Wennen

Het is wel wennen hoor, wonen in een nieuw land. De eerste paar weken werden gekenmerkt door lekker naar het strand en zwembad gaan, vakantie vieren. Tussendoor moesten er ook allerlei administratieve dingen geregeld worden, zoals inschrijven in Israel, verzekeringen en werkvergunning aanvragen en aanmelden voor school. Eerlijk gezegd is vooral Benjamin hiervoor op stap geweest, omdat ik de taal nog niet goed genoeg beheers om te begrijpen wat er wordt gezegd en om duidelijk te maken wat ik nou eigenlijk wil. Deze week ben ik er toch eens op uit geweest om bij de gemeente van Mevasseret een kopie van Benjamins Israelische bewijs van burgerschap langs te brengen om zo Jardens inschrijving op school rond te krijgen. Simpel, zou je denken, kan niks fout gaan. Nou, dat heb ik geweten... Ten eerste was de dame die ik moest hebben niet aanwezig, ze was naar de bank en moest daarna tassen ophalen (zover ik het goed heb begrepen...) De dame die mij wel kon helpen dacht eerst dat ik een schoolpasje voor Jarden op kwam halen, dat was niet wat ik nodig had. Ik in mijn beste Ivriet uitgelegd waarvoor ik kwam, want Engels is niet iets wat de meeste Israeli's goed beheersen. Ook maar goed voor mij, anders zou ik snel verleid kunnen worden om Engels te gaan spreken, iets wat ik mezelf verboden heb, tenzij het echt niet anders kan. Mij begreep ze goed, maar toen ging ze allemaal vragen stellen waarvan ik blijkbaar niet alles goed heb begrepen, want ze kon de kopie niet aannemen en doorgeven aan de dame in kwestie. Benjamin nog geprobeerd te bellen om hem met de behulpzame dame te laten praten (alles wat ik niet voor elkaar krijg en waar moeilijk over gedaan wordt, krijgt hij binnen 2 seconden geregeld, vaak nog met extra's erbij) maar ik kon hem niet te pakken te krijgen. Ik dus onverrichte zake weer op weg naar huis, Benjamin belde dat hij zelf nog wel even langs zou gaan. Natuurlijk kreeg hij het meteen voor elkaar en het bleek dat ik op een vraag van haar, of Jarden vervoer naar school nodig heeft, ja heb gezegd! En we wonen 200 meter bij haar school vandaan. Zucht... Zo gaat het dus vaak en daarom schuif ik Benjamin vaak naar voren als er dingen geregeld moeten worden. Misschien wel stom, want zo leer ik het natuurlijk nooit, maar het schellt wel tijd en hoofdpijn.

Verder over het wennen, na de eerste weken van vakantiegevoel, kwam de aanloop naar de zoektocht naar een baan en een huis. Telkens weer iets om naar uit te kijken en te regelen. Zodra we eenmaal in ons huis zitten zal alles wel meer op zijn plaats vallen, denk je dan. Maar met het nieuwe huis komt niet meteen het gevoel van ik voel me thuis, wel ben ik blij met onze eigen plek. Maar er zijn nog geen vrienden, je bent nog niet bekend met de plek, je weet niet hoe je ergens moet komen en waar de juiste supermarkt zit, die goede produkten voor een lage prijs verkoopt (een soort Israelische Lidl ;)). Afgelopen week was daarom even een dieptepunt voor mij, ook omdat ik ziek werd. Waarom zijn we gegaan? Ik mis Nederland, waar ik alles ken en waar alles makkelijk is. Zelfs mijn jeugdherinneringen komen sterk naar boven en ik mis de weilanden en de straten waar ik vroeger speelde (hoewel ik blij was dat ik toendertijd diezelfde straten achter me kon laten: ook weer het gevoel van ik wil iets nieuws, er is meer). Veel dingen zijn hier gewoon anders: de natuur, de mentaliteit van de mensen, het klimaat, het verkeer en hoe mensen hier leven. Dat was wat ik juist zo graag wilde toen ik uit Nederland vertrok, maar het valt me zwaarder dan ik had gedacht, het is niet alleen leuk om alles nieuw te hebben, alles wat je kent bestaat ineens niet meer, je moet alles opnieuw leren.

Afgelopen week mijn eerste sollicitatiegesprek gehad (als account manager bij een telemarketing bedrijf), de reis er naartoe was ook weer een geval van totale miscommunicatie. Ik wist waar ik moest zijn (dacht ik) en de buslijnen en tijden hadden we van tevoren uitgezocht. Helemaal volgens het boekje, zodat er niks mis zou kunnen gaan. Ik had de juiste bus naar Jeruzalem, waar ik het juiste kaartje kocht en ook in de stad pakte ik de juiste bus. Allemaal zelf gedaan en zelf gevraagd, helemaal goed. Ik moest op nr 1 Shderot Golda Meir zijn, de buschauffeur wist waar ik uit moest stappen. Ik was precies op tijd bij nummer 1. Maar geen IDT Global Services, het bedrijf waar ik moest zijn. Wel een tandartspraktijk en veel chassidische mensen, ik was midden in een ultra orthodoxe wijk beland. Hmm, dit kon niet goed zijn. Het telefoonnummer van IDT was niet bereikbaar, netzomin als alle opties die je kon kiezen via het algemene nummer. Mooi is dat. Benjamin gebeld, die mij zo goed en zo kwaad als hij kon probeerde te helpen via de routebeschrijving op de IDT website. Ik weer in de bus verderop de straat in, de buschauffeur heeft blijkbaar gezegd dat ik er bij de volgende halte eruit moest, maar ik dacht dat hij zei dat hij zo aan zou geven waar ik eruit moest... Helemaal de ring op met de bus, op weg naar de volgende ultra orthodoxe wijk, een lieve mevrouw in de bus legt me uit hoe ik terug moet komen en waar ik wel moet zijn. Met een andere bus weer terug en nu in ieder geval bij het industrieterrein waar ik moet zijn. Nu het juiste gebouw nog... Ierdereen die ik het vraag weet het ongeveer, maar niet goed genoeg, zodat ik blijf rondzwerven en nu toch echt gefrustreerd begin te raken. Uiteindelijk weet iemand mij toch de juiste weg uit te leggen en zijn aanbod om mij er met zijn auto naartoe te brengen sla ik vriendelijk maar resoluut af. Dat moet ik er niet ook nog eens bij hebben, een mogelijkheid dat ik een nare Israeli van me af moet slaan. Anderhalf uur na de afgesproken tijd kom ik eindelijk aan bij het gebouw van IDT, helemaal aan het andere eind van de straat, waarschijnlijk tellen ze aan beide kanten vanaf nummer 1. Geen probleem dat ik te laat ben, we doen het gesprek gewoon nu. Het gesprek verloopt prima, maar het blijkt dat je bij deze baan goed uitgebuit wordt: je werkt 9 uur per dag aan de telefoon, voor weinig geld (in de advertentie stond: goede betaling met extra's), geen extra's zoals een telefoon of lease auto, geen ziektekosten, geen pensioen, je kunt zelf elk moment ontslaan worden, dus geen contract, maar zelf moet je een boete betalen als je binnen 6 maanden vertrekt. Zelfs mijn jarenlange werkervaring leveren geen beter betaling op, er valt niet te onderhandelen. Dit doen we dus maar niet. Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet op zoek naar een baan.

Er is nu nog een ander sollicitatiegesprek over en ik hoop van de andere solliciaties ook nog iets te horen na de feestdagen, want anders lijkt het net een bodemloze put waar ik oneindig reacties op advertenties ingooi.

Er zijn natuurlijk ook goede dingen: we hebben vanaf morgen onze eigen auto! Met dank aan mijn lieve moeder en oma. Zondag gaan we naar een kinderdag voor alle Nederlanders en hun kinderen die in Israel wonen, waar we wat toekomstige Nederlandse vrienden hopen te maken, ook voor Jarden. En vandaag heb ik op straat iemand ontmoet met een kindje bijna net zo oud als Boaz. Ze zou zomaar mijn eerste zelf gevonden vriendin in Israel kunnen worden!