Boaz is sinds zondag ziek. Hij heeft koorts, hoest en heeft een snotneus. Dat betekent veel zweten, huilen en 's nachts feest vieren. Overdag gaat het gelukkig wat beter, zodat hij wel meekan naar het strand, de stad, vrienden en het zwembad. Af en toe krijgt hij een zetpil om de ergste koorts weg te nemen en de pijn wat draaglijk te maken. Ondanks alles blijft Boaz lachen, soms letterlijk tussen de tranen door. Dinsdag ontdekten we dat de ellende niet voor niets is: er is een tandje geboren! Omdat de koorts en het hoesten niet afnamen hebben we hem gisteravond meegenomen naar een avondarts. Handig, omdat je daar zonder afspraak naartoe kunt. Om 12 uur 's nachts gaan deze avondposten dicht en neemt het ziekenhuis de taak over. Er bleek gelukkig niets met hem aan de hand te zijn, ook niet door de ringwormschimmel die Jarden op de valreep voor het vertrek naar Israel opliep, en er was ook geen sprake van de 5de, 6de of 338ste ziekte. Vandaag gaat het weer een stuk beter met hem en hij lijkt hier zelf blij om te zijn.
Verder hebben wij de kinderen en onszelf bij de sociale verzekeringsbank geregistreerd. Deze instantie is in Israel verantwoordelijk zowel voor de ziektekostenverzekering als de AOW en WAO. De kinderen zijn per direct verzekerd en gezien Boaz' ziekte komt dat goed van pas. En...we hebben onze eigen bankrekening! Waar je wel niet blij mee kunt zijn als je alles opnieuw op moet starten in een ander land.
Benjamins sollicitatie ging erg goed, het gesprek was leuk en de test die hij moest doen was moeilijk, maar te doen. Begin volgende week hoort hij meer.
Gister sprak ik af met vriendin Anat, die ik heb leren kennen in Nederland, maar voor ons in maart samen met man en kind zijn vertokken naar Israel. Leuk om haar hier te zien. Samen met Boaz, Jarden en haar dochterje Yael gaan we naar het zwembad en daarna naar Tel Aviv waar Anat woont. Tel Aviv is zo anders dan Netanya. De mensen zijn rustiger, er is minder geschreeuw en getoeter op straat en de mensen zien er ook anders uit, wat meer Westers. We eten samen en gaan naar het Yarkon park, een groot park aan de rivier, met veel speeltuinen, een kleine kinderboerderij en veel mensen. Ook hier leeft het. Op de heenweg in het park veel families met kinderen, op de terugweg is het donker en is het publiek veranderd in hordes hardlopers.
Op de terugweg naar Netanya met de auto merken we weer dat de nonchalante, haast onwetende rijstijl van Israeli's tot echt gevaarlijke situaties kan leiden. Anat moet meer dan eens ingrijpen om een ongeluk te voorkomen. Ineens van rechts inhalen, de auto ertussen drukken, niet kijken als je van baan wisselt en 70 rijden op de snelweg. Je moet je ogen constant open houden en opletten wat bestuurders om je heen doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrijere rijgedrag mij wel bevalt, maar op de snelweg kun je echt niet harder dan 120 rijden, want anders voelt het onveilig. Dat is in Nederland toch anders, daar stoor je je aan het feit dat iemand niet snel genoeg terug in de rechter rijbaan gaat of achter je zit te drukken om in te kunnen halen. Ik denk dat de mond van de gemiddelde Nederlander openvalt als hij in Israel rijdt en misschien niet eens de weg op durft. Net als ik de eerste paar keer dat ik hier kwam. Maar dat is nu dus anders.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Dag Benjamin, Saskia, Jarden en Boaz,
Het is erg leuk om dingen te lezen over de gang van zaken in Israël en van jullie in het bijzonder.
Kunnen we heel goed gebruiken als we zelf een keer willen komen. Dit op z'n vroegst volgend jaar. Dus ga zo door!
René gaat eerst in maart met Alec naar China. Ik ga andere leuke dingen doen, met of zonder gezelschap.
Fijn dat jullie daar familie en al wat kennissen hebben.Bovendien krijg je door kleine kinderen gauw nieuwe kennissen en misschien zitten daar toekomstige vrienden bij.
Mooi Benjamin, dat het sollicitatiegesprek positief verlopen is. Vooral omdat je er grote interesse voor had. En die flat van je schoonzus, Saskia, dat is natuurlijk sneu. Maar beter nu dan wanneer je gesettled bent. Dan kan je weer beginnen.
Dat verkeer herken ik: Op Sicilië was het niet veel beter. René bestuurde een Ford Transit en reed voorop. In Marsala kwamen we op een 5 (!) kruising en van alle kanten kwam het verkeer. René is heel zachtjes de kruising opgereden en wonder boven wonder lieten ze ons voor.Ze rijden daar wel woest, maar niet agressief. Maar misschien hadden ze ons door: alleen oude mensen en toeristen dragen daar veiligheidsriemen.
Heel veel liefs en een warme groet van ons beide,
Ineke
Lieve kinders,
Fijn om te horen dat het zo goed gaat, maar dat wisten we eigenlijk al. We hebben er alle vertrouwen in dat het allemaal goed komt. Geniet maar even van de vrije tijd: lekker "nesten"daar.We hebben regelmatig contact via msm + video.
Toch wel leuk om nu wat meer over het leven in Israel te lezen.
persoonlijk merkt ik bij mezelf dat ik veel aan jullie denk. Vind het eigenlijk een beetje onwezenlijk dat jullie zo ver weg zitten. Troost me met de gedachte dat we volgend jaar in mei 14 dagen komen.
Dan heeft Boaz een 1/2 gebit denk ik.
Jarden heeft het helemaal naar haar zin merk ik uit jullie berichten. ben benieuwd hoe het haar op school gaat bevallen. Zal wel goed komen met haar: goed eitje en goed zaadje toch.
Hoor/lees graag meer van jullie.
Pappie, jullie slaafje. :-)
Een reactie posten