Luierloos

Ik weet nog van Jarden dat het een mijlpaal was. Wij ouders vaak nog trotser dan zij zelf. Bij Jarden is onze trots nu verschoven naar haar geweldige schoolresultaten, haar vermogen binnen 2 jaar een taal te beheersen, lekker vrolijk en zichzelf te blijven en haar onafhankelijkheid. Maar nu is Boaz aan de beurt: de luier wordt aan de wilgen gehangen en verruild voor echte onderbroeken. Als ouder moet je dan een balans vinden tussen te enthousiast meedoen: je kind bij elk piepje van de grond te grissen en naar de wc te rennen (wat hem alle motivatie ontneemt en meteen protestreacties oproept), en op de achtergrond toekijken en hem laten bepalen wanneer naar de wc te gaan (wat altijd op een nat pak plus bank/tapijt/bed uitloopt). Gelukkig is er dan altijd nog de creche. Daar gaan ze altijd veel relaxter met dit soort situaties om. Thuis zetten we Boaz elke avond voor het bad trouw op de wc, maar op de creche weigerde hij om naar de wc te gaan. Laat maar, was de reactie op de creche, het komt vanzelf wel. Daar waren wij als beterwetende ouders natuurlijk niet van overtuigd en zetten ons avondritueel gestaag voort. Tot ik op een middag op de creche in het bakje met al Boaz' reservekleding, luiers, etc. zie, dat hij nog net zoveel luiers heeft als toen ik hem in de ochtend bracht! En ja hoor: Leah, Boaz vaste leidster, vertelt dat hij de hele dag naar de wc is geweest en geen luier meer om hoeft. Nou ja, zomaar in 1 dag! Kortom, wij zijn trots!