zaterdag 14 mei 2011

Lol in de Dierentuin



Ben: Kom Boaz, we gaan plassen!
Boaz: Oke!
Ben: Kijk maar naar de plaatjes. Naar welk toilet moeten wij?
Boaz: Daar, naar die!
Ben: Ja! Weet je ook waarom?
Boaz: Ehhh... (wijzend naar het bordje voor het vrouwentoilet) Omdat die maar één been heeft.

Nederland in Israel

Vrijdag was Nederland dag. We begonnen in Tel Aviv bij een winkel vol houten speelgoed. Een korte voorgeschiedenis: toen Boaz werd geboren kreeg ik van mijn collega's een houten loopfietsje kado. Sinds vorig jaar zijn Boaz en de fiets onafscheidelijk. We hebben de wagen voor Boaz weggedaan omdat Boaz simpelweg overal op dat fietsje naartoe rijdt. Veel mensen vragen waar we de fiets gekocht hebben, maar in Israel wordt hij niet verkocht. Door het intensieve gebruik is de achterband gescheurd en vonden we via een vriendin Boebima, een winkel in Tel Aviv waar ze wel aan eenzelfde achterband konden komen. In de winkel die van boven tot onder was volgebouwd met houten speelgoed ontdekten we veel Nederlands speelgoed zoals "houten dieren" en "doosjes met houten fruit". Helaas was de achterband in de auto van de eigenaar blijven liggen, die zelf in Haifa was, maar na een telefoontje beloofde de man de band naar ons op te sturen.

Op zich geen verloren ritje, want we hadden nog een halte in Tel Aviv: Beatrice, de Nederlandse winkel in Israel. We hadden al eerder kennis gemaakt met het kraampje van deze winkel op Koninginnedag in Tel Aviv, waar Jarden niet wist wat ze nou moest kiezen: stroopwafels, hagelslag, Calve pindakaas of stroop voor op de pannekoek. Uiteindelijk werden het stroopwafels. Vorige week had ik de pot met Calve pindakaas van schoomoeder laten vallen. Familie en vrienden die NL bezoeken nemen voor haar altijd een paar potten mee, die ze heel zorgvuldig en spaarzaam leegmaakt tot de laatste smeer. De pot die ik liet vallen was de laatste uit haar voorraad... Ik voelde me ontzettend schuldig en scande wanhopig mijn geheugen af: wie komt er binnenkort naar Israel en kan een pot of 2 meenemen? Maar gelukkig was daar mijn schoonvader die zei dat er ook een winkel in Tel Aviv was. Vlakbij de houten speelgoedwinkel en erg herkenbaar door de uitgestoken Nederlandse vlag. Bij het naar binnen stappen viel Jarden weer in dezelfde euforie: speculaasjes, kaas, ontbijtkoek, beschuitjes, dropjes! Natuurlijk kon het niet alleen bij een pot pindakaas blijven, want schoonmoeder houdt ook zo van appelstroop en Jarden wilde graag vlokken voor op de boterham en speculaasjes voor gewoon lekker. Ben kreeg bijna een hartverzakking toen ik op weg naar de auto vertelde wat de schade was. Maar het is het waard! Er is geen koekje in Israel te vinden dat lekkerder is dan een speculaasje en de glimlach van schoonmoeder bij het zien van de pindakaas en appelstroop was ook onbetaalbaar. Klik hier voor de Facebook pagina van Beatrice (website werkt niet).

Op weg naar schoonouders stoppen we bij Bet Yitschak, een dorpje waar een ambachtelijk kaasmakerij is gevestigd, Machlavat Bet Yitschak, waar echte Gouda kaas wordt gemaakt. De kaas wordt in de grote supermarktketens in Israel verkocht en er is bij de kaasmakerij zelf een klein winkeltje. Bij het proeven en kiezen van de kaas komt de eigenaar van de kaasmakerij binnen en hoort ons Nederlands praten. Meteen doet hij zelf ook mee en hij vertelt het verhaal over hoe de kaasmakerij is ontstaan. Zijn vader en oom, Benjamin en Harry Meyer, vertrokken net na de oorlog naar Israel, samen met een paar melkkoeien en begonnen een kaasmakerij waarin Gouda kaas wordt gemaakt naar Nedelrands recept. Hij vertelt dat zijn opa uit Stadskanaal (om de hoek bij mijn geboortestadje) als veehandelaar werkte op de veemarkt in Leiden en daar ook een cafe had. Ook zijn opa en oma kwamen een aantal jaar na zijn twee zoons naar Israel. Hij laat foto's zien en vertelt zijn verhaal in een mengelmoes van Ivriet en Nederlands. Wij rijden zwaaiend weg met in de achterbak een tasje met oude kaas, jonge kaas en komijnekaas. YES! Tot nu toe kochten we altijd Emek kaas, wat beter is dan geen kaas, maar vergeleken met Gouda kaas naar plastic smaakt.

Natuurlijk kon Ben het niet laten om over de vrachtauto's vol melk, die tijdens Pesach hun melk rechtstreeks in het riool kwamen storten, te beginnen (zie Dagjes Uit). De arme man kon geen betere uitleg geven dan dat het Rabbinaat simpelweg geen toestemming geeft om de fabriek te laten werken op zaterdagen en feestdagen (met Pesach was de fabriek 2 dagen gesloten omdat een feestdag op een vrijdag viel) en daarom de tijd verstrijkt die maximaal tussen het melken van de koe en de pasteurisatie van de melk mag zitten - 22 uur. Zodra hij de fabriek wel zou openen op een van die dagen, zou hij zijn "kosher" certificaat verliezen en nagenoeg al zijn afnemers.

Klik hier voor de website van de kaasmakerij.