezicht heb staan kijken. Gelukkig had ik Ben als spion tussen de mannen en hij heeft een paar leuke filmpjes gemaakt. Het blijft voor mij bijzonder om Ben te zien tussen de mensen met wie hij is opgegroeid en dat hij precies weet wanneer er wat gaat gebeuren en wat de gebruiken zijn. Zodra de rebbe verschijnt veranderen de dansende mannenkringen in een duwende mensenmassa. Iedereen wil dicht bij de rebbe komen en hem het liefst aanraken. Maar de rebbe heeft "bodyguards" die ervoor zorgen dat hij rustig op zijn stoel kan gaan zitten. De jongetjes worden een voor een op de tafel van de rebbe getild en een man pakt de plukken haar welke de peijes moeten worden bij elkaar. De rebbe knipt een stuk van een pluk van het resterende haar af en het jongetje krijgt zijn tsitsit aan, een soort overhemd met aan elk van de vier onderste punten loshangende draadjes. Vanaf die dag is dit een vast onderdeel van hun kleding, samen met een keppeltje. Aharon vindt het allemaal geweldig en is absoluut niet geintimideerd door de feestende mensenmassa. Dit is zijn feest. <br />
<br />
Na het knippen door de rebbe rijden we in het donker naar huis. Met de kinderen in slaap op de achterbank praten Ben en ik nog na over het weekend. Het was echt geweldig. Leuk om zo met de familie bij elkaar te zijn en in een voor mij compleet andere wereld te leven voor 2 dagen. Ik had meer moeite met het omschakelen naar mijn eigen wereld, dan toen ik terugkwam na mijn vakantie in NL... <br />
<br />
<table style="width:194px;"><tr><td align="center" style="height:194px;background:url(https://picasaweb.google.com/s/c/transparent_album_background.gif) no-repeat left"><a href="https://picasaweb.google.com/117764502775486443983/AharonInMeronOktober2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMu9ofy1oY7HwAE&feat=embedwebsite"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-ylb66LllURM/TrUZjzIv_dE/AAAAAAAAAPM/xz4gngLFaaI/s160-c/AharonInMeronOktober2011.jpg" width="160" height="160" style="margin:1px 0 0 4px;"></a></td></tr><tr><td style="text-align:center;font-family:arial,sans-serif;font-size:11px"><a href="https://picasaweb.google.com/117764502775486443983/AharonInMeronOktober2011?authuser=0&authkey=Gv1sRgCMu9ofy1oY7HwAE&feat=embedwebsite" style="color:#4D4D4D;font-weight:bold;text-decoration:none;">Aharon in Meron - Oktober 2011</a></td></tr></table> <br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/O5r4rCj2Y8g" frameborder="0" allowfullscreen></iframe> <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/QlBHmxzJK-s" width="420"></iframe>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-17787992530457003382011-09-10T06:26:00.000-07:002011-09-12T04:29:19.252-07:00MoesraraWe hebben onze al enige maanden geleden vervlogen zaterdagtraditie weer opgepakt: Jeruzalem ontdekken. Deze keer neemt de gids ons mee naar Moesrara, een stadsdeel ooit gesticht door welgestelde Christelijke Arabieren, toen aan het eind van de 19e eeuw de eerste mensen zich buiten de stadmuren van de oude stad Jeruzalem verstigden. De huizen zijn prachtig, groot, en er zijn veel tuinen en binnenplaatsjes. Tijdens de Israelische Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 werden de Arabische inwoners uit hun huizen verjaagd en lag Moesrara op de grens tussen Jordanie en Israel, gelegen op Israelisch grondgebied. Net als de wijken Mishkenot She'ananim en Yemin Moshe - <u><a href="http://wijgaannaarisrael.blogspot.com/2011/02/de-eerste-wijk-buiten-de-oude-stad.html">zie eerder blogbericht</a></u> - werd Moesrara een soort ghosttown, omdat het dagelijkse beschietingen en aanslagen vanuit Jordanie te verduren kreeg. En net als in Mishkenot She'ananim en Yemin Moshe werden in Moesrara de golven van nieuwe immigranten uit Noord Afrika ondergebracht. Een absoluut onwelkome verwelkoming in je nieuwe thuisland. Pas na de 6-Daagse Oorlog in 1967 toen Oost Jeruzalem door Israel werd veroverd, kwam er een einde aan de dagelijkse beschietingen. <br />
<br />
Wat niet wilde zeggen dat de levensomstandigheden van de inwoners van Moesrara, Noord Afrikaanse joden, veel verbeterde. Deze groep werd, ten opzichte van de joden uit Europese landen, gediscrimineerd en woonden met veel mensen in te kleine woonruimtes en kreeg nauwelijks werk. In 1971 werd door een groep jonge Noord Afrikaanse joden uit Moesrara de groep De Zwarte Panters (HaPanterim HaSjchorim) opgericht, die in opstand kwam tegen de omstandigheden waarin Noord Afrikaanse joden leefden in Israel en de manier waarop ze behandeld werden. Deze opstand verspreidde zich door heel Israel en kreeg veel steun van de Israelische media en bevolking. <br />
<br />
Nissim Mosek, een Israelische documentairemaker, heeft een indringende documentaire over De Zwarte Panters gemaakt ("Have You Heard of the Black Panthers?"), met veel materiaal gefilmd op het moment dat de protestgroep werd opgericht, met de camera's in het gezicht van de oprichters, tussen de opstanden die hard door de politie werden neergeslagen en in de huizen waar hele families in 1 kamer leefden en zich ervoor schaamden om dit op camera vast te laten leggen. Maar ook hoe het de oprichters daarna is vergaan en wat er is bereikt. De documentaire begint bij ons om de hoek, waar Charlie Biton, een van de oprichters van De Zwarte Panters, woont. <br />
<br />
Moesrara is De Zwarte Panters. Overal zie je tegeltjes in de muren met een zwarte panterpoot, kunstwerken met krantenartikelen over De Zwarte Panters en een straat met de naam De Zwarte Pantersweg. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik nu niet meer kan zien dat hier ooit mensen ver onder de armoedegrens leefden, de wijk is nu een van de meest geliefde wijken in Jeruzalem en huisvest veel</span> kunstgalerieen en aan kunst gerelateerde scholen. <embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5650688546956668321%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-3117289556323940122011-07-04T11:49:00.000-07:002011-07-04T11:49:09.976-07:00MetamorfoseJarden is een kameleon. In het dagelijks leven kleedt ze zich als elk 9-jarig meisje in Nederland en Israel. Een gedeelte van haar familie in Israel is Chassidisch (Joods ultra-orthodox) en de meisjes daar dragen ook wat elk Chassidisch meisje over de wereld draagt. Tussen beide kledingstijlen ligt alleen wel een wereld van verschil. Jarden heeft zich in de afgelopen jaren aangeleerd hoe ze feilloos tussen beide kledingstijlen kan wisselen. <br />
<br />
Even een korte inleiding. De basisscholen in Israel zijn in juli en augustus gesloten en dat betekent dat veel ouders hun kinderen naar zomerkamp sturen. Jarden gaat naar een sportzomerkamp bij de universiteit, maar pas vanaf eind juli. Tot die tijd is het je creativiteit gebruiken om je kind een leuke vakantie te geven en zelf ook nog te blijven werken. Jarden was al een dagje met mij mee naar mijn werk (eindelijk zonder commentaar en zelfs met toestemming van moeders de hele dag spelletjes spelen en filmpjes kijken op de computer) en vandaag wilde ze alleen thuis blijven. Was ik nog bang dat ze de hele dag op de bank televisie zou liggen kijken, tegen 9 uur belt ze me op om te zeggen dat haar vriendin al bij haar thuis is afgezet en dat ze samen zullen spelen de hele dag. In de loop van de middag belt ze op om te melden dat ze nu naar het huis van haar vriendin lopen om verder te spelen. Geweldig, negen jaar en zelf al van alles kunnen regelen.<br />
<br />
In de middag krijg ik een telefoontje van Roechama, mijn Chassidische schoonzus, om te vragen of Jarden bij hun komt. Morgen gaan ze naar een pretpark en ze willen ook graag dat Jarden meegaat. Roechama woont, zoals het een echte Chassied betaamt, met man en 6 kinderen in Bnej Barak - een compleet Chassidische stad in het centrum van Israel. Hier gaan op vrijdagavond de hekken op straat om verkeer van buitenaf buiten te houden om zo de sjabbatregel 'geen autorijden' te eren. In Bnej Barak loopt iedereen: jongens en meisjes, mannen en vrouwen, met de armen, benen en voeten bedekt en kun je aan de, voor de leek minieme, verschillen zien bij welke rabbijn iemand hoort. Mijn schoonfamilie is helemaal oke met de kleding- en levensstijl van ons gezin en Jarden voelt zich dan ook thuis bij haar tante, oom, neefje en nichtjes in Bnej Barak, ook in haar eigen kleding. Maar zodra ze in Bnej Barak op straat loopt met haar korte broek en t-shirt, voelt ze zich erg bekeken - en dat verbeeldt ze zich niet. Een meisje in een broek en met korte mouwen op slippers, dat is in Bnej Barak net zoiets als een vrouw in een allesbedekkende burka op het strand. Jarden doet daar gelukkig absoluut niet moeilijk over en begrijpt wat haar te doen staat: transformeren. Broekje, t-shirt en slippers uit en jurkje met lange mouwen shirt, lange sokken en schoenen aan. Een absolute metamorfose van buiten, om de blikken van de mensen te voorkomen, maar Jarden blijft lekker Jarden van binnen.<br />
<br />
En zo ging ze vandaag dus voor het eerst helemaal alleen met de bus naar Bnej Barak. Bij ons thuis had ze zichzelf al in een Chassidisch meisje omgetoverd en op weg naar de bus voelde ze zich nu juist bekeken omdat ze ineens opviel in onze niet aan geloofsregels onderworpen woonbuurt. Hup, in de bus, tas op schoot, portemonee in de hand, telefoon om de nek en mama, na wat instructies aan de buschauffeur te hebben gegeven, weer op straat. Ze keek niet eens even op toen de bus optrok naar bestemming Bnej Barak. Onderweg hebben we het arme kind natuurlijk veel te vaak gebeld om te vragen of alles goed ging. Of we haar alsjeblieft met rust wilden laten, want we maakten haar gek, was haar boodschap aan ons na 5 telefoontjes. Coordinatie met schoonzus, dat ze op tijd bij de goede halte zou staan, en daar was dan het bevrijdende telefoontje: "ze is bij ons!" Nou, da's weer een mijlpaal in de geschiedenis van 'Jarden wordt groot'. Ze vloog al een paar keer alleen naar Nederland, maar dit was minstens net zo spannend.<br />
<br />
Applaus voor onze dochter die dit toch allemaal maar zonder angst doet, elke keer klaar voor een nieuwe stap naar haar onafhankelijkheid!<br />
<br />
Foto: Jarden is klaar voor Bnej Barak!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyMG7olznU0amj4-hYBDl-xdSOqiWlQMsBdXwEu15wp78_ul7IcHt7KZKxVplZITHDb1d21j_oR2EZSMynU8sCJ6dPBql0tNTojh_DgtsPOf2h9-iVqkg-jXTW3Te3Hfgefq5lxp64tQ0/s1600/P1746_04-07-11.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="320" width="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyMG7olznU0amj4-hYBDl-xdSOqiWlQMsBdXwEu15wp78_ul7IcHt7KZKxVplZITHDb1d21j_oR2EZSMynU8sCJ6dPBql0tNTojh_DgtsPOf2h9-iVqkg-jXTW3Te3Hfgefq5lxp64tQ0/s320/P1746_04-07-11.JPG" /></a></div>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-32525502941156772212011-06-25T13:23:00.000-07:002011-07-02T10:43:40.080-07:00Op Stap Met DaanHeb er lang naar uitgekeken en begin juni was het dan eindelijk zo ver: vriendin Daan kwam naar Israel! Dat betekende een weekend lang op stap door Israel en spontaan afspreken in een Jeruzalems cafe met mijn vriendin uit NL om bij te kletsen. En dat laatste doe ik nou echt nooit in Israel, zeker niet in de stad die ik nog steeds als te zwaar en te religieus beschouw en waar een druk werk- en gezinsleven mij hiervan weerhouden.<br />
<br />
Van tevoren een beetje uitgezocht waar ik een vriendin, die Israel goed kent en als studente alle uithoeken van het land al heeft bezocht, mee naartoe kan nemen. Donderdag na mijn werk met Jar en Bo naar het vliegveld, waar we als inmiddels goed ingeburgerde Israeli's te laat aankomen en Daan al braaf op ons staat te wachten. Wat geweldig om dan ineens in een inmiddels vertrouwde aankomsthal je vriendin te zien staan, net alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En wat heerlijk, iemand die niet hoeft moet wennen aan de droge omgeving en de ineens opdoemende groene bergen van Jeruzalem en al helemaal geen vertaalhulp nodig heeft (maar waar ik lekker aan kan vragen hoe je iets zegt).<br />
<br />
Na een herintroductie met alle gezinsleden - Daan heeft Jarden en Boaz al zeker 3 jaar niet meer gezien - en een rondje door de buurt, vertrekken we de volgende dag richting het meer van Tiberias. Een lange tocht voornamelijk door de woestijn langs de grens met Jordanie, die uiteindelijk bij de groene wildernis aan de oevers van de Jordaanrivier eindigt. De roadtrip is geweldig. We hebben uren de tijd om weer eens goed bij te praten en het wel en wee uit ons leven van de afgelopen paar maanden te kunnen bespreken. Bij een checkpoint vlakbij Bet She'an wordt onze auto, voor het eerst sinds ik in Israel woon, uit de rij gepikt. Of we aan de kant willen gaan staan en al onze spullen uit de auto willen halen en door de detector willen schuiven. Ik verklaar aan de aardige controleur dat dit de eerste keer is sinds ik hier woon dat ik wordt aangehouden en dat mijn auto binnenste buiten wordt gekeerd. Nou zien Daan en ik er natuurlijk absoluut on-Israelisch uit en zit er normaal gesproken een op en top-Israelisch uitziende man naast mij in de auto, dus dat zal de reden wel zijn. Ik heb er maar niet te veel naar gevraagd, want al sinds de eerste vlucht naar Israel heeft Ben mij op het hart gedrukt dat je niet in discussie gaat tijdens een check en zeker geen bijdehandte grappen maakt. En daar stonden we dan, tussen de Palestijnse weggebruikers die ook werden gesommeerd aan de kant te gaan staan. De hele auto werd grondig geinspecteerd: motorkap open, herdershond met zijn neus erin. De fles met ruitenvloeistof werd gecontroleerd en onze identitetsbewijzen werden met wattenstaafjes afgenomen op zoek naar sporen van het een of ander. Daan begon al beleefd doch dringend te vragen of het niet wat sneller kon, waarop mijn "NEE, dat mag je niet vragen!"-meter meteen uitsloeg. Gelukkig konden wij na een kwartier al onze spullen weer inpakken, samen met een paar van onze medewachters, en onze reis hervatten. Echt een bizarre ervaring.<br />
<br />
Langs het meer van Tiberias reden we verder omhoog richting Gadot, waar we reddingsvesten en peddels uitzochten en in een kano stapten om een stuk de Jordaanrivier af te varen. Wat een goed idee: de groene metershoge begroeiing op de oevers en het koele water waren precies wat we nodig hadden op deze bloedhete dag. Vlak voor het eind van de route kwamen we terecht in een opstopping bij een waterversnelling, waardoor onze boot volliep met water. Dit had gelukkig geen desastreuze gevolgen omdat - waarschijnlijk na jarenlange ervaring met toeristen die ongetwijfeld vaker in dit soort penibele situaties terechtkomen - het water net zo hard weer uit de bodem van de boot liep. <br />
<br />
Na de kanotocht heerlijk onze buikjes rond gegeten om daarna onze tocht voort te zetten richting de Golan, op zoek naar een natuurpark aan de Jordaan waar we konden gaan zwemmen. Onze dappere pogingen om via zandweggetjes de plek die zo duidelijk op de kaart stond aangegeven maar in werkelijkheid niet bereikbaar leek te zijn, hebben we maar snel gestaakt, omdat we twee schijtmuizen zijn, die overal moordenaars in de struiken zagen zitten, die het op 2 toeristen voorzien zouden hebben. Niet zo vreemd, omdat de Golanhoogte de laatste tijd niet het veiligste gebied is en er overal bordjes met "watch out: mines!" door het Israelische leger geplaatst waren. Toen we uiteindelijk de goede instructies hadden gekregen en bij het natuurpark aankwamen, was het park net gesloten! In Israel geldt de regel dat je het toch probeert als er 'kan niet' staat en dat was dan ook onze aanpak. Auto aan de kant en lopend het park in, waar we al snel staande werden gehouden door een parkwachter, die ons vriendelijk maar resoluut het park weer uitstuurde en ons naar het lokale zwembad verwees. Met chloor. Dat is nou een vertegenwoordiger van de natuurreservaten in Israel!<br />
<br />
We moesten en zouden het water van de Jordaan in om te zwemmen, dus dan maar naar Park HaJarden - Jarden betekent Jordaan in het Hebreeuws - wat een erg geslaagde tweede optie bleek te zijn. We beginnen met een bezoekje aan de archaeologische site Bet Tsaida, de plek waar Jezus brood en vis uitdeelde, met een geweldig uitzicht over het meer van Tiberias. Van Daan leer ik dat de Hebreeuwse naam voor het meer - Kinerret - viool betekent, omdat het meer deze vorm zou hebben. Ik zie het niet.<br />
<br />
Daarna gaan we onze welverdiende afkoeling opzoeken in een wild stromende Jordaanrivier. Heerlijk. We lopen onder poorten van huizenhoge bamboe, zien zoetwaterkrabbetjes en overal zijn mooie doorkijkjes tussen het weelderige groen op de Jordaan. We vinden een rustig gedeelte waar we de rivier in kunnen, mits we ons wel vasthouden aan de stenen op de bodem, zodat we niet mee worden gesleurd in de stroomversnelling. Er is ook geen kip meer te bekennen, dus het voelt als een eigen ontdekt paradijs.<br />
<br />
Als afsluiting van deze geweldige dag rijden we naar Rosj Pina, een pitoresque dorpje met geweldige restaurants, met bovenaan het lijstje Shokolata, het restaurant waar alle gerechten met chocola zijn bereid. Het restaurant is volgeboekt en eigenlijk laat onze portemonee voor vandaag geen duur diner toe. Daan neemt genoegen met een stokbroodje schnitzel bij het lokale tankstation en ik neem genoegen met niks. Het is inmiddels donker en terwijl Daan op de achterbank probeert wat slaap te pakken, rijden we via de snelle route terug naar huis. Ik doe er 3 uur over, 1 uur minder dan de heenweg.<br />
<br />
Zaterdag is het tijd voor de Dode Zee. Weer door de prachtige woestijn langs Bedoeinendorpjes en borden die aangeven dat we ons steeds verder onder zeeniveau begeven. We beginnen bij Qumran, waar in een grot de Dode Zee-rollen zijn gevonden, een grote collectie handgeschreven teksten uit het Oude Testament, die rond het jaar nul door de sekte van de Essenen op leer zijn geschreven. De rollen zijn in stenen kruiken verstopt in een grot bij Qumran en rond 1946 ontdekt door een Boedoeinse herder toen hij op zoek was naar zijn schaap.<br />
<br />
Vanaf Qumran leidt een wandelpad de woestijn in en we besluiten een stuk van de route te volgen. Als het regent in de winter komt het water met enorme stromen van de bergen af donderen. Elk jaar overlijdt er wel iemand, omdat hij met het water is meegesleurd terwijl hij het aankomende water stond te filmen of omdat hij tegen de waarschuwingen in toch met zijn auto de ontstane stroom inrijdt, want "het lijkt maar zo ondiep". Nu is het natuurlijk kurkdroog, maar we vinden tijdens onze wandeling nog een paar overgebleven poeltjes tussen de rotsen. De hitte is niet te harden en na een half uur keren we met rode koppen weer terug naar Qumran. Hoog tijd voor wat verkoeling en we vertrekken naar Einot Tsoekim, een natuurpark met zoetwaterbronnen waar natuurlijke zwembaden van zijn gemaakt. We vleien onze handdoekjes neer in de schaduw van de bomen en poedelen wat in het water. Absoluut ontspannen.<br />
<br />
Ook al woon ik hier al drie jaar en is de Dode Zee maar een half uurtje rijden van mijn huis vandaan, ik ben er nog nooit in geweest. Daar wilde ik verandering in brengen die dag, maar na het zien van de belachelijke prijs bij een van de betaalde stranden, zijn we lachend weer omgedraaid. No way. Ik rijd de volgende keer nog wel een half uurtje door en dan kan ik gratis de zee in. Dan duurt het nog maar drie jaar. Ik heb geen haast. Altijd leuk in Israel: met je vrouwelijke charmes bereik je tenminste nog wat bij de mannen en we mogen deze dag overal gratis in (behalve het Dode Zee strand dan - niet eens geprobeerd), ook al mag ik op mijn jaarkaart geen gasten meenemen.<br />
<br />
Daan heeft al twee dagen zachtjes maar zeker op me ingepraat dat we ook wel wat dieper de bezette gebieden in kunnen rijden, de stillere weggetjes op en van de snelweg af. Ik vind dat eng, want zoals ik al eerder schreef ben ik door de media zo beinvloed dat ik achter elke rost of boom een potentiele kwaaddoener zie. Maar daar gaan we dan. Richting Wadi Qelt. Eerst nog huiverig, maar door de enorme natuurschoonheid die we gepresenteerd krijgen als we dieper de woestijn indrijden, is er geen ontkomen aan: we moeten de auto uit en kijken. Een stroompje door de uitgestrekte droogte; hoge woestijnbergen zover het oog rijkt; gazelles die de weg oversteken en daar is dan ook ineens St. George: een in de woestijnbergen gebouwd Grieks Orthodox klooster met turquoise daken. We klimmen een berg op en worden bijna door de woestijnwind weggeblazen, maar wat is het uitzicht adembenemend. We zien bedoeinendorpjes waar vlakbij de herders hun schapen en geiten in de bergen laten grazen. Het klooster is op haast onmogelijke wijze tegen de rotsen aangebouwd en is erg moeilijk bereikbaar. We rijden helemaal tot het eind van de begaanbare weg, waar we meteen in een toeristenval lopen (ik snap er niks van, want er rijdt bijna geen kip): kleding wordt om onze schouders gedrappeerd en ezels worden ons aangeboden om ons naar het klooster te rijden. Als ik wel ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan opdringerige verkopers. Weg van hier. Het mooiste uitzicht hadden we lekker toch al vanaf die verlaten berg.<br />
<br />
En dan is het weekend voorbij. Gelukkig blijft Daan nog een week voor een cursus en zo zien we elkaar nog in cafe Tmol Sjilsjom. Daan kent als vroegere student alle leuke cafeetjes in Jeruzalem, terwijl ik dacht dat er niks leuks te beleven viel in de stad die wordt overheerst door orthodoxe Joden (naar mijn idee kan er niks leuks gebeuren op een plek waar mensen wonen die de gedachte aanhangig zijn dat alles wat niet tot over de elleboog en de knie is bedekt, onzedig is). Maar Daan heeft mijn ogen geopend en nu zie ik ineens wel de leuke plekken in de stad. Opeens zie ik overal kleine barretjes, met normale muziek, die me nieuwsgierig maken naar binnen te gaan om te kijken wat er gebeurt in zo'n buurtkroeg. <br />
<br />
Tmol Sjilsjom dus, een leuk cafeetje met volle boekenkasten, heerlijke gerechten op de kaart, papieren onderleggers met teksten van Bob Dylan (die laatst nog een zwaar afgekraakt concert gaf in Israel) en een van mijn lievelingsdrankjes: sachlav, ook wel de warme chocolademelk van het Midden-Oosten genoemd. Daan en ik genieten van onze drankjes, van het feit dat we samen in deze voor ons beide bijzondere stad af kunnen spreken om spontaan een drankje te drinken en van de constatering dat we als we samen zijn nog steeds in staat zijn de ober in verwarring te brengen met onze stommen grappen. <br />
<br />
We sluiten ons samenzijn af met een bezoekje aan het strand van het door mij geliefde Risjon LeTsion, samen met neef Nathan en kinderen. Roodbruin verbrand rijden we daarna naar de boulevard op de plek waar Yaffo overgaat in Tel Aviv, waar we net doen of we elkaar volgende week weer zien, omdat we geen afscheid willen nemen. Daar gaat ze dan: backpack op haar rug, zich verheugend op een terrasje in Tel Aviv, waar ze in haar eentje een boek kan lezen. Het was geweldig om dit land samen te delen en ik kijk nu alweer uit naar Daans volgende bezoek.<br />
<br />
<embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5623671093958600289%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26authkey%3DGv1sRgCKmM8YCK3M6UnQE%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-72263160721997254282011-05-14T08:36:00.000-07:002011-05-14T08:36:04.825-07:00Lol in de Dierentuin<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtcVDRMLRUajR1QS0WTC8MJNLnGPEbO7OZiBE5zbeedHFNFIw9w9_rvD29syxgiCswO70eafFM-H7R2Feh1qTr5zlyD83f3L52x6KDBxSN-0R7kUXtJy-xMQ9VPyWg8HGnk1bVJQAJRgg/s1600/P1145_14-05-11_1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="83" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtcVDRMLRUajR1QS0WTC8MJNLnGPEbO7OZiBE5zbeedHFNFIw9w9_rvD29syxgiCswO70eafFM-H7R2Feh1qTr5zlyD83f3L52x6KDBxSN-0R7kUXtJy-xMQ9VPyWg8HGnk1bVJQAJRgg/s320/P1145_14-05-11_1.jpg" /></a></div><br />
<br />
Ben: Kom Boaz, we gaan plassen!<br />
Boaz: Oke!<br />
Ben: Kijk maar naar de plaatjes. Naar welk toilet moeten wij?<br />
Boaz: Daar, naar die!<br />
Ben: Ja! Weet je ook waarom?<br />
Boaz: Ehhh... (wijzend naar het bordje voor het vrouwentoilet) Omdat die maar één been heeft.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-32599707736944764262011-05-14T07:17:00.000-07:002011-05-14T10:31:26.469-07:00Nederland in IsraelVrijdag was Nederland dag. We begonnen in Tel Aviv bij een winkel vol houten speelgoed. Een korte voorgeschiedenis: toen Boaz werd geboren kreeg ik van mijn collega's een houten loopfietsje kado. Sinds vorig jaar zijn Boaz en de fiets onafscheidelijk. We hebben de wagen voor Boaz weggedaan omdat Boaz simpelweg overal op dat fietsje naartoe rijdt. Veel mensen vragen waar we de fiets gekocht hebben, maar in Israel wordt hij niet verkocht. Door het intensieve gebruik is de achterband gescheurd en vonden we via een vriendin Boebima, een winkel in Tel Aviv waar ze wel aan eenzelfde achterband konden komen. In de winkel die van boven tot onder was volgebouwd met houten speelgoed ontdekten we veel Nederlands speelgoed zoals "houten dieren" en "doosjes met houten fruit". Helaas was de achterband in de auto van de eigenaar blijven liggen, die zelf in Haifa was, maar na een telefoontje beloofde de man de band naar ons op te sturen. <br />
<br />
Op zich geen verloren ritje, want we hadden nog een halte in Tel Aviv: Beatrice, de Nederlandse winkel in Israel. We hadden al eerder kennis gemaakt met het kraampje van deze winkel op Koninginnedag in Tel Aviv, waar Jarden niet wist wat ze nou moest kiezen: stroopwafels, hagelslag, Calve pindakaas of stroop voor op de pannekoek. Uiteindelijk werden het stroopwafels. Vorige week had ik de pot met Calve pindakaas van schoomoeder laten vallen. Familie en vrienden die NL bezoeken nemen voor haar altijd een paar potten mee, die ze heel zorgvuldig en spaarzaam leegmaakt tot de laatste smeer. De pot die ik liet vallen was de laatste uit haar voorraad... Ik voelde me ontzettend schuldig en scande wanhopig mijn geheugen af: wie komt er binnenkort naar Israel en kan een pot of 2 meenemen? Maar gelukkig was daar mijn schoonvader die zei dat er ook een winkel in Tel Aviv was. Vlakbij de houten speelgoedwinkel en erg herkenbaar door de uitgestoken Nederlandse vlag. Bij het naar binnen stappen viel Jarden weer in dezelfde euforie: speculaasjes, kaas, ontbijtkoek, beschuitjes, dropjes! Natuurlijk kon het niet alleen bij een pot pindakaas blijven, want schoonmoeder houdt ook zo van appelstroop en Jarden wilde graag vlokken voor op de boterham en speculaasjes voor gewoon lekker. Ben kreeg bijna een hartverzakking toen ik op weg naar de auto vertelde wat de schade was. Maar het is het waard! Er is geen koekje in Israel te vinden dat lekkerder is dan een speculaasje en de glimlach van schoonmoeder bij het zien van de pindakaas en appelstroop was ook onbetaalbaar. Klik hier voor de <a href="http://www.facebook.com/BeatriceIsrael?sk=app_4949752878#!/BeatriceIsrael?sk=info" target="_blank"><u>Facebook pagina van Beatrice</u></a> (website werkt niet).<br />
<br />
Op weg naar schoonouders stoppen we bij Bet Yitschak, een dorpje waar een ambachtelijk kaasmakerij is gevestigd, Machlavat Bet Yitschak, waar echte Gouda kaas wordt gemaakt. De kaas wordt in de grote supermarktketens in Israel verkocht en er is bij de kaasmakerij zelf een klein winkeltje. Bij het proeven en kiezen van de kaas komt de eigenaar van de kaasmakerij binnen en hoort ons Nederlands praten. Meteen doet hij zelf ook mee en hij vertelt het verhaal over hoe de kaasmakerij is ontstaan. Zijn vader en oom, Benjamin en Harry Meyer, vertrokken net na de oorlog naar Israel, samen met een paar melkkoeien en begonnen een kaasmakerij waarin Gouda kaas wordt gemaakt naar Nedelrands recept. Hij vertelt dat zijn opa uit Stadskanaal (om de hoek bij mijn geboortestadje) als veehandelaar werkte op de veemarkt in Leiden en daar ook een cafe had. Ook zijn opa en oma kwamen een aantal jaar na zijn twee zoons naar Israel. Hij laat foto's zien en vertelt zijn verhaal in een mengelmoes van Ivriet en Nederlands. Wij rijden zwaaiend weg met in de achterbak een tasje met oude kaas, jonge kaas en komijnekaas. YES! Tot nu toe kochten we altijd Emek kaas, wat beter is dan geen kaas, maar vergeleken met Gouda kaas naar plastic smaakt. <br />
<br />
Natuurlijk kon Ben het niet laten om over de vrachtauto's vol melk, die tijdens Pesach hun melk rechtstreeks in het riool kwamen storten, te beginnen (zie <a href="http://wijgaannaarisrael.blogspot.com/2011/04/dagjes-uit.html" target="_blank"><u> Dagjes Uit</u></a>). De arme man kon geen betere uitleg geven dan dat het Rabbinaat simpelweg geen toestemming geeft om de fabriek te laten werken op zaterdagen en feestdagen (met Pesach was de fabriek 2 dagen gesloten omdat een feestdag op een vrijdag viel) en daarom de tijd verstrijkt die maximaal tussen het melken van de koe en de pasteurisatie van de melk mag zitten - 22 uur. Zodra hij de fabriek wel zou openen op een van die dagen, zou hij zijn "kosher" certificaat verliezen en nagenoeg al zijn afnemers. <br />
<br />
Klik hier voor <a href="http://www.by-dairy.co.il/?CategoryID=162" target="_blank"><u>de website van de kaasmakerij</u></a>.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-17657471898832942272011-04-22T12:13:00.000-07:002011-04-22T13:22:54.436-07:00Dagjes UitHet is Pesach vakantie en dat betekent dat alle toeristische attracties, hotels en vakantiehuisjes vol zitten. Veel mensen hebben vrij, scholen en creches zijn dicht en thuis zitten is voor de meeste mensen geen optie omdat kinderen en het gebrek aan gevarieerd voedsel dit onmogelijk maken. Veel mensen eten deze week geen produkten met gist, om de uittocht van de Joden uit Egypte te herdenken. De uittocht moest zo snel gebeuren dat er geen tijd meer was om het deeg voor het brood te laten rijzen. Uit solidariteit eet de gelovige Jood trouw een hele week matzes. Ik moet er niet aan denken: de hele dag alleen maar kauwen op die droge, smakeloze matzes, die door het beleg of het verwerken in allerlei gerechten ook nog een slap en zompig worden.<br />
<br />
Terug naar de titel van dit stukje: Dagjes Uit. Heel Israel loopt deze week dus uit om een leuke invulling voor de dag te vinden. En omdat we geen zin hebben om met z'n duizenden, zij aan zij, onze vrije dagen door te brengen en daar ook nog eens handen vol geld aan uit te geven, heeft manlief een website gevonden waar allemaal uitjes voor niks op te vinden zijn die op het eerste gezicht niet tot de meest spannende uitstapjes gerekend kunnen worden, maar na twee dagen testen wel als erg geslaagd bestempeld kunnen worden!<br />
<br />
Gister reden we naar Risjon LeTsion, waar we eigenlijk alleen komen omdat het onze favoriete strandplaats is en omdat ze daar 2 grote winkels met lekker veel niet-kosjer eten hebben. Maar deze keer sloegen we voor het strand af naar links. Dezelfde weg leidde ook naar het pretpark, waar alle auto's voor en na ons afsloegen. Wij reden ineens heel eenzaam in het duinlandschap door naar onze bestemming: de rioolwater zuiveringsinstallatie. Het klinkt gemeen, dat wij onze kinderen met het uitzicht op de achtbaan verder vervoerden naar een stinkende put, maar het was echt een geslaagde dag.<br />
<br />
Bij de ingang stond Dan Chaschan (Dan de Spaarder) ons al op te wachten, de mascotte van een van de grootste banken van Israel, die de gratis uitjes voor deze vakantie sponsort. Boaz en Jarden waren meteen verliefd op de man die in zijn pluche pak de kinderen vermaakt, terwijl hij om de paar seconden zijn opgezette hoofd bij moet stellen om de kinderen te kunnen zien. Tijdens de begeleide rondleiding wordt uitgelegd dat deze installatie de grootste in de wereld is. Omdat het verboden is om rioolwater in de zee te lozen, wordt alles via het riool naar de waterzuiveringsinstallaties vervoerd. Daar wordt eerst het water gefilterd, van groot afval en vet gescheiden en daarna wordt het in grote bassins door bacterien "schoongevreten". Uiteindelijk wordt het water door een laag zand gefilterd waarna het de kwaliteit van drinkwater heeft. Omdat de regering niet toestaat dat het als drinkwater wordt hergebruikt, wordt het gebruikt voor het bewateren van de landbouwgronden in de Negev woestijn. Wij zijn helemaal onder de indruk en ook trots: wat een geweldig systeem!<br />
<br />
Bij het eindpunt van de rondleiding zien we dat er zich een grote rij vrachtauto's vormt bij het startpunt van de rioolwater zuiveringsinstallatie. Ik vraag aan een van de chauffeurs of Boaz bij hem in zijn vrachtauto mag zitten, ik geloof niet dat er iets is wat Boaz liever zou willen. Het mag en Jarden klimt er ook bij. We vragen aan de chauffeur waarom ze hier in de rij staan en hij zegt dat ze komen om melk weg te gooien. Waarom? Is het niet goed meer? Nee, zegt de chauffer, omdat er 2 feestdagen achter elkaar zijn, en iedereen verse melk wil drinken, kan de melk niet bewaard worden en moet het weggeggooid worden. Deze ochtend nog vers van de koe en linea recta naar het riool. Dat is nog eens verspilling... Wij proberen nog een praktische instant oplossing te bedenken en opperen dat de melk toch ook ingevroren of tot poedermelk omgevormd kan worden? Maar nee, dat deed de rij vrachtauto's met miljoenen liters melk niet direct omdraaien.<br />
<br />
Vandaag stond de botanische tuin in Jeruzalem op het lijstje. Vroeg in de ochtend gingen we op weg. Manlief bleef thuis om te studeren, dus natuurlijk een paar keer - maar niet hopeloos - fout gereden. Gewoon, een paar keer de verkeerde weg ingeslagen. Bij binnenkomst van de tuin komt ons een zee van kleuren tegemoet: alles staat in bloei. We lopen het pad af en Boaz wordt meteen aangetrokken door bruggetjes, stenen om op te klimmen en bloemen om aan te ruiken. Af en toe moet ik hem streng toespreken omdat hij in een onbewaakt ogenblik met een stok in de bloemen slaat of een steen laat vallen in een delicaat vijvertje in de tropische tuin. Het is natuurlijk ook niet te rijmen: de ontdekkingsdrang van een jongetje van 3 en de strenge regels die hij krijgt opgelegd - terwijl hij laatst nog wel stenen in het water mocht gooien en met stokken in het gras mocht slaan. Maar dat was bij de plaatselijke overgebleven waterplas en het uitbundig groeiende onkruid naast de deur. Dit is wel even iets anders.<br />
<br />
Jarden maakt foto's en filmpjes voor oma en opa in Nederland, omdat die zo van bloemen houden en om ze toch een beetje mee te laten genieten van de pracht in de tuin. In de tropische kas zie ik voor het eerst hoe een ananas groeit en leer ik dat je vleesetende planten niet aan mag raken omdat ze dan kunnen sterven. Terwijl we langs de meest bijzondere plantsoorten lopen in de kas barst ineens een onweersbui los en als we naar buiten gaan zijn de bloemen bedekt met grote druppels. We lopen naar de uitgang en als ik aan Jarden en Boaz vraag of ze het leuk vonden, roepen ze allebei: JA! Gelukkig, weer een geslaagde vakantiedag. Eens kijken wat er nog meer op het programma staat, we hebben nog een paar dagen voor de boeg.<br />
<br />
Foto's Riool Zuivering<br />
<embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5598475357001575185%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed><br />
<br />
Foto's Botanische Tuin<br />
<embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5598479050461166193%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed><br />
<br />
Filmpjes:<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=T04cHmdsmFQ"target="_blank"><u>Dansen met Dan Chaschan</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=GamLNTPXRTI"target="_blank"><u>Stinkrivier</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=fPEsfFqLCyI"target="_blank"><u>Stinkrivier vervolg</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=MNu80tO4RWk"target="_blank"><u>Verspilde Melk</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=LiNYAbq4MdU"target="_blank"><u>De Botanische Tuin door Jarden</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=RP3cRlAYJvQ"target="_blank"><u>Bloemen voor Oma van Jarden Deel 1</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=mg76AP9CKEI"target="_blank"><u>Bloemen voor Oma van Jarden Deel 2</u></a><br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=AMuWxI6Q1zo"target="_blank"><u>Voor Opa en Oma & Alle Liehebbers van Bloemen - van Jarden</u></a>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-86797442522143833862011-03-25T11:40:00.000-07:002011-03-25T12:02:13.631-07:00BomaanslagEn toen kwam het ineens wel heel erg dichtbij. Woensdagmiddag op weg met de auto van mijn werk naar huis hoorde ik op de radio dat er een bom was ontploft bij een van de bushaltes vlakbij het busstation in Jeruzalem. Daar staan ook Benjamin en ik weleens te wachten als we de bus terug naar huis nemen. Overal sirenes en constant nieuwsberichten over het hoe en wat. Er wordt al snel bekend gemaakt dat een persoon, een 59 jarige toeriste, is omgekomen en dat er 21 gewonden zijn.<br />
<br />
Wij gaan die avond op weg naar een bat mitswa feestje (als een Joods meisje 12 wordt) van familie. Zo gaat het in Israel: tenzij je persoonlijk betrokken bent bij een aanslag, gaat het leven gewoon verder, maar wel met de radio en tv aan om het laatste nieuws te volgen. Het klinkt bijna onmenselijk en niet betrokken, maar het is bijna ook een soort van overlevingsmechanisme en een manier om te laten zien aan de terrorist die dit op zijn geweten heeft, dat je je dagelijkse leven niet laat ontwrichten.<br />
<br />
De volgende ochtend in de auto op weg naar mijn werk, hoor ik het telefoongesprek van de eigenaar van een kiosk naast de bushalte waar de bomtas stond (heel toepasselijk: zijn kiosk heet "een knaller van een kiosk") met de politie. De man geeft door dat er in de bushalte een verdachte tas staat die van niemand lijkt te zijn. Op hetzelfde moment hoor je de tas tot ontploffing komen met meteen daarna geschreeuw van mensen. Ik kreeg kippenvel. Ik ken de plek waar de bom ontplofte goed, maar omdat ik niet met eigen ogen heb gezien wat er gebeurde, besef ik het niet helemaal. Maar met het horen van de ontploffing en het plaatje van de locatie in mijn hoofd wordt het ineens erg realistisch.<br />
<br />
Op mijn werk aangekomen krijg ik na een half uur een telefoontje van de coordinator van een programma welke is ondergebracht bij mijn afdeling. Ik kom meteen terzake, zegt ze, de persoon die gister is omgekomen bij de bomaanslag is voor 99 procent zeker een studente van ons. Ze noemt haar naam: Mary Gardner, en meteen verschijnt het gezicht van de vrouw in mijn gedachten. Een kleine, iele vrouw, met lang bruin/grijs haar in een paardestaart en wat haargroei in haar gezicht. Een lieve, beleefde en bescheiden vrouw van bijna 60 die samen met 7 medestudenten een programma voor bijbelvertalers volgt. De groep studenten en ook de coordinatoren zijn een half jaar lang als een familie voor elkaar: ze wonen in hetzelfde huis, toevallig in Mevasseret Zion, en volgen elke dag samen lessen. De coordinator zegt dat ze op politiebureau zijn om de identiteit van de vrouw vast te stellen. Er moet meteen actie ondernomen worden en ik bel mijn baas en het hoofd van de school. <br />
<br />
Ik ben op dat moment op mijn andere werk, maar kan er onmogelijk blijven, niet met mijn gedachten en niet fysiek. Ik pak mijn spullen en ga naar de school, meteen naar het management, waar het dossier van de studente al op het bureau ligt. Allemaal praktische dingen moeten geregeld worden: welke vakken volgde ze, was ze verzekerd via de universiteit? De leraren en medestudenten in haar Ivriet klas moeten op de hoogte worden gebracht. Een aantal medestudenten beginnen te huilen na het horen van het slechte nieuws. <br />
<br />
En langzaam dringt tot me door dat dit natuurlijk ontzettend slechte publiciteit is voor de universiteit: studenten en soms zelfs nog meer hun ouders worden ongerust en willen het liefst weg van de plek des onheils. Zo ook de ouders van een studente die aankwam op de dag van de aanslag: zij is alweer op weg naar huis omdat haar ouders het niet verantwoord vonden dat hun dochter in Israel zou blijven. Jammer, omdat Israel eigenlijk erg veilig is en niet stilligt na een aanslag, maar ook begrijpelijk, omdat het gevaar overal op de loer kan liggen. Ik besef ineens dat al het harde werk om studenten binnen te halen voor onze programma's in een klap teniet kan worden gedaan door deze aanslag. Als het niet veilig is, waarom zou je dan in Israel gaan studeren? Er zijn genoeg andere universiteiten in de wereld met zomerprogramma's.<br />
<br />
Aan het eind van mijn werkdag heeft de politie Mary's naam officieel vrijgegeven en kan ook de universiteit haar officiele verklaring presenteren. De zeven overgebleven medestudenten uit Mary's programma komen waarschijnlijk zondag weer naar de universiteit om hun studie te hervatten. Ik zie een beetje op tegen een zware ontmoeting met de groep. Het lijkt me bijna onmogelijk het leven en studie weer gewoon op te pakken als je in zo'n hechte groep woont en studeert.<br />
<br />
Een bericht in het Engels naar aanleiding van het overlijden van Mary bij de bomaanslag is te bekijken via <a href="http://www.bbc.co.uk/news/uk-scotland-north-east-orkney-shetland-12856418" target="_blank"><u>deze link</u></a>.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-85068054681822581402011-03-04T08:50:00.000-08:002011-03-08T02:34:21.830-08:00Via DolorosaDe stadswandeling met gids van een paar weken geleden is zo goed bevallen dat we een nieuwe besteding van onze zaterdag hebben gevonden: de stad Jerusalem ontdekken. Ik woon hier al bijna 3 jaar en ik weet dat Jeruzalem een bijzondere en duizenden jaren oude geschiedenis heeft, maar hoe en wat en waar, dat weet ik niet precies. En wat is er nou leuker dan door de oude stad te lopen met iemand die kan uitleggen wat er op die ene, geschiedenis bepalende plek gebeurde, waar nu het leven van alledag voortkabbelt, waar winkeltjes en kraampjes staan en waar mensen kopen, eten, kijken en lopen. <br />
<br />
Afgelopen zaterdag liepen we de Via Dolorosa af. De weg die Jezus aflegde, met een kruis op zijn schouder, vanaf zijn veroordeling tot zijn kruiziging.<br />
<br />
Op weg naar de Via Dolorosa lopen we langs het Saint Louis Hospice en het Frans cultureel centrum, net buiten de oude stadsmuur. Voor beide gebouwen lag voor de 6-daagse oorlog de grens tussen Israel en Jordanie en de kogelgaten zitten nog in de voorgevels van de gebouwen. We gaan de oude stad binnen via de Damascus poort, gebouwd bovenop een eerdere ingang gebouwd in de tijd van Hadrianus, Romeinse keizer van 117 tot 138. In de tijd van Hadrianus heette Jeruzalem "Aelia Capitolina" en de Via Dolorosa is het moderne overblijfsel van een van de twee oost-west routes zoals deze door de Romeinen werden aangelegd in de stad. <br />
<br />
De route afgelegd door Jezus in de Via Dolorosa is volgens de moderne vertelling opgedeeld in 14 stations, wij lopen met de groep mee tot station nummer 8, omdat Boaz in slaap valt... We beginnen bij de Umariya kleuterschool in het moslimkwartier van de oude stad. Onder de school liggen overblijfselen van het Antonia fort, waarvan lange tijd werd gedacht dat dit de plek is waar Jezus door Pontius Pilatus werd veroordeeld. Na archaeologisch onderzoek bleek dat de eigenlijke locatie aan de andere kant van de stad lag. Toch zijn er naast de Umariya kleuterschool 3 kerken gebouwd: een op de plek waar Jezus door Pontius Pilatus werd veroordeeld, een waar Jezus door Romeinse soldaten werd gegeseld en waar de doornkrans op zijn hoofd werd gezet en een waar een gegeselde Jezus met het kruis aan het publiek werd getoond (Ecce Homo). Er zijn gedeelten van de drie bogen te zien bij de laatste kerk, die dateren van de tijd dat Jezus gekruizigd werd. Het grootste gedeelte van de bogen is opgeslokt door de gebouwen er omheen, maar zijn nog steeds zichtbaar in het interieur.<br />
<br />
Staand op de plek waar het allemaal gebeurde, is het verhaal dat de gids vertelt over de veroordeling van Jezus erg bijzonder. Pontius Pilatus wast na het veroordelen van Jezus zijn handen in een kom met water om aan te tonen dat hij geen schuld heeft aan de veroordeling. Dit gebruik, het wassen van de handen na een moord, is eigenlijk een oud joods ritueel: als iemand vermoord was en de dader was niet bekend, dan moesten de oudsten van de dichtstbijgelegen stad boven een geofferde koe hun handen wassen. Op die manier werden zij en hun stad verlost van de bloedschuld die anders op ze zou rusten. Toch wordt de geschiedenis van het spreekwoord 'zijn handen in onschuld wassen' vooral herleid naar het wassen van de handen door Pontius Pilatus na zijn veroordeling van Jezus.<br />
<br />
Bij het derde station zou Jezus voor het eerst zijn gevallen, terwijl hij het zware kruis met zich meedraagt. In mijn speurtocht op het internet naar meer informatie over de Via Dolorosa, kom ik er achter dat er in de Bijbel niet staat dat Jezus viel tijdens zijn tocht, maar dat hij niet in staat was het kruis te dragen. In de loop van de tijd zijn er allemaal extra 'episodes' toegevoegd, waarschijnlijk om zo de route die Jezus aflegde interessanter te maken en zodat er van punt naar punt gelopen kan worden. Sommige monniken leggen de tocht zelfs op hun knieeen af, om de route maar zo erg en zo gelijkend mogelijk aan de lijdensweg van Jezus te maken. Ook het vierde station, de plek waar Jezus Maria ontmoet, staat niet beschreven in de Bijbel.<br />
<br />
Het vijfde station is erg bijzonder, omdat hier de tocht die Jezus aflegde letterlijk het meest tastbaar is. Een steen in de muur, helemaal uitgehold en verkleurd door de vele aanrakingen, is de plek waar Jezus met zijn hand steunde tijdens zijn tocht. Het is bijna onweerstaanbaar om je hand op die ene steen te leggen, terwijl je eigenlijk weet dat je het vuil van de miljoenen andere handen aanraakt die voor jou de muur hebben aangraakt en Jezus hier misschien zijn hand helemaal nooit heeft geplaatst - er is eerder al een fout gemaakt, nietwaar?<br />
<br />
Het volgende station is de plek waar de heilig verklaarde Victoria met een doek het gezicht van Jezus afveegde. Volgens een oude legende zou door de aanraking het gezicht van Jezus als afdruk op de doek zijn verschenen. Op het achtste en voor ons laatste station zou Jezus zijn gestopt om een preek te geven aan een groep vrome dames.<br />
<br />
Hierna lopen wij met een snurkende Boaz op onze schouders richting de auto en de groep vervolgt zijn weg naar het uiteindelijke eindpunt: de heilige grafkerk of de kerk van de wederopstanding - de meest bijzondere kerk die ik ooit gezien heb. Vlak na de ingang van de kerk ligt de steen waarop het dode lichaam van Jezus zou zijn gebalsemd. Mensen knielen bij, betasten en kussen de steen. En altijd staat er die lange rij met mensen naar dat kleine stenen gebouwtje in het midden van de kerk: de graftombe, het heilige graf waar Jezus begraven zou zijn geweest. Er zijn kleine ingangetjes in de grote binnenplaats in de kerk die naar kleine kamertjes en grafkamers leiden. In de kerk bevinden zich afdelingen, subkerken, van 6 aparte Christelijke confessies, die door hun eeuwige onderlinge ruzies en onenigheden elk onderhoud van de kerk belemmeren, want ze zijn het nooit met elkaar eens en elke confessie kan zijn veto uitspreken. Soms zie ik filmpjes op het nieuws van priesters die met elkaar op de vuist gaan. <br />
<br />
Aan deze kerk wijd ik zeker een apart stukje, maar dan wel na rondleiding met een gids!<br />
<br />
<embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5580260171320925985%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-39992591381468369592011-02-13T12:10:00.000-08:002011-02-13T12:16:57.905-08:00De Eerste Wijk Buiten de Oude StadNa een paar dagen met regen was het vandaag mooi weer: tijd om onze kelder uit te komen en de wereld in te trekken. De wereld hoeft niet ver weg te zijn, deze keer was het gewoon om de hoek: Jeruzalem. En ik moet eerlijk zeggen, Jeruzalem is als een andere, nieuwe wereld voor mij. Ik weet ongeveer de weg in de stad, maar gewoon wandelen en leren over de rijke historie van de stad, had ik nog niet eerder gedaan.<br />
<br />
Zaterdag maakten we een wandeling met een gids in de eerste wijk die buiten de stadsmuren van Jeruzalem werd gebouwd. De gids begon zijn verhaal met de mededeling dat pas rond 1850 de eerste mensen zich buiten de stadsmuren van Jeruzalem konden en durfden te vestigen. De plek waar wij onze wandeling begonnen, was niemandsland tot die tijd. Bijna niet te geloven: zo'n lange historie en dan pas in de tweede helft van de 19e eeuw eindelijk eens uitbreiden. De Ottomaanse Turken, die in die tijd het gebied in handen hadden, lieten rond 1850 de verkoop van stukken grond buiten de oude stad toe.<br />
<br />
Moses Montefiore, een rijke Engelse Joodse man, trok zich het lot van zijn Joode medemens binnen de overbevolkte stadsmuren aan en besloot een onderkomen voor Torah studenten en hun families buiten de muren te bouwen: Mishkenot She'ananim. Een lang gebouw met appartementen, genummerd met het Alef-Bet. In het begin durfde bijna niemand in het complex te slapen; men ging aan het eind van de dag weer terug binnen de stadsmuren om daar te slapen. Montefiore liet een molen bouwen zodat de Joodse mensen in hun eigen onderhoud konden voorzien. De gids vertelde dat de molen nooit goed heeft gewerkt omdat het op een ongunstige plek was gebouwd wat de wind betreft. De witte molen is nog steeds een markant punt in Jeruzalem.<br />
<br />
We lopen verder en gaan Yemin Moshe binnen, een aangrenzende wijk met de mooiste huizen en prachtigste steegjes in de stad. Het wijkje is opgedeeld in verschillende niveaus en had zo een idillisch dorpje in Italie kunnen zijn. Ik heb meteen al een huis uitgezocht waar ik wil wonen. Wat nu een enorm dure en gewilde (kunstenaars)wijk is, begon met een soort tentenkamp, omdat mensen beweerden dat Montefiore dit land voor hun gereserveerd had. De gids vertelt dat de plek ook wel Gapland werd genoemd: gewoon pakken wat je pakken kunt en roepen dat het van jou is. Het Britse leger moest eraan te pas komen om het "krakerskamp" op te breken. Daarna werden er huizen gebouwd voor de armen, opgedeeld in een Ashkenasisch (Oost-Europese Joden) en Sefardisch (Spaanse en Portugese Joden) deel.<br />
<br />
Rond 1920 verlieten veel mensen de wijk omdat het steeds vaker doelwit werd van aanvallen door Arabieren. Na de onafhanlijkheidsoorlog werd de stadsmuur van de oude stad Jeruzalem de grens tussen Jordanie en Israel en werd Yemin Moshe een doelwit voor beschietingen. De huizen in de verlaten wijk werden aan Turks-Joodse immigranten aangeboden; leuke ontvangst in je nieuwe thuisland...<br />
<br />
We lopen terug via Kfar David: een complex voor de rijksten der rijksten met uitzicht op de oude stad. De appartementen worden slechts een gedeelte van het jaar bewoond en we zien kroonluchters en prachtige handgesneden houten meubels door een paar ramen. Een pied-a-terre voor wie met de Joodse feestdagen even dichtbij de heilige plekken wil zijn. Onze wandeling eindigt bij Mamilla, een van de mooiste winkelcentra in het land. We nemen afscheid naast een pand waar Hertzl een ontmoeting had met Willem II. Op elke steen van het huis staan nummers en letters. Tijdens het bouwen van het winkelcentrum werd het pand eerst afgebroken en daarna weer opnieuw op de oorspronkelijke plaats opgebouwd. Op elke steen werd aangegeven waar het zou moeten komen te liggen: steen 14, rij 12, links van het raam, enz. Jarden noemt het het wiskunde huis: elke steen lijkt een som.<br />
<br />
<embed type="application/x-shockwave-flash" src="https://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=https%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5573265400493142929%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-88266422153653824782011-01-26T08:09:00.000-08:002011-01-26T08:09:25.240-08:00Vakantie in NLHet is alweer bijna twee maanden geleden, dat we met z'n vieren in het vliegtuig stapten op een warme dag in Israel en landden in een besneeuwd landschap - vanuit het vliegtuig zagen we bevroren sloten en besneeuwde akkers en daken - waar papa en mama ons met jassen, sjaals, mutsen en handschoenen op stonden te wachten. Kies maar uit, voor bruikleen voor twee weken. En dat was geen overbodige luxe. Wat was het koud zeg! Ik kreeg spierpijn van het constant met opgetrokken schouders rondlopen, zodat de wind en kou maar niet langs die sjaal, dikke jas en lagen kleding zou gaan. Maar het was vooral mooi en bijzonder om weer eens sneeuw te zien. Voor Boaz was het de eerste keer en op de parkeerplaats bij de McD op weg naar Winschoten stond hij met zijn mond open en tong naar buiten gestoken sneeuwvlokken op te vangen.<br />
<br />
We begonnen onze vakantie in Winschoten, waar Sinterklaas ook langs was geweest en een mooi speelkeukentje voor Boaz en Ymke had achtergelaten. Neef en nicht vielen meteen aan op de kookplaat, bordjes, kopjes en pannetjes. Ook met de knikkerbaan werd intensief gespeeld. Ik vind het altijd bijzonder dat bij mijn ouders al het speelgoed tevoorschijn komt waar ik ook mee speelde en dat mijn eigen kinderen er met net zoveel plezier mee spelen. Winschoten is natuurlijk voor mij winkelen - mijn favoriete kledingwinkel, de HEMA, Zeeman en al die andere leuke winkels waar je kleren en speelgoed kunt kopen. In Israel hadden we voor Boaz nog niet echt lange broeken en shirt nodig gehad, maar in NL moesten we echt serieuze laagjes kleding gaan kopen: hempjes, spijker- en corduroybroeken, koltruitjes en natuurlijk een sjaal en muts. Jarden ontdekte meteen de leggings en met een paar leuke jurkjes erop was ze helemaal NL-meisje-van-negen-stijl.<br />
<br />
Boaz wilde vooral veel in de sneeuw spelen en liep met rode wangen sneeuw te scheppen en een sneeuwpop te bouwen. Ymke logeerde ook bij opa en oma, zodat ze samen met Boaz kon spelen, want Jarden, Ben en ik gingen een paar dagen naar Amstelveen en omgeving om vrienden en familie daar te zien. Dat is zoals altijd een hele planning: wie willen we zien en wanneer? Er is altijd te weinig tijd en nooit zien we alle mensen die we zouden willen zien. We beginnen bij Wytze: Jardens vriend vanaf de creche. Allebei nu negen en elkaar al anderhalf jaar niet meer gezien: dat is best even wennen. Met een vuilniszak samen van de heuvel glijden breekt het ijs en tegen de tijd dat ze weer wat gewend zijn is helaas het moment gekomen om te vertrekken. Op weg naar Ralf en Marije, Roel en Gijs. De kinderen zijn enorm gegroeid en veranderd maar toch is het net of we elkaar een paar weken geleden nog hebben gezien. Dat is wel absoluut het grootste nadeel van in het buitenland wonen: je mist je vrienden en familie.<br />
<br />
Later in de avond vertrekken we naar zus Marleen, Peter en Milo, die een mooie nieuwe keuken hebben en een paar dagen de uitvalsbasis zijn voor ons bezoek aan de randstad. Jarden gaat een paar uur naar haar oude school in Amstelveen en speelt meteen weer met haar vriendinnen alsof ze nooit is weggeweest. Wat opvalt is dat alle koppies hetzelfde zijn gebleven, maar dat iedereen ontzettend is gegroeid. Leuk om allemaal ouders weer te zien en te spreken. Jarden slaapt 's avonds bij Lilly, Ben bij vrienden en ik bij Daan. Lekker weer speklapjes eten en eindelijk weer eens goed bijkletsen. De volgende dag het hele winkelcentrum in Amstelveen doorgelopen en ik vind het geweldig om alle winkels af te struinen, net alsof ik er nog woon. Lekker snert met rookworst en een saucijzenbroodje bij de HEMA en later een stroopwafel. Ik heb hier wel eens een zakje stroopwafels gekocht. Helemaal dolblij en vol verwachting happend in de wafel ontdekte ik dat de smaak niet eens in buurt kwam van de stroopwafel die de man in het kraampje op de markt ter plekke voor mij maakt. De volgende dag was het plan om naar Drenthe te vertekken om met de hele familie van mijn moeder's kant te gaan eten. Hevige sneeuwval en gladheid zorgden ervoor dat we af moesten zeggen, wat nog in een lelijke strijd om annuleringskosten eindigde. De Rheezerbelten in Hardenberg: daar reserveer ik nooit weer! Ons bezoek aan Jim en Marieke valt bijna in het water door dit hele gedoe: nogmaals sorry Jim en Marieke! 's Middags wagen wij toch de tocht terug naar Winschoten, wat best goed verloopt, ook al ligt er een dik pak sneeuw, zelfs op de snelweg. Boaz en Ymke hebben het leuk gehad bij opa en oma en hebben natuurlijk samen pepernoten gebakken en heel veel gespeeld. De Sint brengt kadootjes en Boaz leert al goed hoe hij Sinterklaasliedjes moet zingen. Hij vindt het hele gedoe van kloppen op de deur, kadootjes in je schoen en papernoten gooiende pieten erg interessant. Het is tegelijkertijd ook Chanoeka en de chanoekia, die we op zolder vinden in een van de dozen met onze spullen die we mochten stallen toen we gingen emigreren, wordt uit het stof gehaald en met een paar kaarsjes versierd. Ook weer spannend: dat donker met kaarsjes en liedjes. Kinderen vinden het geweldig!<br />
<br />
Dan wordt het tijd voor ons laatste bezoek: zus Evelyn in Frankrijk. Zus wacht al een tijdje op het rondkomen van de koop en verkoop van haar nieuwe en oude huis en veel is ingepakt. Maar toch is het gewoon nog net zo leuk en gezellig als altijd. We gaan naar het paard van Evelyn en Boaz en Jarden mogen ook even rijden. Het is niet te harden, zo koud is het, maar alleen ik lijk dat te voelen. De volgende dag ga ik met Jarden en Boaz naar Disney. Voor Boaz de eerste keer en hij kijkt zijn ogen uit. Weken nadat we weer terug zijn in Israel heeft hij het over het kasteel en de draak, de heks en de poppetjes in Small World. Voor Jar en mij is het bekend terrein, maar het is altijd leuk om naar Disney te gaan, vooral met iemand die er nog niet eerder is geweest. Aan het eind van ons bezoek begint het te sneeuwen. Hard te sneeuwen. Zo hard, dat we op de terugweg over een stuk waar we normaal een half uur doen, ineens 8 uur onderweg zijn. Wat een frustratie. Het maakt niet uit welke sluipweg we proberen te nemen: alles staat vast. Gelukkig bereiken we uiteindelijk Evelyns huis. Het vriest nu ook behoorlijk, we zijn wel met onze neus in de winterboter gevallen. De volgende dag besluiten we vroeg richting NL te rijden, wat een goed besluit is geweest, want al het vrachtverkeer heeft een rijverbod gekregen, de wegen liggen vol met sneeuw en de wegen rond Parijs beginnen snel vol te raken. Dit keer ontsprongen wij gelukkig de dans en we kunnen goed doorrijden als we Parijs voorbij zijn. De andere kant van de weg heeft duidelijk minder geluk: we rijden langs kilometers stilstaande auto's en dubbele rijen gestrande vrachtauto's. Maar het landschap om ons heen is adembenemend: met de opgaande zon en het besneeuwde land is het als een sprookje. Gelukkig konden we er rijdend van genieten.<br />
<br />
De laatste dag in NL en dan vertrekken we weer naar het land waar de winter als een herfst in NL is. Zodra we landen is het gewoon warm en alle jassen kunnen in de koffer blijven. Het is altijd weer wennen de eerste week terug, zeker omdat ik ook met mijn nieuwe extra baan naast mijn werk bij de Universiteit begin. We hebben erg genoten in NL en kijken nu al uit naar ons volgende bezoek. Hopelijk hoeven we daar niet nog eens anderhalf jaar voor te wachten...Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-38888613972199545662010-09-18T06:23:00.000-07:002010-09-18T06:33:00.289-07:00Rare dagHet is weer die rare dag in het jaar, wanneer de wegen worden ingenomen door fietsers, voetgangers en rollerbladers en de auto vakantie heeft. Het eerste jaar dat we hier woonden was het koud en woonden we net in Mevasseret Zion. Ik vond het allemaal maar erg vreemd. Vorig jaar logeerde Jarden bij neef Nathan en mocht Boaz met zijn roze fietsje de straat op, die anders zo uitdrukkelijk als 'mag niet!' gebied door zijn ouders werd bestempeld. Dit jaar zijn Jarden en Boaz allebei thuis. Jarden, bijna 9, heeft met vriendinnen afgesproken om lekker rond te slenteren, kletsen en andere klasgenoten te ontmoeten op straat. We hebben wel heel duidelijk een gebied aangegeven waar ze mag wandelen, want verdwalen lijkt mij geen goed idee.<br />
<br />
Jom Kipoer, Grote Verzoeningsdag, begint 's avonds en eindigt de volgende avond. Dit is voor het Jodendom de dag waarop je de laatste kans krijgt om als een zo goed mogelijk mens het jaar af te sluiten. Mensen gaan bijna de hele dag naar de synagoge, vasten en dragen witte kleding en geen leer en sierraden. Alles zo sober mogelijk. Bij ons in huis gaan de dingen gewoon de normale gang: de tv en wasmachine staan aan, al zijn alle Israelische zenders uit de lucht, maar buiten doen we mee met de rest: onze auto blijft staan en we lopen en fietsen op straat. Jarden wilde proberen te vasten voor een paar uur. Vorig jaar heeft ze het vanaf 5 uur 's avonds tot 11 uur de volgende dag volgehouden. Dit jaar liep het ietsje anders, want samen met haar vriendinnetjes zou ze gaan wandelen en picknicken overdag. "O, nou ja, dan niet. Ik was er toch niet echt helemaal mee bezig dit jaar!" Met leuke ideeen kun je een 8-jarige snel omkrijgen!<br />
<br />
Boaz was helemaal in zijn nopjes. Hij racede aan een stuk door op zijn 'nieuwe' houten fiets en vergat helemaal dat er ook nog een moeder achter hem aanliep. Een moeder die op een gegeven moment moest rennen, omdat de kruising bij de oprit naar de snelweg, waar Boaz al akelig dicht bij in de buurt kwam, haar toch niet helemaal lekker zat, ook al reden er geen auto's. We zijn helemaal naar Boaz' creche gereden, waar hij erg onder de indruk was dat het hek dicht was en er geen licht brandde. Na 2 uur fietsen was hij doodop...<br />
<br />
Jarden vertrok vanochtend, na het maken van huiswerk voor de Nederlandse school, op weg naar haar picknick met een tas met water, een broodje en een zakje met chips voor haar en haar 3 vriendinnen. De eerste keer dat ze helemaal zelfstandig iets buiten doet met haar vriendinnen. Toen ik met Boaz terugkwam van zijn fietstocht die ochtend, zag ik de dames zitten op het gras bij de speeltuin op het picknickkleed, lekker smullend en kletsend. Jammer dat ik geen foto heb kunnen maken, maar ik vond het geweldig om te zien. Ze wordt groot! Daarna kwam natuurlijk het ik-breng-jou-naar-huis-en-dan-jij-mij verhaal. En nu ligt ze heerlijk op de bank een filmpje te kijken en bij te komen van haar avontuur.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2zx-S5qhcfRGBLpfkfYULeJuEx8LNMgn087u-q236uxa2PYT7Sg-R90BwFZFBQ-5s4re9lzbfRU-4WAmcLIGrM60iis0gCACUr7gnUUM4OxBE_Smrcw6M47CR0kG7rnWXNkmFFZLsImE/s1600/IMG_0071.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" qx="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2zx-S5qhcfRGBLpfkfYULeJuEx8LNMgn087u-q236uxa2PYT7Sg-R90BwFZFBQ-5s4re9lzbfRU-4WAmcLIGrM60iis0gCACUr7gnUUM4OxBE_Smrcw6M47CR0kG7rnWXNkmFFZLsImE/s320/IMG_0071.JPG" /></a></div>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-57183108965694652010-09-14T09:10:00.000-07:002010-09-14T12:21:23.572-07:00SpeeltuinAfgelopen weekend logeerde Jarden bij Benjamins neef Nathan. Neef Nathan woont met zijn vrouw en 2 kinderen in Nes Tsiona, vanaf ons huis de berg af en dan naar links, ongeveer... Het lijkt wel of Jarden sinds haar 2 maanden van huis de smaak goed te pakken heeft, want in dezelfde week sliep ze ook al bij een vriendinnetje van de Nederlandse school. Ook nu ik dit berichtje schrijf is ze op stap met een vriendinnetje naar de padvinders.<br /><br />Toen we Jarden brachten voor haar logeerpartij bij neef Nathan, besloten we naar een speeltuin in de buurt te gaan en spullen voor een picnic mee te nemen. De speeltuin stond boordevol glijbanen en klimtoestellen, maar de absolute favoriet was de kabelbaan, de omega in het Ivriet. Klimmen, springen en naar de andere kant roetsjen, de hele middag lang, dat is wat de kinderen gedaan hebben.<br /><br />Door de hitte, in Nes Tsiona is het door het hoge vochtigheidsgehalte gevoelsmatig 10 graden warmer dan in Jeruzalem, bewogen wij als volwassenen zo weinig mogelijk en als er geen ontkomen aan was, dan het liefst in de schaduw. Lekker eten en drinken, dat is wat wij vooral deden. En Boaz op de omega helpen. Jarden en haar vriendjes hadden geen hulp nodig en we hadden letterlijk geen kind aan ze.<br /><br />Benjamin kon de verleiding niet weerstaan en waagde samen met Jarden en Boaz een ritje op de omega, en liet zich door de nauwe buis van een van de tunnelglijbanen glijden - waar Jar en Bo hem verwachtingsvol op stonden te wachten. De foto's laten het resultaat zien...<br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5516849332433063313%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-53466274903461424722010-08-22T08:59:00.000-07:002010-08-22T09:56:05.393-07:00GekniptEindelijk, na 2 jaar in Israel, heb ik het aangedurfd hier naar de kapper te gaan. En dat is echt een hele stap, kan ik je vertellen. Ik voelde me na mijn bezoek aan mijn 'nieuwe' kapper een beetje meer inwoner van Israel. Jarenlang liet ik niemand anders aan mijn lokken komen dan Mark, van Housewifes on Fire in Amsterdam. Tijdens de laatste vakantie in NL (vorig jaar in de zomer) heb ik nog speciaal een middagje ingepland om door Mark geknipt te worden.<br /><br />Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb vaak bij de kapper gezeten en al in de kapperstoel gedacht: nee, dit is het niet (maar daar dan natuurlijk niks van zeggen). En daarna weken wachten tot mijn haar er weer een beetje leuk uitzag. Vriendin Suzanna raadde mij aan om naar Mark te gaan en sinds die ene knipbeurt - volgens mij alweer 10 jaar geleden - was er voor mij geen andere kapper meer. Nou moet ik wel zeggen dat Mark aan mij niet veel verdiend heeft, want ik kwam ongeveer 1 keer per jaar langs. En ook gekunstelde kapsels was niet aan mij besteed. Gelukkig wist Mark dit en knipte hij altijd een relatief onderhoudsvrij kapsel, maar wel op zo'n manier dat ik helemaal blij was met mijn nieuwe haren. Wel een jaar lang! Het is net zoals ik mijn ramen was: gewoon een jaar lang vies laten worden en na de wasbeurt ben ik wekenlang blij met het resultaat. En daar wil ik Mark niet belachelijk mee maken, want hij knipte mijn haar echt geweldig mooi.<br /><br />Dus, na vorig jaar tijdens mijn vakantie voor de laatste keer bij Mark te zijn geweest, begon mijn haar ondertussen erg zwaar, lang en modelloos te worden. Het werd tijd voor mijn eigenste kapper in Israel. Dat was wel even moeilijk, want ik zie in Israel niet veel vrouwen waarvan ik denk: 'Wauw, zo zou ik mijn haar ook willen hebben, even vragen wie haar kapper is!' Tot een paar weken geleden. Toen mijn buurmeisje thuiskwam met prachtig geknipte haren. En dat leidde ertoe dat ik donderdag bij Ze'ev binnenstapte.<br /><br />Nou moet ik nog iets meer uitweiden, want Ze'ev is de kapper van mijn buurvrouw, die erg gebrand is op schoon en netjes. Toen ik bij de kapsalon van Ze'ev naar binnen stapte, waren de eerste woorden die mij te binnen schoten niet 'schoon' en 'netjes'. De buitenkant van de kapsalon zag er al erg niet goed onderhouden uit. Dat is in Israel niet ongewoon, er zijn ontzettend veel winkels en werkplekken die al jaren geleden opgeknapt hadden moeten worden, maar waar je als inwoner van Israel eigenlijk immuun voor wordt en waar je niet meer je beslissing of je er naar binnen of er aan voorbij loopt vanaf laat hangen. Maar omdat het naar de kapper gaan in Israel zo'n belangrijke beslissing voor mij was, zag ik weer met mijn Nederlandse ogen. Ik stapte een kapsalon binnen waar 2 meisjes op de bank onderuitgezakt hingen en een dame die werd geknipt door een man die het best omschreven kan worden als een overjarige rocker. Lang, dun, lang geblondeerd, gekruld haar tot ver op zijn rug en tatoeages op beide armen. Jammer dat jullie mijn buurvrouw niet kennen, want de beschrijving van Ze'ev de kapper staat echt lijnrecht tegenover een beschrijving van haar. Ik besloot maar even naar het toilet te gaan en de deur naar het gangetje dat uitkwam op het buitentoilet - zonder licht! - viel uit zijn voegen. "O ja, de deur is kapot!" lachte Ze'ev mij vriendelijk toe. 'Nu kan ik nog weg' dacht ik toen ik weer ging zitten. 'Is dit wel echt de kapper die mijn buurvrouw bedoelde?' Ja, ze heeft het me haarfijn uitgelegd en de kapsalon bevindt zich precies op de door haar beschreven locatie.<br /><br />Oke, het voordeel van de twijfel dan maar. "Ah, jij bent de buurvouw van R! Je komt uit Denemarken, toch?" Ik wordt naar de haarwasstoel gebracht en een van de meisjes wast mijn haren, terwijl de andere de haren van de vorige geknipte dame aanveegt en ondertussen gezellig met Ze'ev kletst. Ik begin al wat te ontspannen, want als ik iets geweldig vind, is het wel dat iemand aan mijn haren frunnikt. Daarna wordt ik in de knipstoel neergezet, waar Ze'ev mijn haren bekijkt en zegt dat ik erg lang haar heb en er best wel wat vanaf moet. Weet ik. Graag zelfs. Ik vertel hem dat ik al een jaar niet naar de kapper ben geweest omdat ik, tot ik mijn buurmeisje zag, mijn lokken niet in handen van een willekeurige kapper durfde te leggen. Vanaf dat moment kletsen en lachen Ze'ev en ik aan een stuk door. Al 35 jaar zit hij in het kappersvak en hij vindt het geweldig. Zijn zoon zit in het leger en wil ook graag vandaag nog door hem geknipt worden. "Doen ze dat niet in het leger?" vraag ik. "Denk je dat ik die gekken aan de haren van mijn zoon laat komen?" antwoord Ze'ev. Hij doet me steeds meer aan een oude, jointjes-rokende hippie denken, helemaal wanneer hij vraagt wat mijn sterrenbeeld is.<br /><br />Wat een opluchting: eindelijk mijn haar weer los kunnen dragen en niet aldoor met een uitgezakte paardenstaart rondlopen! Ze'ev fohnt mijn haar, maar op een normale manier. Niet met allemaal stijfsel die je zo snel mogelijk weer uit je haar wilt wassen. Mijn haar ziet eruit zoals ik het zelf ook in model zou brengen (beetje-wax-en-de-zon-droogt-de-boel-wel-op, maar dan met een beetje extra). Ik ben blij en opgelucht: ik heb mijn nieuwe kapper in Israel gevonden. Hoef ik tenminste niet meer te wachten op een vlucht naar NL voor een kappersbezoek.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-90161847884151811052010-08-10T08:04:00.000-07:002010-08-10T08:32:53.481-07:00Als een speer!Op 16 juli, midden in de drukste periode van de zomerprogramma's aan de universiteit, beviel mijn baas van een lief jongetje. Dit betende voor mij ook een vroege geboorte: van mijn nieuwe baan! Nog maar anderhalve maand had ik mijn vorige nieuwe baan en ineens moet ik het allemaal alleen doen, als hoofd van de afdeling zomerprogramma's. Zoals ik al schreef, op het hoogtepunt van de drukte, maar ik heb het overleefd, die ene dag dat 200 studenten tegelijk uit moesten checken en zich natuurlijk allemaal nare problemen aankondigden die allemaal meteen opgelost moesten worden omdat het vliegtuig NU vertrok. Er was een moment dat ik op het punt stond in huilen/gillen uit te barsten, maar gelukkig nam de gedachte "de kop d'rveur" het van mijn wanhoop over.<br /><br />Ik zit in een achtbaan: de ene dag denk ik: ik weet nog helemaal niks - niet de taal, niet welke actie ik moet ondernemen en niet hoe ik dat nieuwe project aan moet pakken. De volgende dag (vandaag toevallig) denk ik: wauw het gaat geweldig! Alle problemen vat ik bij de hoorns, dat ene verschrikkelijke onoverkoombare probleem van gister blijkt na contact met een collega helemaal geen probleem te zijn en ik krijg een compliment van de directie voor mijn werk. Fjoeoe... dat lucht op.<br /><br />Deze raketpromotie is voor mij een geweldige kans om te ontdekken wat ik allemaal kan, mijn grenzen te verleggen en veel nieuwe dingen te leren. En dan te bedenken dat ik een half jaar geleden nog broodjes verkocht! Nog een leuke ontmoeting met mijn vorige werkgever trouwens: bij het geboortefeestje van het zoontje van mijn net bevallen baas blijkt de catering verzorgd te zijn door Holy Bagel!Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-12500299620041808402010-07-24T12:34:00.000-07:002010-07-26T07:48:31.106-07:00Park AshkelonVandaag zijn we in Ashkelon geweest. De eerste keer sinds we hier wonen. We hadden met neef Nathan en gezin afgesproken om naar de zee te gaan. Elk weekend proberen we een natuurpark te bezoeken en we vonden een combinatie in Ashkelon: strand en natuurpark. In het park staat de oudste ronde poort ter wereld, van een stad in het Kna'anitische (Bronzen) tijdperk. Ook zijn er een aantal restanten van een stadsmuur. Terwijl Ben met Boaz richting de auto liep, had ik mooi de tijd om een paar mooie foto's te maken. Al fantaserend over de tijd dat de restanten deel uitmaakten van een volledige muur, klom ik de trap op en maakte foto's van wat ik om me heen zag. Toen ik de laatste tree nam en naar het uitzicht aan de andere kant van de stadsmuur keek, werd ik ineens wakker geschud: het was niet 2000 voor Christus maar net zoveel jaren erna: flatgebouwen en huizen met rode daken staarden mij aan...<br /><br />Daarna naar de zee, waar Boaz zich natuurlijk weer helemaal uitleefde in en bij het water.<br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5497557959090785905%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-15099116580974570332010-07-19T10:58:00.000-07:002010-07-19T11:29:33.637-07:00Afscheidsfeestje crecheOp de deur bij Boaz groep hangt een uitnodiging: het afscheidsfeest voor dit jaar! Niet te geloven: Boaz zit alweer een jaar in de groep bij Leah. Ik weet nog dat ik na het afgelopen jaar bang was dat hij nooit zo'n leuke leidster zou krijgen als Dalia van de babygroep. Maar Leah was net zo geweldig. Boaz heeft dit jaar zoveel gedaan: geverfd, geplakt, gekleid, muziek gemaakt, gesport, gespeeld en gedanst. Ondanks het lieve blonde koppie, hij past op de groepsfoto totaal niet in het plaatje, blijkt Boaz een van de meest gevreesde kinderen op zijn groep te zijn. Boaz laat niet het kaas va zijn brood eten en hij leert op de groep allerlei manieren om zichzelf te "verdedigen". Op een dag hoor ik van de ouders de groep uitlopen met de worden: het is hier echt overleven. Stiekem ben ik blij dat mijn zoon van zich afbijt (misschien soms iets te assertief) en niet in huilen uitbarst en naar de leidster rent. Van Leah hoor ik regelmatig dat Lidor, een jongetje in de groep, tegelijkertijd Boaz' beste vriend en ergste vijand is.<br /><br />Naarmate het jaar vordert zie ik gelukkig dat de kinderen steeds meer samen spelen, delen en echt vrienden worden. Ook op het eindfeest zie ik dat Boaz praat met zijn groepgenootjes en dat ze samen met de bal spelen. Op het eindfeest geeft Dana een les rythmisch gymnastiek voor de kinderen en de ouders. Vooral de zwembandjes en het grote doek waar de kinderen zich onder kunnen verstoppen doet het goed. Aan het eind krijgt iedereen een fotoboekje mee met foto's van het afgelopen jaar. Een schot in de roos! Boaz loopt al dagen te leuren met zijn boekje en bekijkt keer op keer gebiologeerd de foto's van zichzelf en zijn groepsgenootjes. Foto's van bijzondere feestdagen, spelen in de tuin, de verjaardag, dieren kijken, alles komt voorbij. Voor ons erg leuk om te zien wat er nou allemaal gebeurde op de creche, maar volgens mij ook voor Boaz bijzonder om zo alles wat hij afgelopen jaar meegemaakt heeft, elke keer opnieuw te kunnen bekijken.<br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5494741518256566961%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-80343175511703124222010-07-19T10:39:00.000-07:002010-07-19T10:58:34.527-07:00LuierloosIk weet nog van Jarden dat het een mijlpaal was. Wij ouders vaak nog trotser dan zij zelf. Bij Jarden is onze trots nu verschoven naar haar geweldige schoolresultaten, haar vermogen binnen 2 jaar een taal te beheersen, lekker vrolijk en zichzelf te blijven en haar onafhankelijkheid. Maar nu is Boaz aan de beurt: de luier wordt aan de wilgen gehangen en verruild voor echte onderbroeken. Als ouder moet je dan een balans vinden tussen te enthousiast meedoen: je kind bij elk piepje van de grond te grissen en naar de wc te rennen (wat hem alle motivatie ontneemt en meteen protestreacties oproept), en op de achtergrond toekijken en hem laten bepalen wanneer naar de wc te gaan (wat altijd op een nat pak plus bank/tapijt/bed uitloopt). Gelukkig is er dan altijd nog de creche. Daar gaan ze altijd veel relaxter met dit soort situaties om. Thuis zetten we Boaz elke avond voor het bad trouw op de wc, maar op de creche weigerde hij om naar de wc te gaan. Laat maar, was de reactie op de creche, het komt vanzelf wel. Daar waren wij als beterwetende ouders natuurlijk niet van overtuigd en zetten ons avondritueel gestaag voort. Tot ik op een middag op de creche in het bakje met al Boaz' reservekleding, luiers, etc. zie, dat hij nog net zoveel luiers heeft als toen ik hem in de ochtend bracht! En ja hoor: Leah, Boaz vaste leidster, vertelt dat hij de hele dag naar de wc is geweest en geen luier meer om hoeft. Nou ja, zomaar in 1 dag! Kortom, wij zijn trots!Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-22127015327536019352010-06-18T11:27:00.000-07:002010-06-18T12:24:12.623-07:00Veel gebeurdZo, dat was een drukke maand. Mijn ouders kwamen eind april, zus en familie midden mei en samen vlogen ze begin juni weer terug naar NL. We moeten nog steeds wennen dat die ene afslag op de ringweg niet naar mijn ouders leidt, maar naar een huisje waar nu ongetwijfeld andere mensen zitten. Boaz heeft het nog steeds over "opa en oma?" als we er langs rijden. En wat was het weer geweldig om mijn familie zo dichtbij te hebben. Pap en mam wilden natuurlijk vooral veel naar de zee, want wat is er lekkerder dan in het blauwe water dobberen, met je kleinkinderen om je heen. We zijn met z'n allen een weekend in Metoela, in het noorden van Israel geweest, met leuke huisjes een jaccuzzi en sauna, barbecue en genoeg ruimte voor de kinderen om te spelen. We zijn naar Tel Dan geweest waar altijd en overal water stroomt en naar de Kinneret (meer van Tiberias) om lekker te zwemmen. Jarden en Boaz werden bijna elke dag opgehaald van school en de creche door opa en volgens mij heb ik nog nooit zo vaak achter elkaar gebarbecued. Dat hoeft ook even een poosje niet meer... Helaas gaat de tijd altijd veel te snel voorbij maar gelukkig hebben we veel leuke plaatjes om naar te kijken en te denken 'o ja!'.<br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5483056066473780913%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed><br /><br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5483051913192178497%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed><br />Deel 2. Ik heb een andere baan bij de universiteit! YES! Zoals ik al hoopte, heeft mijn voet binnen de deur van de uni geleid tot iets beters, iets met meer zekerheid en uitzicht. Ik had eigenlijk tot september op mijn oude plek zullen blijven, maar op de afdeling van zomerprogramma's kwam een plek vrij voor assistent en mijn oude baas heeft (in zijn nadeel: hij werkt nu met 1 kracht minder) een goed woordje voor mij gedaan en heeft ervoor gezorgd dat ik nu drie deuren verderop werk. En... mijn huidige baas gaat over een maand met zwangerschapsverlof en dan neem ik haar baan over tot ze in december weer terugkomt! Ik ben helemaal blij! Nu mezelf nog meer ingraven daar, want ik ben niet van plan om binnenkort ergens anders te gaan werken.<br /><br />Deel 3. De verkiezingen. Wat een spanning! En wat een belachelijke uitslag met de PVV als derde partij. O, had ik nu maar gestemd, en nog honderden anderen met mij, dan had mijn favoriet Cohen misschien toch gewonnen. Nu maar hopen dat de PvdA in de regering komt...<br /><br />Tot slot, de WK. Wederom: wat een spanning! Wat een gedoe om die vuvuzela's en wat een rare uitslagen: Spanje verliest van Zwitserland, Frankrijk van Mexico en Duitsland van Servie??? Gelukkig voetbalt NL zoals ze hoort te voetballen. Gewoon winnen.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-84122673360538986182010-04-23T07:30:00.000-07:002010-04-23T11:05:47.718-07:00Bezoek uit NederlandHet is bijna weer zover! Mijn ouders komen naar Israel, dit keer voor een hele maand. Zus 1 komt later in mei 2 weken met familie. Zus 2 komt helaas niet: ze heeft haar huis op het Franse platteland zojuist verkocht en is druk bezig met de rompslomp er omheen. <br /><br />We hebben een appartement in Bet HaKerem, een leuke wijk in Jeruzalem gehuurd, groot genoeg om al het familiebezoek te kunnen onderbrengen. Manlief is altijd geweldig in het zoeken van de beste aanbiedingen op het internet en vond het appartement in no time, terwijl ik al een uur of 2 op het internet had gespeurd en alleen maar te dure, te kleine, niet leuk ingerichte of ander niet geschikte bouwels had gevonden. We zijn langs geweest om te kijken of het appartement geschikt was en we worden warm ontvangen door een echtpaar van rond de 70. Zelf wonen ze in het appartement naast het te verhuren appertement, met een geweldige tuin, iets waar je zeker in Jeruzalem jaloers op bent. We bekijken het appartement, met de huidige huurders en al erin, en zijn het er over eens: dit is een leuke plek om een maand te wonen. Vlakbij het bos, de dierentuin, de oude stad, Ein Kerem - het leukste dorpje in de buurt - en bij ons. Maar hoe breng je aan de toekomstige huurders over hoe hun huurhuisje er uitziet? Google Earth wordt ingeschakeld en een Ymap, een Israelische locatiezoeker waar een plattegrond en foto's van de huizen en de straat een indruk van de omgeving geven.<br /><br />En dan begint natuurlijk het verlanglijstjes-doorgeef-festijn. Want wat missen we ook alweer ineens? De schenkstroop voor de pannenkoeken is op en er kan echt niks aan Van Gilse schenkstroop tippen. Ook op de boterham werden vorige maand de laatste paar hagelslagjes geklopt uit het allerlaatste pak. En dan is er natuurlijk kaas. Er is hier kaas, zelfs Nederlandse kaas, maar de smaak van de Israelische kaas is toch anders en de prijs van de Nederlandse kaas ontneemt je meteen alle trek in een lekker plakje jong belegen. Dropjes, stroopwafels, alles passeert de revue en ouders moeten zelfs nieuwe koffers kopen om alle bestelde waar te kunnen meenemen.<br /><br />Nog een wens: kleren. Want ook al hebben ze hier leuke kleren en is het aantal kledingwinkels per hoofd van de bevolking bijna 1 op 5, er blijft bij mij de heimwee naar HEMA en H&M hangen. Nu is hier net mijn hartewens in vervulling gegaan (oke, op nummer 1 staat nog steeds een filiaal van de HEMA) met het openen van een H&M winkel in Jeruzalem, maar na een bezoekje vandaag viel mijn droom in duigen. Wat in Nederland 1 van mijn favoriete winkels is voor kinderkleren en leuke shirtjes en rokjes voor in de zomer, is hier een winkel waar ik mijn portemonnee niet voor uit mijn tas haal. Wat een armoe! En dan te bedenken dat er bij het openen van het H&M filiaal in Tel Aviv hele rijen voor de deur elkaar stonden te verdrukken en histerisch gillend en graaiend de winkel in stormden. Wat hebben ze dan in vredesnaam meegenomen, vraag ik mezelf af, kijkend naar de lapjes onaantrekkelijke stof in de rekken.<br /><br />De website van de HEMA rondsurfend, zie ik allemaal leuke, kleurige hebbedingetjes. Ik kan nu al niet wachten op het opengaan van de koffers en het uitpakken, bekijken en eten van de spullen. Sinterklaas in april! En als de euforie van het uitpakfestijn is weggezakt, is er natuurlijk de overweldigende luxe van een maand lang ouders in de buurt en 2 weken zus met familie. Ik kijk er naar uit!Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-35376208263483720262010-03-17T05:22:00.000-07:002010-03-17T12:06:43.094-07:00Dag van de WoedeOvervliegende helicopters en geweerschoten bepaalden gister de sfeer van mijn werkdag. Mijn nieuwe werkplek, de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, voor het gemak maar Hebrew U, is gebouwd op Mount Scopus, een enclave die zich net over de grens van het Arabische gedeelte van Jeruzalem bevindt. Waarom helicopters en geweerschoten? Omdat dinsdag door de Hamas was uitgeroepen tot De Dag van de Woede. Op deze dag hebben de Palestijnse Autoriteiten alle moslims opgroepen de Al-Aksa Moskee te beschermen, omdat Israel van plan zou zijn de moskee te verwoesten en er de Derde Tempel op te bouwen.<br /><br />Het begon eigenlijk met de heropening van de Choerva (De Verwoeste) synagoge in het Joodse Kwartier in Jeruzalem deze bewuste dinsdag. De synagoge doet zijn naam "De Verwoeste" eer aan, omdat het een geschiedenis van destructies en wederopbouwingen achter de rug heeft. De synagoge werd voor het eerst gebouwd in 1701 door Judah HaChasid. Amper 20 jaar later werd de synagoge platgebrand door lokale schuldeisers, nadat HaChasids volgelingen de huur niet konden betalen. In 1864 keurden Ottomaanse Turken de herbouw van de synagoge goed en herrees een enorm gebouw midden in het Joodse Kwartier. Maar ook deze synagoge werd geen al te lang leven gegund, tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog in 1948 tussen Israel en Jordanie werd het gebouw nogmaals met de grond gelijk gemaakt.<br /><br />De heropening van de Choerva is voor Palestijnen een voorbode van wat er te gebeuren staat met de Tempelberg. Op de plek waar nu de Al-Aksa Moskee staat, zal de Derde Tempel worden gebouwd, vrezen ze.<br /><br />Op deze Dag van de Woede heeft de Hamas opgeroepen alle ontwapende brigades hun wapens terug te geven zodat er gevochten kan worden in de Jeruzalem Intifada. Als reactie op de Palestijnse oproep werden meteen de veiligheidsregels door de Israelische overheid aangescherpt, mochten alleen mannen van boven de 50 met een geldig Israelisch identiteitsbewijs de moskee bezoeken en werden er 3.000 extra politiemensen in de oude stad ingezet.<br /><br />Op het nieuws was te zien dat er op veel plekken in Arabische wijken in de stad rellen ontstonden. Palestijnse jongens die met stenen naar de politie gooiden en rookgranaten teruggegooid kregen en gearesteerd werden. Wel hebben de Palestijnse Autoriteiten de demonstraties alleen beperkt tot de gebieden die onder de Israelische autoriteit vallen, inclusief Jeruzalem. Het werd niet toegestaan dat er werd gedemonstreerd in Palestijnse steden op de Westerlijke Jordaanoever.<br /><br />Dat het De Dag van de Woede was, heb ik gemerkt. Wat ik al eerder schreef: de hele dag helikopters cirkelend in de buurt, geweerschoten. Ik zit met mijn rug naar het raam, met trouwens een adembenemend uitzicht over de stad, en heb niet heel veel gezien, maar een student die bij mij aanschoof zei ineens: "Wow, what's going on!" En wees naar de duidelijk zichtbare geweerschoten, niet meer dan een paar honderd meter bij ons gebouw vandaan. Nu moet ik er wel bij zeggen dat het hele universiteitsterrein uitzonderlijk goed bewaakt wordt en het bijna onmogelijk is binnen te komen als je geen student of werknemer bent, of op een andere manier aan kunt geven dat je er iets te zoeken hebt. Ik voelde me veilig, maar ben eerder naar huis gegaan, omdat ik dacht dat er overal zware bewaking zou zijn en files op de weg. Maar niets was minder waar. Op mijn weg terug naar huis was alles als vertrouwd en toen ik tegen een moeder op de creche zei dat het echt oorlog was in de stad, keek ze me verbaasd aan: niks van gemerkt.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-82802300205330397752010-02-12T04:29:00.000-08:002010-02-12T09:59:35.401-08:00JAAAA! Een Nieuwe Baan!Eindelijk, na anderhalf jaar is het dan zover! Ik heb een baan op de werkplek gevonden waar ik het aller-allerliefst wilde werken: de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem! Laat ik beginnen bij het begin. Solliciteren in Israel is een ander verhaal dan in Nederland. Dit verschil wordt nog wel het meest gekenmerkt door het aantal reacties dat je krijgt op je sollicitatiebrief: nul. Ik geloof dat ik op elke 50 sollicitaties die ik heb uitgestuurd gemiddeld 1 of 2 reacties heb ontvangen. Echt zeer ontmoedigend, kan ik je vertellen. Het is alsof je je met zorg gemaakte brieven in een bodemloze put gooit, wat bij mij weer leidde tot het recalcitrant copy-pasten van mijn brieven waarbij ik alleen de naam van de ontvanger en de werkplek aanpaste. Ik moet er wel bij vermelden dat organisaties als NGO's en organisaties werkzaam op het gebied van mensenrechten wel een reactie gaven, maar altijd negatief, dus daar was ik dan ook weer niet blij mee.<br /><br />Ik ben een enkele keer uitgenodigd voor een gesprek, maar na afloop liep ik met een slecht gevoel de deur uit. Uitbating, is het eerste woord wat me te binnen schiet. Lange dagen, schamel salaris, dito aantal vakantiedagen en een minimaal sociaal pakket. Ik begon af en toe echt aan mijn jarenlange werkervaring en talenkennis te twijfelen. Deed dat er dan niet toe in dit land? Of was het dan toch niet zo goed als ik dacht? Uiteindelijk zal het vooral gelegen hebben aan het nieuwe immigrant zijn. Want hoe goed is je Ivriet na anderhalf jaar? Eerlijk gezegd twijfel ik daar zelf ook wel eens aan, ondanks tegensprekende reacties van mensen om mij heen. Ik kan me mondeling inmiddels goed redden, maar schrijven en lezen is achtergebleven. En ik wil natuurlijk wel een leuke werkplek, het liefst met veel Engels, maar ook genoeg Ivriet om te blijven leren. O, en leuke collega's, graag wat gezelliger dan de onbeleefde pittbull die een Israeli kan zijn. Eigenlijk wilde ik mijn oude werkplek in NL hier in Israel: de universiteit.<br /><br />En dat is me nu gelukt! Na een zoveelste probleem met de financiele afdeling van mijn bagelbaan, besloot ik mijn CV te sturen naar een aantal mensen binnen de internationale school van de universiteit in Jeruzalem. Aangezien ze nog steeds niet bij mij hadden aangebeld om mij die ene perfecte baan aan te bieden, terwijl ik toch 6 jaar werkervaring bij de Universiteit van Amsterdam had, besloot ik zelf maar te laten weten dat ik er was. Wat dat betreft kan ik nog veel leren op een assertiviteitscursus... Maar, beter laat dan nooit, denk ik dan maar.<br /><br />De volgende dag krijg ik een telefoontje van het administratief hoofd van de undergraduate afdeling van de Rothberg International School aan de universiteit van Jeruzalem. Of ik vandaag langs kon komen voor een gesprek? JA! NATUURLIJK! En daar zat ik dan diezelfde middag in een kamer - die niet zoals de meeste gebouwen aan elkaar hangt met plakbandjes, schreeuwend om een goede pleisterlaag en een fris likje verf - een sollicitatiegsprek voerend, half in het Engels, half in het Ivriet. En voor het eerst liep ik na het gesprek weg met een goed gevoel: hier zou ik willen werken en wat een leuke mensen!<br /><br />Oke, qua salaris ga ik weer helemaal terug naar af. In Israel is blijkbaar niet het werk dat je doet van belang (administratief werk, onder andere het inschrijven van studenten, beschikbaar maken van syllabi en het inplannen van colleges en examens), maar de reden waarom je wordt aangenomen. Ik vervang iemand die met zwangerschapsverlof gaat tot september en dat betekent dat ik weinig ga verdienen. Maar ik wil zo graag bij universiteit werken. Wat mij betreft hoef ik daar tot de dag dat we ooit naar NL teruggaan, niet meer weg. En ik heb mezelf opgelegd dat ik heilig geloof in het feit dat eenmaal binnen de uni, ik snel doorstroom naar een andere, vaste baan.<br /><br />Deze week was dan eindelijk het moment aangebroken dat ik mijn collega's moest vertellen dat ik wegging. Hartverwarmend waren hun reacties. Want ook al heb ik vaak gedacht 'wat doe ik hier? ik kan toch een veel betere baan krijgen?', mijn collega's, zeker de laatste groep waar ik mee werk, zijn geweldig. Ik heb veel geleerd: hoe bak ik een bagel, Ivriet, hoe zorg ik ervoor dat die koppige collega toch doet wat ik hem/haar vraag en hoe bestel ik op z'n onbeleefst een kopje koffie (de taxi- en buschauffeurs in Israel zijn niet van het meest elegante soort). Ik ben blij dat ik midden in de Israelische samenleving heb mogen werken, maar ik hoop dat ik nu mijn uiteindelijke werkplek heb gevonden.Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-171116047063460873.post-90865379248293443792010-01-10T08:40:00.000-08:002010-02-12T10:42:41.795-08:00Echt Winter...We volgen hier alle berichten over het bar en boze weer in Nederland: sneeuw, ijs en harde wind met gevoelstemperatuur van -15, op de voet. Sneeuw mis ik wel een beetje en schaatsen ook (alhoewel ik weet dat ik echt niet op de schaats ga, maar binnen lekker bij de verwarming kruip), maar ben toch blij dat ik hier woon. Zo gingen we op 10 januari richting het strand, omdat het gewoon zomer was die dag. Jarden in zwempak de zee in en Boaz in z'n rompertje langs de kustlijn rennend, het was eigenlijk te belachelijk voor woorden. Want ook al wordt het hier niet zo extreem als in NL toch horen regen, kou en soms wat sneeuw of hagel wel bij een Israelische winter.<br /><br /><embed type="application/x-shockwave-flash" src="http://picasaweb.google.com/s/c/bin/slideshow.swf" width="288" height="192" flashvars="host=picasaweb.google.com&hl=nl&feat=flashalbum&RGB=0x000000&feed=http%3A%2F%2Fpicasaweb.google.com%2Fdata%2Ffeed%2Fapi%2Fuser%2Fshdehaan%2Falbumid%2F5437426238585615297%3Falt%3Drss%26kind%3Dphoto%26hl%3Dnl" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer"></embed><br /><br />Inmiddels is die kou ook hier langsgekomen en zijn de regen en sneeuw gevallen. Hele woeste waterstromen ontstonden in de woestijn (vrachtauto's werden meegesleept en een niewsgierige toeschouwer is verdronken) en je kon zelfs skien in het hoge noorden. Ook in Jeruzalem heeft het maar liefst 1 dag gehageld en iets van een minuut gesneeuwd. Helaas had het de dagen daarvoor erg geregend, dus er bleef niets liggen. Opvallend: zodra in de weerberichten sneeuw wordt voorspeld, loopt de volgende dag de halve stad met een sjaal en een muts rond want, oeoeoe, die ene sneeuwvlok mocht toch eens precies op jouw hoofd vallen.<br /><br />Direct na de regen en kou stonden, alsof iemand op een knopje had gedrukt, ineens alle amandelbomen vol met bloesem. Precies op tijd voor Toe B'Sjwat, het bomenfeest, de dag waarop in het hele land bomen worden geplant en overal gedroogd fruit wordt verkocht en gegeten. De berg waarop Mevasseret Zion is gebouwd, die normaal een beetje saai groen lijkt staat opeens vol met witte en roze bebloesemde bomen. Erg mooi.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiawWQAzS1ErsvINJVls8YKuWUVyOy-hqOyZ_B3Lp61cdV6g7PVNBjFSK4b5A_hDSX_9Zw7IaUttZY2qAN1Zi20wqjEIkywo55Xid3udc0_aqw-xPkQlrMJmmFs0wUOgSynZOuVe47bOC0/s1600-h/IMG_0205.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 214px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiawWQAzS1ErsvINJVls8YKuWUVyOy-hqOyZ_B3Lp61cdV6g7PVNBjFSK4b5A_hDSX_9Zw7IaUttZY2qAN1Zi20wqjEIkywo55Xid3udc0_aqw-xPkQlrMJmmFs0wUOgSynZOuVe47bOC0/s320/IMG_0205.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5437428759364259426" /></a><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZGXZSwZEnKM/S3WgpMTO8wI/AAAAAAAAEfc/W-8gU27Q-V0/s1600-h/IMG_0204.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZGXZSwZEnKM/S3WgpMTO8wI/AAAAAAAAEfc/W-8gU27Q-V0/s320/IMG_0204.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5437428754656719618" /></a><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ZGXZSwZEnKM/S3Wgor0s8aI/AAAAAAAAEfQ/8HvHvlKdgTo/s1600-h/IMG_0203.JPG"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="http://2.bp.blogspot.com/_ZGXZSwZEnKM/S3Wgor0s8aI/AAAAAAAAEfQ/8HvHvlKdgTo/s320/IMG_0203.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5437428745938727330" /></a>Saskia de Haanhttp://www.blogger.com/profile/14232399417542862547noreply@blogger.com0