vrijdag 12 februari 2010

JAAAA! Een Nieuwe Baan!

Eindelijk, na anderhalf jaar is het dan zover! Ik heb een baan op de werkplek gevonden waar ik het aller-allerliefst wilde werken: de Hebreeuwse Universiteit in Jeruzalem! Laat ik beginnen bij het begin. Solliciteren in Israel is een ander verhaal dan in Nederland. Dit verschil wordt nog wel het meest gekenmerkt door het aantal reacties dat je krijgt op je sollicitatiebrief: nul. Ik geloof dat ik op elke 50 sollicitaties die ik heb uitgestuurd gemiddeld 1 of 2 reacties heb ontvangen. Echt zeer ontmoedigend, kan ik je vertellen. Het is alsof je je met zorg gemaakte brieven in een bodemloze put gooit, wat bij mij weer leidde tot het recalcitrant copy-pasten van mijn brieven waarbij ik alleen de naam van de ontvanger en de werkplek aanpaste. Ik moet er wel bij vermelden dat organisaties als NGO's en organisaties werkzaam op het gebied van mensenrechten wel een reactie gaven, maar altijd negatief, dus daar was ik dan ook weer niet blij mee.

Ik ben een enkele keer uitgenodigd voor een gesprek, maar na afloop liep ik met een slecht gevoel de deur uit. Uitbating, is het eerste woord wat me te binnen schiet. Lange dagen, schamel salaris, dito aantal vakantiedagen en een minimaal sociaal pakket. Ik begon af en toe echt aan mijn jarenlange werkervaring en talenkennis te twijfelen. Deed dat er dan niet toe in dit land? Of was het dan toch niet zo goed als ik dacht? Uiteindelijk zal het vooral gelegen hebben aan het nieuwe immigrant zijn. Want hoe goed is je Ivriet na anderhalf jaar? Eerlijk gezegd twijfel ik daar zelf ook wel eens aan, ondanks tegensprekende reacties van mensen om mij heen. Ik kan me mondeling inmiddels goed redden, maar schrijven en lezen is achtergebleven. En ik wil natuurlijk wel een leuke werkplek, het liefst met veel Engels, maar ook genoeg Ivriet om te blijven leren. O, en leuke collega's, graag wat gezelliger dan de onbeleefde pittbull die een Israeli kan zijn. Eigenlijk wilde ik mijn oude werkplek in NL hier in Israel: de universiteit.

En dat is me nu gelukt! Na een zoveelste probleem met de financiele afdeling van mijn bagelbaan, besloot ik mijn CV te sturen naar een aantal mensen binnen de internationale school van de universiteit in Jeruzalem. Aangezien ze nog steeds niet bij mij hadden aangebeld om mij die ene perfecte baan aan te bieden, terwijl ik toch 6 jaar werkervaring bij de Universiteit van Amsterdam had, besloot ik zelf maar te laten weten dat ik er was. Wat dat betreft kan ik nog veel leren op een assertiviteitscursus... Maar, beter laat dan nooit, denk ik dan maar.

De volgende dag krijg ik een telefoontje van het administratief hoofd van de undergraduate afdeling van de Rothberg International School aan de universiteit van Jeruzalem. Of ik vandaag langs kon komen voor een gesprek? JA! NATUURLIJK! En daar zat ik dan diezelfde middag in een kamer - die niet zoals de meeste gebouwen aan elkaar hangt met plakbandjes, schreeuwend om een goede pleisterlaag en een fris likje verf - een sollicitatiegsprek voerend, half in het Engels, half in het Ivriet. En voor het eerst liep ik na het gesprek weg met een goed gevoel: hier zou ik willen werken en wat een leuke mensen!

Oke, qua salaris ga ik weer helemaal terug naar af. In Israel is blijkbaar niet het werk dat je doet van belang (administratief werk, onder andere het inschrijven van studenten, beschikbaar maken van syllabi en het inplannen van colleges en examens), maar de reden waarom je wordt aangenomen. Ik vervang iemand die met zwangerschapsverlof gaat tot september en dat betekent dat ik weinig ga verdienen. Maar ik wil zo graag bij universiteit werken. Wat mij betreft hoef ik daar tot de dag dat we ooit naar NL teruggaan, niet meer weg. En ik heb mezelf opgelegd dat ik heilig geloof in het feit dat eenmaal binnen de uni, ik snel doorstroom naar een andere, vaste baan.

Deze week was dan eindelijk het moment aangebroken dat ik mijn collega's moest vertellen dat ik wegging. Hartverwarmend waren hun reacties. Want ook al heb ik vaak gedacht 'wat doe ik hier? ik kan toch een veel betere baan krijgen?', mijn collega's, zeker de laatste groep waar ik mee werk, zijn geweldig. Ik heb veel geleerd: hoe bak ik een bagel, Ivriet, hoe zorg ik ervoor dat die koppige collega toch doet wat ik hem/haar vraag en hoe bestel ik op z'n onbeleefst een kopje koffie (de taxi- en buschauffeurs in Israel zijn niet van het meest elegante soort). Ik ben blij dat ik midden in de Israelische samenleving heb mogen werken, maar ik hoop dat ik nu mijn uiteindelijke werkplek heb gevonden.