Huis

We hebben een huis! (Wel onder voorbehoud, want niks is zeker totdat er getekend is...) Het is een een benedenverdieping geworden van een huis in Mevasseret, een stadje vlakbij Jeruzalem. Het is er rustig en groen, met de school voor Jarden om de hoek, en met Jeruzalem op 20 minuten afstand, dus eigenlijk hebben we een Amstelveen in Israel gevonden. We hebben er maar 2 keer voor naar Jeruzalem op een neer hoeven rijden. De eerste keer voor niks: anderhalf uur en een file getrotseerd voor een kelder zonder daglicht en open ruimtes. De huisbazin praatte er mooi omheen en vond dat de ramen onder de grond, die op een muur uitkeken, toch echt genoeg licht binnen lieten en dat de open ruimtes geen belemmering zouden zijn voor slapende kinderen in de slaapkamer met tegelijk tv en bezoek in de woonkamer. Dat ze het durfden te verhuren! Binnen een week ben je gillend gek.

De dag daarna toch nog maar een keer proberen, ditmaal via een makelaar, die wel een maand huur vraagt, maar dan weet je in ieder geval dat iemand heeft gekeken en weet of dit enigszins aan je wensen voldoet of niet. En het was raak. De eerste woning is leuk, met een tuin voor onszelf en 3 slappkamers, maar met een te kleine woonkamer. De 2e woning is een benedenverdieping, met een trapje naar beneden, een halletje waarop de 2 slaapkamers en de badkamer uitkomen en die rechtdoor leidt naar de open woon/eetkamer en keuken. Rondom het huis is een tuin en, ook niet onbelangrijk na de catacombe die we dag daarvoor zagen, overal ramen, dus veel licht. En, het zal ook niet waar zijn, de huisbaas die boven woont met vrouw en 2 oudere kinderen, spreekt Nederlands! Hij heeft een paar jaar in Nederland in Wageningen gestudeerd en werkt nu voor de Israelische overheid als bodemdeskundige. Leuke mensen die het prima vinden dat we de tuin gebruiken en meteen aanbieden dat hun dochters het leuk zouden vinden om op te passen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! Het was even aftasten in het begin, omdat de huisbazin wat gereserveerd was: even kijken wat we in huis halen. Maar na een poosje kwam er een warme vrouw tevoorschijn en hebben we lang zitten praten. Deze week wordt alles rondgemaakt, als het goed is, met 2 mensen die borg voor ons moeten staan, en kunnen we uiterlijk 1 oktober in ons eigen huis!

Voor Jarden is er een goede school vlakbij ons huis, dus daar zijn we al uit, maar voor Boaz is het nog even zoeken. We zijn de dag nadat we ons huis hadden gevonden weer naar Mevasseret gereden om 2 misjpachtonim te bekijken, een soort oppasmoeders met maximaal 5 oppaskinderen en 1 maon, een creche. Bij de eerste misjpachton waren we bij binnekomst het liefst meteen weer omgedraaid. We kwamen een kleine kamer binnen met vieze kleden op de grond, waar 3 kinderen ons met betraande ogen aankeken. De oppasmoeder probeerde er nog iets moois van te maken: ze zijn allemaal aan het wennen en natuurlijk zitten ze hier niet de hele dag, we gaan ook op het balkon en we doen muziek eens in de week. Nee, bedankt, hier wil je je kind niet achterlaten. De tweede misjpachton was veel beter, een leuke vrouw, die alles goed in de hand leek te hebben en enthousiast was. Toch wilden we ook nog bij creches kijken om te zien hoe het er daar aantoe ging en of er plek zou zijn. De creche was ook oké op het eerste gezicht, maar ik mis toch wel de rust en het overzicht van de creche in Amstelveen... Volgens mij moeten ze mij daar ook een paar wendagen geven. Er is op dit moment geen plek op de creche, de 2e misjpachton is nog een optie. Maar we hebben nog tijd. Benjamins werk begint pas eind oktober ivm de feestdagen van 30 september tot 22 oktober (Rosj HaSjana-Joods Nieuwjaar, Jom Kipoer-Grote Verzoendag, Soekot-Loofhuttenfeest en het eindigt met Simcha Tora-Vreugde der Wet) en ik heb tot nu toe nog geen baan gevonden. Wel word ik van alle kanten geholpen door vrienden en vriendinnen en door hun vrienden en vriendinnen. Dat is wel geweldig hier: iedereen probeert een handje te helpen en niemand is te beroerd de baas aan te spreken om te vragen of er werk is voor een Nederlandse dame die nieuw is in Israel. Ik reageer op veel dingen, maar heb tot nu toe nog geen reactie gekregen. Elke dag check ik mijn mail in de hoop dat ik een positief bericht heb ontvangen. Dan duurt de tijd toch wel erg lang, ook al kan ik niet verwachten dat er binnen een week wordt gereageerd op mijn sollicitatie. Gewoon doorzoeken dan maar.

School

Jarden gaat naar school! Maandag is ze voor het eerst gegaan en ze vindt het leuk, gelukkig. Jarden gaat naar een school ver bij de plek waar we nu wonen vandaan, omdat we haar hadden aangemeld bij een school in de buurt van het huis waar we dachten te zullen gaan wonen. In Israel ben je gebonden aan een bepaalde school die in de wijk staat waar je woont. Drie dagen voor de school begon hebben we Jarden bij de gemeente aangemeld en de dag voor school begon (zondag is hier een gewone werkdag, vrijdag en zaterdag zijn vrije dagen) zijn we naar Jardens school gegaan om haar aan te melden. Geen probleem! De directrice heeft Jarden laten zien in welke klas ze komt, een halfronde klas met het alef-bet (alfabet) op het bord en dolfijnengordijnen voor de ramen, en heeft verteld wie haar juf wordt en wat ze voor de lunch mee naar school kan nemen. De schooldagen zijn zondag tot en met donderdag van 8 tot kwart voor 1 en vrijdag van 8 tot 10 voor 12. Zes dagen naar school! Maar dan wel wat korter dan in NL.

We kregen ook een lijst mee van spullen die ze nodig had voor school. Dat werd dus op zondag op stap...samen met de rest van Israel die op die allerlaatste dag besloot alles in te slaan. De winkels in Israel zijn wat betreft de hoge verwachtingen van service en het niet zo nauw nemen met de rij al heel anders dan in Nederland, maar die dag was het echt een gekkenhuis. Mensen roepen door elkaar heen om geholpen te kunnen worden en verdrukken elkaar bij de kassa. Natuurlijk staan er ook altijd een paar kinderwagens midden in het gangpad en het grappige is: niemand doet hier moeilijk over. Uiteindelijk hebben Ben en Jarden de spullen weten te bemachtigen, terwijl ik bij de ingang onder de airco probeer droog te blijven-wat een hitte-Boaz af en toe wat eten geef, en een vader uitleg wie Barbie is en wie Bratz. Maar we zijn nog niet klaar: er moeten shirts gekocht worden met het schoollogo, wat alle kinderen naar school aandoen. Een soort van uniform, maar dan veel milder. Benjamin heeft drie uur in de rij gestaan om drie shirtjes te bemachtigen. Omdat het zo druk was heeft degene die het logo er ter plekke voor je opplakt waarschijnlijk niet goed opgelet, dus het logo van Jardens eerste shirt brokkelt er op de eerste dag al af. Nou ja, we gaan binnenkort waarschijnlijk toch verhuizen, wat een andere school betekent, dus hier moeten we het dan maar even mee doen.

Jarden heeft een enorme schooltas gekregen van haar opa en oma hier. Dat is nodig omdat de kinderen elke dag de boeken en schriften mee naar school moeten nemen, net als op de middelbare school in NL. Jarden heeft taal, rekenen, wereldkennis, geometrie, tora les, topografie, muziekles en sport op school, we hebben een rooster gekregen zodat we kunnen zien welke spullen ze elke dag mee naar school moet nemen. Ze heeft ook meteen huiswerk, niet veel, maar elke dag een beetje. Ivriet schrijven en lezen oefent Benjamin elke dag met haar, omdat ze hier natuurlijk wat mee achterloopt. Dat vindt ze wel vervelend, "Ik ben aldoor de laatste als we iets op moeten schrijven". Heel logisch voor ons, maar voor Jarden, wiens sterke punten lezen en taal zijn, is het wel even slikken. Gelukkig is ze apetrots als ze na een uur geconcentreerd studeren met Benjamin al veel letters goed en best snel kan schrijven. Gelukkig heeft ze een leuke klas met een lieve en goede juf, bovendien heeft ze al vriendinnen gemaakt, dus dat komt wel goed met haar.