Verblijfsvergunning!

Alweer meer dan een maand geleden dat Boaz jarig was en ik voor het laatst het geschreven. Sinds ik werk is echt alles anders geworden, zelfs de tijd schijnt te zijn gaan vliegen! Wat is er allemaal gebeurd? Het eerste wat in me opkomt is de auto die stuk is gegaan. Natuurlijk op zaterdag, als alles hier dicht is, op weg naar Benjamins ouders, in de stromende regen, met 2 kinderen achterin. De motor was oververhit en geen olie of water kon daar verandering in brengen. Nou was dit natuurlijk niet een plotseling mankement, de maanden daarvoor hadden we al regelmatig de koelvloeistof voor de motor bij moeten vullen, zo vaak dat we zelfs zijn overgegaan op water van de airconditioning van Bens ouders, die zijn moeder heel netjes de hele zomer spaart, zodat de halve tuin vol licht met flessen. Iedereen lacht haar daar om uit, maar ondertussen neemt iedereen altijd een paar flessen onder de arm mee, om het ruitsproei- en het koelvloeistofreservoir bij te vullen. Lekker goedkoop. De achterbak van onze auto lag dus al een poosje vol met flessen water. De laatste 2 weken voordat de auto het begaf was het elke dag bijvullen en uiteindelijk zag je gewoon het water uit de radiator op de straat druppelen. Maar natuurlijk gewoon door blijven rijden, want het zal allemaal best wel meevallen! Niet dus... Gelukkig kon een vriend ons ophalen en mochten we de auto van Bens zus lenen voor een paar dagen. De auto zelf hebben we bij een benzinepomp geparkeerd en werd twee dagen later keurig door een vrachtauto opgehaald en naar de garage gebracht. Kapotte waterpomp, lek in de radiator, 2 aandrijfriemen toe aan vervanging en een steunblok voor de motor kapot was de uitslag. Alles keurig netjes gemaakt binnen 2 dagen voor een goede prijs. Iedereen hierheen verhuizen als het om het drukken van de kosten voor autoreparatie gaat! Vanuit mijn werk heb ik de auto opgehaald in Jeruzalem. Er ging weer een wereld voor me open. De buschauffeurs kennen de stad op hun duimpje en de mijne zet me precies op de goede plek af. Het is een stadje in een stad: straten vol met alleen maar garages en alles wat met auto's te maken heeft. Allemaal kleine werkplaatsen, het is net als een straat vol rijtsjeswoningen, maar dan is elke huis een garage. Als ik vraag waar mijn garage is, weet iedereen ook meteen waar ik moet zijn: "Oh, bij de garage van Dani en Yossi, dat is hier om de hoek, tweede garage links." Het is me wel eens moeilijker afgegaan om iets te vinden in Jeruzalem... De garagehouder zelf laat me alles heel geduldig zien en legt uit wat hij heeft gedaan, heel netjes in het Engels. Ik ga met een auto die weer rijdt als een zonnetje naar huis.


Zit ik heel gezellig over de auto te vertellen, vergeet ik iets veel belangrijkers: ik heb een verlopige verblijfsvergunning gekregen! Ik was aldoor al stiekem jaloers op Benjamin, omdat hij altijd met zo'n blauw mapje met zijn identiteitsbewijs erin rondliep. Je wordt hier regelmatig gevraagd naar je identiteitsbewijs en de Israelische versie van het Burgerservicenummer en ik moest dan altijd zeggen: "Nee, dat heb ik niet" om vervolgens mijn paspoort tevoorschijn te toveren. Niet iedereen kan hier een ander schrift dan Ivriet lezen, dus af en toe waren er wat verwarde blikken, gevolgd door: "Ja, is goed". Maar nu kan ik dus zelf mijn eigen blauwe mapje uit mijn tas halen en ik ben erg trots als ik bij de supermarkt of bij het benzine tanken mijn tehoedat zehoet, zoals het in Ivriet heet, mag tonen. Om mijn bewijs te krijgen zijn Ben en ik bij het immigratiekantoor in Netanya op gesprek geweest, waar we allebei apart werden 'verhoord' over ons leven samen in NL en Israel, onze vrienden, en hoe het ons hier bevalt. Allemaal erg vriendelijk, het was meer een gesprek. Daarna werd ons dossier beoordeeld en doorgestuurd naar Jeruzalem, allemaal razendsnel en goed gecomuniceerd en uiteindelijk kreeg ik dus mijn begeerde verblijfsvergunning. Dus ook wat administratieve rompslomp betreft: allemaal hier naartoe verhuizen!