Jarden is jarig!

Of eigenlijk, Jarden was jarig...gister. En dat hebben we natuurlijk gevierd! Met een zelfgebakken appeltaart (zonder de Hollandse basterdsuiker toch gelukt!) en lasagne als avondeten. En natuurlijk een ontbijtje op bed en liedjes in wel 3 talen. Meneer en mevrouw lagen allebei nog te slapen toen we de slaapkamer binnen kwamen, Jarden zat meteen rechtop in bed zodra ze ons hoorde en ook Boaz had niet lang nodig om met slaapzak en al rechtop in zijn bed te gaan staan. Twee slaperige koppies, Jarden glom er doorheen: eindelijk, mijn verjaardag! Tien dagen voor haar verjaardag werd het tijd voor een kalender, waarop ze de dagen af kon tellen. Samen ontworpen en gekleurd en elke dag mocht de jarige in spe een dag wegstrepen. Telkens met een andere kleur natuurlijk, dus dat leverde in de ochtend wel eens stress op, omdat nog net even voor het naar school gaan de kalender afgestreept moest worden en de juiste kleur niet gevonden kon worden. Maar we hebben het gehaald! Volgende week wordt haar feestje gevierd en op school wordt aan het eind van de maand de verjaardagen gevierd van alle kinderen die die maand jarig zijn geweest. Jarden heeft haar eerste kinderfeestje al gehad van een vriendinnetje uit de klas, waar echt alles uit de kast werd gehaald. De kinderen hebben allemaal zelf een taart gemaakt en er was een echte chocoladefontein waar je zelf je stukjes fruit en snoepjes in mocht doen. Hmm, dat is wel even wat anders dan wat wij in ons hoofd hadden, hoe kunnen we daar ooit aan tippen? We verzinnen wel iets leuks, maar dan in een wat uitgekleder vorm...

Vandaag kregen we een telefoontje van de moeder van Kisuf, Jardens vriendinnetje uit Amstelveen met Israelische ouders. Kisuf is in Israel! Maar wel helemaal bij de dode zee, zo'n anderhalf uur rijden hier vandaan, langs bezette gebieden en grotendeels door de woestijn. Oei, dat is wel even slikken, maar ik kan Jarden natuurlijk niet haar ontmoeting met haar vriendin ontnemen. En eigenlijk vind ik het wel leuk om een nieuw stuk van Israel in m'n eentje te ontdekken. Dus ik met Jarden en Boaz in de auto op weg naar hotel Royal aan de zoute zee. De weg is prachtig, met hoge, droge, witte bergen van steen en zand, Jarden en ik kijken onze ogen uit. Af en toe rijden we langs Bedoeinendorpjes, met hutjes van planken en doeken en hier en daar een kameel. Vlakbij de zee een straat met allerlei winkeltjes met aardewerken beelden. Bij elke winkel ligt een kameel voor de deur. Omdat voor mij alles wat niet Israelisch is als een bedreiging overkomt, ik ben een echte scheiterd en denk dan meteen aan bommen en granaten, kan ik pas nu ik thuis ben denken: wat bijzonder dat ik dat gezien heb. In m'n eentje in de auto met 2 kleine kinderen om te beschermen dacht ik op het moment zelf alleen aan heel hard er voorbij rijden. De controleposten die we onderweg passeren bevestigen mijn gevoel van hier is het niet helemaal pais en vree. Vriendin Anat zegt dat veel mensen ook liever omrijden dan de weg via Jerusalem te nemen naar de dode zee, terwijl het mede door de controleposten nu veilig is. Maar het is dus wel eens anders geweest.

Eenmaal bij de dode zee aangekomen, zijn we er natuurlijk nog lang niet. Nog een half uur rijden we met links de zee en rechts de woestijnbergen. En het is warm. We zien gazellen langs de weg grazen en af en toe zie je in de lege droogte ineens een oase met palmbomen en hier en daar een restaurant of een kiboets. We passeren Ein Gedi en Messada, hier ben ik een paar jaar geleden tijdens mijn eerste bezoek aan de dode zee geweest. Veel wandelroutes ook door wadi's, ravijnen en rivierbeddingen, iets wat we zeker een keer gaan doen. En dan zijn daar in de leegte ineens de hotels, in een grote groep bij elkaar aan de zee. Mensen lopen in badjassen over straat en ook Kisuf staat bij de ingang van het hotel te wachten in haar bikinibroekje en een t-shirt. Eindelijk zien ze elkaar weer, wat hebben ze elkaar gemist. De meisjes vliegen elkaar in de armen en gaan meteen samen op stap naar het zwembad. Even met oppas en papa van Kisuf gepraat en hup de auto weer in met Boaz, want ik moet nog terug en het wordt al bijna donker! Wat me eerst eng lijkt, blijkt adembenemend mooi te zijn: prachtig gekleurde luchten met de lichte, kale bergen en hier een daar een groepje lichten van een dorpje. Boaz merkt hier ondertussen niks van, hij snurkt de hele weg terug naar huis, moe van een dag op de creche. Gelukkig maar.

Boaz gaat naar een creche in een dorpje naast Mevasseret, waar hij op de babygroep zit. De eerste week ben ik er telkens bij gebleven terwijl hij 2 uurtjes per dag ging wennen, maar deze week is het echt gewoon naar de creche zonder mama. De eerste dag brullen en de hele tijd bij de leidster op schoot, maar vandaag heeft hij een paar uur zelf gespeeld, rond gekropen en spelletjes met de leidsters gedaan. Als ik hem op kom halen met Jarden zit hij met een groepje kinderen op de grond met een koekje in zijn hand heel tevreden te zijn. Zodra hij ons ziet begint hij natuurlijk meteen te huilen, maar het gaat erom dat de tijd voordat hij besefte ons te missen, hij het erg leuk heeft gehad. Leuk ook om te zien hoe hij op andere kinderen reageert en hoe hij dingen van ze overneemt.

Ook Jarden heeft het steeds leuker op school, ze heeft Mini de cavia ingezet om meer vriendinnen te scoren en dat heeft gewerkt. Op de dag dat ze Mini mee naar school nam en wat over haar heeft verteld, had ze wel 2 vriendinnen te spelen, zelfs het meisje dat eerst niet zo leuk tegen haar deed. Jarden redt het wel.