Zondagochtend reden we in de regen naar Schiphol, het perfecte weer om uit Nederland te vertrekken. Ouders, zus Marleen, neefje Milo en vrienden Philip, Astrid met kinderen Lilly en Sam kwamen ons uitzwaaien. Het inchecken verliep soepel, de 20 kilo extra werd ons niet aangerekend, we werden verplaatst naar voorin het vliegtuig met een slaapwieg voor Boaz. Naar de gezondheidspapieren van Mini de cavia werd niet eens gevraagd, zelfs niet bij aankomst in Israel (alle moeite van naar de dierenarts, voedsel en waren autoriteit voor verklaring en stempel voor niets geweest...).
Het afscheid viel ons zwaar, ook tijdens het afscheidsfeest voor Jarden (en natuurlijk ook een beetje voor ons) de dag daarvoor in het park. Veel lieve vrienden en familie kwamen en het was een warm en gezellig afscheid, wat we niet hadden willen missen. Op de plek waar wij verder mochten, maar onze lieve uitzwaaiers niet, kwamen de onvermijdelijke tranen. Hoe lang zul je elkaar niet zien? Ineens het besef van de afstand die gaat ontstaan. "De volgende keer dat we Boaz zien kan hij al lopen." Dan wordt het wel heel definitief en (on)werkelijk.
De dagen voor vertrek vroegen we onszelf regelmatig af: waarom gaan we eigenlijk weg? Waarom vond ik Nederland niet leuk meer? Het is nu toch juist hartstikke leuk hier? Maar als we nu niet zouden gaan, zouden we spijt krijgen. Dus alle stress, hard werken tot in de late uurtjes om alles af en ingepakt te krijgen, alle mensen die we aan het werk gezet hebben, zijn de moeite waard geweest. Kunnen we eindelijk echt beleven hoe het is om met de hele familie in een ander land te wonen. En tot nu toe valt het niet tegen. Ondanks alle onzekerheden, het ontbreken van een vast woonadres, het leven uit koffers en met z'n 4-en plus Mini de cavia op 1 slaapkamer, is het voornamelijk het gevoel van we hebben het gedaan en de energie van een nieuwe uitdaging die de boventoon voeren.
Op het vliegveld van Tel Aviv werden we opgewacht door Benjamins ouders, ondanks de vastdag die dag in Israel. Wat een verschil in temperatuur! In de auto naar huis realiseer je je dat je nu niet als toerist, komt, maar als inwoner. Een raar gevoel - kan ik nog weg? - nee, toch maar niet.
Vandaag zijn we naar een zwembad in mosjav Vitkin gegaan, waar we een abonnement hebben, om een paar uur te zwemmen. Heerlijk, met een hangstoel voor Jarden, lekker met andere kinderen en ouders in het water en Boaz op een kleedje in de schaduw. Vanavond nog naar het strand geweest en als we Jarden in haar topje en onderbroekje over het strand en in het water zien rennen, weten we waar het voor gedaan hebben. Het is nog steeds druk op straat en er zijn veel mensen op het strand, waar het zeewater warm is. Het leeft hier! Nu hoeven we niet meer de dagen af te tellen tot we weer naar Nederland moeten en de vakantie af wordt gesloten, we blijven!
De bureaucratie is een ander verhaal, daar zijn we niet voor gekomen, maar het moet wel gebeuren. Dat betekent uren wachten, doorverwezen worden naar een andere plek en steeds maar die zware tas met alle papieren meezeulen. Stapje voor stapje worden we opgenomen als Israelische burgers.
We hebben al veel foto's gemaakt, maar het is nog niet gelukt ze op de computer te krijgen. Nog even geduld voor de plaatjes bij de woorden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Hoi zus, schoonbroer, nicht en neef. Ja, ik ken het, naar een ander land om daar te gaan wonen, niet erg gemakkelijk zo'n keuze, vooral met 2 kids en net een huisje gekocht in Amstelveen. Dat ging bij mij iets gemakkelijker, maar twijfels en eventuele terugslagen geppaard met heimwee zullen nog wel komen, totdat je op een gegeven moment zoiets hebt: he, ik heb mijn draai hier gevonden, dit is nu mijn plek. Maar eerst door die papierenrompslomp heen dus. Doet mij denken aan die Franse bureaucratie! Ik heb ook maandenlang met tassen papieren rondgelopen en in Frankrijk hadden ze er een handje van om je weer nadat je al 3 uur gewacht had, terug naar huis te sturen omdat je net dat ene papiertje niet had. Grrrr, hadden ze je dat niet tijdens die vorige keer dat je aan het loket stond kunnen vertellen? En dan denk je dat je klaar bent, maar nee, moet je weer naar een ander gebouw naar een ander loket en maar wachten! Goh, wat heb ik veel boeken gelezen zeg! En dan je eigen plekje weer vinden, want dat uit koffers leven en dan ook nog met z'n 4-en op 1 kamer.... Maar eenmaal gestteled en alle papieren die je moet hebben in je broekzak, weet je waarom je je hier doorheen gewurgd hebt, je leert een enorm veel geduld te krijgen! Jammer dat ik jullie niet nog even heb kunnen zien voor vertrek, maar 2 keer in 1 week op en neer rijden naar Nederland werd me iets te veel. Ik zit nu sinds vanmiddag bij Marleen en Peter, heb Milo met Marleen en Ymke van de creche gehaald, Milo was zowaar blij me te zien en niet eens verlegen! (volgens Peter hebben ze hem een hele week fotos van me laten zien, etc). Morgen komen pa en ma hier ook, zondag Danielle en dinsdag rijd ik weer richting la douce France en paard en hond! (2 honden zelfs, Yann gaat voor 3 maanden naar Thailand, dus heb ik Chips dan een poos op bezoek). Ben erg veel op de manege, met Impario, maar ook een andere pony (ook een hengst) van 4 jaar (Kay genaamd), waar niemand zich over ontfermde, dus die doe ik er ook bij sinds een maand. Cookie is nu wel veel alleen, dus leuk dat Chips zo lang komt. Moet hier toch een oplossing voor vinden, want vind het wel erg sneu voor Cook! Maar ik heb het helemaal gevonden tussen en met de paarden, als ik van beroep zou kunne veranderen, zou ik dat morgen doen, no problem om dag en nacht met paarden bezig te zijn, je krijgt zoveel van ze terug en ook als je nergens om vraagt!
Nou, ik hoop dat jullie gauw een baan en een eigen plekje vinden, kan ik tenminste komen logeren :)
Dikke kus aan iedereen en tot schrijfs!
Een reactie posten